Λέγει ο Αββάς Ισίδωρος: … "Απ' όλα τα πάθη, το φοβερότερο είναι να ακολουθεί κανείς την καρδιά του, να υπακούει δηλαδή στο θέλημά του και όχι στον Νόμο του Θεού. Αυτό το πάθος στην αρχή μεν δείχνει ότι αναπαύει κάπως ψυχικά τον άνθρωπο, ύστερα όμως την οδηγεί στην κατάθλιψη, επειδή αγνόησε το μυστήριο της Θείας Οικονομίας και δεν βρήκε το δρόμο του Θεού, για να την ακολουθήσει."
Μια καρδιά, ένας νους (με τα δικά του σχήματα και δικαιολογίες) ένας εαυτός περιχαρακωμένος στο γενηθήτω το θέλημά ΜΟΥ, που λειτουργεί κατά Αυτού και ε-αυτού, της εικόνος Αυτού. Κάπως αυτοχειρών…
Διαβάζουμε (και μακάρι να το κατανοούμε και συμ-φωνούμε… ) … ημάρτομεν γαρ και ηνομήσαμεν, και ουκ εσμέν άξιοι άραι τα όμματα ημών και βλέψαι εις το ύψος του ουρανού· διότι κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών. Αλλ’ ικετεύομεν την σην ανείκαστον αγαθότητα· φείσαι ημών, Κύριε, κατά το πλήθος του ελέους σου, και σώσον ημάς δια το όνομά σου το άγιον, ότι έξέλιπον εν ματαιότητι αι ημέραι ημών· .... (θ' ώρα)...
με χαρακτηριστικό της θ’ ώρας την σταύρωση, με λίγη αυτογνωσία, καταλαβαίνουμε πως δεν σταυρωθήκαμε.... δεν σταυρωνόμαστε δεν