περί της ευλογημένης ένωσης του ελληνικού και του Ορθοδόξου Πνεύματος

περί της ευλογημένης ένωσης του ελληνικού και του Ορθοδόξου Πνεύματος

Είναι αυτή η βαθύτατη μεταφυσική ιδιοσυγκρασία που μας διακρίνει και μας προδιαθέτει να κοιτάζουμε κάθε τι στην ζωή, κάθε ανατολή και δύση του ήλιου, με ελπίδα και χαρά ζωής. Αν σκεφτούμε όμως "λογικά" και όχι με "πίστη", επειδή ολοένα η ζωή μας φθίνει, πλησιάζοντας στον βιολογικό θάνατο, θα έπρεπε να τα "βάψουμε" μαύρα επειδή ο κύριος αντίπαλος της ζωής μας, ο θάνατος, "μοιάζει" ανίκητος. Ήλθε όμως Ο Χριστός και δια σταυρού κατήργησε το θάνατο, διδάσκοντάς μας τον τρόπο ζωής που οδηγεί στην Ζωή...

Όσο ζούμε καλούμαστε να επιλέγουμε δρόμους και τρόπους αντιμετωπίσεως των συμβαινόντων. Ζούμε σε λαβύρινθο επιλογών που η λάθος αντιμετώπιση, οδηγούν αψευδώς τον άνθρωπο στον θάνατο. Δεν είναι μακρυά η λύση που προτείνει ο Θησέας... Ακολουθεί τον μίτο της ιέρειας Αριάδνης για την έξοδό του και εξέρχεται νικητής κατά του ελοχεύοντος θανάτου...

Ερχόμενος Ο Κύριος, τελειοποιεί τα λίαν καλώς, συμπληρώνει με Σοφία την φιλοσοφία που Αυτός ως Φωτοδότης έσπειρε στις ψυχές τον πόθο και φώτισε τους προσεγγίζοντες με σεβασμό την αλήθεια, ώστε η πηγαία αγάπη για τη ζωή πούχει κάθε άνθρωπος, να βρει την προσωπική της ολοκλήρωση στο πρόσωπο Του Χριστού. Χωρίς να καταργήσει την προσωπικότητα, να καταλύσει την καλή προαίρεση και νόμο, προσθέτει την Αλήθεια, χαράσσοντας και περπατώντας πρώτος την οδό της Ζωής. Δια της σταυρώσεως, Ανασταίνεται και μας συνανασταίνει. 


Δια της αναπλάσεως ο νέος Αδάμ, φέρνει την Ανάσταση, σε αντιδιαστολή της πλάσης και στάσης του παλαιού Αδάμ. Το μόνο που κατάργησε ήταν το κράτος του θανάτου και η λήθη. Κατέβηκε ο ίδιος Αρχιερέας και Μέγας Μυσταγωγός Χριστός, για να αντικαταστήσει τον απαραίτητο για τη νίκη μίτο που παρά την μυθική καλή έκβαση, η "λήθη" του χωρίς Χριστό, αγωνιζόμενου, είναι η αιτία που τα μαύρα πανιά "κυματίζουν", ωθούν και οδηγούν τον Θησέα, έχοντας την γνωστή συνέχεια της ιστορίας... (Αιγαίο...)

Είναι το κομποσχοίνι, η υπακοή στον πνευματικό ορθόδοξο ιερέα, είναι η αγάπη ως κεντρικός άξονας βιωμάτων που ακολουθώντας αυτήν την καινή εντολή, εξερχόμαστε από την σκοτεινιά και το φόβο των αδιεξόδων του σημερινού λαβυρίνθου...

Πόσο μεγάλη και ασύλληπτη η έννοια της αγάπης και πόσο πραγματικά ποθητή για κάθε πλάσμα η υλοποίησή της σε πράξη και αντίληψή της ως θεία θεωρία,... καθώς αυτή είναι η αληθινή ουσία, (η πεμπτουσία βρίσκεται μόνο δια σταυρού, εάν ενωθούν χιαστί, τα τέσσερα δομικά στοιχεία της φύσης). Η αγάπη, είναι η Φύση και η πνοή Του Τριαδικού Θεού, που δίνει τη ζωή και το νόημα αυτής...

έτσι, για να λειτουργήσουμε σωστά και με αγάπη...

η φιλοσοφία και η φιλοκαλία είναι άξονας της ζωής μας...

  

Για την αντικειμενική προσέγγιση της σοφίας από τους Έλληνες που τη ζητούν, πρέπει να μην υποβαθμίζουμε τον σπερματικό Λόγο που υπάρχει στην Π. Διαθήκη (καθώς έτσι ευδόκησε Ο Κύριος), αλλά ούτε να καταργούμε (από φόβο ή άγνοια) ή να εξαίρουμε (από αδιάκριτη φιλοπατρία) τα στοιχεία Αληθείας που βρίσκονται στην αρχαιοελληνική φιλοσοφία μας...

Η Αλήθεια είναι Αλήθεια και σκοπός της γνώσης Της, είναι και ο σκοπός της ζωής μας. Να γίνουμε Αληθινοί και όχι σκιώδεις και αληθοφανείς... Έχουμε πολλά να διδαχθούμε και να βιώσουμε εμείς οι Έλληνες, αλλά και όλοι οι άνθρωποι, αν το θέλουμε...

Με τις επιστήμες και την φιλοσοφία, δόθηκε στον κόσμο το φως της ανάλυσης. Ο ελληνικός τρόπος σκέψης φέρνει την άνοιξη από την χειμωνιά, γίνεται από τότε ένα παράθυρο προς τον φωτεινό ουρανό... από τη σκοτεινιά του παραλόγου που ταλανίζει (και σήμερα) τον κόσμο...τον επιστημονικό διαχωρισμό του αληθούς από το αναληθές...

Στην Αρχαία Ελλάδα ο Δίας ξέφυγε από τον Κρόνο που έτρωγε τα παιδιά του... και αφού στην κυριολεξία ξέφυγε από τον χρόνο... έγινε αιώνιος κοσμώντας τον λογικό αιώνιο ουρανό...


Εδώ που νικήθηκε το παράλογο από το λογικό, ο θάνατος δια της αιωνιότητος, έρχεται Ο Κύριος να προσθέσει το καλύτερο στο καλό, την τελειότητα στο λίαν καλό και την Θεία Αλήθεια, στην μερική φιλοσοφική αλήθεια, καταγράφοντας την οδό της Αληθείας. Μας χάρισε τον δρόμο και τον τρόπο, όχι να ξεφεύγουμε του θανάτου κυνηγούμενοι και κρυπτόμενοι, ή να τον μεταθέτουμε επιστημονικά, αλλά πιστεύοντας εις Τον Σωτήρα Χριστό, να περάσουμε στην αθανασία και στην υπέρλογη Βασιλεία Του. 


Έχουμε να αντιμετωπίσουμε με δύο τρόπους το παράλογο. Με την λογική και το υπέρλογο. Το ένα όμως είναι καλύτερο από το άλλο. Αν όμως έρπουμε, ας σηκωθούμε στα πόδια μας με δεκανίκια και μετά τα πετάμε και στη συνέχεια πετάμε με τα φτερά της πίστεως και του υπερλόγου. Έτσι σεβόμαστε και χρησιμοποιούμε το κάθε εργαλείο, για τη δουλειά που τάχθηκε να κάνει κι εμείς, ανάλογα με το ποθούμενο και τις δυνάμεις μας, ας πορευόμαστε στην καθημερινό μας βίο.


Η λογική θα λέει, ή αυτό ή το άλλο, ή ένα ή τρία. Ή παρθενία, ή λοχεία... ή Θεός, ή άνθρωπος και τα δυο δεν χωράνε στο "λογικό" μυαλό... κι όμως δια αυτής της πίστεως στην καρδιά, οι αναγεννημένοι δια της πίστεως και του ζωοποιού Σταυρού, μυριάδες άγιοι πέρασαν στην αθανασία και κοσμούν τον υπερλογικό ουρανό, πρεσβεύοντας από φιλανθρωπία, ως ουράνια φωτεινή νεφέλη σε χρόνους με περιορισμένο Φως Αγάπης, για εμάς τους αγωνιζόμενους, ενώ ο παλαιός αιώνιος ουρανός, προσθέτοντας κοσμική ακτινοβολία, φέρνει την φθορά. Έτσι, ενώ είναι απαραίτητος στην αρχή, καθίσταται τροχοπέδη αργότερα.

Η επιλογή του ουρανού κάτω από τον οποίο θέλουμε να ζούμε ως "τρόπος σκέψης και πράξης" είναι δική μας ελεύθερη επιλογή...

Η αγάπη και ο πόθος για την Αλήθεια, το όντως Καλό, βιώνεται. Δεν προσφέρεται. Υπάρχουν όμως κλείδες φυσικές και υπερφυσικές για αυτήν την υπέρβαση, αυτό το βίωμα...

Η πίστη της Τριάδος εν Μονάδι, του μυστηρίου της Θεοτόκου και της ενανθρωπήσεως του Λόγου Χριστού, με όλο το επί της γης έργο Του, αποσκοπεί στους αιώνες να ενώνει τον άνθρωπο με Τον Θεό, εισάγοντάς τον στην ουράνια Βασιλεία. Το κλειδί για την αντίληψη της χαράς και την κατάργηση της αράς, είναι αυτή που εχώρεσε τον Αχώρητο και ενχρόνισε τον ’χρονο, αυτή που πρόσθεσε και προσθέτει το Χ στη ζωή μας, τον Χριστό, η Υπεραγία Θεοτόκος και αντιστρέφει την έκβαση του αγώνα μας κατά του μόνου κυριολεκτικά εχθρού της ζωής μας, του θανάτου."...Χαίρε δι ής η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ής η αρά εκλείψει..., χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε"
Αυτήν την ορθόδοξη σύνθεση, μας την διδάσκει η ίδια η φύση όσο επιστημονικά προσεγγίζουμε την ουσία του φωτός. Όσο οι επιστημονικές ομάδες ήταν χωρισμένοι πιστεύοντας οι μεν στην κυματοειδή φύση και οι δε, στην σωματιδιακή, υπήρχε διχόνοια, αμφισβήτηση, καχυποψία, ειρωνία, φθορά και μερικότητα αντιλήψεως... πιστεύοντας στην λογική, που έλεγε ή αυτό ή το άλλο... (και έκανε αποδεδειγμένα λάθος). Μόνο όταν έγινε η σύνθεση ακολούθησε πρόοδος. Θέλει όμως προσοχή στο τι επιθυμούμε να συνθέσουμε. Ο Κύριος λέει, ή τον Κύριο ή τον Μαμωνά, όχι και τον Κύριο και... ή και καλό και κακό. Είναι άτοπη η διαρχία, καθώς το κακό δεν είναι αθάνατο, αλλά αιώνιο. Διακριτικά πρέπει να συνθέτουμε ό,τι επιδέχεται αγιασμό και θετική αλλοίωση ή συμπλήρωση.

Η ελληνορθόδοξη παράδοση, ευστοχεί δια της φιλοκαλίας στην Αγάπη (τη φύση του Θεού) και ενώ μοιάζει με μωρία, είναι μεστή σοφίας, σημαδιών και θαυμάτων. Πρωτευόντως δια της κατά Θεόν αγάπης, επιτελείται η οικείωσις και η πίστις σώζει. Η δύναμη και η γνώση, τα σημεία και η σοφία, είναι φώτα, ενέργειες που έλκουν τις συνειδήσεις και στην πραγματικότητα είναι προπαρασκευαστικά έως ότου λάμψει επάνω και μέσα μας το φως της αγάπης του καλού Θεού. Το ανέσπερο Φως, που κάθε Μεγάλο Σάββατο κατέρχεται στον Ορθόδοξο Αρχιερέα στον Πανάγιο Τάφο, ως ακτίνα από τον πάμφωτο θρόνο Του.

Όλον τον χρόνο επισκέπτεται μυστικά κάθε άνθρωπο. Προσφέρει κατά τάξη χαρίσματα πρακτικά και θεωρητικά. Για όσους δεν Τον γνωρίζουν, αλλά ζητούν την Αγάπη ως έννοια και τις ομόρροπες προς Αυτήν, γνώσεις και δυνάμεις, δίδονται από τον πάνσοφο Θεό κατά τάξη και κατά το "... και άλλα πρόβατα έχω, α ουκ εστιν εκ της αυλής ταύτης...". Η αγάπη, είναι η κινητήρια δύναμη. Ο άνθρωπος καθορίζει με την φιλοσοφική του στάση, προς ποια κατεύθυνση θα τείνει για να συμπληρώσει το κενό που αισθάνεται. Επανερχόμενοι όμως στον λαβύρινθο των επιλογών, και επειδή υπάρχουν πολλές "σειρήνες" στον κόσμο, που έλκουν τις συνειδήσεις, θα είναι σοφή η ακολούθηση της νουθεσίας του Οδυσσέα να κλείσουμε τα αυτιά ως κωπηλάτες και να δέσουμε τα χέρια ως κυβερνήτες του καραβιού μας, αν πραγματικά ποθούμε την πατρίδα και αγαπημένη μας...

Με την ορθή εκείνη επιλογή, του καταχωρείται ότι σώθηκε από το νερό, σε αντίδραση του θεού Ποσειδώνα που ήθελε να τον καταποντίσει... και έρχεται σαν σκυταλοδρομία ο άλλος σωσμένος από το νερό, Μωυσής, για να συνεχίσει με τη θαυματουργή ράβδο προτυπώνοντας την έξοδο από τη δουλεία, αυτήν που ο Κύριος πραγματοποίησε ως Πάσχα καινόν. Την έξοδο από τη δουλεία του κοσμοκράτορα. Αφού τέλος η σκιά του νόμου επιτέλεσε το έργο της, παραδίδει και πάλι την ευλογία στην αγαπημένη μας Ορθόδοξη Ελλάδα...(Ισρα(ήλ) -(Ελ)λάδα, σκυταλοδρομία...) και ο Μέγας Αλέξανδρος δούλεψε γιαυτό... ως βάση εξάπλωσης του Ευαγγελίου.


Πάντοτε υπήρχε ανάγκη εμβαθύνσεως στα της Φύσης και της Ψυχής. Είναι πηγαία και πολλοί είναι αυτοί που αργά ή γρήγορα ασχολούνται στη ζωή τους, ψάχνοντας τα κλειδιά της Φύσης και άλλοι ευστοχότερα, τα κλειδιά της Βασιλείας. Στον προσωπικό του δρόμο ο καθένας, βρίσκει την αναλογούσα του Αλήθεια, κατά τον πόθο του και το θέλημα του παντεπόπτη Θεού....