μυστικά και μυστηριακά εφόδια ζωής

ΚΟΣΜΟΓΝΩΣΙΑ

Οι άμεσα αντιληπτές διαστάσεις του κόσμου μας, είναι ο χώρος και ο χρόνος.

Ο άνθρωπος και αυτός ως χωροχρονική παρουσία, επηρρεάζει τον κόσμο και επηρρεάζεται από αυτόν.

Η μελέτη και η συσχέτιση κόσμου – ανθρώπου δια του χωροχρόνου, δίνει εφόδια κοσμογνωσίας και αυτογνωσίας τουλάχιστον σε επίπεδο προβολικό, καθώς οι (ν) διαστάσεις του κόσμου (κατά τους μαθηματικούς), αποτυπώνονται και ενεργούν μέσα στις 4 πρώτες: το χωροχρόνο.

Εκτιμώ πως δεν πρέπει να προσπαθούμε υπερβάσεις, μεταφυσικές εμπειρίες άλλων κόσμων ανωτέρων διαστάσεων για δύο λόγους.

Σοφά ο Κύριος μας έδωσε την παρούσα αντιληπτικότητα που είναι ικανή (όπως έχουν αποδείξει οι μυριάδες αγίων) για τη σωτηρία, τον φωτισμό και την τελείωση, κατά τάξη. Επίσης μας παραινεί, πρώτα τη Βασιλεία επιζητείτε και όλα τα άλλα θα σας δοθούν. Δεύτερον, πρέπει λογικά να ξεκινάμε από τα απλά και απτά και μετά να πηγαίνουμε στα δυσκολότερα, ανώτερα και ανεπαίσθητα
που μπορεί και να μας μπερδέψουν.    

Βιολογικά τον χρόνο τον αντιλαμβανόμαστε ως ευθύγραμμο τμήμα πάνω σε μια ευθεία γραμμή. Αρχή για μας είναι η γέννηση και τέλος ο θάνατος. Αντίστοιχα το χώρο τον αισθανόμαστε, πάλι ως ευθύγραμμο τμήμα, αλλά αυτή τη φορά, κάθετο. Επάνω τον μακρόκοσμο και κάτω τον μικρο-μικρόκοσμο.

                            

   Οι γραμμές δεν είναι συνεχείς γιατί μπορεί εύκολα  να καταλάβουμε πως εφόσον ο Χριστός είναι η Ζωή, κάθε αμαρτία που κάνουμε, η ύπαρξή μας ως καλούπι ζωής δεν εμπεριέχει Ζωή=Χριστό, άρα είναι ένα κενό διάστημα στην ολότητα του χρόνου μας σε ό,τι αφορά το ευθύγραμμο τμήμα από τη γέννησή μας μέχρι το παρόν. Στη συνέχεια, μέχρι το βιολογικό μας θάνατο, η γραμμή επιμένει να είναι ασυνεχής, όσο ελπίζουμε σε οτιδήποτε άλλο εκτός από Τον Κύριο, άρα σε ασταθή (χωρίς Ζωή) πράγματα.

Σε ότι αφορά τον χώρο, η ασυνέχεια στο επάνω σκέλος συνίσταται στην επιλεκτική απόρριψη από μέρους μας των βαρών του κόσμου, που μας πλακώνουν σαν ουρανός και στο κάτω σκέλος η αδυναμία επιβολής της θέλησής μας μέχρι το χώρο των κυττάρων, του μικρο-μικρόκοσμου.

Η όλη όμως αναφορά δεν έγινε με προοπτική την απελπισία γιατί αν κοιτάξουμε τον εαυτό μας, θα δούμε πλήθος αμαρτιών, ελπίδα σε γήινα και ασταθή. Παράλληλα, αποποιούμαστε των ευθυνών μας για την κατάντια του κόσμου, ρίχνοντας πάντα την ευθύνη στους άλλους, στους κακούς. Θα θέλαμε να μην αρρωσταίνουμε, τα μέλη μας να είναι εύρωστα και γεμάτα ζωή, αλλά στην πράξη, αλλιώς είναι τα πράγματα.

Εφόσον αισθανθούμε την αρρώστεια μας και μόνο τότε, μπορεί να κινηθούμε προς ανεύρεση της ίασης. Αυτή δεν είναι μακρυά αν σκεφτόμαστε λογικά και  συνθέτουμε όλα τα δεδομένα που μας δίδονται.

Μέσω της μεταννοίας και της εξομολογήσεως, δια της Χάριτος Του Κυρίου, αίρονται, αφέονται οι αμαρτίες μας. Το προηγούμενο κενό συμπληρώνεται και  η διακεκομμένη γραμμή του παρελθόντος γίνεται συνεχής. Η ελπίδα και στήριξη στην Πρόνοια Του Εύσπλαγχνου Θεού, για το καθετί που θα μας συμβεί, τείνει στη συνέχεια της γραμμής από το παρόν μέχρι το μέλλον.

Καλούμαστε να σηκώνουμε τον προσωπικό μας σταυρό. Αυτός συντίθεται από όλα τα βάρη που πέφτουν επάνω μας. Ξεκινώντας από τα άκρως ατομικά, η επόμενη σφαίρα είναι τα βάρη της οικογένειας, της περιοχής, της πόλης, της χώρας, του κόσμου, του σύμπαντος. Το όλο βάρος ορίζει τον ψυχοπνευματικό μας ουρανό.

Αυτόν τον ουρανό καλείται να βαστάξει στις πλάτες του ο Ηρακλής για να του δοθεί το μήλο της γνώσης του καλού και του κακού. Φυσικό είναι πως αν οι γραμμές είναι ασυνεχείς, δε μπορεί να διαβιβαστεί το μήνυμα. Αν  ακούμε και τηρούμε με αγάπη το Λόγο του Θεού που μας λέει: " αλλήλων τα βάρη βαστάζετε"1, "μη κρίνετε ίνα μη κριθείτε"¹, "ει τις θέλει οπίσω μου ελθείν, απαρνησάσθω εαυτόν και αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι"¹, "όστις ταπεινώσει εαυτόν, υψωθήσεται"¹,... δεν είναι μακρυά από τη βίωση της συνέχειας  του Σταυρού της Ζωής.

Τέλος, επειδή η θυσία του Κυρίου ήταν αυτή που ένωσε τον πάνω κόσμο με τον κάτω, κοινωνώντας το Σώμα και το Αίμα Του ενώνονται στην προσωπική μας ζωή τα ασυνεχή τμήματα του κάτω σκέλους του σταυρού για να επιτευχθεί η επιβολή του θείου θελήματος στα μέλη μας. Σχηματικά:

  

Η ασυνέχεια στο (α), όπως και η πλήρωση (συνέχεια) στο (β), του πιο πάνω σχήματος, οφείλονται στις αναφερόμενες παρατηρήσεις πλησίον των χωροχρονικών σταυρών, που αναφέρθηκαν και περιφραστικά πριν από αυτό. Μυστηριακά και Μυστικά. 

Επειδή το  χωροχρονικό παρόν  είναι το αποτέλεσμα όλων των παρελθουσών αντιμετωπίσεών μας και συγχρόνως βάση για μελλοντικές καταστάσεις, οι επιρροές που μας κατακλύζουν και από χώρο και από χρόνο σα βάρος, συνωστίζονται διαρκώς πάνω μας.

     Όποιες ελλειπτικές γραμμές ενεργειών που μας κατακλύζουν, περνούν από θέσεις, δομούν τις θετικές επιρροές (σαν αόρατη βοήθεια) και όποιες περνούν  από κενό Ζωής (αμαρτία και ανομία) είναι το πραγματικό βάρος που κουβαλάει ο καθένας μας σα σκιά, έλεγχο της συνείδησης, τύψεις, αντίδραση στη δύναμη θελήσεως...

Οι καταστάσεις που τακτοποιούνται μπροστά μας και τις αντιμετωπίζουμε είναι σοφά διευθετημένες κατά την τάξη που επιβάλλει κάθε αγωνοθέτης στον αγωνιζόμενο σύμφωνα με τη φύση του καθενός. Επειδή η γνωστικιστική μας εμβέλεια είναι μικρή, ειδικά για τα μελλούμενα να συμβούν, δε μπορούμε εύκολα να συλλάβουμε την έννοια αυτής της Πρόνοιας του Θεού για τον καθένα μας ξεχωριστά και συγχρόνως για όλη την ανθρωπότητα. Έτσι, αν αποδίδουμε τα συμβάντα στο τυχαίο, στο πεπρωμένο, (με την κακή έννοια), αφαιρείται η ελευθερία επιλογών.

Ατονούν συγχρόνως και η ελπίδα και η παρουσία του Θεού και μαζί με αυτήν την φιλοσοφική τοποθέτηση, η πίστη στη μέριμνα του Θεού αντικαθίσταται με τη λογική και τη πίστη μόνο στα αισθητά.

Οι λάθος αντιμετωπίσεις κάποιων προβλημάτων, κινούν μηχανισμούς επαναφέροντάς τα μέχρι να τα λύσουμε ορθά (με την έννοια της ουσίας του προβλήματος και όχι με τα σχήματα που πιθανόν να αλλάζουν).

Ζώντας σταυρικά (κατά το γεννηθήτω Κύριε το θέλημά Σου), ο Σταυρός της Ζωής γίνεται η βοήθειά μας και το βάρος αφαιρείται. (ο γαρ ζυγός μου χρηστός και το φορτίον μου ελαφρόν εστί1).

Αν ζούμε χωρίς μετάννοια και εξομολόγηση, αν ζούμε χωρίς ελπίδα Θεού, αν δεν δεχόμαστε να άρουμε τον προσωπικό μας σταυρό, αν δεν τηρούμε τις εντολές, αν δε δεχόμαστε τη βοήθεια της Θείας Κοινωνίας, χάνουμε Τον Σταυρό, την Ζωή, τον Δρόμο, την Αλήθεια, τον ίδιο Τον Χριστό, οπότε και την πνευματική μας χριστιανική ορθόδοξη ταυτότητα, με αποτέλεσμα, ο ασυνεχής σταυρός να περνά πάντα από θέσεις αρνήσεις, οπότε η ζωή είναι αφόρητη το δε βάρος ασήκωτο.

Οι προαναφερθείσες ενέργειες που συνθέτουν τρόπο ζωής, μετάννοια, εξομολόγηση, ελπίδα Θεού, βαστάζουμε τα βάρη αλλήλων και συμμετέχουμε ταπεινά και με αγάπη στην Θεία Κοινωνία, γεμίζει τα χωροχρονικά κενά, ώστε να βιωθεί ο Σταυρός ο οποίος κυοφορώντας την Ανάσταση, αναγεννά και ανακαινίζει τα αισθητήρια των αγωνιζομένων…

---

1 Γαλ. στ’ 2, Ματθ. ζ’ 1, Ματθ. ιστ’ 24, Ματθ. κγ’ 12

1 Ματθ. ια’ 30

--------

Από το βιβλίο - Μύηση και Ορθοδοξία

και εδώ (σε έντυπη μορφή)

σύνολο συγγραφικού έργου: [(για ενημέρωση, φυλλομέτρηση και ανάκτηση αν θέλετε...)]








----

όχι τυχαία πάνω από την Ωραία Πύλη, όπου ''μετέχεται'' μυστικώς και μυστηριακώς Ο Κύριος. Αμήν κάθε φορά και εκτυπώτερον...