Περί ελεύθερης επιλογής ‘’πίστης’’ και απόδοση ευθυνών στις επιλογές ΜΑΣ....

Για τους θεϊστές, ο καθένας με τον όρο που χρησιμοποιεί όπως και εμείς οι Ορθόδοξοι, πιστεύουμε και γνωρίζουμε πως Ο Τριαδικός Θεός έφτιαξε το στερέωμα. Για τους μη θεϊστές, όπως αυτοί νομίζουν και ίσως είναι δευτερευούσης σημασίας.  

Αυτό το ‘’στέρεο οικοδόμημα’’, διαθέτει και υπόγειο και επίγειο και υπέργειο. Είναι αυτό που λέμε παραφύση, φύση και υπερφύση. Παράλογο, λογικό και Υπέρλογο. Έστησε όμως και την κλίμακα ανόδου (Ι) Ιησούς σε αντίδραση της κλίμακας καθόδου, (πάλι Ι) αφού από ανοησία ή κακή περιέργεια ή τόλμη όπως θέλει ο καθένας ας το ορίσει, ακολούθησε ο ΑΔΑΜ και η ΕΥΑ το Ι’ τάγμα των δαιμόνων.

Ακολούθησε τον εντός του παραδείσου όρθιο και μετέπειτα λόγω πλάνης, έρποντα επί γης όφι, προσανατολίζοντας τον εαυτό του (ΑΔΑΜ = Ανατολή - Δύση - Άρκτος - Μεσημβρία) σε δευτερεύοντες στόχους ενέργειες, γνώσεων και δυνάμεων και άφησε πίσω του την Αγάπη και την υπακοή.

Στρέφοντας τα νώτα στην Αγάπη, ασεβώντας Σε Αυτήν και αχαρίστως διαβιών, παρά τις τόσες γνώσεις και δυνάμεις που (συνεχίζει) να παρέχει…

Σήμερα καλούμαστε, ΑΝ ΘΕΛΟΥΜΕ να ευστοχήσουμε στην επιστροφή από το υπόγειο στο ανώγειο διά του επίγειου και φυσικού. ΑΝ ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΜΕ, μπορούμε να σουλατσάρουμε ανέμελα στο υπόγειο, χωρίς σε κανέναν να δίνουμε λογαριασμό.  

Και το ‘’στερέωμα’’, αφού έχει κλίμακα (ανόδου-καθόδου, κεντρομόλου δυνάμεως – φυγοκέντρου) έχει και στέρεα και σκληρά τοιχεία έχει όμως και την Θύρα εξόδου.

Πάμε τώρα, στην επιλογή πίστης. Έχω απόλυτα ελεύθερη επιλογή να κινηθώ
προς την κλίμακα, δια της Θύρας. Ενώ όμως ‘’ποθώ’’ θεωρητικά την επιστροφή και την κλίμακα, επιλέγω από υποτίμηση της Θύρας ή μη διάκρισής Της, λόγω σκοτισμού, να περάσω από κάπου αλλού στο ποθητό επάνω. Παίρνω φόρα, και με ορμή συναισθηματική ή διανοητική, συγκρούομαι στα σκληρά τοιχεία.

Για τα νομοτελειακά αποτελέσματα και επιπτώσεις αυτής της σύγκρουσης επί του εαυτού (ατομικά και συλλογικά σαν έθνη) είναι αίτιος ο Θεός για να του ρίξω την ευθύνη ότι είναι τιμωρός της λάθος πίστης; Ή φταίει η α-νοησία μου και ΜΟΝΟ;

Ο Θεός με τιμωρεί ή εγώ αυτοτιμωρούμαι αποδεικνύοντας σε όλους ότι μωρό και ανόητο είμαι; (αφού θέλω να βγω όχι από την πόρτα αλλά μέσα από τον τοίχο και θέλω να ανεβώ αλλά όχι από την σκάλα;;; αναλαμβάνοντας την ευθύνη των πράξεων και σκέψεών μου, θα αναλάβω κάποτε λεβέντικα και υπομονετικά τις επιπτώσεις των επιλογών πίστης μου; Ή θα τα ρίχνω στον ‘’κακό’’ εβραιοχριστιανό Θεό (Γιαχβέ – καραμέλα) που και Θύρα άνοιξε και Κλίμακα ανόρθωσε (απ’αιώνων ο Εύσπλαγχνος Φιλάνθρωπος και Πάνσοφος και Παντοδύναμος) αλλά!!!! Εγώ (και μόνο εγώ φταίω) που δεν την είδα, ΔΕΝ την πίστεψα, ΔΕΝ την διάβηκα, ΔΕΝ την βάδισα!!!  

Τόσο απλά είναι τα πράματα και αφού Ισραήλ είναι ο νους ορώμενος τω Θεώ, ο πρώην γυρολογών νομάς  και μετά συλληφθείς και αιχμαλωτισθείς στην δουλεία της Αιγύπτου αλλά και αφού αυτόν επέλεξε ως ‘’περι-ούσιον’’ (περί την ουσία) λαό να εξαχθεί (έξοδος – Πάσχα) από την δουλεία του φαραώ δια της ερήμου στην Κάτω Ιερουσαλήμ ως ίχνος ψηλαφητό χρησιμοποιείται η ΠΔ, για να δείξει τον δρόμο μέσα στον κόσμο και μέσα στον εαυτό.

Μέσα στον κόσμο και επί του δρόμου μεταξύ δουλείας (Αιγύπτου) και ελευθερίας (γης επαγγελίας), δια των δύο κορυφών του όρους Σινά που συστοιχούνται στον προφ. Μωυσή (Νόμος) και αγία Αικατερίνα (Πάνσοφη Νύμφη Χριστού) στον πόδα του προφ. Ηλία (πνευματική γνώση των λόγων της φύσης).

Αντίστοιχα, μέσα στον εαυτό, από την εγκεφαλική/διανοητική προσέγγιση των καταστάσεων (άλλη δουλεία – όπως προτυπώθηκε εν σοφία στον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα) και στην καρδιά, όπου η Βασιλεία του Θεού, δια της Μεταμορφώσεως, με παραστάτες ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους πάλι τον προφ. Μωυσή και προφ. Ηλία, την αρμονική συνύπαρξη και συνοδοιπορία των λόγων γραπτών και φυσικών, που παρέχουν δια της πνευματικής τους γνώσης ομόρροπη ανοδική ενέργεια που μεταμορφώνει τον άνθρωπο σε κατά χάριν Θεό.

Γιατί κλήθηκε να νικήσει κατά κράτος ένα μικρό και αδύναμο έθνος χειραγωγούμενο (γενεές 14 όσες και οι φάλαγγες της χειρός μας) 7 έθνη δυνατότερα από αυτό; Και για την απαραίτητη νίκη των παθών στον δρόμο για την καρδιά και την απόδειξη δια σημείων (που οι Ιουδαίοι ζητούσι) της ευλογημένης ταπεινότητος (1 – κατεβασμένη κεφαλή) που νικά την έπαρση (7 - υψηλόφρονα κεφαλή).

Αφού η κατά Θεόν ταπεινότητα, υπακοή και αγιασμός εν Χριστώ δια Χριστού (μάθετε απ’Εμού ότι ταπεινός ειμί και άγιοι γίνετε ότι άγιος Ειμί) είναι η μόνη αντίδραση στην ψυχοφθόρο ανυπακοή, εγωισμό και πειρασμό του θεοί θα γίνετε με την κάρπωση γνώσεων και δυνάμεων. Δεν είπε όμως ο σπορέας του κακού, (το ευκόλως ή δυσκόλως κατά τάξη και ετοιμότητα του καθενός, διακρινόμενο) ότι θα γίνουμε θεοί χωρίς Θεό… και πόσο αυτό αξίζει…

Έτσι, μέσα στο άπειρο των γνώσεων και δυνάμεων (φιλοϊουδαϊκών και φιλελληνικών στοχεύσεων και εκζητήσεων) ΑΝ διακρίνει ο άνθρωπος εκείνες τις γνώσεις και δυνάμεις που επαναφέρουν στην ΑΓΑΠΗ και ΑΛΗΘΕΙΑ, δια της ΥΠΑΚΟΗΣ (την προτεινόμενη μωρία του Σταυρού) έχει κυριολεκτικά βρει εκείνο το ανοικτό θησαυροφυλάκιο ζωηφόρων ρημάτων και σωτήριων λόγων του Θεού. Τον δρόμο της επιστροφής στο αρχαίο κάλλος.

Αναγνωρίζει δι αυτού του (θαβώρειου) φωτισμού την Θύρα (Εγώ ειμί) και την Οδό (εγώ ειμί) πορευόμενος για την Ζωή και την Ανάσταση (Εγώ ειμί). Τα πάντα εν πάσι, (ψυχωφελή) Χριστός. Ορθοδόξως προσκυνούμενος και προσεγγιζόμενος και προπάντων οικειούμενος και βιούμενα, μυστικά και μυστηριακά.

Εγκαταβιούντες μέσα σε έναν κόσμο και ακολουθούντες αυτό το ευλογημένο σχέδιο, τολμούμε να ομολογήσουμε, κατανόησα τα έργα Σου και εδόξασά Σου την θεότητα. Κύριε ελέησον. Πρόσθες ημίν, την σώζουσα πίστη και συσταυρούμενα βιώματα ίνα συναναστηθούμε και συζήσωμεν. Αμήν γένοιτο γένοιτο.