ΕΛΛΗΝΙΚΟΝ ΕΘΝΟΣ....

Πρώτα πρέπει να πούμε ότι στη Χριστιανική Εκκλησία ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΟΥΝ ΙΕΡΟΙ ΠΟΛΕΜΟΙ. Το τι κάνει το Ισλάμ, ή ο Παπισμός, δεν έχει την παραμικρή σχέση με την Ορθόδοξη Εκκλησία. Κακώς λοιπόν όσοι αγνοούν βασικά πράγματα, τα βάζουν όλα σε ένα τσουβάλι.

Και για να περάσουμε στον Παγανισμό: Λογικά θα έπρεπε να μη γίνονταν θρησκευτικοί πόλεμοι στην αρχαία Ελλάδα, αφού όλοι πίστευαν στην ίδια θρησκεία, στο ίδιο πάνθεον. Όμως όπως θα δούμε ούτε αυτό συνέβαινε.

Όταν οι Πέρσες ήρθαν στην Ελλάδα, έκαψαν τους ναούς των ξένων (για αυτούς) θεών. Το ίδιο έκαναν και σε άλλες χώρες κατακτημένες, όπου καταπίεζαν τη θρησκεία τους. Το ίδιο έκαναν και οι Έλληνες όταν πήγαν στις περιοχές τών Περσών. Το ίδιο έκαναν και τα ελληνιστικά κράτη που προσπάθησαν να κάνουν τους Εβραίους να απαρνηθούν τη θρησκεία τους για χάρη του εθνισμού, με αποτέλεσμα αιματηρούς πολέμους. Εξάλλου, οι Αρχαίοι Έλληνες ήταν αυτοί που θέλησαν να κάνουν τους Ιουδαίους με το ζόρι Εθνικούς, απαγορεύοντας με
βασιλικό διάταγμα (Αντίοχος Δ' 168 π.Χ.) επί ποινή θανάτου την ιουδαϊκή θρησκεία. Πιο πριν ο Πτολεμαίος Δ' έσφαξε 30 χιλιάδες Εβραίους μη φειδόμενος τα γυναικόπαιδα. Αυτό δεν είναι θρησκευτικός πόλεμος; Ούτε είναι γενικό (φύσει) χαρακτηριστικό του πολυθεϊσμού η ανεκτικότητα: στην Ινδία λόγου χάρη, όπου υπάρχουν ένα σωρό θεοί, κάθε τόσο σφάζονται οι αντίπαλοι πιστοί. 

Και για να έρθουμε στα δικά μας, στους Νεοπαγανιστές και τους αρχαιο-εθνικιστές δε φαίνεται να λέει τίποτα ο όρος "Ιεροί Πόλεμοι", ίσως λόγω έλλειψης ιστοριογνωσίας. Ο Πρώτος Ιερός Πόλεμος έγινε μεταξύ 590 - 589 π.Χ.όπως αναγραψατε,  όταν οι Δελφοί βρήκαν πρόφαση ότι οι Κιρραίοι φορολογούσαν τους προσκηνυτές˙ το συμβούλιο των Αμφικτυόνων κήρυξε ιερό πόλεμο εναντίον των Κιρραίων ως ασεβών, και άρχισε φοβερός και καταστρεπτικός πόλεμος, με αποτέλεσμα αυτοί να καταστραφούν. Οι Κιρραίοι εξανδραποδίστηκαν, η χώρα τους πέρασε από φωτιά και σίδηρο, οι γαίες τους αφιερώθηκαν στον Απόλλωνα, στη Λητώ και στην Αθηνά Πρόνοια.

Ο Δεύτερος Ιερός Πόλεμος, το 447 π.Χ. κηρύχθηκε από τους Δελφούς κατά των Φωκέων, υπό την καθοδήγηση των Σπαρτιατών. Αυτόν το Δεύτερο Ιερό Πόλεμο τον προκάλεσαν οι Φωκείς που ήθελαν το ιερό του Απόλλωνα  να ανήκει σε όλους τους Φωκείς κι όχι μόνο στην πόλη των Δελφών. Όταν οι Φωκείς κατέλαβαν το ιερό, οι Δελφοί ζήτησαν την επέμβαση των Σπαρτιατών (ΛΑΚΑΙΔΕΜΟΝΙΩΝ). Οι Σπαρτιάτες έσπευσαν να αποκαταστήσουν τους Δελφούς στα κυριαρχικά τους δικαιώματα επί του ιερού. Αμέσως όμως μόλις ο σπαρτιατικός στρατός αποχώρησε απ’ τους Δελφούς, ο Περικλής εξεστράτευσε με Αθηναίους και παρέδωσε το ιερό πάλι στους Φωκείς.

Ο Τρίτος Ιερός Πόλεμος, το 356 - 346 π.Χ. Άρχισε όταν οι Φωκείς κατέλαβαν το μαντείο από την πόλη των Δελφών, οπότε οι Λοκροί, οι Θηβαίοι, οι Θεσσαλοί κήρυξαν Ιερό πόλεμο κατά των ιερόσυλων Φωκέων οι οποίοι νικήθηκαν, διαλύθηκαν, εξαναγκάστηκαν να ζουν σε χωριά και να πληρώνουν 60 τάλαντα ανά έτος. Ο αρχηγός των Φωκέων Ονόμαχος σταυρώθηκε ως ιερόσυλος (Διόδωρος 16, 53) και οι αιχμάλωτοι φωκείς στρατιώτες καταποντίστηκαν στον Παγασητικό, επίσης ως ιερόσυλοι. Οι όροι της συνθήκης ήταν: Όλοι οι Φωκαείς αποκλείστηκαν από τους ιερούς χώρους των Δελφών, από θυσίες, τελετές κ.λ.π. Το φωκαϊκό «έθνος» έπαψε ν’ αποτελεί μέρος της αμφικτυονίας. Όλες οι φωκαϊκές πόλεις καταστράφηκαν. Κανένας οικισμός δεν επιτρεπόταν να είναι άνω των 50 οικογενειών ή να βρίσκεται σε απόσταση μικρότερη των 10 σταδίων από έναν άλλον. Τα όπλα των Φωκαέων καταστράφηκαν, τα άλογά τους εκποιήθηκαν υπέρ του Ιερού, και οι Φωκαείς υποχρεώθηκαν να καταβάλουν 10 χιλιάδες τάλαντα στο Μαντείο, 30 τάλαντα ανά εξαμηνία, δηλαδή να εξοφλήσουν το ποσό σε 167 περίπου χρόνια. Ως τότε, σύμφωνα με τη συνθήκη δεν θα μπορούσαν να αποκτήσουν όπλα κι άλογα.

Ο Τέταρτος Ιερός Πόλεμος, το 339 π.Χ. άρχισε όταν οι Λοκροί της Άμφισσας αυτή τη φορά καταπάτησαν τη γη του μαντείου. Εναντίον τους κηρύχθηκε Ιερός Πόλεμος, και η Άμφισσα καταστράφηκε.

Τέλος, ως αιτία της Πανελλήνιας εκστρατείας κατά των Περσών, ο Φίλιππος ανέφερε την τιμωρία των Περσών για τις καταστροφές ελληνικών ιερών από τον Ξέρξη. (Διόδωρος ΙΣΤ' 89, 2: "και λαβείν παρ’ αυτών δίκας υπέρ τής εις ιερά γενομένης παρανομίας").

Προς αποφυγή παρεξηγήσεων να πούμε ότι ο όρος "Ιεροί" Πόλεμοι για τους προαναφερθέντες πολέμους δεν πρωτοχρησιμοποιήθηκε από χριστιανούς, αλλά από τους ίδιους τους αρχαίους Έλληνες, τόσο της κλασσικής εποχής, όσο και της ρωμαϊκής (π.χ. Καλλισθένη, Παυσανία).

Τώρα όσον αφορά την πολυεθνικότητα και ελληνικότητα της Ρωμανίας ή άλλως ελληνικής ανατολικής ρωμαικής αυτοκρατορίας και όχι την πολυπολυτισμικότητα της σας γράφω τα παρακάτω:

Ένας οργανισμός, ένα έθνος, μετεξελίσσεται, δεν παραμένει το ίδιο. Με την ίδια λογική, θα έπρεπε οι Έλληνες του πέμπτου π.Χ. αιώνα να ορίσουν ως "πραγματικά ελληνικό" την  Μυκηναϊκή εποχή και να μη θεωρούν ελληνικό ό,τι δεν κατάγεται από αυτήν ή ό,τι δεν μοιάζει να έχει ρίζες στα Μυκηναϊκά χρόνια, ή πάλι, θα έπρεπε οι Έλληνες της ελληνορωμαϊκής εποχής να ορίσουν την ελληνικότητα ως "όσα γινόταν στους ελληνιστικούς χρόνους" και να απορρίπτουν ό,τι δεν ταίριαζε με αυτούς ή δεν είχε τις ρίζες του σ' αυτούς.

Αυτό θα ήταν παράλογο. Η λογική αυτή μοιάζει με τη αντίληψη για την ελληνικότητα που είχαν οι Γερμανοί ρατσιστές του 19ου και των αρχών του 20ού αιώνα, που έβλεπαν λ.χ. την ελληνιστική εποχή ως εποχή παρακμής, και παραδεχόντουσαν μόνο την κλασσική εποχή. Η ελληνικότητα μετεξελίσσεται. Από κει και πέρα, αν αφαιρέσει κανείς τη θρησκεία, δύσκολα μπορεί να αμφισβητήσει την ελληνικότητα του πολιτισμού των βυζαντινών. Η μουσική τους είναι ελληνικότατη (π.χ. οι αρχαίες μουσικές κλίμακες, οι "τρόποι", είναι πανομοιότυποι με τις βυζαντινές μουσικές κλίμακες, τους "ήχους", μια και αυτό που έγινε ήταν η μετονομασία των τρόπων σε ήχους: ο Δώριος τρόπος μετονομάσθηκε Τέταρτος Ήχος, ο Λύδιος τρόπος Δεύτερος ήχος, ο Φρύγιος Τρίτος ήχος, κ.λ.π.), η ζωγραφική τους είναι ελληνιστικής άρα ελληνικής προέλευσης (οι ελληνιστικές ζωγραφιές του Φαγιούμ θεωρούνται ο πρόγονος της βυζαντινής εικονογραφίας, όσο για την κοσμική ζωγραφική ένα δείγμα της φαίνεται στα μωσαϊκά του Μεγάλου Παλατιού στην Κωνσταντινούπολη, όπου έχουμε ελληνιστικά μοτίβα και εικόνες, και δεν πιστεύω να αμφισβητεί κανείς την ελληνικότητα της ελληνιστικής εποχής..) η γλυπτική τους ελληνική (δες λ.χ. τα τέσσερα άλογα στον Άγιο Μάρκο της Βενετίας, που άλλοτε ήταν στον Ιππόδρομο της Κωνσταντινούπολης), ήταν ο μόνος λαός που αδιάλειπτα μιλούσε ελληνικά και μελετούσε τα αρχαία κείμενα.

Οι Έλληνες είμαστε ΕΘΝΟΣ και όχι «φυλή». Και αυτό που συγκροτεί ένα έθνος, δεν είναι τα γονίδια, αλλά κυρίως Η ΚΟΙΝΗ ΠΟΛΙΤΙΣΜΙΚΗ ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΑ. Σε αυτή τη χώρα, την Ελλάδα, υπάρχουν άνθρωποι που κατάγονται από κάθε λαό που μπορείς να φαντασθείς. Όμως σήμερα έχουν την Ελληνική αυτοσυνειδησία. Υπάρχει περιοχή της  Ελλάδος που  πριν από δυο τρεις γενιές μόνο, οι άνθρωποι μιλούσαν κυρίως Αλβανικά. Ήταν Αλβανοί που εγκαταστάθηκαν εκει.  Σήμερα τα παιδιά τους και τα εγγόνια τους, νιώθουν Έλληνες, και μάλιστα θυμώνουν με τους Αλβανούς που μπαίνουν στη χώρα μας (!!!) Μπορείς να φαντασθείς τι γονιδιακό ανακάτεμα έγινε στην Πολυεθνική αυτοκρατορία της Ρώμης; Και ακόμα πιο πίσω! Γιατί μη νομίσεις ότι δεν γίνονταν σε όλη την ιστορία μετακινήσεις πληθυσμών. Ακόμα και σε ένα βιβλίο ιστορίας του Δημοτικού να κοιτάξεις, θα το δεις αυτό.

Τι είμαστε λοιπόν γονιδιακά; Μια «σούπα» από κάθε περιοχή του πλανήτη. Από Αφρική πρώτα, ως Ασία και ποιος ξέρει τι άλλο! Η λέξη «φυλή» είναι απλώς ΑΝΥΠΑΡΚΤΗ, και ο μόνος ρόλος της είναι να φουσκώνει τα μυαλά όσων θέλουν να νιώθουν ανώτεροι από τους άλλους ανθρώπους. Δηλαδή οι Έλληνες έχουν αντί για αίμα «Ιχώρ» και οι άλλοι σαπουνόνερο; Και οι Έλληνες έχουν ΤΑ γονίδια, ενώ οι άλλοι καραβόσκοινα; Λίγη σοβαρότητα παρακαλώ!

Όταν μιλάμε για «ΕΘΝΟΣ», μιλάμε για την κοινή πολιτισμική κληρονομιά που έχει μια ομάδα ανθρώπων. Και η πολιτισμική αυτή κληρονομιά, ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΜΕΤΑΒΛΗΤΗ. Ας πάρουμε την ίδια την αρχαία Ελλάδα, ως παράδειγμα:

Κατ’ αρχήν δεν είχαν κοινή φυλετική αυτοσυνειδησία. Οι Σπαρτιάτες πολεμούσαν με τους Αθηναίους, γιατί θεωρούσαν ο ένας τον άλλο διαφορετική «φυλή». Βλέπεις τότε δεν είχαν την επιστήμη τη σημερινή να πιστοποιήσει το λάθος αυτό. Το ίδιο συνέβαινε με όλες τις άλλες πόλεις. Όμως είχαν κοινή πολιτισμική κληρονομιά.

Και αυτή η κληρονομιά δεν ήταν σταθερή. Για παράδειγμα, οι Έλληνες της Ελλάδος του 500 π.Χ., δεν πίστευαν τα ίδια που πίστευαν οι Έλληνες του 4000 π.Χ. Ούτε είχαν την ίδια τεχνοτροπία. Ο πολιτισμός είναι κάτι ΕΞΕΛΙΞΙΜΟ. Τι έπρεπε να κάνουν λοιπόν; Να παραμείνουν στην εποχή του Χαλκού; Ή ακόμα χειρότερα της πέτρας; Δεν έπρεπε να προχωρήσει ο πολιτισμός;

Ακόμα και στη θρησκεία, αυτό που θαυμάζουμε σήμερα, δεν είναι οι πολυθεϊστικές τους δεισιδαιμονίες, αλλά η ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ τους. Και φυσικά οι πολυθεϊστές δεισιδαίμονες, σκότωναν τους φιλοσόφους, επειδή θεωρούσαν ότι τους αλλοίωναν την πολιτισμική παράδοση, και τους κερνούσαν κόνιο, επειδή μιλούσαν για έναν Θεό. Τι έπρεπε λοιπόν; Να πάψει να μιλάει ο Πλάτωνας, Να πάψει να μιλάει ο Σωκράτης; Για να μην αλλοιώσουν την πολιτισμική κληρονομιά;

Ο σκοπός της έρευνας και της επιστήμης και της φιλοσοφίας, είναι ακριβώς αυτός: Να αλλοιώσει τον πολιτισμό προς το καλύτερο. Να αυξήσει τη γνώση και τις δυνατότητες του ανθρώπου. Γι’ αυτό δεν έπαψε να εξελίσσεται το Ελληνικό ΕΘΝΟΣ (και όχι «φυλή»). Πέρασε από τον πρωτογονισμό στην κλασική εποχή, και εξελίχθηκε μετά ακόμα περισσότερο, περνώντας στην Χριστιανική εποχή. Ακόμα και η γλώσσα του μεταβλήθηκε αισθητά. Γιατί δεν μιλάμε σήμερα στη γλώσσα του Ομήρου.

Το Ελληνικό έθνος λοιπόν, προχώρησε μπροστά, με τις αλλαγές που οφείλει να κάνει κάθε έθνος στην εξελικτική του πορεία προς το μέλλον. Μπόλιασε τον πολιτισμό του στους Ρωμαίους, (που και αυτοί μέρος του Ελληνικού έθνους ήταν), και αυτοί επέκτειναν τον πολιτισμό αυτό στα πέρατα του κόσμου. Ή μήπως νομίζεις ότι μόνο το Ελληνικό μας κρατίδιο κληρονόμησε την πολιτισμική αυτή κληρονομιά; Οι Έλληνες εξάπλωσαν τον πολιτισμό τους όχι μόνο στην προ Χριστού εποχή, αλλά και στη μετά Χριστόν. Εξάπλωσαν την εξελιγμένη και ακόμα τελειότερη Χριστιανική κληρονομιά τους, από την Αλάσκα ως την αχανή Ρωσία, ώστε σήμερα και οι Ρώσοι να είναι κληρονόμοι του πολιτισμού αυτού.

Ελληνικός πολιτισμός δεν είναι μόνο η Κλασσική Εποχή όπως νομίζουν κάποιοι. Γιατί αυτό θα σήμαινε ότι Έλληνες δεν υπήρξαν παρά μόνο τότε. Και είναι απαράδεκτο και ΑΝΤΕΘΝΙΚΟ να ασχολείται κάποιος μόνο με λίγους αιώνες Ελληνισμού, και να ξεχνάει τις χιλιετηρίδες του, και την μετέπειτα εξέλιξή του. Πρέπει κάποιος να βλέπει το Ελληνικό έθνος ως ΟΛΟΤΗΤΑ, από την εποχή των σπηλαίων, ως τη σύγχρονη μεταρωμαϊή εποχή. Γιατί ούτε στη Ρωμαϊκή εποχή έπαψε να υπάρχει Ελληνισμός. Και όλες αυτές οι πολιτισμικές μετατροπές του Ελληνικού έθνους, είναι μέρος της ιστορίας του και του πολιτισμού του. Η αρχαιομανία είναι ΑΝΤΕΘΝΙΚΗ ΠΡΑΞΗ. Είναι κολόβωση της ιστορίας του έθνους, που μόνο τα συμφέροντα των Δυτικών λαών και κυρίως του Παπισμού εξυπηρετεί.

Οσον αφορά την ελληνικοτητα των βασιλέων της αυτοκρατορίας σου παραθέτω μερικά παραδείγματα χαρακτιριστικά.

Ο Αυτοκράτορας της Νικαίας Ιωάννης Γ΄ Βατάτζης ο οποίος γράφει προς τον Πάπα Νικόλαο Θ΄ το 1250 ότι ο τίτλος του είναι βασιλεύς Ρωμαίων, αλλά γνωρίζει την καταγωγή του από το ελληνικόν γένος, από το οποίο διεδόθη η σοφία σε όλον τον κόσμο. Ο Κωνσταντίνος Δραγάτσης, ο τελευταίος αυτοκράτορας του Βυζαντίου, αιτιολογώντας την άρνηση της παράδοσης του στον Μωάμεθ, του είπε περήφανα ότι δεν θα παραδοθούμε διότι «Έλληνες εσμέν». Τελεία. Και παύλα. Όλα τα άλλα είναι εκ του πονηρού.

Και εάν έχετε χρόνο δείτε και την παρουσία της ΡΩΜΙΩΣΥΝΗΣ στο σύγχρονο γίγνεσθαι.

Η παρουσία της Ρωμηοσύνης στο σύγχρονο γίγνεσθαι καθορίζεται από τα πνευματικά συστατικά στοιχεία της: Την Ελληνική παιδεία και πολιτιστική συνέχεια. Την Ορθόδοξη Χριστιανική Πίστη και παράδοση. Το βυζαντινορωμαϊκό Δίκαιο. Την αίσθηση ότι «η Ρωμανία κι αν πέρασε ανθεί και φέρει κι άλλο», όπως τραγουδά ο Ποντιακός θρήνος για την Άλωση. Την πεποίθηση ότι «η Ρωμηοσύνη εν να χαθή όντας ο κόσμος λείψη», όπως είναι τα λόγια του Αρχιεπισκόπου Κυπριανού, τα οποία κατέγραψε με ποιητική χάρη ο Κύπριος βάρδος Βασίλης Μιχαηλίδης. Την παρακαταθήκη του Αγίου Αυτοκράτορος της Νικαίας Ιωάννου Γ΄ Βατάτζη, ο οποίος γράφει προς τον Πάπα Νικόλαο Θ΄ το 1250 ότι ο τίτλος του είναι βασιλεύς Ρωμαίων, αλλά γνωρίζει την καταγωγή του από το ελληνικόν γένος, από το οποίο διεδόθη η σοφία σε όλον τον κόσμο και στο οποίο δια του Μεγάλου Κωνσταντίνου πέρασε η κληρονομιά του κράτους των Ρωμαίων*. Την συγκινητική υπόμνηση του Κωνσταντίνου Παλαιολόγου προς τους τελευταίους υπερασπιστές της Βασιλεύουσας ότι «είμασθε απόγονοι Ελλήνων και Ρωμαίων», γι’ αυτό πρέπει να αγωνισθούμε για την Πίστη, την Πατρίδα και τους συγγενείς μας. Και την επίκαιρη υπογράμμιση του μακαριστού π. Ιωάννου Ρωμανίδη ότι ο Ρωμηός κάνει κατά καιρούς συμμαχίες για το συμφέρον του Έθνους, αλλά δεν γίνεται δούλος των συμμάχων, ούτε πιστεύει στην συγχώνευση των πολιτισμών.

Η παρουσία της Ρωμηοσύνης ανιχνεύεται και πρέπει να γίνει ακόμη πιο δυναμική στους εξής τομείς:

            1) Πολιτιστική ταυτότητα. Η ελληνορθόδοξη Ρωμηοσύνη σέβεται το δικαίωμα κάθε λαού να έχει την εθνική, θρησκευτική και πολιτιστική ταυτότητά του, αλλά πρωτίστως αγωνίζεται για να διαφυλάξει την δική της ταυτότητα, την δική της πολιτιστική ιδιοπροσωπεία. Μελετά τους άλλους πολιτισμούς και διαλέγεται με αυτούς. Αφομοιώνει ορισμένα στοιχεία από τους άλλους, αλλά δεν αφομοιώνεται. Διδάσκεται από τον Μέγα Βασίλειο να στέκεται επιλεκτικά απέναντι σε κάθε  άνθος και να παίρνει τον χυμό αποφεύγοντας τα αγκάθια. Αναγνωρίζει την σημασία της ευρωπαϊκής προσπάθειας για στενότερη συνεργασία των λαών και αποφυγή των συγκρούσεων. Όμως αξιοποιεί την συνεργασία αυτή για να διαδώσει τον δικό της πολιτισμό στην Ευρώπη και αρνείται να προδώσει την ταυτότητά της με το επιχείρημα ότι «αυτό επιβάλλει η Ευρώπη». Η Ρωμηοσύνη πιστεύει ότι η ευρωπαϊκή προσπάθεια θα προχωρήσει θετικά μόνον αν τηρήσει αυτό που καταγράφεται στα επίσημα κείμενά της, δηλαδή τον σεβασμό στην εθνική και πολιτιστική ιδιαιτερότητα κάθε λαού.

            Η Ρωμηοσύνη κατανοεί ότι οι λαοί της Δυτικής Ευρώπης διαφοροποιούνται πολιτιστικά διότι αυτοί πέρασαν μέσα από την διαδικασία του Διαφωτισμού και επηρεάζονται, άλλοι λίγο άλλοι πολύ, από τα εκκοσμικευμένα στοιχεία του Ευρωπαϊκού Διαφωτισμού. Η Ρωμηοσύνη σήμερα συνυπάρχει αρμονικά με τους δυτικούς λαούς, γνωρίζει, όμως, ότι τα φραγκικά και τα Διαφωτιστικά στοιχεία της δυτικής κληρονομιάς δεν είναι πλήρως συμβατά με τον ρωμαίικο πολιτισμό. Διδάσκει στα παιδιά της τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, τους θυμίζει όμως και τις υποχρεώσεις τους προς τον Θεό και προς τον συνάνθρωπο. Συμφωνεί ότι πρέπει να αξιοποιήσουμε ορισμένα θετικά στοιχεία από την πολιτική κληρονομιά της Δυτικής Ευρώπης. Υπενθυμίζει, όμως, ότι δεν περιμέναμε εμείς οι Ρωμηοί τον Δυτικό Διαφωτισμό για να συνειδητοποιήσουμε τα Ανθρώπινα Δικαιώματα. Στην Κωνσταντινούπολη του 1100, επί Κομνηνών, το Νοσοκομείο της Μονής Παντοκράτορος προέβλεπε γυναίκες ιάτραινες, άρα η βυζαντινή Ρωμηοσύνη επέτρεπε και στα κορίτσια να αποκτούν ανωτάτη μόρφωση. Μετά από 700 χρόνια το πρώτο Σύνταγμα της Γαλλικής Επαναστάσεως καθιερώνει την υποχρεωτική δημόσια παιδεία μόνον για τα αγόρια. Ας μην βλέπουμε, λοιπόν, με σύμπλεγμα κατωτερότητος τον δυτικό πολιτισμό. Τον σεβόμεθα, όπως και κάθε άλλο πολιτισμό, αλλά φροντίζουμε πρωτίστως να γνωρίσουμε και να αξιοποιήσουμε την δική μας κληρονομιά.

            2) Οικουμενικότητα και Πατρίδα. Η Ρωμηοσύνη απορρίπτει τον εθνοφυλετισμό, τον ρατσισμό, τον ιμπεριαλισμό και την αποικιοκρατία. Απορρίπτει, όμως, εξ ίσου και τον άπατρη κοσμοπολιτισμό, τον υλιστικό διεθνισμό και την ηττοπάθεια. Δεν έχει ούτε ξενομανία ούτε ξενοφοβία. Καταφάσκει τον υγιή πατριωτισμό και την καλλιέργεια μιας αφανάτιστης ιστορικής συνειδήσεως. Δεν χρησιμοποιεί πολεμοχαρή συνθήματα ούτε όμως δέχεται στο όνομα μιας δήθεν ειρηνικής συνυπάρξεως να σβήνεται η Ιστορία, να παραγράφονται γενοκτονίες, να συκοφαντείται ο ρόλος της Εκκλησίας και να σπιλώνεται η μνήμη Νεομαρτύρων, ηρώων και αγωνιστών. Η Ρωμηοσύνη έχει πάντα κατά νουν ότι τα Πρεσβυγενή Πατριαρχεία της ζουν και συνυπάρχουν με μεγάλες ομάδες Μουσουλμανικού θρησκεύματος. Δεν δέχεται να γίνει ο πολιορκητικός κριός μιας αντιισλαμικής σταυροφορίας ούτε όμως αποδέχεται τον ισλαμικό φανατισμό. Προωθεί τον διάλογο και όχι την σύγκρουση των Πολιτισμών και έχει την απαίτηση από τους άλλους λαούς να σέβονται την Πίστη της, την Ιστορία της και τα εδάφη της.

            Η Ρωμηοσύνη πιστεύει ότι η Ορθόδοξη Πίστη είναι Οικουμενική και το μήνυμα του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού είναι παναθρώπινο. Κατανοεί, πάντως, ότι η Οικουμενικότητα συνυπάρχει και δεν αντιφάσκει με τον υγιή πατριωτισμό. Ο Άγιος Δημήτριος π.χ.  τιμάται από την Εκκλησία μας ως «Υπέρμαχος της Οικουμένης» (Απολυτίκιο) και είναι πράγματι Οικουμενικός, διότι τον σέβονται και τον προσκυνούν οι Ορθόδοξοι Σλάβοι και οι Αραβόφωνοι Ρωμηοί. Ταυτοχρόνως δε είναι και πατριωτικός Άγιος. Έσωζε και διεφύλαττε, όπως μας καταγράφουν τα βυζαντινά κείμενα, την πόλη του την Θεσσαλονίκη από επιβολές και εισβολές και έτσι υμνείται ως «σωσίπατρις και φιλόπολις» και «Θεσσαλονίκης μέγας φρουρός». Άλλο χαρακτηριστικό παράδειγμα συνυπάρξεως του Οικουμενικού με το πατριωτικό στοιχείο είναι ο Ακάθιστος Ύμνος. Ψάλλεται με σεβασμό προς την Παναγία από όλους τους Ρωμηούς οικουμενικά. αλλά περιέχει και το πατριωτικό περιεχόμενο: Την ευχαριστία προς την Υπέρμαχο Στρατηγό για την σωτηρία της Βασιλευούσης από τους Αβάρους. Ακριβώς αυτόν τον υγιή πατριωτισμό, ο οποίος γνωρίζει να σέβεται και τον πατριωτισμό των άλλων λαών, περιγράφει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος στην 37^η Επιστολή του: «Μητέρα τιμάν των οσίων. Μήτηρ δε άλλη μεν άλλου, κοινή δε πάντων πατρίς».

            3) Ελληνορθόδοξη Παιδεία. Η απάντηση της Ρωμηοσύνης στο ερώτημα περί Παιδείας φυσικά λαμβάνει υπ’ όψιν της τις σύγχρονες συνθήκες, ανάγκες και εξελίξεις, είναι όμως βαθειά ριζωμένη στις αιώνιες και πάντοτε επίκαιρες διδαχές των Αγίων μας. Είναι η Παιδεία των Τριών Ιεραρχών, το σχολείο του Πατροκοσμά, το οποίο πρέπει να μας μαθαίνει για τον Θεό και την Παναγία, είναι η ελληνορθόδοξη παιδεία που μας κράτησε πνευματικά ζωντανούς επί Τουρκοκρατίας, είναι τα γράμματα που έμαθε ο Άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, ο οποίος χειριζόταν άριστα και την Ομηρική και την αττική και τη νεοελληνική μορφή της ελληνικής γλώσσας. Η Παιδεία, την οποία πρεσβεύει η Ρωμηοσύνη, απαντά πρωτίστως στο ερώτημα: Τι άνθρωπο θέλουμε να πλάσουμε; Πώς θα μορφώσουμε, δηλαδή θα δια-μορφώσουμε χαρακτήρες, πώς θα μεταδώσουμε ήθος και όχι μόνον ξερές γνώσεις. Η Παιδεία είναι έννοια ευρύτερη της Εκπαιδεύσεως. Η Εκπαίδευση αναφέρεται στην παροχή γνώσεων για να βρουν οι νέοι ένα επάγγελμα. Η Παιδεία δεν θέλει ανθρώπους ρομπότ, γεμάτους πληροφορίες, αλλά ανθρώπους με συνείδηση ευθύνης προς τον Θεό, την Πατρίδα, την Δημοκρατία, τον συνάνθρωπο. Η Παιδεία της Ρωμηοσύνης αποδέχεται και την τεχνολογία και τους ηλεκτρονικούς υπολγιστές και το Διαδίκτυο και τις ξένες γλώσσες, αλλά τα αξιοποιεί όλα αυτά για την προώθηση των στόχων της για την προβολή του ελληνορθοδόξου πολιτισμού και για την κοινωνικοποίηση των παιδιών μας. Η Ρωμηοσύνη σήμερα δεν διδάσκει στους νέους να είναι κλεισμένοι στο καβούκι τους. Τους διδάσκει ή μάλλον προσπαθεί να τους διδάξει την ουσιαστική κοινωνικότητα που δεν ταυτίζεται με την αργόσχολη κοσμικότητα, αλλά με την αίσθηση προσφοράς, συμμετοχής και ανθρωπιάς.

            Η Παιδεία της Ρωμηοσύνης πιστεύει στην ανάγκη τονώσεως των Ανθρωπιστικών Σπουδών και στην σωστή διδασκαλία της Αρχαίας Ελληνικής και της Πατερικής Γραμματείας και της Ορθόδοξης Χριστιανικής Αγωγής. Διαφωνεί με την γλωσσική παρακμή των νέων μας και με τις τάσεις υποβαθμίσεως του μαθήματος των Ορθοδόξων Θρησκευτικών. Για τους Ρωμηούς σήμερα ισχύει η συμβουλή της Α.Θ.Π. του Οικουμενικού Πατριάρχου κ. Βαρθολομαίου, ο οποίες ομιλών τον Σεπτέμβριο του 2005 στην Φλώρινα τόνισε ότι η Ορθόδοξη Χριστιανική Αγωγή πρέπει να αρχίζει από το Νηπιαγωγείο. Παραλλήλως η Παιδεία της Ρωμηοσύνης δεν υποτιμά τις πρακτικές και εμπορικές επιστήμες, διότι έχει κατά νουν ότι η πρώτη Σχολή Δοικήσεως Επιχειρήσεων στη Ρωμαίικη Ανατολή ιδρύθηκε το 1850 από το Οικουμενικό Πατριαρχείο. Ήταν η Εμπορική Σχολή της Χάλκης με πρώτο Σχολάρχη ένα μοναχό: Τον Βαρθολομαίο Κουτλουμουσιανό. Η Ρωμηοσύνη σέβεται την προσφορά όλων των επιστημών και των επαγγελμάτων, αλλά ενδιαφέρεται κυρίως για τον χαρακτήρα και την προσωπικότητα του ανθρώπου, ο οποίος θα ασκήσει την κάθε τέχνη, το κάθε επάγγελμα.

            4) Κοινωνία και Κοινοτισμός: Ο Ρωμηός έχει ως θεμέλιο της κοινωνικής του συνειδήσεως την αλληλεγγύη και την φιλανθρωπία. Θυμάται την προτροπή των Αυτοκρατόρων της Βυζαντινής Ρωμανίας «ένδυσε πένητα γυμνόν, χόρτασε πεινασμένον, θλιμμένους παρηγόρησον, αρρώστους επισκέπτου». Θυμάται επίσης ότι η Βυζαντινή Ρωμηοσύνη ανέδειξε ως υποχρέωση της Πολιτείας την φιλανθρωπία και καθιέρωσε ως αξίωμα τον Μέγαν Ορφανοτρόφον. Η Ρωμηοσύνη μπροστά στο σύγχρονο γίγνεσθαι εμπνέεεται από τις κοινότητες των Ρωμηών επί Τουρκοκρατίας, οι οποίες αποτελούσαν την προέκταση της Ορθόδοξης ενορίας και καλλιεργούσαν το πνεύμα συνεργασίας και αλληλεγγύης. Ενώπιον της σημερινής διεθνούς καταστάσεως η Ρωμηοσύνη απορρίπτει  τον καταναγκαστικό κολλεκτιβισμό και την βιαία κρατικοποίηση των αγαθών που οδήγησε σε ανθρώπινες τραγωδίες και στρατόπεδα συγκεντρώσεως, αλλά απορρίπτει και τον άκρατο ατομοκεντρισμό, την υλοφροσύνη, τον καταναλωτισμό και την αδιαφορία για την κοινωνική πρόνοια. Προτείνει τον Κοινοτισμό ως την ελληνορθόδοξη λύση αντί των διαφόρων κοινωνικών συστημάτων, τα οποία αγνοούν τον άνθρωπο, αποθεώνουν την ύλη και διχάζουν τις κοινωνίες.

            Έγραφε το 1908 στο περιοδικό ΝΟΥΜΑΣ ο Ίων Δραγούμης:  «Όταν βρεθούν δέκα Ρωμηοί φτειάνουν κοινότητα. Συνάζουν πρώτα χρήματα για την Εκκλησία. Άμα την χτίσουν φέρνουν παπά. Έπειτα και τις γυναίκες τους. Ύστερα με τους δίσκους της Εκκλησίας συνάζουν χρήματα και φτειάνουνε σχολειό. Τέλος φέρνουνε δάσκαλο για τα παιδιά τους και νά την η κοινότητα.... Ο Ελληνισμός είναι μία οικογένεια από ελληνικές κοινότητες.... Το έθνος μας ολάκερο πάλι, με κοινότητες πρέπει να κυβερνηθεί και μόνο με κοινότητες θα προκόψη».

            5) Παγκοσμιότητα ή υλιστική Παγκοσμιοποίηση; Στο βιβλίο του «Παγκοσμιότητα και Ορθοδοξία» (εκδ. ΑΚΡΙΤΑΣ, Αθήνα 2000) ο Μακαριώτατος Αρχιεπίσκοπος Αλβανίας κ. Αναστάσιος επισημαίνει:  «Η οικουμενικότητα είναι μέσα στο αίμα των ορθοδόξων, το οποίο αδιάκοπα καθαίρεται από το αίμα του Χριστού, του Λυτρωτού του κόσμου. Στη θέση μιας παγκοσμιοποιήσεως που μετατρέπει λαούς και ανθρώπους σε πολτό χρήσιμο για τους οικονομικούς σκοπούς μιας ανώνυμης ολιγαρχίας, το ορθόδοξο βίωμα και όραμα προτείνει και καλεί σε προσπάθεια για κοινωνία αγάπης..... Η θέση της Ορθοδοξίας δεν είναι στο περιθώριο της ιστορίας, αλλά στο κέντρο των κοινωνικών ζυμώσεων, στην πρωτοπορία της προόδου».  Και εμείς συμπληρώνουμε ότι η Ρωμηοσύνη σήμερα αντιπροτείνει απέναντι στην ισοπεδωτική παγκοσμιοποίηση την Παγκοσμιότητα της Ορθοδοξίας και την Οικουμενικότητα του Ελληνικού Πνεύματος. Διαφωνεί με τη  νομοτελειακή αντίληψη ορισμένων ότι η παγκοσμιοποίηση θα προχωρήσει πάση θυσία με τη σημερινή υλιστική μορφή της. Εμείς οι Ρωμηοί γνωρίζουμε καλά ότι νομοτέλειες δεν καθορίζονται από ανθρώπους ή από πολιτικές και κοινωνικές ιδεολογίες. 


Όσοι το πίστευσαν αυτό αιματοκύλισαν την Ανθρωπότητα. Τις νομοτέλειες τις καθορίζει μόνον ο Θεός. Ο Θεός της αγάπης και της ειρήνης. Ο Θεός που καλεί κάθε Ορθόδοξο Ρωμηό να συνυπάρχει με τους άλλους ανθρώπους και τους άλλους πολιτισμούς χωρίς να απεμπολεί την Ρωμηοσύνη του. Η Ρωμηοσύνη είναι η Ορθόδοξη αντιπρόταση στις αρνητικές συνέπειες μιας παγκοσμιοποιήσεως, η οποία ισοπεδώνει τις εθνικές και πολιτιστικές ταυτότητες και προωθεί την επικράτηση των ισχυρών, τις παραθρησκείες και τον θρησκευτικό συγκρητισμό. Το χρέος μας ως Ρωμηών μας καλεί να αντισταθούμε στην ισοπέδωση όχι με τάσεις απομονωτισμού, αλλά με δημιουργικό πνεύμα και με διάθεση να διαδραματίσουμε έναν Οικουμενικό ρόλο: Να διαδώσουμε σε όλη την ανθρωπότητα τον πολιτισμό και τις αξίες της Ελληνορθόδοξης Ρωμηοσύνης.  Γι’ αυτό επικαλούμεθα την βοήθεια του Θεού και την ευλογία του Παναγίου Τάφου!

ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ Γ.