Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

Όπως θεωρούσε ό Γέροντας τη δεύτερη εντολή σαν την ασφαλή καθοδηγητική αρχή για τον έλεγχο της αλήθειας της πορείας μας προς το Θεό, έτσι και για τη διάκριση καλού και κακού ασφαλής ένδειξη είναι όχι τόσο ό άγιος και υψηλός στην εξωτερική του διατύπωση σκοπός, όσο τα μέσα που εκλέγονται για την πραγματοποίηση αυτού του σκοπού. 

Απόλυτος είναι μόνο ο Θεός. Το κακό, μη όντας αυθύπαρκτο, αλλά απλώς αντίθεση του ελεύθερου δημιουργήματος κατά της άναρχης Υπάρξεως — του Θεού — δεν μπορεί να είναι απόλυτο. Γι' αυτό το κακό σε καθαρή, δηλαδή απόλυτη μορφή δεν υπάρχει ούτε μπορεί να υπάρξη. Κάθε κακό πού διαπράττουν τα ελεύθερα κτίσματα ζη αναγκαστικά σαν παράσιτο πάνω στο σώμα του αγαθού. Κι είναι υποχρεωμένο το κακό να βρη μια αυτοδικαίωση, να εμφανιστή ντυμένο με το ένδυμα τού αγαθού, καμιά φορά και του υψίστου αγαθού μάλιστα. Το κακό πάντα κι αναπόφευκτα αναμιγνύεται με μιά δόση θετικής αναζητήσεως και μ' αυτή του την όψη «παραπλανά» τον άνθρωπο. Τη θετική του πλευρά προσπαθεί το κακό να την παρουσιάση στον άνθρωπο σαν αξία τόσο σπουδαία, που για την κατάκτησή της είναι θεμιτά όλα τα μέσα.

Στην εμπειρική ύπαρξη του ανθρώπου δεν επιτυγχάνεται το απόλυτο καλό. Κάθε
ανθρώπινη προσπάθεια περιέχει μιά δόση ατέλειας. Η ύπαρξη ατελειών στο ανθρώπινο καλό από τη μία, και η αναπόφευκτη παρουσία του αγαθού προσχήματος στο κακό από την άλλη κάνουν δύσκολη τη διάκριση του καλού από το κακό.

Ο Γέροντας πίστευε πως το κακό ενεργεί πάντα «με την απάτη», με επίχρισμα καλού, ενώ το καλό δεν χρειάζεται για την πραγμάτωση του τη συνεργασία του κακού’ όπου εμφανίζονται κακά μέσα (πονηρία, ψεύδος, βία και τα παρόμοια), εκεί αρχίζει περιοχή ξένη προς το πνεύμα του Χριστού. Το καλό δεν επιτυγχάνεται με κακά μέσα ούτε ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. «Το καλόν ούκ έστι καλόν, αν μη καλώς γένηται». Αυτή την υποθήκη μας παρέδωσαν οι Απόστολοι και οι άγιοι Πατέρες. Αν κάπου-κάπου νικά το καλό και διορθώνη με την επιβολή του το κακό, θα ήταν σοβαρό λάθος να οδηγηθούμε στη σκέψη πως το κακό οδήγησε στο καλό, πως το καλό είναι αποτέλεσμα του κακού. Κάτι τέτοιο είναι αδύνατο. Η δύναμη του Θεού, όμως, είναι τόση, πού ιατρεύει τα πάντα, όπου εμφανίζεται. Γιατί ό Θεός είναι το πλήρωμα της ζωής και δημιουργεί τη ζωή από το μηδέν.

Από το βιβλίο ‘’Ο Γέροντας Σιλουανός’’ συγγραφέν από τον αρχιμανδρίτη Σωφρόνιο Σακχάρωφ (σελ. 133)

----------

Διάκρισις μεταξύ ΚΑΛΟΥ και ΚΑΚΟΥ με ''ελληνική'' βοήθεια

Στην ουσία του, θα μπορούσε κάποιος να ''ισοπεδώσει'' το καλό και το κακό σε good και bad ή οποιασδήποτε άλλης κοσμικής γλώσσας αποτύπωση αυτών των δύο εννοιών, αναφέροντας, πως η ουσία ΔΕΝ αλλάζει και αρκεί εσωτερικά να τα διακρίνουμε. ΑΝ πράγματι η ουσία έχει σημασία κι όχι το ''δευτερεύον'' σχήμα που μας προσφέρεται, νομίζω πως δεν μας κάνει κόπο να δούμε άλλη μια γνώμη - προσέγγιση αυτών των δύο εννοιών, ''μήπως'' και η ελληνική ομόρροπη πνευματικότητα με την ορθόδοξη, μας προσφέρουν την διαλανθάνουσα ''ίσως'' κρυμμένη αξία τους.

Μεστή συμβολισμών η ελληνική γραμματολογία όπως αναλύθηκαν έστω και λίγο, το ΦΩΣ – ΟΦΙΣ, ΓΝΩΜΗ – ΓΝΩΣΗ…, Μ – Σ, Ζ – Ν με τις εύστοχες επισημάνσεις περί προσανατολισμού, η οπτική διαφορά του καλού και του κακού, έγκειται απλά, στο Κ και στο Λ.

Και το μεν Κ έχει ροπή ( < ) προς τα αριστερά, αλλά κρούει σε αδιέξοδο ( | ) συμπλεγματικώς ενωμένα (| < = Κ ) το δε Λ του ΚΑΛΟΥ, προτείνει μία άνω προοπτική, την προοπτική κάθε λόγου προς τον Λόγο, ενασχόληση - ενατένιση μα πολύ περισσότερο βιωματική πορεία σε ένα όρος, το όρος της εν Χριστώ και Λόγω μυήσεως, άνευ περιορισμών και προπάντων χωρίς φραγές και αδιέξοδα ηθικά, κοινωνικά. Πραγματική ελευθερία στο Καλόν και Αγαθόν. Όχι απρόσωπα, αλλά Στον Λόγο Χριστό, ελληνορθοδόξως βιούμενο.

Είναι η προς τα άνω πορεία της ζωής, που, αφού ξεκινά από την σύλληψη κι όχι από την γέννηση, ο δρόμος από τον μικρο-μικρόκοσμο προς τον μικρόκοσμο κι από κεί στον αντιλαμβανόμενο μακρόκοσμο (τα άνω), μοιάζει νάναι μονόδρομος, και σίγουρα περνά από αντίστοιχους 2 μεταίχμιους διαδρόμους. Τις ενδιάμεσες ‘’λειτουργικά’’ μήτρες.

Το εύστοχο σπερματοζωάριο ενώνεται με το ωάριο δημιουργώντας το πρώτο ζυγωτό. Αφού ένδειξη της ευστοχίας, είναι η αποκοπή του μαστιγίου από το όλο σώμα, με επόμενη φάση τον πολλαπλασιασμό μέσα στην μήτρα, η κυοφορία αποδίδει δια της γεννήσεως το άτομο στον μικρόκοσμό μας.

Κι όσο ο μικρόκοσμος έχει αναλογικά στοιχεία ‘’αποτυπωμένα’’ εκ του μακροκόσμου, με το πρωτόνιο και τα ηλεκτρόνια να ‘’μοιάζουν’’ με τον ήλιο και τους πλανήτες, η αναλογία είναι κλείδα αντίληψης.

Για την ανα-γέννηση και ανά-σταση του ανθρώπου και την μη (εμμονή στη) στάση και επανάπαυση με την γέννησή του, σε αυτόν τον μικρόκοσμο, (λες κι είναι το τέλος) πρέπει να εντοπίσει ποια τα συμβαλλόμενα μέρη και ποια τα στάδια εξέλιξής του προς τα άνω, καλό είναι να διέλθει. Και λέμε προς τα άνω, γιατί μόνο η απόκτηση πνευματικών ιδιοτήτων*, δεν είναι ούτε ικανή ούτε αναγκαία για την είσοδό μας στην άφατη Ζωή, σε χώρο αφθαρσίας όπου ισχύει ο θάνατος καταργείται ο δε διάβολος καταπατείται.

Το φυσικό μας σώμα (ανεξάρτητα φύλου) υπέχει τη θέση του ωαρίου, η δε ψυχή (πάλι ανεξάρτητα ανδρός ή γυναικός) έχει την θέση του σπερματοζωαρίου, η οποία (ψυχή) κινείται για να ευστοχήσει ‘’κάπου’’ ώστε να αναγεννηθεί ως άνθρωπος καινός. Γιαυτό και στην Καινή Διαθήκη αναφέρεται πως, όστις θέλει την ψυχή αυτού να κερδήσει, πρέπει να την απωλέσει και όπως ακριβώς γράφεται… ος γαρ εάν θέλη την ψυχήν αυτού σώσαι απολέσει αυτήν ος δ αν απολέσει την εαυτού ψυχήν ένεκεν εμού και του ευαγγελίου ούτος σώσει αυτήν (Μαρκ. η’35)….

Είναι αυτή η φαινομενική αντίφαση ανάλογη των δεδομένων που ήδη επιστημονικά γνωρίζουμε για την σύλληψη, ώστε να μην μας ξενίζουν ως διφορούμενα και φιλοσοφημένα. ΑΝ δεν χάσει το σπερματοζωάριο το μαστίγιό του, αυτό που του δίνει ώθηση, δλδ την ‘’δύναμή’’ του να κινείται (έρπει προς ευστοχία) θα έχει εισαχθεί στον χώρο που του υπόσχεται ανέβασμα στο άνω επίπεδο; Επειδή όμως μπορεί να βρεθούν αυτόχειρες και άνοες που θυσιάζουν την ψυχή τους σε εκτός Εμού (και του Ευ-αγγελίου) την ενέργειά τους, δεν σημαίνει και ότι θα την βρουν, όπως και δεν γεννιούνται ως άτομα στον μικρόκοσμο, όσα σπερματοζωάρια έχουν κόψει το μαστίγιό τους, πριν εισέλθουν στο ωάριο, ώστε μαζί και τα δύο ως ζυγωτό κι εφεξής να ακολουθήσει η εν νόμω διαδικασία της γέννησης. Και αυτή η κατάσταση, δεν μπορεί να επιτευχθεί αλλιώς, παρά της μετανοίας (της μεταστροφής του νού και όλου του εαυτού στον Αληθινό Θεό). Ακούγοντας πάλι συμπερασματικά το ελθών εις εαυτόν, μετενόησε…

Το ανάλογο σχέδιο τελεσιουργείται εν χάριτι στον άνθρωπο, που την ψυχή του την επανεισάγει στον εαυτό του (ευστοχώντας στο κέντρο της καρδίας) και ομού, ψυχή τε και σώματι (πρώτο ζυγωτό) διέλθει δια του διαδρόμου την θύρα της μήτρας, ώστε εκεί να κυοφορηθεί, εκεί να πολλαπλασιαστεί και δι Αυτής να αναγεννηθεί ως πρόσωπο.

Κι η Ορθόδοξη Εκκλησία, είναι ένα κυοφορούν Σώμα. Έχει κεφαλή το ιερό. Καρδιά τον επισκοπικό θρόνο, πάντα δεξιά όπως μπαίνουμε, ώστε όταν κοιτάξουμε την προβολή του, να καταλάβουμε τον προς τα άνω προσανατολισμό του. Πνευμόνια τους ψαλτάδες, Κοιλία τους επιτρόπους, που αφού λάβουν την πρώτη ύλη, την μεταγγίζουν στο όλο σώμα μετατρέποντάς την σε μορφή - συστατικά, ανάλογα με την αναγκαιότητα. Στην θέση του ομφαλού, αντικρύζουμε τις δύο εικόνες, του αγίου της ημέρας και του αγίου της Εκκλησίας, που προσκυνούμενες μας διοχετεύουν αγαπητικά την ευλογία, ικανή ως τροφή για την σχετική φυσικοπνευματική μας εν Χριστώ και δια Χριστού, αύξηση.

Θα μπορούσε κάποιος να αναλογιστεί μια συζήτηση σπερματοζωαρίων μεταξύ τους, όπου το ένα να προέτρεπε τα άλλα, να ‘’χάσουν’’ το μαστίγιό τους, για χάριν της ευστοχίας και αφού αυτό γίνει να περιγράφει ΑΝ ΕΙΝΑΙ ΔΥΝΑΤΟΝ, το τι θα δουν τα μάτια τους και τι θα αντικρύσουν σε περίπτωση που γεννηθούν. Έτσι κι ο Απόστολος Παύλος, ο αρπαχθείς έως τρίτου ουρανού, μας αναφέρει πως ΔΕΝ υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτά που είδε… Σε μας εναπόκειται η εμπιστοσύνη. Μα όσο οι άγιοι έτος κατ’ έτος πληθαίνουν, και θα αποδεικνύουν του λόγου το αληθές, τόσο θάμαστε αναπολόγητοι.

Ο καλός Θεός να μας δίνει δύναμη, μετάνοια, πίστη – εμπιστοσύνη μέσα στον κυκεώνα προτάσεων τι είναι καλό, να κινούμαστε ψυχή τε και σώματι, στο όντως ΚΑΛΟ, δια της μόνης γόνιμης μήτρας στον κόσμο, της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Στο μέτρο (βέβαια) και με την γνώμη ΑΝ θέλουμε η ζωή να ανέβει την κλίμακα προς τα άνω κι όχι να στρίψει πλάγια (όπως ο λοξός άξονας που κινείται τώρα η γη...). Κι η Ορθόδοξη Εκκλησία, στον τύπο της Παναγίας, τιμάται και χαιρετάται: χαίρε ''κλίμαξ'' επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς Ουρανόν, χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε!!!!

-------------------------

* Για όσους έχουν μελετήσει ινδιάνικη παράδοση, η είσοδος στην αριστερή επίγνωση,*** είναι συναφής. Η προσπέραση όμως εκείνου του τεθέντος από τον Λόγο, ‘’λογικού’’ φράγματος προς την αριστερή κίνηση | < δεν μπορεί να αντικαταστήσει την χωρίς φράγμα πορεία προς την ατελεύτητη τελειότητα του Λόγου δια προσανατολισμού και των βιωμάτων του όντως καΛού.


- συνέχεια περί καλού και κακού – (όχι τυχαία +27 Ιαν)

Ο άνθρωπος, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, κινείται μεταξύ γνώσης και άγνοιας, φωτός και σκότους, καλού και κακού… δημιουργώντας του οι ακραίες αυτές καταστάσεις, μια ισχυρή ψευδαίσθηση ότι υπάρχει δυισμός ή ακόμη χειρότερα, δυαρχία.

Η άγνοια όμως, δεν είναι άλλο από την απουσία γνώσης. Το σκοτάδι δεν είναι άλλο, από την απουσία Φωτός. Και όπως στην φυσική ισχύει ότι όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι κι οι σκιές, ανάλογα ισχύει και στα πνευματικά. Αν από τη μία πλευρά του παραπετάσματος, μετράμε 100watt φως, οι δημιουργούμενες σκιές, ισόποσα (αρνητικά) είναι ανάλογες της τάξεως των 100watt.

Έτσι, αν εμείς βρισκόμαστε στην περιοχή των σκιών, δεν είναι καθόλου αυθαίρετο να διακρίνουμε, πως αφού πολλαπλασιάστηκαν οι σκιές από την μία, ΣΙΓΟΥΡΑ από την άλλη πλευρά πολλαπλασιάστηκε ισόποσα (κατοπτρικά) η ποσότητα του Φωτός. Άλλωστε, πως μπορεί να πληθυνθεί το σκότος, από 100 σε 120, αν δεν προηγηθεί η εκπομπή του φωτός από 100 σε 120;

Κι αυτό το προηγείται*, το εντοπίζουμε και στα φυσικά και στα πνευματικά. Αγιογραφικά, στην περίπτωση του Ιακώβ. Πριν φτάσουμε όμως σε αυτόν, λιτά Ο Αβραάμ απεικονίζεται σαν πατέρας, (παλαιάς εξ Άγαρ που συστοιχείται στο όρος Σινά και Καινής Διαθήκης – εξ ελευθέρας) ο Ισαάκ σαν (υπάκουος έως θανάτου – θυσίας) υιός και ο Ιακώβ τέλος, στον τύπο – σκιά του Αγίου Πνεύματος, ενδεικνύουν την σειρά και την τάξη αυτών που αναδιπλώνονται σε Ουσία, στην Καινή Διαθήκη.

Με την φιλοξενία του Αβραάμ, ερχόμενοι οι τρεις άγγελοι,

και βλέπων 3 ορθίους άνδρας, τους προσφώνησε Ο Κύριός μου, (ενικός) εισάγοντας την τριαδικότητα του Αληθινού Θεού. (Τριάς εν Μονάδι και Μονάς εν Τριάδι). ** 

και ου κληθήσεται έτι το όνομα σου Άβραμ αλλ’ έσται το όνομα σου Αβραάμ (Γεν. ιζ 5’)

είπεν δε ο Θεός τω Αβραάμ Σάρα η γυνή σου ου κληθήσεται το όνομα αυτής Σάρα αλλά Σάρρα έσται το όνομα αυτής (Γεν. ιζ’15)

Εισάγεται στον κόσμο, στην κεφαλή (Αβραάμ) η Αγάπη (το Α) και στο σώμα (Σάρρα) η Δικαιοσύνη (το Ρ).

Μετά την απαραίτητη εισαγωγή που δεν θα αργήσει να κλείσει, (ελπίζοντας να βοηθήσει στον επόμενο συνειρμό) έρχεται η σειρά του Ιακώβ να γεννηθεί στον κόσμο αυτό. Και γεννιέται ο Ιακώβ με επειλημμένη (καλύπτουσα) την χείρα αυτού επί της πτέρνας του Ησαύ…

[…και είπεν Κύριος αύτη δυο έθνη εν τη γαστρί σου εισίν και δυο λαοί εκ της κοιλίας σου διασταλήσονται και λαός λαού υπερέξει και ο μείζων δουλεύσει τω ελάσσονι και ανεπληρώθησαν αι ημέραι του τεκείν αυτήν και τήδε ην δίδυμα εν τη κοιλία αυτής εξήλθεν δε ο υιός ο πρωτότοκος πυρράκης όλος ωσεί δορά δασύς επωνόμασεν δε το όνομα αυτού Ησαύ και μετά τούτο εξήλθεν ο αδελφός αυτού και η χειρ αυτού επειλημμένη της πτέρνης Ησαύ και εκάλεσεν το όνομα αυτού Ιακώβ (Γεν. κε’ 23])

Γνωρίζοντας πως, από τα δίδυμα, αυτό που εξέρχεται πρώτο στον κόσμο είναι αυτό που συλλαμβάνεται δεύτερο και αυτό που φαίνεται/έρχεται δεύτερο, είναι αυτό που συλλαμβάνεται πρώτο, (στην περίπτωσή μας Ιακώβ) επανερχόμαστε στα φυσικά και στο τι υποπίπτει πρώτο στην αντίληψή μας. Πρώτα βλέπουμε την πλήθυνση και επισκίαση του σκότους σε αυτόν τον κόσμο, και δεύτερο αντιλαμβανόμαστε το Φως, που έρχεται να καλύψει τα κενά του πρώτου. Την ‘’γνωστή’’ και από τα αρχαία ελληνικά, ‘’τρωτή’’ φτέρνα.

Κι είναι τρωτή και η σοφία του κόσμου τούτου (ελληνική προσέγγιση με τον Αχιλλέα και την τρωτή του φτέρνα) ΚΑΙ ο νόμος (εβραϊκή προσέγγιση με την τρωτή φτέρνα του Ησαύ) που, και τα δύο κενά (Νόμου και Σοφίας έρχεται το Άγιο Πνεύμα να καλύψει, συμπληρώνοντας αυτά, ολοκληρώνοντας τον άνθρωπο, σώζοντάς τον (σωτηρία εκ του σώος = ολοκλήρωση).

Έρχεται ένας λαός, ένα έθνος, το μείζον να υπηρετήσει το ελάσσονι.

Επανερχόμενοι κλείνοντας τον κύκλο των φυσικών παρατηρήσεων, και σε συνδυασμό με το εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, η διαφορά φωτός και σκότους (στην κυριολεξία φωτός και έλλειψης αυτού) δεν εντοπίζεται ΜΟΝΟ στα ποσοτικά, αλλά σε πνευματοφυσικό επίπεδο, ΚΑΙ ποιοτικά, όπως θα φανεί από την παράθεση του επόμενου ελαχίστου αλλά ενδεικτικού (όχι τυχαίου) σχετικά βιώματος.

Ένα πρωινό πριν καμμιά 30ριά χρόνια (γύρω στο ’90), στην εξώπορτα ενός στρατιωτικού κτιρίου μια ομάδα μερικών στρατιωτικών, το πρωί τα λέγανε. Ο υποδιοικητής της μονάδος, χωρίς κανέναν λογικοφανή λόγο, έβριζε. Κι αυτό κι εκείνο… Σε μια στιγμή, ένας αξιωματικός τον ρωτάει:

- Χρήστο, γιατί βρίζεις;

- δεν ξέρω έτσι μου έρχεται… χωρίς κανέναν ιδιαίτερο λόγο.

- ξέρεις ποιος άγιος γιορτάζει σήμερα;

- όχι, ποιος;

- ΑΝ θέλεις να δεις, πήγαινε στο ημερολόγιο που το γράφει, δες το και πέσμου αν σου λέει κάτι.

Πράγματι, πηγαίνει για ένα λεπτό μέσα στο γραφείο και επανερχόμενος, λέει:

- Ανακομιδή λειψάνων αγίου Ιωάννου Χρυσοστόμου (+27 Ιαν – καλή μέρα, σαν σήμερα :-) ) , αλλά δεν μου λέει τίποτα….

Μετά από λίγη ησυχία και αφού πέρασε κανένα δίλεπτο, αναφωνεί με έκπληξη ανακάλυψης:

- α!!! εκείνος χρυσόστομος, εγώ βρωμόστομος :-(

- έτσι ακριβώς είναι!!! Κι έρχεται ο άγιος να μας υπηρετήσει και διακονήσει! Όσο βέβαια εμείς κρατάμε στέρεο το παραπέτασμα, το εκπεμπόμενο από τη μία φως (ποιοτικό και ποσοτικό) ναι μεν θα εκπέμπει, αλλά εμείς από την άλλη, από την απουσία αυτού, θα υποπίπτουμε στο αντίθετό του. Χάρισμα και ευστοχία λόγου από τη μία, Ύβρις και αστοχία από την άλλη, περιμένοντας την άρση αυτού του παραπετάσματος για την μεταξύ μας Θεού κι ανθρώπων κοινωνία/επικοινωνία. Των δύο λαών, των δύο εθνών, με εμάς, να επιλέγουμε.


Γραφόμενα αυτά και… γενομένη διά της διακονίας ημών, εγγεγραμμένη ουχί με μελάνην, αλλά με το Πνεύμα του Θεού του ζώντος, ουχί εις πλάκας λιθίνας, αλλ' εις πλάκας σαρκίνας της καρδίας…. (Κορ.Β’ γ’3)

…διότι σεις είσθε ναός Θεού ζώντος, καθώς είπεν ο Θεός ότι θέλω κατοικεί εν αυτοίς και περιπατεί, και θέλω είσθαι Θεός αυτών, και αυτοί θέλουσιν είσθαι λαός μου. (Κορ.Β’ στ’16)

Βασιλεύ Ουράνιε …ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… Αμήν γένοιτο!

-------------

* Ο άγιος γέροντας Ιωσήφ ο ησυχαστής, αναφέρει πως η χάρις προηγείται, οι δε πειρασμοί έπονται κι αυτό το βλέπουμε στους αγίους Αποστόλους, που πρώτα έλαβαν την χάρι και μετά περιήλθαν σε πειρασμούς και ο καλός Θεός, δεν μας το κοινοποιεί, μην τύχει και πριν αγωνιστούμε, χάσουμε την χάρι από έπαρση.

Όσον αφορά για αυτό το ιδιότυπο (ενδιάμεσο) παραπέτασμα που σηκώνεται από την εγωπάθειά μας, είναι η κύρια αιτία μη αντίληψης και οικείωσης/αφομοίωσης της χάριτος και του φωτισμού. Γιαυτό και ακούγεται πως, εκεί που επλεόνασεν η αμαρτία, εκεί υπερπερίσσευσεν η χάρις (Ρωμ.ε'20).

** ομόρροπα ελληνικά, οι 3 όρθιοι άνδρες σχηματικά 9 9 9, [σαν τα εμότικον - κεφαλή όρθια και σπονδυλική στήλη – όπως αντίστοιχα το δεξί ωτίον σχηματίζει ένα έμβρυο ανεστραμμένο σχήματος 6 με την κεφαλή κάτω (λωβός) και την σπονδυλική στήλη το πτερύγιο- με αγιογραφικές υπομνήσεις του ωτίου του Μάλχου – (μαλακού χόνδρου) αλλά και αλλού πΧ… ] δεν είναι τυχαίο πως λεξαριθμικά, το: ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ = (εξάγει) 999. 

*** συνείδηση και επιγνώσεις

-----

ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και Έλληνες...

• Ο ΘΕΟΣ vs ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ
• Συνέχεια περί εγώ και εαυτού… (προσανατολισμοί, αλλά και διάκριση εννοιών)

Συνέχεια περί εγώ και εαυτού…