από την προσευχή προς την ευχή

Γνωρίζοντας ότι τα τρέχοντα γεγονότα δεν είναι άτακτα όπως θέλουν να μας παρουσιαστούν και τρομοκρατήσουν, ή εμείς πανικοβαλόμενοι ''φανταζόμαστε'' ... αλλά ‘’δεμένα’’ με τον ίδιο τελειολογικό μας σκοπό, (την νίκη του θανάτου και ανάστασή μας) … με όλους τους φυσικούς (και γραπτούς) λόγους χωρίς ασυνέχεια υπό Τον παντεπόπτη Λόγο, δυο επιπλέον σκέψεις.

Τῇ ἀφάτῳ σου εὐσπλαγχνίᾳ, Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, νικητὰς ἡμᾶς τῶν παραλόγων παθῶν ποίησον, καὶ τὴν σὴν ἐναργῆ κατὰ θανάτου νίκην, τὴν φαιδράν σου καὶ ζωηφόρον Ἀνάστασιν ἰδεῖν καταξίωσον, καὶ ἐλέησον ἡμᾶς.

Όλα, ξεκινούν κατ’άνθρωπο, από την διάθεση εξόδου/ανόδου, από τον θάνατο στην ζωή vs της εσφαλμένης κοσμικής θεώρησης ότι ζούμε και θα πεθάνουμε (ή ακόμη πιο απαισιόδοξα και μαύρα, ζούμε για να πεθάνουμε). Από ίχνος και σκιά προς πραγμάτωση αυτού του πηγαίου πόθου, προηγείται η έξοδος από την (νοητή) αίγυπτο) οριζοντίως και έπεται η ανύψωση εκ του κόσμου προτυπωθείσα την μεγαλοβδομάδα, ανά μεγάλη ημέρα, κόμβο και σταθμό πνευματικό. 

Η όλη μετακίνηση του ανθρώπου (νου και χου, εις μονάδα) τελεσιουργείται με τον επί πώλου όνου Οδηγό στην έξοδό μας. Είναι ο χριστοφόρος νους που εξέρχεται από αίγυπτο παράλογο --> λογικό /έξοδος πάσχα νομικού και Κυριακή Βαΐων ανέρχεται ως πάσχα ιερόν από το λογικό στο υπέρλογο δια της Ορθοδοξίας, ως ενσωμάτωση ...

Από Κυριακή Βαΐων... δεσμεύων πρὸς ἄμπελον τὸν πῶλον αὐτοῦ, καὶ τῇ ἕλικι τὸν πῶλον τῆς ὄνου αὐτοῦ, πλυνεῖ ἐν οἴνῳ τὴν στολὴν αὐτοῦ, καὶ ἐν αἵματι σταφυλῆς τὴν περιβολὴν αὐτοῦ, χαροποιοὶ οἱ ὀφθαλμοὶ αὐτοῦ ἀπὸ οἴνου....

Πώλῳ καθίσας, ὁ λόγῳ τείνας πόλον,
Βροτοὺς ἐκζητεῖ λῦσαι τῆς ἀλογίας.

Αμήν ο καλός Θεός να δεσμεύει προς άμπελον τον πώλον αυτού και τη έλικι τον

σχολιασμός επικαιρότητος… (20 Μαρ 2020)

Είναι στενάχωρο νάχουμε ανοιχτά τα νοσοκομεία και όλους τους ιατρούς και νοσηλευτικό προσωπικό (άξιο ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ) να πολεμάνε όσο μπορούν με αβέβαιη έκβαση κατά του σαρκικού θανάτου και να απαγορεύεται η λειτουργία του Νοσοκομείου και Ιατρού με όλους τους αγίους κατά των λοιμικών νόσων (όχι μόνο πνευματικών ως πνευματικό ιατρείο αλλά και φυσικών ΑΠΟΔΕΔΕΙΓΜΕΝΑ) με βέβαιο και επαναλαμβανόμενο αποτέλεσμα της κατακράτος νίκης του θανάτου ΠΡΩΤΑ πνευματικού και όποτε Κύριος ευδοκήσει ΚΑΙ σωματικού.... τα δε φάρμακά τους σε υποτίμηση :'( ο αγιασμός, το ευχέλαιο, (χωρίς προϋποθέσεις μετοχής πλην νάναι βαφτισμένοι) η θεία κοινωνία (με προϋπόθεση εξομολογήσεως) και άκουσα πως και η εξομολόγηση έχει συσταλεί :'( ....

κι όποιος τολμάει να ζητήσει το ''αυτονόητο'' ορθόδοξο, ονομάζεται ''θεριακλής'' (από έναν στρατό υπερόπτη αδιάκριτων υπάκουων ότι η ''εκκλησία'' είναι αλάθητη ... με την δυτικότροπη σε εφαρμογή καραμέλα πείθεσθε τοις ηγουμένοις κι όχι όπως ο ίδιος ο απ.Παύλος ανέφερε… ότι καν άγγελος καν πατριάρχης σας πει κάτι διαφορετικό ΔΕΝ υπ-ακούμε, διαχωρίζοντας την ανθρωποκτόνα

μια κουκίδα ο άνθρωπος (περί θανάτου και Ζωής δια Σταυρού)

(περιφραστικά/τηλεγραφικά) Μια κουκίδα ο άνθρωπος στον μικρόκοσμό του…. μια κουκίδα, αλλά πολύτιμη δια Σε ως κόρη οφθαλμού, Συ Ο οφθαλμός επίβλεψον!!

Υπέπεσαν επ’αυτού ουράνιες (εκ του μακροκόσμου) σκοτεινές δυνάμεις να τον συνθλίψουν… (από πάνω προς τα κάτω)

Αναστήθηκαν δολίως εκ του μικρο-μικρόκοσμου ιοί να τον θανατώσουν (από κάτω προς τα πάνω)

Αλλ’ ω Άνθρωπε και Υιέ Θεού δια του Σταυρού** και Ονόματός Σου, δια Του οποίου παν γόνυ, επουράνιον επίγειον και καταχθόνιον κλίνει, στερέωσον, επίβλεψον στην επίγνωση της Αληθείας Σου, σώσον και αγίασον!!

Εχθροί αγαρηνοί ως κύνες περικύκλωσαν τον δούλον Σου εκ δεξιών και ευωνύμων να τον μηδενίσουν ….. Εχθροί έσω κι έξω του αγαπημένου Σου έθνους*...

δώρησαι εκ Της πλευράς Σου κρουνούς αφέσεως και γνώσεως… δι ευχών Της

αρχάγγελος Μιχαήλ φύλαξ συνόρων της ρωμηοσύνης

Εμείς οφείλουμε να το διηγηθούμε τέτοιες ώρες και ο καιρός θα δείξει και ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΣ θα αποδείξει.

Εβρίτης ιερέας πηγαινοέρχεται αυτές τις δύσκολες μέρες κατά μήκος της συνοριογραμμής μας στο ποτάμι για να βοηθήσει και να ευλογήσει. 

Εκεί λοιπόν συναπαντούσε πολλές φορές πάνω – κάτω ένα τζιπ του Ελληνικού Στρατού να το οδηγεί μόνος του ένας άγνωστος του αξιωματικός με χαρακτηριστικά έντονα που τα συγκράτησε ο ιερέας.

Στην προσπάθεια του να τον σταματήσει και να τον χαιρετήσει από κοντά , αυτός περνούσε σαν σίφουνας , απλώς τον χαιρετούσε και τον χαμογελούσε ιλαρά.
Σκέφτηκε να τον φωτογραφίσει αν και απαγορεύεται, αλλά κάθε φορά στο κινητό του αποτυπωνόταν μόνο η σκόνη που άφηνε πίσω του το στρατιωτικό όχημα.

Ήταν τόσο αποφασισμένος ο ιερέας να μάθει ποιος ήταν, που αποφάσισε προχθές

για τον 90ό ψαλμό από αγ.Γαβριήλ δια XC σαλό

Κάθε λέξη του π. Γαβριήλ λειτουργούσε σαν φάρμακο για όλους, λαϊκούς και κληρικούς. Μια φορά οι μοναχοί που πήγαν να τον δουν, συζητούσαν καθ' οδόν περίπου τα εξής:

«Τι χάρη που έχουν οι μοναχοί και τι σπουδαίο είναι που ξέρουμε τη δύναμη του σταυρού και του 90ού ψαλμού, και μ' αυτά μπορούμε να πολεμάμε το κακό!». 

Μόλις μπήκαν στο κελί του Γέροντα και τους ευλόγησε, τους είπε με λύπη:

— Παιδιά μου, το πρωί που ξύπνησα, με εμπόδιζαν τα πονηρά πνεύματα. Ήθελα να κάνω το σταυρό μου και δεν μπορούσα. Τα χέρια μου ήταν δεμένα, αλλιώτικα θα τους έδειχνα εγώ! Με έπνιγαν τόσο, που δεν μπορούσα να πω τον 90ό ψαλμό.

0 ένας μοναχός ντράπηκε κι έσκυψε το κεφάλι του. Κι ο π. Γαβριήλ, συνέχισε:

— Αλλά με σκέπασε το έλεος του Θεού και τα πονηρά πνεύματα με άφησαν.

Με αυτόν τον τρόπο ο άγιος δίδαξε τους μοναχούς πως χωρίς το έλεος του Θεού ο άνθρωπος δεν μπορεί να καταφέρει από μόνος του τίποτα.

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης. 1


Λόγοι διδαχής. 1

Αγιότης - Αρετή - Αγώνας. 1

Αυτοέλεγχος - Ζήλος. 3

Ταπείνωση. 5

Υπομονή. 5

Προσευχή. 9

Περιστατικά. 17

Αυτοσχέδια προσευχή

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης

Λόγοι διδαχής

Αγιότης - Αρετή - Αγώνας

Άνθρωπος ο οποίος επαινεί τον πλησίον του και κατακρίνει τον εαυτό του, φθάνει σε μέτρα αγιότητος. Αν ζητάς εσύ από τον άλλονε, επειδή σε λύπησε, να σου βάλει μετάνοια, δεν είσαι καλά, δεν είσαι εντάξει, δεν βαδίζεις στο δρόμο της καλογερικής.

Φθάσαμε, πατέρες, σ' ένα τέτοιο σημείο, που μπορώ να πω ότι, όταν ήμασταν κοσμικοί, ήμασταν καλύτεροι. Τώρα δεν σηκώνουμε λόγο, δεν σηκώνουμε λόγο.

Τα πατερικά βιβλία λένε ότι ο αββάς Νισθερώ απέκτησε φήμη αγίου ανδρός. Και

αγ. Γρηγόριος Παλαμάς

αγ.ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ ΠΑΛΑΜΑΣ (1296-1359)

Βίος καὶ Πολιτεία τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ

Ἔργα (2 τόμοι) τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ [word zip, 504KB]

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος εἰς τὸν Τίμιον καὶ Ζωοποιὸν Σταυρόν (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος εἰς τὸν Εὐαγγελισμὸν τῆς Θεοτόκου (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος εἰς τὰ Εἰσόδια τῆς Θεοτόκου (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Ὁμιλία περὶ τῆς κατὰ σάρκα τοῦ Κυρίου Οἰκονομίας (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος εἰς τὴν ἁγίαν ἡμέραν τῶν Φώτων (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος εἰς τὴν Ἀνάληψιν τοῦ Χριστοῦ (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος περὶ τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Ὁμιλία εἰς τὴν Θείαν Μεταμόρφωσιν (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Λόγος εἰς τὴν Κοίμησιν τῆς Θεοτόκου (νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

Γρηγόριος Παλαμᾶς - Εὐχὴ ἐξομολογητικὴ εἰς τὴν Θεοτόκον (μὲ νεοελληνικὴ ἀπόδοση)

πηγή

Θαυμαστή διάσωση από τους αγίους τεσσαράκοντα (νταχάου)

Ο Γερο–Θεοφύλακτος Νανόπουλος από το Ιβηρίτικο Κελί του Αγίου Νικολάου (το λεγόμενο το «Κελί των Τυπογράφων»), διηγήθηκε κάποτε με δάκρυα τα εξής:

Κατά τα χρόνια της Γερμανικής κατοχής μάς συνέλαβαν οι Γερμανοί με τον κατά σάρκα αδελφό μου, τον παπα–Παντελεήμονα, και μας πήγαν στο Νταχάου. Μια νύχτα, μας έβγαλαν έξω για να μας εκτελέσουν. Ήταν χειμώνας και μας ξέντυσαν. Περιμέναμε την σειρά μας. Ελπίδα σωτηρίας, δεν είχαμε.

Τότε θυμήθηκα τους Αγίους Τεσσαράκοντα Μάρτυρες και του λέω: “Μωρέ, Παντελεήμων! Ποιο είναι το απολυτίκιο των Αγίων Τεσσαράκοντα Μαρτύρων; Το ξέρεις;”.

Ο π. Παντελεήμων, άρχισε τότε να ψέλνει:
“Τας αλγηδόνας των αγίων,
ας υπέρ Σου έπαθον,
δυσωπήθητι, Κύριε·
και πάσας ημών τας οδύνας
ίασαι, φιλάνθρωπε, δεόμεθα”.

Αμέσως τότε, μια ζέστη απλώθηκε γύρω από μας τους δύο και δεν καταλαβαίναμε το κρύο. Ήταν η παρουσία των Αγίων, που και αυτοί υπέφεραν από το ψύχος.

Η νύχτα πέρασε έτσι και, το πρωί, ενώ περιμέναμε τον θάνατο, ήρθε διαταγή εμάς τους δύο καλογήρους να μη μας εκτελέσουν. Κανείς δεν γλύτωσε από όσους πήγαν εκεί, παρά μόνο εμείς. Γι’ αυτό έγραψαν και τα ονόματά μας σε μια πινακίδα και την τοποθέτησαν εκεί στο Στρατόπεδο εκτελέσεως.

«Δριμύς ο χειμών, αλλά γλυκύς ο Παράδεισος!», έλεγαν μ’ ένα στόμα και με μια καρδιά οι Άγιοι Τεσσαράκοντα Μάρτυρες στα παγωμένα νερά της λίμνης της Σεβαστείας.

Πατρικαί Νουθεσίαι Γέροντος Ἐφραίμ Φιλοθεΐτου (μερικές επιστολές)

Επιστολή 1η

Όσον περνά η ηλικία μου, τόσον και αισθάνομαι των επιγείων το άστατον, το μάταιον. Αχ, τι μάτην ταραττόμεθα; Βραχύς ο βίος μας, κόνις, τέφρα, όνειρον και εις ολίγον καιρόν αχρειούμεθα. Σήμερον έχεις υγείαν και αύριον την χάνεις.

Σήμερον γελά το πρόσωπον και εις ολίγον σκυθρωπάζεις. Τα μάτια από την πολλήν χαράν και αγάπην κλαίουν και εντός ολίγου κλαίουν από τον πόνον και την θλίψιν. Σήμερον ευσταθεί το οικονομικόν, αύριο δυστυχία. Σήμερον ειδήσεις ευχάριστοι και εντός ολίγου δυσάρεστοι τας αντικαθιστούν.

Μάτην ταραττόμεθα, ο βίος σκιά και ενύπνιον. Που είναι οι γονείς μας, τα αδέλφια μας, οι παππούδες μας; Όλους ο τάφος τους εδέχθη, όλους η φθορά και οι σκώληκες τους αχρείωσαν. Ο τάφος και η φθορά αναμένει και ημάς! Ο Χριστός, μας έδωσε την εξουσίαν τέκνα Θεού να γίνωμεν, αρματώσας ημάς με

ΑΓΙΟΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ (ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ) ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΧΡΙΔΟΣ

Γεννήθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 1880 στο χωριό Λέλιτς της Νότιας Σερβίας από φτωχούς, πολύτεκνους και ευσεβείς γονείς. Τα πρώτα γράμματα τα έμαθε στη Ιερά Μονή Τσέλιε. Από μικρό παιδί έδειξε μια ασυνήθιστη αγάπη για την Εκκλησία και κλίση για την αρετή και την προσευχή. Απομονώνονταν συχνά και προσεύχονταν με τις ώρες. Μετά την εγκύκλιο μόρφωσή του εισήχθη στην Ιερατική Σχολή του Αγίου Σάββα στο Βελιγράδι. Εκεί έδειξε ιδιαίτερη επιμέλεια στις σπουδές του, ώστε το Πατριαρχείο της Σερβίας, εκτιμώντας την φιλομάθειά του και το ήθος του, τον έστειλε με υποτροφία για ανώτερες σπουδές στην Ελβετία, την Γερμανία και την Αγγλία. Έμαθε επίσης άριστα επτά γλώσσες. 

Παράλληλα με τις σπουδές του καλλιέργησε και την πνευματική του πρόοδο. Πίστευε ακράδαντα στο Θεό και φλέγονταν από πόθο να υπηρετήσει την Εκκλησία. Μελετούσε με πάθος τους Πατέρες και την ορθόδοξη θεολογία. Το 1908 υπέβαλε το Πανεπιστήμιο της Βέρνης διδακτορική διατριβή με θέμα: «Η πίστη στην Ανάσταση του Χριστού, ως θεμελιώδες δόγμα της αποστολικής Εκκλησίας». Ακολούθως

Ο Πνευματικός του λήσταρχου Νταβέλη

Ο παπα-Νικόλας Πλανάς στην εποχή του λειτουργούσε σε δυο-τρία εκκλησάκια. Ο προφήτης Ελισσαίος στην πλαγιά του Λυκαβηττού, του ήταν πολύ αγαπητό. Φαίνεται πως η τελευταία εκκλησία που έκλεινε την πόρτα, για να μείνουν μόνοι οι Άγιοι στα εικονοστάσιά τους, ήταν του προφήτη Ελισσαίου.

Ο παπα- Νικόλας συντρόφευε τους Αγίους με τις προσευχές του, μέχρι να πέσει η βαθειά νύχτα. Έτσι, ένα απόβραδο, αφού άναψε την κανδήλα της παρακαταθήκης κι ενώ ακόμη δεν είχε δρασκελίσει την βορεινή πόρτα του ιερού βήματος, βλέπει να ανοίγη η μικρή πόρτα της εκκλησιάς, να κλείνη βεβιασμένα και ο αρχιληστής Νταβέλης, αρματωμένος σαν αστακούδι, να αμπαρώνη την πόρτα με σύρτες και με μάνταλα.

Ο παπάς μαρμάρωσε. Κοντανάσαινε. Και ο νους του ήρθε σε μεγάλη αμηχανία. Οι λογισμοί του είπαν: «Θα νομίζη ο καημένος πως οι άνθρωποι που με πλησιάζουν, μου αφήνουν χρήματα και ήρθε να με ληστέψη». «Κύριε, το τέλος μου εγγίζει: μη επιτρέψης να θορυβηθή η ψυχή μου».

Ο ληστής ξαρματώθηκε. Άφησε την πανοπλία του στα στασίδια και με βαριά βήματα προχώρησε στον ξαφνιασμένο παπά.

– Παπά- Νικόλα, ήρθα να εξομολογηθώ, να ξεκριματιστώ. Φόρεσε το πετραχήλι.

Ο θρήνος του Αδάμ (Απόσπασμα λόγου Αγ. Σιλουανού)

- Διψά η ψυχή μου τον Κύριο και Τον αναζητώ με δάκρυα.
Πώς να μην Τον ζητώ; Όταν ήμουν μαζί Του, αγαλλόταν ειρηνικά η ψυχή μου και ήμουν απρόσιτος για τους εχθρούς.
Τώρα όμως απέκτησε εξουσία πάνω μου το πονηρό πνεύμα και κλονίζει και τυραννεί την ψυχή μου.
Γι᾽ αυτό λυώνει η ψυχή μου για τον Κύριο μέχρι θανάτου.
Το πνεύμα μου ορμά προς τον Θεό και τίποτε το γήϊνο δεν με παρηγορεί· κι η ψυχή μου δεν βρίσκει πουθενά παρηγοριά, αλλά ποθεί διψασμένα να Τον δει και να Τον απολαύση ωσότου χορτάση.
Δεν μπορώ να Τον λησμονήσω ούτε στιγμή κι από τον πολύ μου πόνο στενάζω και οδύρομαι: Ελέησόν με ο Θεός, το παραπεσόν Σου πλάσμα».

Θρηνεί ο Αδάμ:

«Δεν με τέρπει η σιγή της ερήμου. Δεν με τραβούν των βουνών τα ψηλώματα. Δεν μ᾽ αναπαύει η ομορφιά των δασών και των λειβαδιών. Δεν καταπραΰνει τον

Περί συγ-χώρεσης και συγ-γνώμης

…σήμερα, Κυριακή απόγευμα κάποιοι μετείχαν στην ακολουθία του εσπερινού της συγγνώμης, μιας συγγνώμης που συνήθως εξαντλείται στην συγχώρεση αλλήλων, που ναι μεν δόθηκε ως εντολή το πρωί, ναι μεν είναι προϋπόθεση συνέχειας, αλλά για το τέρμα, ΔΕΝ αρκεί.

Μοιάζει η συγ-χώρεση μια πλατειά αγκαλιά, με πρότυπο τα τανυσμένα επί Σταυρού χέρια Του Κυρίου που πάντα τα έθνη εκάλεσε εις ενότητα… αλλά αυτή, είναι στατική.

Ο δρόμος προς ανάσταση και το τέρμα (και τα δυο άγια), χρειάζεται μια κινητική δύναμη που έχει την ταυτότητα της ΜΙΑΣ ΓΝΩΜΗΣ κι είναι η απαραίτητη (κάθετο σκέλος) ΑΛΗΘΕΙΑ που εκ της γης ‘’ανατέλλει’’ και καταλήγει στον ουρανό. Είναι η σύμφωνη γνώμη με αυτήν Της εκκλησίας, όπου ως ταμειούχος της χάριτος, την εκφράζει πλήρως. Αλλιώς πως θα ίσχυε το…  οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν … μεμέρισται ὁ Χριστός; (περί Αληθείας και Λόγου ο λόγος). Αλήθεια εκπεφρασμένη των αγίων θεοφόρων πατέρων που ΟΡΘΟΔΟΞΩΣ (συνεχίζουν να) ορθοτομούν τον λόγο.

Κι  αν δεν συμπληρωθεί η στατική με την κινητική, η ΑΓΑΠΗ με την ΑΛΗΘΕΙΑ, η

περί κατακρίσεως αβ.Κασσιανού

Ἀββᾶς Κασσιανός: Κατά παραχώρηση Θεοῦ, ἔπεσα σέ αὐτά πού κατέκρινα στούς ἄλλους

Του Αγίου Κασσιανού

«Τί μας δίδαξε ο ίδιος Αββάς για την κατάκριση.
Ο ίδιος αυτός Γέροντας, καθώς μας δίδασκε να μην κρίνουμε κανένα, ομολόγησε ότι του είχε συμβεί τρεις φορές να κατακρίνει ή να μεμφθεί αδελφούς:
Μια για το ότι μερικοί είχαν επιτρέψει να τους χειρουργήσουν.

Μια άλλη για το ότι μερικοί είχαν βαρύ σκέπασμα για την ανάπαυσή τους.
Και μια τρίτη φορά για το ότι κάποιοι (μοναχοί) ευλογούσαν το λάδι πριν το δώσουν στους λαϊκούς που το ζητούσαν.

Ομολόγησε λοιπόν ο Γέροντας ότι, κατά παραχώρηση Θεού, είχε πέσει κι αυτός αργότερα, στα τρία αυτά σφάλματα. Πραγματικά, λέει, προσβλήθηκα από βαριά αμυγδαλίτιδα και ο πόνος που μου προκάλεσε με εξάντλησε τόσο, ώστε, αναγκασμένος από την ένταση του πόνου και τη συμβουλή όλων των Γερόντων, επέτρεψα να με χειρουργήσουν.

Αυτή η ασθένεια με ανάγκασε επίσης να έχω ένα χοντρό σκέπασμα στο κελί μου.