Σάββατο 22 Ιουνίου 2013

περί διαφορών μαντείας – προφητείας και μαγείας – θαύματος (αγίου)

Φυσικά και θα δεχόμασταν ως χριστιανοί, όπως θα έκανε και κάθε λογικός άνθρωπος, την προφητεία και το θαύμα, εναντιωνόμενοι στα άλλα δύο σκέλη των συγκρινομένων εννοιών και ενεργειών, μαντείας και μαγείας. 

Το θέμα όμως βρίσκεται, όχι περισσότερο στο όνομα που ο καθένας από την οπτική του γωνία, προσδίνει στα φαινόμενα, αλλά στο τι πραγματικά είναι. Και εξηγούμαι με λιτά παραδείγματα. Ο Μεγαλομάρτυς και Τροπαιοφόρος Γεώργιος τα διάφορα μαρτύρια που του έβαζε ο Διοκλητιανός, τα ξεπερνούσε με τη δύναμη του Αληθινού Θεού. Κι όμως, όλα αυτά τα ‘’θαύματα’’, ο ειδωλολάτρης αυτοκράτορας, τα περνούσε για μαγείες, πιέζοντας μάλιστα τον μάγο του Αθανάσιο… να εφευρίσκει καινούρια πιο δυνατά μαγικά, (φαρμάκια) ώστε να νικήσουν την ‘’μαγεία’’ του Γεωργίου. Ακόμη και νεκρό ανέστησε, μπροστά στα μάτια του και ο Διοκλητιανός αρνιόταν πεισματικά να δεχθεί ότι είναι θαύμα. Όταν ο ίδιος μάγος Αθανάσιος παραδέχθηκε την ανάσταση ομολογώντας ως αληθινό Θεό τον Ιησού Χριστό, ο Διοκλητιανός έλεγε ότι: ά! μεταξύ σας τα

κανονίσατε… για να σώσει ο ένας τον άλλον, με τελική απόφαση κι αυτός (ο Αθανάσιος) να μαρτυρήσει. 

Ο σκοτισμός του νου του ενός (του τυρράνου) δεν τον επέτρεπε να διακρίνει το θαύμα από την μαγεία, κατάσταση όμως (σκοτισμού), που ξεπέρασε ο μάγος Αθανάσιος, διακρίνοντας την Αλήθεια.

Όταν η Ρωμαία Σίβυλλα της Κυμαίας προείπε: ‘’Θα έλθει ο Υιός του Θεού στην γη και θα φορέσει σάρκα ανθρώπινη, ομοιούμενος με τους θνητούς της γης. Θα φέρει το όνομα του τέσσερα φωνήεντα και δύο σύμφωνα, οκτώ μονάδες, οκτώ δεκάδες και οκτώ εκατοντάδες, ήτοι τον αριθμό 888’’ (ήτοι, προέβλεψε το όνομα ΙΗΣΟΥΣ). ΙΗΣΟΥΣ = 888. (Ι=10, Η =8, Σ=200, Ο=70, Υ=400, Σ=200, στο σύνολό τους = 888), ο τότε αλλά και ο σημερινός κόσμος αυτό το προείπε – προέβλεψε καμμία σημασία δεν έχει αν το ονόμαζε ή το βαφτίζει μαντεία, γιατί απλά ήταν προφητεία για την έλευση του Κυρίου, από προχριστιανικό πρόσωπο εκ των εθνών, και το οποίο πρόσωπο, φυσικά δεν είναι το μόνο…. 

Με ειλητάρια το τι είπε ο καθένας, οι πρό-λογοι (φιλόσοφοι) φωτιζόμενοι εκ της μερικής αλήθειας (που υπάρχει και ισχύει εκτός και προ Χριστού, ως έμμεσοι λόγοι της φύσεως), σε συνδυασμό με τους προ-φήτες εκ του οίκου Ισραήλ, των φωτιζομένων εκ του σπερματικού Λόγου της Αληθείας κι οι δυο κατηγορίες, κοσμούν την Εκκλησία, είτε σε πρό-ναους είτε στις εισόδους επάνω σε θύρες καθώς όλη η σοφία του κόσμου συνήθως καλείται, ως θύραθεν σοφία. 

Έτσι, μεταξύ αυτών, η σοφή Σιβύλλα λέγοντας (προφητεύοντας (άμεσα) ή μαντεύοντας (έμμεσα), κατά την γνώμη του προσεγγίζοντος το ‘’φαινόμενον’’): ‘’Ήξει ουρανόθεν βασιλεύς αιώνων, μέλλων κρίναι πάσαν σάρκα, και κόσμο άπαντα’’, απεικονίζεται μαζί με άλλους φιλοσόφους Πλάτωνα, Απόλλων, Θούλη, … στη Μονή Βατοπαιδίου, αλλά και σε άλλες μονές. (Λεπτομέρειες επί των πηγών των κειμένων, στον ανώνυμο απολογητή)... 

Από την άλλη, έκπτωση και σκοτισμός του νου, δεν είναι μόνο, αν το θαύμα και την προφητεία τα ‘’ονομάζει’’ κάποιος μαγεία και μαντεία αντίστοιχα, υποτιμώντας τα, αλλά ακόμη και το αντίθετο, δλδ να παραδέχεται, ότι η μαγεία και η μαντεία, κάνει θαύματα ή προφητεύει, υπερτιμώντας τες.

Τελικά, για την διάκριση ποιο είναι ποιο, ανεξάρτητα του ονόματος που του προσδίνει ο κόσμος (που τα βλέπει ανάλογα με το που βρίσκεται), φυσικά το καλόν και πρώτον αίτιον είναι το ευθές Φως, που όχι απλά ερμηνεύει τις έννοιες, αλλά περισσότερο τις βιώνει, ούτε υποτιμώντας τα μεν, ούτε υπερτιμώντας τα δε, όντας αυτή η διακριτική στάση, σοφή και αντικειμενική. 

Γιαυτό και αιτούμαστε στην καθημερινή μας προσευχή… τα σώματα άγνισον, τους λογισμούς διόρθωσον… τας εννοίας κάθαρον… γιατί… αν από όλα αυτά (σώμα, καρδιά, νου) ‘’διέρχεται το πανταχού παρόν και τα πάντα πληρών φως’’, όταν τα σώματα είναι αγνά, οι λογισμοί διορθωμένοι, οι έννοιες καθαρές, τότε το Φως, δεν διαθλάται, ώστε να μας παραπλανεί (όπως συμβαίνει με τον αντικατοπτρισμό), αλλά μας οδηγεί ευθέως προς το Φως, χωρίς ίχνος πλάνης και σκοτίας. 

Οι αιτίες (αντικείμενα και σε φυσικό επίπεδο, αλλά και σε νοητό) πλέον δεν διαλανθάνουν της προσοχής μας, ως αόρατα και άγνωστα, καθώς πραγματικά, τίποτα δεν είναι αόρατο, άγνωστο και ασύλληπτο από το νου που έχει ενωθεί με το Νου καθώς έχει κατορθωθεί με την Χάρι του Θεού, ο οφθαλμός της ψυχής να λάμπει (όπως φύλαξ άγγελος στην θύρα του παραδείσου) στην θύρα της καρδιάς και του τόπου... όπου είναι η Βασιλεία των Ουρανών. 

Αμήν ο καλός Θεός, να μας χαρίζει όλη αυτήν την θεία διάκριση! 

Συγ-χωρώντας την νηπιακή (εμβρυακή εντός της κοσμικής μήτρας) προσέγγιση της Αληθείας, δεν συνεπάγεται αυτόματα και η προτροπή στην εν λόγω μεθοδολογία (προς άρση παρεξηγήσεων). 

Από τον Απόστολο Παύλο ακούμε… στον ύμνο της Αγάπης… Ότε ήμην νήπιος, ως νήπιος ελάλουν, ως νήπιος εφρόνουν, ως νήπιος εσυλλογιζόμην• ότε όμως έγινα ανήρ, κατήργησα τα του νηπίου.... Διότι τώρα βλέπομεν διά κατόπτρου αινιγματωδώς, τότε δε πρόσωπον προς πρόσωπον• τώρα γνωρίζω κατά μέρος, τότε δε θέλω γνωρίσει καθώς και εγνωρίσθην. Τώρα δε μένει πίστις, ελπίς, αγάπη, τα τρία ταύτα. μεγαλυτέρα δε τούτων είναι η αγάπη. 

http://users.otenet.gr/~mystakid/love.htm

Επιπλέον όμως και το σοβαρότερο, που μου υποβάλλει αυτήν την φιλοσοφική στάση ζωής, η οποία εγείρει για την αποδοχή της, σκεπτικισμό (και πάλι λέω συγχωρετική και όχι προτρεπτική) είναι ότι όπως το παιδί μου δεν το αισθάνομαι αγαπητικά και δεν το συγ-χωρώ ΜΟΝΟ από τότε που θα γεννηθεί, (9) αλλά και από τον χρόνο κυροφορίας του μέσα στην κοιλιά της συζύγου μου, έτσι όπως είναι ανάποδα κρεμασμένο… (6) έτσι, ακόμη και αυτούς που βλέπουν τα πράγματα ανάποδα, προ γεννήσεως Του Χριστού και εκτός Χριστού (όπως είναι ανάποδη η εμβρυακή στάση του κυοφορούμενου ανθρώπου), σχηματικά τυπωμένου στο αυτί του ανθρώπου έτσι, ανάλογα δρω και θέλω να δρω. 

Άλλωστε, πως θα εκτιμηθεί ως ευλογημένος ο άνθρωπος αν δεν καταφέρει να φτάσει στα οστέα τεταπεινωμένα (κατά το ψαλμικό), αν αποκοπεί όταν είναι μαλακός χόνδρος; έμβρυο;;; Γιαυτό και δεν είναι σύμπτωση πως Ο Κύριος επανακολλά το δεξί ωτίον του δούλου του αρχιερέως Μάλ-χου (μαλακός χόνδρος = αυτί) που αφαιρέθηκε λόγω ζήλου, από τον πρωτοκορυφαίο Απόστολο Πέτρο;! 

Αυτό δεν είναι ένα σοβαρό, σοβαρότατο κριτήριο πνευματικής προκοπής;;; το συγ-χωρείστε για να συγχωρεθείτε; (αυτό δεν μας παραγγέλεται στην Κυριακή προσευχή...Πάτερ ημών...) και τι τελικά είναι αυτό που συγχωρώ; το σε εμβρυακή ηλικία (ανάστροφα) παιδί μου! ή για να μην υψηλοφρονούμε, τον ίδιο μας τον εαυτό (καθώς νήπια του νου αποδειχθήκαμε)... ή ακόμη ευστοχότερα, Τον ίδιο τον Θεό, (ως απόδειξη της αγάπης Του) ξεκινώντας από την αγάπη που δείχνω στις εικόνες Του Λόγου, όλων των λόγων, (επί των οποίων καλό θα ήταν να διακρίνω) ότι είναι προβεβλημένος στα πρόσωπα των άλλων… 

Ισχύει… αγάπα τον Θεό σου με όλη τη δύναμη …. και αγάπα τον πλησίον, ως σεαυτόν! τι παραπάνω; από αυτές τις δύο εντολές που κρέμεται όλος ο Νόμος του Θεού;;;

...είθε τέλος, ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση μην τύχει και αποδίδουμε τις μαντείες και μαγείες ως θεόσδοτα χαρίσματα αλλά και το αντίστροφο, τα πραγματικά θαύματα και προφητείες στον βελζεβούλ (όπως οι φαρισσαίοι) κι όχι στο Άγιο Πνεύμα, μην τύχει και η ψυχή συνηθίσει να αντιδρά στην θεία χάρη και αυτό παραταθεί (ως ασυγχώρητος ύβρι) στους αιώνες... (παραίνεσις αντιμετωπίσεως πνευματικών φαινομένων από άγιο Σιλουανό). Κύριε ελέησον.

από σειρά άρθρων (περί φυσικής - μεταφυσικής και ''φωτισμού'' )

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου