αγάπη και έρωτας

Οι παρούσες σκέψεις συντάχθηκαν, με αφορμή την ‘’φιλοσοφική’’ τοποθέτηση μερικών, ότι η αγάπη και ο έρωτας, δεν περιγράφονται αλλά μόνο βιώνονται.

Με αυτήν όμως την πρόταση, διακρίνουμε μια έξαρση του υποκειμενικού σε σχέση με το αντικειμενικό. Υπερτιμάται αδιάκριτα το υποκειμενικό, σε σημείο που να αμφισβητείται η ορθότητα του αντικειμενικού. Το ίδιο φυσικά ισχύει για κάθετι που δεν περιγράφεται και δεν ορίζεται, ως αντικείμενο μελέτης, έρευνας, βιώματος. Με αδιακρισία και εγωπάθεια θεοποιείται (από μερικούς) η γνώμη αντιστρατευόμενη της γνώσης. Η αληθοφάνεια από την Αλήθεια και αυτό είναι ασθένεια της εποχής… που είθε ο καλός Θεός ως Ιατρός των ψυχών και των σωμάτων, συνοδοιπορών, να θεραπεύει.

Δεν αναφέρομαι στα του Παραδείσου, …ἀλλὰ καθὼς γέγραπται, ἃ ὀφθαλμὸς οὐκ εἶδε καὶ οὖς οὐκ ἤκουσε καὶ ἐπὶ καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεὸς τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν. 10 ἡμῖν δὲ ὁ Θεὸς ἀπεκάλυψε διὰ τοῦ Πνεύματος αὐτοῦ· τὸ γὰρ Πνεῦμα πάντα ἐρευνᾷ, καὶ τὰ βάθη τοῦ Θεοῦ. (Α’Κορ.β’9).

Ερευνά, ορίζει, περιγράφει. Αλλιώς, πως θα περιγραφόταν; Με τόση μάλιστα ευκρίνεια; … Η ἀγάπη μακροθυμεῖ, χρηστεύεται, ἡ ἀγάπη οὐ ζηλοῖ, ἡ ἀγάπη οὐ περπερεύεται, οὐ φυσιοῦται, οὐκ ἀσχημονεῖ, οὐ ζητεῖ τὰ ἑαυτῆς, οὐ παροξύνεται, οὐ λογίζεται τὸ κακόν, οὐ χαίρει ἐπὶ τῇ
ἀδικίᾳ, συγχαίρει δὲ τῇ ἀληθείᾳ· πάντα στέγει, πάντα πιστεύει, πάντα ἐλπίζει, πάντα ὑπομένει.

Συγκρινόμενες οι ‘’αγάπες’’ που όλοι λίγο πολύ αισθανόμαστε/βιώνουμε με την παραπάνω περιγραφή της υγιούς Αγάπης, διακρίνουμε που ασθενούμε και συγχρόνως έχουμε μέτρο που να διορθωθούμε με προσπάθεια, καλή προαίρεση και τέλος χάριτι.

Στην φύση της η αγάπη ως συναίσθημα είναι αποκεντρωτική (και δεν προσωποληπτεί), σε αντίθεση με τον έρωτα που είναι συγκεντρωτικός και προσωπικός.

Και τα δύο απάρτια, είναι απαραίτητα για την ολοκλήρωσή μας, που είναι η ανεύρεση του Κέντρου.

Από εκεί πηγάζει η αγάπη (διογκούμενος ο χώρος που καλύπτει η θερμότητα και το φώς της, με ομόκεντρους κύκλους από την καρδιά έως τα πέρατα της οικουμένης, απρόσωπα).

Πάλι εκεί καταλήγει στο πρόσωπο ως δέκτη του προσωπικού εύστοχου έρωτα.

Ανάλογο σχήμα βλέπουμε στη σχέση του φυσικού σύμπαντος με κέντρο τον άνθρωπο και στο κέντρο του ανθρώπου, ο υπερφυσικός Θεός.

…κι αυτό το κέντρο του εσωτερικού μας απείρου, που βρίσκεται ο Τριαδικός Θεός, είναι η καρδιά. Η εντός ημών Βασιλεία.

Δυστυχώς δεν είναι και τόσο δεδομένο και απλό, όσο μερικοί θεωρούν. Κι επειδή ιδίωμα του νοός είναι η θεωρία, αυτός, πρέπει εκεί να ευστοχήσει. Να προσανατολιστεί σωστά και χωρίς φαντασία.

Ο νους, μέσα στην καρδιά.

Όλοι λίγο πολύ αγαπάμε, όλοι λίγο πολύ είμαστε ερωτευμένοι αλλά αυτή η υποκειμενικότητα, πολλάκις εκ των αποτελεσμάτων έχει αποδειχθεί ασθενής συγκρινόμενη με την υγιή που περιγράφτηκε απλά από τον πρωτοκορυφαίο  (και σε βιώματα), απ. Παύλο.

Παρομοιάζεται ο νους σαν μεγεθυντικός φακός, που συγκεντρώνει (με την αυτοσυγκένρωση) σε ένα σημείο, τις ακτίνες του ηλίου. Αυτή η συγκέντρωση είναι ικανή να ανάψει φωτιά και στην περίπτωσή μας, θείο πυρ στην καρδιά. Όσο όμως ο νους μετεωρίζεται και μεριμνά και τυρβάζει περί πολλών και δεν συγκεντρώνεται μέσα του, αλλά αφήνεται να κυκλοφορεί ‘’ελεύθερος’’ έξω, ακόμη και σε φιλοσοφικές έννοιες, μένει αυτοδεσμευμένος με φαινομενική ελευθερία, σε σχέση με την πραγματική που προαναφέρθηκε ο τρόπος και έχει αποδειχθεί από τη βιωτή των αγίων μας.  

Επιστρέφοντας στη μελετούμενη έννοια της αγάπης, μονοσήμαντα και όχι αμφιμονοσήμαντα, ο Θεός εστίν Αγάπη και όχι η αγάπη εστίν θεός. Αυτό δείχνει την πορεία του ανθρώπου, από το απρόσωπο στο πρόσωπο. Και από την ψυχρότητα (και μακρυνή απόσταση ή κατέναντι του παραδείσου) σε θερμότητα και φωτισμό (κοντινή απόσταση ή απέναντι του παραδείσου) και τέλος το πυρ της θεότητος (λόγοι μέσα Στον Λόγο). Την έξοδο από το ΚΑΚΟ στο ΚΑΛΟ.

Έρωτας για τον Πλάτωνα, είναι η ακατανίκητη έλξη, μεταξύ δυο κομματιών, που ήταν ενωμένα και χωρίσανε. ...Έχουμε υποστεί σαν άνθρωποι δύο ''χωρισμούς''. Έναν κάθετο (όταν θεία πνοή εγκαλουπώθηκε στον άνθρωπο και έγινε αυθύπαρκτος και ελεύθερος ως αυτοδιάθεση - με από τότε να έχει ανοιχτεί ένας δρόμος φυσικού έρωτος Θεού και ανθρώπου, ανευρισκόμενο στον Άνθρωπο) και έναν (χωρισμό) οριζόντιο, όταν η ανδρίς (προερχομένη εκ του ανδρός) εξήλθε της πλευράς του.

Το σύνολο των δύο έλξεων – τανυσμάτων σχηματίζει έναν ισοσκελή αρμονικό σταυρό. Εύστοχο και αναστάσιμο ΑΝ βιωθεί έτσι. Στην αντίθετη περίπτωση, βάρος και κατάθλιψη και αστοχία, ΑΝ θεωρηθεί και βιωθεί αλλιώς... με την φυγόκεντρο να υπερισχύει της κεντρομόλου.

...και τα δυο (ας πούμε συναισθήματα) - αν μπορεί έτσι να περιγραφεί η αγάπη έχουν αφετηρία την καρδιά. Και... αυτή η αγάπη, ξεχυλίζει, κάνει ομόκεντρους κύκλους προς τα έξω, χωρίς να προσωποληπτεί αλλά αγκαλιάζοντας τα πάντα. Ο δε έρωτας, στοχεύει σε άλλη αντίθετου φύλου, καρδιά. Κάθε ''ερωτική στόχευση'' πλην καρδιάς, σε άλλο σημείο, θεωρείται/είναι αστοχία. 

Και ο καλός Θεός, μας αφήνει ελεύθερους να χειριστούμε τους εγκατασπαρμένους στον κόσμο έρωτες... και να τους μετατρέψουμε/αναβαθμίσουμε από επιδερμικούς, σε πυρηνικούς. Από περι-ούσιους σε ουσιαστικούς... με δε τον άνθρωπο (ΑΔΑΜ με μυστική συνάφεια τον προσανατολισμό εκ των αρχικών του Ανατολή-Δύση-Άρκτος-Μεσημβρία) έχει να επιλέξει δια του έρωτος, ή να γίνει όπως το πρώτο κάλλος ΑΔΑΜας (διαμάντι) ή κάρβουνο, σε πλήρη αντιστοιχία και αναλογία των συμμίξεων που επιθυμεί και προβαίνει, με τα 4 ελεύθερα ηλεκτρόνια της τελευταίας του στοιβάδας. Γηίνων προσμίξεων και εξωστρεφών ή άρρηκτης (εάν είναι δυνατόν) ένωσης με Το Κέντρο. [Ανθρώπινη χημεία (πέραν της οργανικής και της ανόργανης…).]

Με αυτήν τελικά ως συμφέρουσα πρόταση ζωής και πυξίδα. Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…

Αφού λοιπόν και σχηματικά ορίστηκε ο εύστοχος έρωτας, ως αρμονικός ισοσκελής σταυρός, η ανεύρεση του κέντρου, καλό θα ήταν να είναι μοναδικό μας μέλημα βιωμάτων. Μυστικά και μυστηριακά.   

…σαν άνθρωποι, έχουμε υποστεί δύο ''τομές''. Μία όταν η θεία πνοή εγκαλουπώθηκε εμφυσηθείσα μέσα μας, οπότε, από τότε έχουμε πηγαία έλξη προς το Καλό και Αγαθό Τριαδικό Θεό - Δημιουργό. Η άλλη τομή, όταν από την πλευρά του ΑΔΑΜ χωρίστηκε η ΕΥΑ, οπότε πάλι υφίσταται η πηγαία ερωτική (ετεροφυλική - φυσική) έλξη μεταξύ ανδρός και γυναικός.

Ο Κύριος ημών Ιησούς Χριστός, ως Μεσσίας ενώνει Θεό και άνθρωπο φύσει θεάνθρωπος. Ο άνθρωπος, με τη Θεία Κοινωνία, τρώγοντας την Σάρκα και πίνοντας το Αίμα (αναφέρει Ο Κύριος) εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ.

Και πάλι στη μέση, ενώνει μυστηριακά (με τον ορθόδοξο γάμο, εις γάμον κοινωνία) το ζεύγος εις μονάδα. Και έσονται οι δύο εις σάρκα μία....

…δια IC XC η μυστηριακή ένωση εις μία μονάδα, των δύο ερωτευμένων, ως υπ-ανδρευμένοι (υπό Του Ανδρός) πλέον, έχει δύο λόγους στεφανωμένους, που καλούνται να βρουν (και να βιώνουν) αυτήν την νέα δομηθείσα σάρκα, μέσα Στον Λόγο.

Στο μοναχικό σχήμα και στην τάξη των ασωμάτων, την θέση Του Νυμφίου στην μοναχή είναι Ο Κύριος ως Κεφαλή, στον δε μοναχό η Νύμφη Εκκλησία, ως Σώμα. Ευλογημένα και ασύλληπτα μυστικά βιώματα. 

...με το Μυστήριο του Ορθοδόξου γάμου, ο ιερέας δίνει εξουσιοδότηση στον σύζυγο για την κυρία του και πάλι, δίνει εξουσιοδότηση στην σύζυγο για τον κύριό της, ώστε να ''δομηθεί'' δια Χριστού και εν Χριστώ, η νέα ''μία σάρκα''... φαίνονται οι ασυνέχειες των χ όσο είμαστε μόνοι μας και το συνεχές Χ Του ενδιάμεσου Κυρίου, που μεριμνά για την τελείωση (έλκει προς Εαυτόν) των συζύγων προσώπων και τον στέφανο του ζευγαριού.

Στον Λόγο ανευρίσκονται οι ενωμένοι λόγοι....

Μυστηριακή συνέχεια του βιολογικού ασυνεχούς Χ, που χαριτώνεται το ζεύγος να βιώσει το συνεχές Χ-Χριστό. Όταν ο άνθρωπος είναι μόνος του, (βιολογικά) το δεξί μέρος του εγκεφάλου, ελέγχει και κινεί την αριστερή πλευρά. Αντίθετα, το αριστερό μέρος του εγκεφάλου, ελέγχει και κινεί, την δεξιά πλευρά.

Αυτό το σχήμα, φυσικά είναι δισδιάστατο. Μια προβολή, ένα ίχνος. Αν αναπτυχθεί στην επόμενή του διάσταση, σχηματίζεται ένα Λ, όπου στην κορυφή είναι Ο Κύριος, κι εκεί ο στόχος βίωσης αυτής της μίας σάρκας.

Σαν λόγοι στους πόδες του Λόγου, όσο ανεβαίνουμε και Τον πλησιάζουμε, τόσο πιο κοντά είμαστε ΚΑΙ μεταξύ μας (ως ζευγάρι), όπως φαίνεται από την διαρκώς (είθε) μειούμενη προς τα άνω, απόσταση

Δ ---> Α ----> Λ.

Εκεί έγκειται και η διαφορά της ''σωματικής'' μονοδιάστατης κόλλησης και ψευδαίσθησης του: είμαστε μονάδα, από την φυσικοπνευματική προοπτική της πραγματικής ένωσης που προσφέρεται δια Χριστού εν Χριστώ, στον χώρο όπου ο έρωτας (κίνηση από τον έναν προς τον άλλον) τελεσφορείται αφού έφτασε στο τέρμα. Δι' Αγάπης, στην Αγάπη.

…αμήν και στο βίωμα των μυστηρίων (αγάπης και έρωτος) και των Μυστηρίων (Θ.Κοινωνίας και Ορθοδόξου Γάμου ή χειροτονίας), που είναι μέγα κατά τον απόστολο Παύλο. 

Στο ζεύγος, όπου και οι δύο σύζυγοι είναι υπ-ανδρεμένοι δλδ κι οι δυο υπό Του Ανδρός (ως Λ) με την χάρι του ενός στεφανιού (ορθόδοξου γάμου) προορίζονται για το άλλο. Να βρεθεί η νέα δομηθείσα ευλογημένη μονάδα δια και εν XC. Να αφήσει ο καθένας πίσω του το ασθενές εγώ, για χάριν του υγιούς άλλου, αντί σαρκικό, πνευματικό (κίνηση προς κέντρο και πεμπτουσία τους) και από εκεί ως μονάδα και ίχνος, κοινή ανύψωση προς την κορυφή, όπου Ο Στεφανοδότης Κύριος ευλογεί και βραβεύει ΑΝ τον δρόμο τελέσουμε ΑΝ την πίστη τηρήσουμε….  (με άγιο, όχι μόνο τον σκοπό, αλλά και τον δρόμο για τον σκοπό)…

Για την σωτηρία (ολοκλήρωσή μας) ΔΟΞΑ ΤΩ ΤΡΙΑΔΙΚΩ ΘΕΩ! Τον μόνο Αληθινό που γεννάται σε λίγες μέρες, αμήν μέσα στην καρδιά μας. Βίωμα οι τοις άστροις λατρεύοντες, υπό Αστέρος εδιδάσκοντο. 

Αστέρια αχνά δεν είναι οι αγάπες και οι κοσμικοί έρωτες μπροστά στον Άδυτο Ολόφωτο Αστέρα που γεννάται στην φάτνη;

ΑΜΗΝ και σε κάθε ανθρώπου, σπήλαιο νου και καρδιάς.

 

Ετοιμάζου Βηθλεέμ…

20 Δεκ 2012

Κοινωνία και ένωση προσώπων εν XC

Προσευχὴ τῶν συζύγων καὶ τῆς οἰκογενείας (Γέροντος Σωφρονίου)

---

Παραίνεση προς νέους που θα ήθελαν να παντρευτούν