Σκέψεις για την σελήνη ως αστρόπλοιο

Μετά την απόδειξη ότι η σελήνη είναι αστρόπλοιο του Ισαάκ Ασίμωφ και άλλων μελετητών/ερευνητών, κι όχι απλά όπως μας φαίνεται ένας δορυφόρος, έχουμε κάποιες επιλογές να αντιμετωπίσουμε αυτήν την γνώση. Η αντιμετώπιση, φυσικά δεν περιορίζεται μόνο στην αιτία (την καθαυτού γνώση) αλλά επεκτείνεται και στους συνειρμούς και τα γεννήματα αυτής της πίστης. Και όλα ξεκινούν, από το εν-δια-φέρον που επιδεικνύει η διάνοιά μας και εν διανοία, φέρει αυτά που στο διάβα της ημέρας, (και στο σύνολο της ζωής μας προσθετικά) συνέλεξε. 

Άρα μια από τις ερωτήσεις που θα πρέπει προσωπικά να απαντήσουμε είναι, αν καλό θάταν να μας ενδιαφέρει, ή να το προσπεράσει ο νους μας, ως ιεραρχικά δευτερεύον (ως γνώση) ή αδιάφορο. 

Ο νους μας, ή όπως μας φαίνεται, η διάνοιά μας μεριμνά και τυρβάζει περί πολλών. Μετεωρίζεται. Όπως ο Δίας γεννούσε

διαρκώς, συμμιγνύμενος με επιδεχόμενα γεννοβολία και ποιούσε υιούς και κόρες αδιακρίτως, έτσι και ο νους μας περιερχόμενος σε εν-δια-φέροντα και δελεαστικά, φέρνει στην καρδία και γεννά ή βοηθητικά
στοιχεία στην, προς τα άνω, πορεία μας ή τροχοπέδες. Η δική μας τελικά πρωτογενής υποχρέωση, είναι ο ‘’έλεγχος’’ και διάκριση των ενδιαφερόντων μας… αν αποβαίνουν ψυχωφελή ή όχι.

Είθε Ο ΚΑΛΟΣ ΘΕΟΣ, να μας δίνει ΚΑΛΗ ΔΙΑΚΡΙΣΗ κατά την ιδιαιτερότητα του κάθε προσώπου και όλης της ανθρωπότητος.

Μετά την ελεύθερη επιλογή και ενασχόληση, πάλι ο καλός Θεός να μας δίνει δύναμη χειρισμού αυτής της γνώσεως, επ’αγαθώ, γιατί δεν θα μας ζητηθεί λόγος τι ξέραμε και τι δεν ξέραμε, αλλά αυτό που ξέραμε, πως το χρησιμοποιήσαμε. Εδώ έγκειται η πρακτική της φιλοσοφικής λίθου, μεταποίησης των αγενών σε ευγενή (και σε μας, δι ευχών του πνευματικού μας).

Στην ανάρτηση ΠΙΣΤΗ + ΝΟΗΣΗ βλέπουμε να απλώνεται η νόηση δεξιά – αριστερά (οριζόντια) μέσα στην Δημιουργία και η πίστη ως (κάθετο διάνυσμα) και απέριττη κλίμαξ ανόδου/εξόδου από αυτήν, Στον Δημιουργό. Την συμφέρουσα Ορθόδοξη πίστη.

‘’Κατεβαίνοντας’’ υπό την κοσμική έννοια από Τον Δημιουργό (τον Πάτερ ημών εν τοις ουρανοίς) μέσα στην δημιουργία, * άλλοι συναντάνε (μετά το Απόλυτο, τον πρωτόκοσμο, δευτερόκοσμο, τριτόκοσμο μακρυνά κάπως και ανακούμπητα με τηλεσκόπια) τον μακρόκοσμο, μετά τον μικρόκοσμο και τέλος τον μικρο-μικρόκοσμο. Με τα τελευταία τρία, λογικά και επιδεχόμενα ‘’γνώσης φυσικής’’. Με τον μακρόκοσμο να είναι το ηλιακό μας σύστημα, τον μικρόκοσμο τη γη και με επόμενο τον μικρο-μικρόκοσμο, (στο τέλος –προς τα κάτω-της Δημιουργίας), την σελήνη, ότι και νάναι. Δορυφόρος ή αστρόπλοιο, δια του φαίνεσθαι ή του είναι.
Ανεβαίνοντας τώρα προς την καρδιά, όπου και η Βασιλεία, Ο Κύριος απομόνωσε δια του Σταυρού την ενέργεια της παραφύσης, μέσα στην φύση, συνθλάττων τας κάρας των αοράτων δρακόντων.

Δια του Αγίου Βαπτίσματος, που βιωματικά κι εμείς κατά τάξιν εγγίζουμε.

Είναι σαν να έκλεισε την θύρα προς την παραφύση και το κάτω από τους πόδας μας. Και κάτω από τους ‘’φυσικούς’’ μας γηίνους πόδας, είναι η σελήνη με όποια γνώση αυτή κι αν ‘’φέρει’’ στην διάνοιά μας.

Ο Κύριος όμως, σαν Θύρα, και πάντα ως Εσταυρωμένος Λόγος (αρχηγός και θεμελιωτής πίστης και νόησης - παντογνώστης) ευλογεί τας εισόδους και εξόδους μας και μας τρέφει με πλούσια νομή.

Στον δρόμο προς την Ανάσταση, πάλι δια Σταυρού, που δεν είναι χρονικό αρμόδιο να σκεφτόμαστε ΜΟΝΟ την μεγάλη τεσσαρακοστή, αλλά ως καθημερινό βίωμα, ακούμε:


«Δέσποτα παντοκράτορ, ὁ πᾶσαν τήν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, ὁ διά τήν ἄφατόν σου πρόνοιαν καί πολλήν ἀγαθότητα ἀγαγών ἡμᾶς εἰς τά πανσέπτους ἡμέρας ταύτας, πρός καθαρισμόν ψυχῶν καί σωμάτων, πρός ἐγκράτειαν παθῶν, πρός ἐλπίδα ἀναστάσεως· ὁ διά τεσσαράκοντα ἡμερῶν πλάκας χειρίσας τά θεοχάρακτα γράμματα τῷ θεράποντί σου Μωσεῖ, παράσχου καί ἡμῖν, ἀγαθέ, τόν ἀγῶνα τόν καλόν ἀγωνίσασθαι, τόν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τήν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τάς κεφαλάς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι καί ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καί τήν ἁγίαν ἀνάστασιν».

Σε προσωπική επικοινωνία με αδελφή συναγωνίστρια, (που ανέβασε το άρθρο – και ήταν η αφορμή του παρόντος σχολίου) εξέφρασα την άποψη ως φοβία, ότι ο άνθρωπος δεν έχει όπλα να αντιμετωπίσει τα συνειρμικά των δρακονιανών και άλλων οντοτήτων και με την συγκεκριμμένη ‘’γνώση’’, αντί να του προσθέσει ΑΓΑΠΗ, κύριο μέλημά μας, προσθέτει φόβο. 

Η αγάπη όμως, έξω βάλλει τον φόβον. Και σκέφτηκα, το υπερόπλο που διαθέτουμε. Τι είναι η ΝΑΥΣ της ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, αν δεν είναι αστρόπλοιο; 


Πλοίο σαν ΝΑΥΣ και μάλιστα, όχι ενός τυχόντος νομοτελειακά θνησιγενούς άστρου**, αλλά του Αδύτου Αστέρος Χριστού το Σώμα, που έμεινε στη γη. Με έκκλησιν επιβίβασης όλων, επί αυτής της σωτήριας κιβωτού. Όλων, κατά το όστις θέλει…. 

Μέσα σε Αυτό να εισέλθουμε, μέσα Σε αυτό να ευστοχήσουμε, κυοφορηθούμε και (δια των απαραίτητων αγωγών ως εις Σώμα, με φλέβα – Ιερά Εξομολόγησις , αρτηρία – Θεία Ευχαριστία , και νεύρο την αδιάλειπτη προσευχή, μυστικώς και μυστηριακώς, αμήν εν XC να αναγεννηθούμε.

----------

* υποκεφάλαιο του Κάθετου Πνευματικού Κύκλου

** ήμουν έφηβος το 1972, όταν άκουγα στο ραδιόφωνο κάτι ‘’περίεργα’’ … φυλή μαύρων είχε στα αρχεία της την γνώση ότι ο σείριος β’ που δεν φαινόταν (και αναρωτιόταν ο εκφωνητής – αφού δεν φαινόταν ΠΩΣ το ήξεραν; - αλλά επιστημονικά ανευρεθέντος την δεκαετία του 60,… επίσης ήξεραν ότι το βάρος του ήταν 50 φορές βαρύτερο από το βαρύτερο στη γη – και πάλι μόλις με φασματογράφο ανευρέθη την ίδια εποχή ότι είναι 49,6 φορές βαρύτερο του ατσαλιού… πάλι αφήνοντας άφωνο τον εκφωνητή (φυσικά) και εμάς που με ‘’αμηχανία και εν σιωπή’’ ακούγαμε την εκπομπή…

Χρόνια αργότερα, διάβασα ότι αρχεία πάλι αυτών με τα κόκκαλα στη μύτη… λέγανε για το ότι, το παρόν φεγγάρι είναι το τέταρτο στην σειρά της ιστορίας της γης… 

Μέσα από το φαίνεσθαι ή το είναι Κύριος οίδε και μας το μεταγγίζει κατά τάξιν και ετοιμότητα, εμείς ομολογούμε, ότι πάντα εν σοφία εποίησας, δοξάζοντες και ευχαριστούντες για την οικονομία και Θεία Πρόνοια σωτηρίας μας.

Κύριε ελέησον!!!

---

Area 51 και ντπ. Η τελευταία αυτοκρατορία