εσχίσθη το καταπέτασμα του ναού...

…Εσείς θα γκρεμίσετε το ναό του Σολομώντα και εγώ θα τον ανεγείρω σε τρεις ημέρες.

Ο κόσμος νόμιζε ότι μιλούσε για τον εξωτερικά γνωριζόμενο ναό, και υπερασπίζοντας αυτό που κατάλαβαν (λάθος) το θεώρησαν ως μεγίστη βλασφημία και μάλιστα, μία από τις αιτίες σταύρωσης, ενώ Ο Κύριος αναφερόταν για το Σώμα Του, που έμελλε να ταφεί και σε τρεις ημέρες να αναστηθεί.

Ο κόσμος συνηθίζει να κοιτάζει ακόμη και αυτά τα θεία, εξωστρεφώς, συναισθηματικώς, παρά εσωτερικά και πνευματικά, την στιγμή που η Ορθοδοξία, αναφέρει πως, η Βασιλεία του Θεού, είναι μέσα μας. Το σώμα μας, είναι εν δυνάμει (και υπό προϋποθέσεις) ναός, οικητήριο της Αγίας Τριάδος (μονή παρ’αυτώ ποιήσωμεν…).

Και έρχεται η ώρα, που θυμόμαστε, πως το καταπέτασμα του ναού… εσχίσθη. Ενώ όμως αυτό συνέβη άπαξ, όπως όλα τα θεία γεγονότα, παρατείνονται στους αιώνες…

Ένα αναλογικό παράδειγμα, που

ενδεικνύει την παραπάνω θέση της διαχρονικότητος, είναι αυτό με την πέτρα που πέφτοντας στη λίμνη, κάνει ομόκεντρους κύκλους μέχρι τα όρια της. Έτσι θα μπορούσαμε να πούμε, πως ΚΑΙ σήμερα (κατά την ετοιμότητά μας και διάκριση) μέσα σε αυτήν την ‘’χωροχρονική λίμνη’’ το καταπέτασμα του ναού σχίζεται….

Διαχωρίζεται το γράμμα του Νόμου, από το Πνεύμα. Διίστανται οι έννοιες ναός (κατά θρησκευτική προσέγγιση και Νόμο) και ναός (κατά την Ορθοδοξία και Χάρι).

Κι όλα αυτά, εκτιμώ πως συμπυκνώνονται σε δυο βιούμενες προτάσεις, που η διαφορά τους, είναι ένα και μόνο ένα, γράμμα. Το Ν. Το Ν του Νόμου και το Ν του Ναού.

Τι σου έκαναν Χριστέ μου…. και τι σου έκανα Χριστέ μου…

Ιστορικά, εξωστρεφώς, συναισθηματικά, ακούμε και βλέπουμε νοερά, τι Του έκαναν οι άλλοι. Οι φαρισσαίοι, οι ρωμαίοι... Τα τότε υπαρκτά πρόσωπα. Η σπείρα, ο Πιλάτος που δίκαζε την Αλήθεια, ένιπτε τα χέρια του... Μπορεί να δακρύζουμε, μπορεί να συμπονάμε… κατάσταση που φυσικά δεν απαγορεύεται, αλλά όταν τους το χρεώνουμε, εμείς, οι εκ του ασφαλούς, (οι εκτός σταυρού*), μάλλον φαίνεται να απέχουμε από την αντίδραση Του ανεξίκακου Κυρίου, που αναφέρει επί του σταυρού, άφες αυτοίς… ου γαρ οίδασι τι ποιούσι…

Απέχουμε, όσο αισθανόμαστε ότι ο Κύριος, ο ‘’αίρων τις αμαρτίες του κόσμου’’ που σταυρώθηκε τότε… δεν έχει διαχρονική ισχύ, ζωντανά και δεν αναφέρεται σε μας προσωπικά, αλλά για τους άλλους. Εκεί ακριβώς έγκειται η διαφορά με το … τι σου έκαναν Χριστέ μου, (συναισθηματικό επίχρισμα στα τοιχεία του νου και της καρδιάς), συναισθηματικό επίχρισμα που γρήγορα θα ξεφτίσει, σε σχέση με το ανεξίτηλο πνευματικό βίωμα του …τι σου έκανα Χριστέ μου (λαμβάνοντας με την μετάνοια την εξουσιοδότηση, το χρίσμα της αληθινής σοφίας, κατά το μεταννοείτε, ήγγικεν γαρ η Βασιλεία).

Έτσι περνάμε από τη μία θέση του συσταυρούμενου ληστή του υβριστή, στην θέση του ευγνώμονα, που ψελλίζει … μνήσθητί μου Κύριε, όταν έλθεις εν τη Βασιλεία Σου, ανοίγοντας την θύρα του παραδείσου…

Κι ο δρόμος είναι, όλο και περισσότερο ευκρινής. Μετά την αδιαφορία, για τα πάθη του Θεανθρώπου, στήνεται μέσα στον άνθρωπο, ένας ναός ευσεβισμού. Αυτός, του εξωστρεφούς και συναισθηματικού πιστού, σαν πρώτο οικοδόμημα. Αυτό το καταπέτασμα σπάει. Αυτός ο ναός γκρεμίζεται. Φεύγει το (ν) του έκαναν… και ανοίγεται ένας δρόμος προσωπικής μετοχής. Ζωντανής σχέσης προσώπου προς πρόσωπο. Στην αρχή, δια της μετανοίας με την ενθύμηση των δικών μας ύβρεων, των δικών μας κολλαφισμών στο πρόσωπό Του, μαστιγώσεων, ήλων, ακάνθινου στεφάνου στην Τιμία Του Κεφαλή… που από αστοχία (αμαρτία) και έλλειψη πραγματικής υικής αγάπης τελέσαμε και τελούμε. Και στην συνέχεια δια της ευχαριστίας. με την δωρεά της χάριτός Του.

(…μπορείτε να διαβάσετε την ιστορία με τον βασιληά και τους 3 γιούς, που επειδή αποχώρησε απότομα, την λύση της κληρονομίας, έδωσε ο φίλος του πατέρα, ο σκύθης βασιληάς

περίλυπος εστίν η ψυχή μου έως θανάτου

, που απευθύνθηκαν οι 3 γιοί, για να μην γίνουν αδελφοκτόνοι…. ή εδώ - το ακριβές σημείο...) 

Σχέση αδελφών, συνανθρώπων και ΑΓΑΠΗΣ, που αντανακλά κάθε πράξη και σκέψη Στον Κύριο. Άστοχη ή εύστοχη, προς προβληματισμό μας, αυτογνωσίας και θεογνωσίας. Τα πάντα, πάνω στην κλίμακα.

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινε. τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει. τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας, ο νώτος την φραγγέλωσιν και η χειρ τον κάλαμον. αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω Σταυρώ. τα άρθρα τους ήλους και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών και παθών ελευθερώσας ημάς, ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

Κι όλη η θεία οικονομία, για να φτάσουμε πάλι σε εκείνο το σημείο του ετήσιου κύκλου, της Μ. Παρασκευής... και των 33 ωρών κάτω από τη γη, ως φυσική συνέχεια των 33 χρόνων επί της γης, συλλογιζόμενοι την υπέργεια συνέχεια...

…Ω των θαυμάτων των καινών! ω αγαθότητος! ω αφράστου ανοχής! εκών γαρ υπό γην σφραγίζεται ο εν υψίστοις οικών και πλάνος Θεός συκοφαντείται…

Ανάστα Κύριε! Ανάστα προσωπικά. Γκρέμισε τον έναν ναό και δόμησε τον άλλον μέσα μας! προσκυνούμεν Σου τα Πάθη Χριστέ, δείξον ημίν και την ένδοξόν Σου Ανάστασιν…

---

εξωτερικά και εσωτερικά.... παράσημα

ο εν ημίν θησαυρός...

* ζώντας ''προσηλωμένοι'' επί χωροχρονικού σταυρού (με χρόνο το οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα, αφού αφήσαμε πίσω την βιολογική γέννηση και βαδίζοντας προς το βιολογικό τέρμα μπροστά, και τον χώρο με τον μακρόκοσμο επάνω και μικρομικρόκοσμο κάτω) ΚΑΜΜΙΑ σχέση δεν έχει πόσο συμπαθούμε αδιαφορούμε ή πολεμούμε τον Σταυρό. Ο επί Σταυρού Κριτής απλώνοντας τα χέρια καλέσας πάντα τα έθνη αγαπητικά εν αληθεία, συμπυκνώνει ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ σε ΜΟΝΟ δύο θέσεις, με ΜΟΝΟ δύο καταλήξεις η βιωτή μας σε σχέση με Αυτόν... όταν έλθει η ώρα της προσωπικής κρίσεως με τον θάνατο του καθενός (απίστου, δυσπίστου, πολεμίου, αδιαφόρου) και τα 40, και στην τελική κρίση για όλους, αφού πρώτα ''στηθεί'' Ο Σταυρός.

Ἐν μέσῳ δύο λῃστῶν, ζυγὸς δικαιοσύνης εὑρέθη ὁ σταυρός σου· τοῦ μὲν καταγομένου εἰς ᾅδην, τῷ βάρει τῆς βλασφημίας, τοῦ δὲ κουφιζομένου πταισμάτων, πρὸς γνῶσιν θεολογίας, Χριστὲ ὁ Θεός, δόξα σοι.