Περί μαρτυρίου… (2 σχόλια πάνω στην επικαιρότητα για την νορμανδία 07 2016)

…16 καὶ ἄλλα πρόβατα ἔχω, ἃ οὐκ ἔστιν ἐκ τῆς αὐλῆς ταύτης· κἀκεῖνά με δεῖ ἀγαγεῖν, καὶ τῆς φωνῆς μου ἀκούσουσι, καὶ γενήσεται μία ποίμνη, εἷς ποιμήν.  (Ιωαν.ι’)

Η μία ποίμνη και ο Εις Ποιμήν, νοείται ως Ένα Σώμα και Μία Κεφαλή. Κι η Εκκλησία είναι ΜΙΑ. Μία η Άμπελος και τα κλήματα τα αποκομμένα ΔΕΝ φέρουν καρπό, τα δε ενωμένα, φέρουν.

Ως ταμειούχος της χάριτος, ως η μόνη έχουσα ισχύοντα μυστήρια αποστολικής διαδοχής, (Ορθοδοξία) διορθώνει εκφράσεις όπως:

- σε εκκλησία (ρωμαιοκαθολική) της νορμανδίας, στο ορθόν: σε ευκτήριο οίκο στην νορμανδία…

- ιερέας (ρωμαιοκαθολικός) σφαγιάστηκε από μουσουλμάνο, τιμώμενος πλέον ως ιερομάρτυρας… στο ορθόν (αφού δεν υπάρχει αποστολική διαδοχή) : μάρτυρας.

ΖΟΥΝ ΟΙ ΨΥΧΕΣ ΚΑΙ ΜΑΣ ΒΛΕΠΟΥΝ!

Σ’ ένα αιγαιοπελαγίτικο νησί ζούσε προ ετών ένας ιερέας ευλαβέστατος.

Η ψυχούλα του ήταν γεμάτη στοργή για το ποίμνιό του και ειδικά για τους πονεμένους. Έφτασε όμως η μέρα που δοκιμάστηκε κι εκείνος και πόνεσε πολύ.

Η κόρη του, μια εξαιρετική κοπέλα, είχε παντρευτεί πρόσφατα μ’ ένα νοικοκυρεμένο παληκάρι. Έφτασε, λοιπόν, ο καιρός να φέρει στον κόσμο το πρώτο παιδάκι της.

Κατά τον τοκετό όμως, πέθανε! Πήγε Μάρτυρας να συναντήσει τον Πλάστη της, αφήνοντας πολύ πόνο πίσω της.

Ο ιερέας πατέρας της πόνεσε κι αυτός πολύ στο χωρισμό, αλλά με ακλόνητη Πίστη στο Θεό πρόσφερε δοξολογία στο άγιο όνομά Του.

Την αγάπη του δε, για την θυγατέρα του εξέφραζε με θερμές προσευχές για την ψυχή της και με κρυφές ελεημοσύνες.

Ο ιερέας είχε έναν αδελφό καπετάνιο που, απόμαχος πια της θάλασσας, είχε γίνει στεριανός για τα υπόλοιπα χρόνια της ζωής του.

ΟΙ ΑΦΟΡΙΣΜΕΝΟΙ ΆΛΙΩΤΟΙ ΜΟΝΑΧΟΙ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΟΡΟΥΣ…

Μία από τίς ελάχιστες φωτογραφίες ( πιθανόν σκαρίφημα ) δυό αφορισμένων καί άλιωτων Ορθοδόξων ιερέων πού συλλειτούργησαν με τούς Καθολικούς στήν Μονή Μεγίστης Λαύρας τού Αγίου Όρους, επί Πατριάρχου Κωνπλεως Βέκκου. Η φωτογραφία είναι παρμένη σε σπήλαιο τού Αγίου Όρους γύρω στά 1932, καί δημοσιεύτηκε κατ΄ αρχάς στό περιοδικό "Κήρυξ Ορθοδόξων", αριθ. φύλ. 132...  

Οί απεσταλμένοι τού Αυτοκράτορα και του Πατριάρχου Βέκκου, κατά τήν επίσκεψή τους στό Άγιο Όρος μέ σκοπό νά εντάξουν τίς Ιερές Μονές στό σχέδιό τους καί νά συλειτουργήσουν μέ τούς Παπικούς, προσπάθησαν μέ διπλωματία νά τούς φέρουν σε συλλείτουργο. Συνάντησαν όμως σθεναρά αντίσταση από τά περισσότερα Μοναστήρια μέ αποτέλεσμα νά προχωρήσουν σε εγκληματικές ενέργειες πού ούτε οί βάρβαροι αχρίστιανοι πειρατές δέν είχαν κάνει...

Με αφορμή την κοίμηση ενός αδελφού

Βλέποντας με την αναγνώριση κλήσεων το όνομα του συμμαθητή μου, με έκδηλη χαρά απαντώ στην κλήση, με το όνομά του… από την άλλη άκρη του τηλεφώνου όμως, μια τρεμάμενη φωνούλα (της κόρης του) μου λέει με λογικό παράπονο…

Ο Στέλιος, εδώ και μιάμισυ ώρα, δεν υπάρχει πια…

Πράγματι, για τα φυσικά μας χοϊκά μάτια, ακινητεί.

Και, θυμήθηκα το «Καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις είναι άλλο πράγμα» του κυρ Φώτη Κόντογλου [(1895-1965) - Ἁγιογράφος & Λογοτέχνης, Ὀρθόδοξος & Ἕλληνας].

Μια διαφορά διαστάσεων υπάρχω και ζω* που αλληλοπεριχωρούνται.  

Άνθρωποι υπάρχουν πολλοί μέσα στον κόσμο, αλλά από όλους αυτούς, μερικοί ζουν και οι υπόλοιποι, νομίζουν πως ζουν. Κι η διαφορά έγκειται (για αυτούς που νομίζουν πως ζουν ενώ απλά υπάρχουν) στο ότι ενώ κινούνται κοσμικώς, ακινητούν πνευματικώς (θεαρέστως και αγιοπνευματικώς). Το αντίθετο, άνθρωποι που ήγγισαν την Ζωή κι Αυτή τους επισκέφτηκε, ζουν είτε ακινητούν (μετά τον βιολογικό θάνατο) είτε κινούνται προ κοιμήσεως. Το βάθος στην όραση το αποδεικνύει...  κι όταν ξεφύγει από την επιδερμική και μόνο ''κινητικότητα'' κι αυτό γιατί ο (βιολογικός) θάνατος ΔΕΝ είναι το τέλος.  

Λένε οι αγιορείτες σοφά και μας προτρέπουν σχετικά... 

Όποιος (δλδ) ακινητοποιηθεί αυτοβούλως στην τέλεση της αμαρτίας, πριν πεθάνει, δεν θα πεθάνει όταν μπροστά στα μάτια μας θα φαίνεται ακίνητος.

Η όλη μας ύπαρξη, υποκινούμενη από ελπίδα άστοχη και ματαία ή εύστοχη***, είναι αυτή που προσδίδει και το πρόσημο τι θα καταφέρουμε. Το χάρισμα της ζωής ή της απλής (περαστικής έτσι κι αλλιώς) ύπαρξης.

το βαθύτερο νόημα της ζωής

Γέροντα, ένας νέος εξαφανίσθηκε, αφού άφησε σημείωμα στους γονείς του ότι θα αυτοκτονήση, γιατί δεν είναι όμορφος και ότι γι᾿ αυτό φταίνε εκείνοι.

– Δεν έχουν συλλάβει το βαθύτερο νόημα της ζωής οι άνθρωποι. Δεν πιστεύουν στην άλλη ζωή. Όλο το βάσανο από εκεί ξεκινάει. «Είμαι αδικημένος, σού λέει· οι άλλοι χαίρονται, εγώ δεν χαίρομαι». Δεν είναι ευχαριστημένοι με ό,τι έχουν, μπαίνει και ο εγωισμός, και βασανίζονται. 

Ο Θεός όλο τον κόσμο τον αγαπάει. Στον κάθε άνθρωπο έδωσε αυτά που τον ωφελούν, είτε το μπόι είτε την λεβεντιά είτε την ομορφιά κ.λπ., ό,τι θα τον βοηθήση, αν το αξιοποιήση, να σωθή. Αλλά ο κόσμος βασανίζεται. «Γιατί εγώ να είμαι έτσι, ενώ εκείνος έτσι;». Μά εσύ έχεις αυτά, εκείνος έχει άλλα. 

Ένας δια Χριστόν σαλός Ρουμάνος που ασκητεύει στο Άγιον Όρος είπε σε κάποιον που είχε τέτοιους λογισμούς: «Ένας βάτραχος είδε το βουβάλι και είπε: ʺΘέλω να γίνω και εγώ βουβάλιʺ. Φούσκωσε, φούσκωσε ο βάτραχος, και τελικά έσκασε. Ο Θεός αυτόν τον έκανε βάτραχο, εκείνο βουβάλι. Πήγε ο βάτραχος να γίνη βουβάλι και έσκασε!». 

ΚΑΘΕ ΕΜΠΟΔΙΟ ΓΙΑ ΚΑΛΟ

Άγιος Πορφύριος 

Ὅσο πιό σκληρόκαρδος εἶναι ὁ ἄνθρωπος, τόσο πιό βαθιά θά εἶναι ἡ πτώση του.Ἕνα αὐγό σπάει καί ἀπό ὕψος 30 πόντων.

Ὅμως ἕνας βράχος πρέπει νά ἀνέβει πολύ ὑψηλά καί νά πέσει γιά νά συντριβεῖ.
Ὁ ἄνθρωπος πού ἔχει πολύ σκληρή καρδιά, θά ἐπιτρέψει ὁ Θεός νά πετύχει κάποια πράγματα:
Νά ἀνέβει ψηλά καί κατόπιν νά πέσει βαρύγδουπα γιά νά συντριβείῖ, νά μαλακώσει, νά σπάσει.
Ὅμως ὁ μαλακός ἄνθρωπος, ὁ εὐαίσθητος, ὁ πονόψυχος μπορείῖ νά μήν ἔχει μεγάλες κοσμικές ἐπιτυχίες, νά βρίσκει ὅλο ἐμπόδια, αὐτό ὅμως τόν προστατεύει ἀπό μεγάλες πτώσεις, τίς ὁποῖες ἡ εὐαίσθητη καρδιά του δέν θά ἀντέξει.
Νά λοιπόν, πού τά ἐμπόδια στή ζωή μας εἶναι ἡ προστασία μας καί ὄχι ἡ κατάρα μας καί ἡ δοκιμασία μας.
Ἔτσι, ὅταν ὁ Θεός θέλει νά μᾶς γλιτώσει ἀπό ἐγωιστικά στραπατσαρίσματα βάζει ἐμπόδια στά σχέδιά μας.
Δηλαδή, τό ἐμπόδιο εἶναι ἡ προστασία ἀπό ἐγωιστικές πτώσεις.
Γι’ αὐτό ὁ λαός λέει:
«Κάθε ἐμπόδιο γιά καλό” καί κατ’κατ’ ἀναλογία “κάθε ἄνεση γιά κακό!»
Λέγουν οἱ Πατέρες «οὐδείς εἰσῆλθε μετ’ ἀνέσεως στόν παράδεισο».
Ὡς ἐκ τούτου πρίν ἀπό κάθε πτώση, προηγεῖται ἐγωιστική ἄνεση καί πρίν ἀπό κάτι ὄμορφο, συντριβή καί ταπείνωση.

---

Ο άλυπος βίος και η πλάνη της εκζητήσεώς του (σελ.10-12) 

---

Ο ΑΓΙΟΣ ΠΟΡΦΥΡΙΟΣ ΓΙΑ ΤΙΣ ΔΥΣΚΟΛΙΕΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Μου είπε ακόμη ο Παππούλης (Άγιος Πορφύριος ο Καυσοκαλυβίτης):

«Ο άνθρωπος, που δίνει την καρδιά του στο Χριστό, όπως ο Μοναχός, αυτός