Δευτέρα 8 Απριλίου 2013

Το Παλαιό ημερολόγιο - παλαιοημερολογήτες (Γ. Παίσιος)


Ένα άλλο θέμα που απασχόλησε τον Γέροντα, ήταν:

Tο θέμα του ημερολογίου.
Πονούσε για το χωρισμό και προσευχόταν. Λυπόταν για τις παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών που είναι ξεκομμένες σαν τα κλήματα από την Άμπελο, και δεν έχουν κοινωνία με τα Ορθόδοξα Πατριαρχεία και τις κατά τόπους αυτοκέφαλες Ορθόδοξες Εκκλησίες. Μερικές τέτοιες ενορίες στην Αθήνα και στη Θεσσαλονίκη ενώθηκαν καθ’ υπόδειξή του με την Εκκλησία κρατώντας το παλαιό ημερολόγιο.

Έλεγε, λοιπόν ο Γέροντας: «Καλό ήταν να μην υπήρχε αυτή η εορτολογική διαφορά, αλλά δεν είναι θέμα πίστεως». Στις ενστάσεις ότι το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας, απαντούσε: «Το νέο ημερολόγιο το έκανε Πάπας και το παλιό ειδωλολάτρης», εννοώντας τον Ιούλιο Καίσαρα. Για να φανεί καλύτερα η τοποθέτηση του Γέροντα στο θέμα του ημερολογίου, παρατίθεται στη συνέχεια μια σχετική μαρτυρία:

Ορθόδοξος Έλληνας με την οικογένειά του ζούσε χρόνια στην Αμερική. Είχε όμως σοβαρό πρόβλημα. Ο ίδιος ήταν ζηλωτής (παλαιοημερολογίτης), ενώ η γυναίκα και τα παιδιά του ήταν με το νέο ημερολόγιο. «Δεν μπορούσαμε να γιορτάσουμε μια
γιορτή σαν οικογένεια μαζί», έλεγε. «Αυτοί είχαν Χριστούγεννα, εγώ του Αγίου Σπυρίδωνος. Εγώ Χριστούγεννα, αυτοί του Αϊ-Γιαννιού. Και αυτό ήταν το λιγότερο. Το χειρότερο ήταν το να ξέρεις, όπως μας δίδασκαν, ότι οι νεοημερολογίτες είναι αιρετικοί και θα κολασθούν. Μικρό πράγμα είναι να ακούς συνέχεια ότι η γυναίκα σου και τα παιδιά σου πρόδωσαν την πίστη τους, πήγαν με τον Πάπα, τα μυστήριά τους δεν έχουν χάρη, κ.ά.π. Ώρες συζητούσαμε με τη γυναίκα μου, αλλά άκρη δε βρίσκαμε. Για να πω την αλήθεια, κάτι δε μου άρεσε και στους παλαιοημερολογίτες. Ιδίως όταν έρχονταν κάποιοι δεσποτάδες και μας μιλούσαν. Δε μιλούσαν με αγάπη και με πόνο για τους πλανεμένους (όπως τους θεωρούσαν) νεοημερολογίτες. Αλλά θαρρείς πως είχαν ένα μίσος και χαίρονταν, όταν έλεγαν ότι θα κολασθούν. Ήταν πολύ φανατικοί. Όταν τελείωνε η ομιλία τους, ένιωθα μέσα μου μια ταραχή. Έχανα την ειρήνη μου. Όμως, ούτε σκέψη να φύγω από την παράδοσή μας. Πήγαινα να σκάσω. Σίγουρα θα πάθαινα κάτι από τη στενοχώρια. Σ’ ένα ταξίδι μου στην Ελλάδα, είπα τον προβληματισμό μου στον ξάδερφό μου Γιάννη. Εκείνος μου μίλησε για κάποιον γέροντα Παΐσιο. Αποφασίσαμε να πάμε στο Άγιον Όρος, για να τον συναντήσω. Φθάσαμε στην «Παναγούδα». Ο Γέροντας μας κέρασε με γελαστό πρόσωπο και με έβαλε να καθήσω δίπλα του. Τα είχα χαμένα. Ένιωθα, όπως μου συμπεριφερόταν, σα να με γνώριζε από καιρό, σα να ήξερε τα πάντα για μένα. «Πώς τα πας με τ’ αυτοκίνητα εκεί στην Αμερική;» Ήταν η πρώτη κουβέντα του. Σάστισα. Ξέχασα να αναφέρω πως η δουλειά μου ήταν στους χώρους σταθμεύσεως αυτοκινήτων, και φυσικά όλο με αυτοκίνητα ασχολούμουν.

«Καλά τα πάω», ήταν το μόνο που μπόρεσα να ψελλίσω, κοιτώντας σα χαμένος το Γέροντα. «Πόσες Εκκλησίες έχετε εκεί που μένεις»; «Τέσσερις», απάντησα και δεύτερο κύμα έκπληξης με κατέλαβε. «Με το παλιό ή με το νέο»; Ήρθε ο τρίτος κεραυνός, που όμως, αντί να μεγαλώσει τη σαστιμάρα μου, κάπως με εξοικείωσε, με ...προσγείωσε, θα έλεγα, με το χάρισμα του Γέροντα. «Δυο με το παλιό και δυο με το νέο», του αποκρίθηκα. «Εσύ πού πας»; «Εγώ με το παλιό και η γυναίκα μου με το νέο», απάντησα. «Κοίτα. Να πας κι εσύ εκεί που πηγαίνει και η γυναίκα σου», μου είπε με μια αυθεντικότητα, και ετοιμαζόταν να μου δώσει εξηγήσεις. Αλλά για μένα το θέμα είχε τελειώσει. Δε χρειαζόμουν εξηγήσεις και επιχειρήματα. Κάτι το ανεξήγητο συνέβη μέσα μου, κάτι το θεϊκό. Ένα βάρος έφυγε και τινάχτηκε μακριά μου. Όλα τα επιχειρήματα και όλες οι απειλές και οι αφορισμοί για τους νεοημερολογίτες, που χρόνια άκουγα, εξανεμίστηκαν. Ένιωθα τη χάρη του Θεού που μέσω του Αγίου του δρούσε επάνω μου και με πλημμύριζε με μια ειρήνη που χρόνια αναζητούσα. Η κατάσταση που ζούσα θα εκδηλώθηκε στο πρόσωπό του...

Εκείνο που θυμάμαι είναι ότι αυτό μάλλον έκανε τον Γέροντα να σταματήσει για λίγο. Αλλά έπειτα συνέχισε με μερικές εξηγήσεις. Ίσως για να τις λέω σε άλλους. Ίσως και για να τις χρησιμοποιήσω για τον εαυτό μου σε καιρό πειρασμού, όταν θα περνούσε εκείνη η ουράνια κατάσταση.

«Και εμείς βέβαια εδώ στο Άγιον Όρος με το παλιό πάμε. Αλλά είναι άλλη περίπτωση. Είμαστε ενωμένοι με την Εκκλησία, με όλα τα Πατριαρχεία, και μ’ αυτά που έχουν το νέο ημερολόγιο και μ’ αυτά που έχουν το παλιό ημερολόγιο. Αναγνωρίζομε τα μυστήριά τους και αυτοί τα δικά μας. Οι ιερείς τους συλλειτουργούν με τους ιερείς μας. Ενώ αυτοί οι καημένοι ξεκόπηκαν. Οι περισσότεροι και ευλάβεια έχουν και ακρίβεια και αγωνιστικότητα και ζήλο Θεού. Μόνο που είναι αδιάκριτος, «ου κατ’ επίγνωσιν». Άλλοι από απλότητα, άλλοι από αμάθεια, άλλοι από εγωισμό, παρασύρθηκαν. Θεώρησαν τις 13 μέρες θέμα δογματικό και όλους εμάς πλανεμένους, και έφυγαν από την Εκκλησία. Δεν έχουν κοινωνία ούτε με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το νέο, αλλά ούτε και με τα Πατριαρχεία και τις Εκκλησίες που πάνε με το παλιό, γιατί δήθεν μολύνθηκαν από την επικοινωνία με τους νεοημερολογίτες. Και όχι μόνον αυτό. Και αυτοί οι λίγοι που έμειναν, έγιναν, δεν ξέρω και εγώ, πόσα κομμάτια. Και όλο και κομματιάζονται και αλληλοαναθεματίζονται και αλληλοαφορίζονται και αλληλοκαθαιρούνται. Δεν ξέρεις πόσο έχω πονέσει και πόσο έχω προσευχηθεί γι’ αυτό το θέμα. Χρειάζεται να τους αγαπάμε και να τους πονάμε και όχι να τους κατακρίνουμε, και πιο πολύ να προσευχόμαστε γι’ αυτούς να τους φωτίσει ο Θεός, και αν τύχει καμιά φορά και μας ζητήσει κανείς με καλή διάθεση βοήθεια, να λέμε καμιά κουβέντα».

Πέρασαν πάνω από πέντε χρόνια από την κοίμηση του Γέροντα. Ο κ. Χ. ήλθε στην «Παναγούδα» να ευχαριστήσει τον Γέροντα, γιατί έκτοτε βρήκε την πνευματική, αλλά και την οικογενειακή του σωτηρία και με δάκρυα στα μάτια διηγήθηκε τα ανωτέρω.

Με την αγάπη, την προσευχή και την διάκρισή του, γνώριζε πότε να μιλά, πώς να ενεργεί και να βοηθά αθόρυβα τη μητέρα Εκκλησία, αποφεύγοντας τα άκρα και θεραπεύοντας πληγές που ταλαιπωρούν το σώμα της Εκκλησίας και σκανδαλίζουν τους πιστούς.

Από το βιβλίο «Βίος γέροντος Παϊσίου του Aγιορείτου», Ιερομονάχου π. Ισαάκ σελ. 691 - 696

προτεινόμενος σχετικός δεσμός:

γέροντας Εφραίμ ο κατουνακιώτης - το θέμα του ημερολογίου και η υπακοή

---

κι ένα βίντεο μαρτυρία για τα ισχύοντα μυστήρια (και στο νέο)


4 σχόλια:

  1. Γιατί δεν τον ξεθάβετε να δούμε πώς είναι αυτός ο "άγιος";
    Όλα τα σώματα των αγίων έχουν την χάρη του Αγίου Πνεύματος ακόμα και τα οστά τους έχουν "φωνή" και "μιλάνε..."
    Γιατί από το σχίσμα του 1924 και έπειτα βγήκε απόφαση να μήν κάνουν εκταφή σε ιερείς, ιερομονάχους και αρχιερείς του νέου ημερολογίου; Στους "παλαιοημερολογίτες" δεν ισχύει αυτό. Δεν παρέκκλιναν ουτε σε αυτή τη παράδοση της εκκλησίας και ξεθάβουν τα οστά των πατέρων και τα προσκυνούν. Αφήστε δε ότι σε κανένα νεκρό δεν παρουσιάζεται το φαινόμενο της νεκρικής ακαμψίας, είτε είναι κοσμικός, είτε κληρικός ή μοναχός. Δείγμα τιμωρίας και αυτό για τους νεοημερολογίτες και λοιπούς κακοδόξους! Ο μητροπολίτης Μεσσηνίας Γρηγόριος, γνήσιος διάδοχος του Αγίου Πατρός Ματθαίου Καρπαθάκη, έφυγε το 2009 και όπως όλοι οι Ματθαιϊκοί, όντας τρείς ημέρες κεκοιμημένος ήταν καθισμένος στο θρόνο του (-Χωρίς να είναι ταριχευμένος όπως ο Χριστόδουλος και οι άλλοι που τίθενται κατα καιρούς σε λαικά προσκυνήματα-), και πέρασε λαοθάλασσα απο όλη την Ελλάδα και τον προσκύνησαν και είδαν όλοι το θαύμα της Ορθοδοξίας. Ητάν μαλακός σα να κοιμάται και σήκωναν τα χέρια του και πέρνανε ευλογία. Το κεφάλι του πήγαινε δεξιά και αριστερά κατα την μεταφορά του στο τάφο καθισμένος πάνω στο θρόνο. Σε θρόνο και όχι σε κάσα προβλέπεται απο την παράδοση της Ορθοδόξου Εκκλησίας να θάβονται οι αρχιερείς. ΄Ομως βλέπετε στους νεοημερολογίτες και σε άλλες παρατάξεις παλαιοημερολογιτών δεν μπορούν να τους βάλουν σε θρόνο γιατι κοκκαλώνουν αμέσως και λόγω της ακαμψίας κάτι τέτοιο δεν είναι εφικτό. Όλοι έχετε την εμπειρία ενός θανάτου λαικού ή ιερωμένου, λοιπόν βγάλτε τα συμπεράσματα σας. Συκοφαντείται βέβαια και ο Μακαριστός Γρηγόριος, από όλους αυτούς που "κάηκαν" βλέποντας το θαύμα. Αφήστε λοιπόν τα πείσματα και τις προπαγάνδες εναντίον των ΓΟΧ και επιστρέψατε στην ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.
    Ο λαοπλάνος Παίσιος επειδή γνώριζε ότι οι δεσποτάδες που υπέγραψαν την αλλαγή του ημερολογίου το 1924, βρέθηκαν αναλλοίωτοι πλήν όμως τυμπανιαίοι και δυσσώδεις - γεγονός που στάθηκε αφορμή να μην ξεθάβουν τους ιερωμένους- άφησε εντολή να μήν τον ξεθάψουν ή οι κύριοι που τον εμπορεύονται αφου τον ξέθαψαν και είδαν την κατάντια του, τον ξαναέθαψαν και πουλάνε παραμύθια για δήθεν εντολές. Ξυπνάτε και ταπεινωθείτε για να σωθείτε. Παρακαλέστε το Θεὀ να σας δείξει την αλήθεια και ερευνήστε καλά τα πρακτικά των οικουμενικών συνόδων και τις παραδόσεις της εκκλησίας μας. Δεν γίνεται να συλλειτουργούμε και να συνεορτάζουμε με αυτούς τους οποίους αναθεμάτισαν οι Άγιοι Πατέρες, δηλαδή τους Παπικούς, τους Μονοφυσίτες και όλους τους αιρετικούς. Εχουμε αγάπη και ευχόμαστε την ενότητα της πίστεως και τον φωτισμό των αιρετικών και αν επιστρέψουν πάλι στην Ορθοδοξία τότε να συννεορτάσουμε. Οι Άγιοι της εκκλησίας μας τα είπαν όλα και προεφήτεψαν τα πάντα. Ο Παίσιος δεν είπε τίποτα καινούριο,
    επανέλαβε τα των Αγίων Πατέρων. Όλα τα άλλα είναι στολισμός των ασεβειών του!
    Μόνον οι ακολουθούντες τους διαδόχους του Αγίου Βρεσθένης Ματθαίου Καρπαθάκη του Κρητός Αγιορείτου, έχουν την αλήθεια.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. http://hellasorthodoxy-kmyst.blogspot.gr/2012/06/blog-post_8467.html

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ

    Ποιος είναι ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής;
    Ό μη κατ' επίγνωση ζηλωτής έχει κατά τον Άγιο μας, τα έξης χαρακτηριστικά (βλ. Γνώθι σ' αυτόν, κεφ. Ζ, § 36, σελ. 179)
    «Πλανάται στις σκέψεις και στις ενέργειές του». Δηλαδή ούτε σκέπτεται σωστά, ούτε ενεργεί σωστά. Είναι ένας άνθρωπος λάθος.
    «Πράττει τα ενάντια προς τας διατάξεις του Θείου Νόμου». Αυτοχαρακτηρίζεται «ζηλωτής» και «φρουρός των πατρικών παραδόσεων». Προφανώς, από υπερεκτίμηση των απόψεών του και της αποστολής του. Χαρακτηρίζει άλλους, εκείνους που δεν συμφωνούν με τις απόψεις του, «προδότες της Ορθοδόξου πίστεως» και «σε δογματικά ζητήματα μειοδότες». Επικρίνει. Και κατακρίνει. Χάριν της Ορθοδόξου Πίστεως. Δηλαδή;
    «Διαπράττει το κακόν, όπως επέλθη το υπ' αυτού ποθούμενον αγαθόν» (=καταντάει εσωτερικά ιησουίτης).
    «Εύχεται τω θεώ να ρίψη πυρ εξ ουρανού να κατακαύση πάντας τους μη δεχόμενους τας αρχάς και πεποιθήσεις του». Εκφωνούν εναντίον τους αναθέματα!
    «Προς τους ετεροδόξους, μίσος, θυμός, φθόνος, εμπάθεια (=ασφαλώς αυτά δεν είναι ποτέ εκ θεού). Παράλογος επιμονή εν τη προασπίσει των ιδίων φρονημάτων (=πλήρης έλλειψις ταπείνωσης) παράφορος ζήλος προς κατίσχυσιν εν πάσι (=θέλει παντού να του περνάει, να έχει τον τελευταίο λόγο), φιλοδοξία, φιλονικία, έρις, φιλοτάραχον».

    Και συμπεραίνει ο άγιος Νεκτάριος «Ο μη κατ' επίγνωσιν ζηλωτής είναι άνθρωπος ολέθριος».

    Αγ. Νεκταρίου,

    Το Γνώθι σαυτόν, σ. 179

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. ο μεθοδιος κατι θα ξερει...και δεν τον ακουσα ποτε να μιλαει σαν εμας τους κοσμικους με εμπαθεια οπως λες.παρα μονο με αγαπη.κι ας του βαραγανε με τις βαριες τις πορτες."Πατερα δε ξερουν τι κανουν μη τους τιμωρησεις...ΥΠΟΚΡΙΤΑΙ ΜΟΙΣΘΟΤΟΙ ΦΑΡΙΣΑΙΟΙ

    ΑπάντησηΔιαγραφή