Το πρόσωπο είναι κάτι το κεντρικό, σε σχέση με το προσωπείο, που το περιβάλλει. Αυστηρά στην αρχή της νηστείας, τότε με την από-κρεω… τονίζεται η ανάγκη απόρριψης. Ενός ξεφλουδίσματος, μιας λογικής στροφής προς τα έσω, μαζί με τη νηστεία και την προσευχή, στην πνευματοφυσική οδοιπορία από τη στάση στην Ανάσταση.
Κι εκεί βρίσκεται ίσως η κλείδα της πραγματικής προόδου. Στην Ορθοδοξία, δεν καταργείται η φύση, αλλά συναγιάζεται.
Ο νόμος δεν καταργείται, αλλά πληρούται. Ο εαυτός δεν πολεμείται, δεν καταργείται. Πληρούται, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… αυτό που καταργείται όταν έρχεται το φως, είναι η σκιά, είναι το εγώ (το επί της γης εκτύπωμα - εικών επί γης).
Παρά το ότι το προσωπείο θεωρείται απορριπτέο (και εκεί βρίσκεται η ένσταση των λογικών ανθρώπων), προς στιγμήν είναι χρηστικό εργαλείο, άρα είναι άκρως λειτουργικό και μόνο αδιάκριτα πολεμείται.
αθάνατος. Για να αποφευχθεί αυτή η άνοδος του θανάτου από την αιωνιότητα (κοσμοκράτορες του αιώνα τούτου) στην αθανασία, ‘’ντύνει’’ ο Εύσπλαγχνος Θεός τον άνθρωπο (το πρόσωπο) με δερμάτινους χιτώνες, με τα αγιογραφικά φύλλα συκής.
Και μετά τις 6 μέρες πλάσης με έβδομη την στάση, κλείνει ο κύκλος (κατά την ετοιμότητα του ανθρώπου και την δεκτικότητά του) με τις 6 ημέρες ανάπλασης με 7η την Ανάσταση. Εβδομάδα αναπλάσεως, φυσικά και συστοιχείται στην Μεγάλη Εβδομάδα που διερχόμαστε, την Εβδομάδα των Παθών με 7η την Ανάσταση.
Με κάθε ‘’μέρα’’ και ένα νόημα, σήμερα προβάλλεται για μίμηση στις αρετές ο Ιωσήφ ο πάγκαλος. Αρετές σωματικές (όχι βέβαια της επιδερμικής ομορφιάς που ξηραίνεται, παρά τις γενναίες και εύστοχες προσπάθειες των επιστημόνων…, πάντα με ‘’κάποιες’’ παρενέργειες και σε ‘’άλλα’’ επίπεδα…), αρετές συναισθηματικές, ψυχικές, διανοητικές, νοητικές, πνευματικές, καρδιακές… είναι οι καρποί που Ο Κύριος ζητά προσεγγίζοντας την συκή (τη Μ. Δευτέρα). Οι καρποί, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν από το πρόσωπο, δια του προσωπείου.
Στην κυριολεξία, οι φαρισσαίοι σκεφτόντουσαν απαξιωτικά για την αγαθότητα Του Κυρίου, λέγοντας: άστον αυτόν… ό,τι και να του κάνουμε, θα ανασταίνει νεκρούς, θα θεραπεύει, θα εκβάλλει δαιμόνια, θα μιλά με παραβολές τα καλά λογάκια κλπ. Θέλοντας να τους δείξει ότι είναι όχι μόνο βοηθός αλλά και Κριτής, βαδίζοντας προς τον Σταυρό, που εκεί υλοποιείται η όλη κρίση με τους 2 εκατέρωθέν Του συσταυρωμένους, επιζητά καρπό. Προτείνει να καρποφορήσουμε με την φιλανθρωπία, σε όποιο επίπεδο μπορούμε.
Μετά όμως την πρώτη αναφορά των φύλλων συκής, (Π.Διαθήκη και Γένεση) επαναδιατυπώνεται ψυχικά ωφέλιμα για την αναγέννησή μας (Μ. Δευτέρα). ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΣΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ και στα μυστικά βιώματα, αλλά επεκτείνεται και στο μυστηριακό σκέλος (για να μην μείνουμε χωλοί και μονοδιάστατοι στην έννοια του Καλού). Έτσι, δεν αργεί η Μ. Πέμπτη, όπου ο Ιούδας κρεμά την ζωή του στην συκή, αφού άωρα ''άπλωσε'' το χέρι του για να λάβει (χωρίς ευλογία) τον Άρτο....
Ιούδας σημαίνει εξομολόγησις με την συκή να είναι οι δερμάτινοι χιτώνες. Σε μας εναπόκειται το κρέμασμα, η στήριξη της όλης μας ζωής στον Σταυρό που προαναγγέλει την Ανάσταση, στο πρόσωπο (όχι της αυτοθέωσης του αποκομμένου, αλλά Του Προσώπου – Θεού – Αληθείας, Δρόμου, Ζωής… κατά το εγώ ειμί…) και της συσταύρωσης ίνα συναναστηθούμε ή το κρέμασμα, την στήριξη, την τελικά προδοσία, στο μέτρο της εξάρτησης ΜΟΝΟ στο προσωπείο, στους δερμάτινους χιτώνες.
Την Μ. Δευτέρα, δεν προτείνεται η κατάργηση του προσωπείου (συκής), αλλά η φιλότιμη καρποφορία (σε αρετές, σωματικές ψυχικές, πνευματικές). Την Μ. Πέμπτη, ο Ιούδας, διαχρονικά διδάσκει δια του εναντίου παραδείγματος την ευστοχία στο πρόσωπο και στη Ζωή, αντί του προσωπείου που ήθισται να έχουμε κέντρο άξονα (βιολογικής και κάπως συναισθηματικής θρησκευτικής) ζωής.
Το δε καταπέτασμα του ναού… σχίζεται όχι μόνο τότε χωροχρονικά για να μας απογοητεύει η μη άμεση συμμετοχή. Κι όμως. Είναι διαχρονική η δυνατότητα που μας δίνει Ο Υπέρχρονος και Σταυρωθείς Λόγος, με την αναλογική – σχετική ζωή (όχι της βιολογικής σταύρωσης και παρα-φύσην ‘’ομοιάζουσας’’ εγωϊστικής συμμετοχής, αλλά του γενηθήτω Κύριε (σε όλα τα επίπεδα) το άγιο θέλημά Σου.
κι επειδή Ο Κύριος θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, θέλημά Του, είναι η ανάστασή μας.
Κι αν δεν σχιστεί το καταπέτασμα με τον έξω νομικό (σκιώδη) ναό, δεν οικοδομείται ο χαριτωμένος εν ημίν Ναός.
Καλή βιωματική ανάσταση.
------------
(για την ξηρανθείσα συκή και το διαχρονικό έργο του αποστόλου Ιούδα
τμήμα του βιβλίου
Μύηση και Ορθοδοξία
----
γράφτηκε, Μ. Δευτέρα, με τη μνήμη της ‘’ξηρανθείσης συκής’’ και του ‘’Ιωσήφ του πάγκαλου’’...
Κι εκεί βρίσκεται ίσως η κλείδα της πραγματικής προόδου. Στην Ορθοδοξία, δεν καταργείται η φύση, αλλά συναγιάζεται.
Ο νόμος δεν καταργείται, αλλά πληρούται. Ο εαυτός δεν πολεμείται, δεν καταργείται. Πληρούται, κατά το ελθέ και σκήνωσον εν ημίν… αυτό που καταργείται όταν έρχεται το φως, είναι η σκιά, είναι το εγώ (το επί της γης εκτύπωμα - εικών επί γης).
«Ἀπέξεσε τῷ ξίφει τῆς ἐγκρατείας τοὺς δερματίνους χιτώνας τῆς νεκρώσεως καὶ ὕφανε ἱμάτιον σωτηρίου». (μέγας Ιλαρίων)
Αν ο θάνατος κατέπινε τον αθάνατο άνθρωπο, το πρόσωπο, θα γινόταν κι αυτός
αθάνατος. Για να αποφευχθεί αυτή η άνοδος του θανάτου από την αιωνιότητα (κοσμοκράτορες του αιώνα τούτου) στην αθανασία, ‘’ντύνει’’ ο Εύσπλαγχνος Θεός τον άνθρωπο (το πρόσωπο) με δερμάτινους χιτώνες, με τα αγιογραφικά φύλλα συκής.
Και μετά τις 6 μέρες πλάσης με έβδομη την στάση, κλείνει ο κύκλος (κατά την ετοιμότητα του ανθρώπου και την δεκτικότητά του) με τις 6 ημέρες ανάπλασης με 7η την Ανάσταση. Εβδομάδα αναπλάσεως, φυσικά και συστοιχείται στην Μεγάλη Εβδομάδα που διερχόμαστε, την Εβδομάδα των Παθών με 7η την Ανάσταση.
Με κάθε ‘’μέρα’’ και ένα νόημα, σήμερα προβάλλεται για μίμηση στις αρετές ο Ιωσήφ ο πάγκαλος. Αρετές σωματικές (όχι βέβαια της επιδερμικής ομορφιάς που ξηραίνεται, παρά τις γενναίες και εύστοχες προσπάθειες των επιστημόνων…, πάντα με ‘’κάποιες’’ παρενέργειες και σε ‘’άλλα’’ επίπεδα…), αρετές συναισθηματικές, ψυχικές, διανοητικές, νοητικές, πνευματικές, καρδιακές… είναι οι καρποί που Ο Κύριος ζητά προσεγγίζοντας την συκή (τη Μ. Δευτέρα). Οι καρποί, που θα μπορούσαν να αναπτυχθούν από το πρόσωπο, δια του προσωπείου.
Στην κυριολεξία, οι φαρισσαίοι σκεφτόντουσαν απαξιωτικά για την αγαθότητα Του Κυρίου, λέγοντας: άστον αυτόν… ό,τι και να του κάνουμε, θα ανασταίνει νεκρούς, θα θεραπεύει, θα εκβάλλει δαιμόνια, θα μιλά με παραβολές τα καλά λογάκια κλπ. Θέλοντας να τους δείξει ότι είναι όχι μόνο βοηθός αλλά και Κριτής, βαδίζοντας προς τον Σταυρό, που εκεί υλοποιείται η όλη κρίση με τους 2 εκατέρωθέν Του συσταυρωμένους, επιζητά καρπό. Προτείνει να καρποφορήσουμε με την φιλανθρωπία, σε όποιο επίπεδο μπορούμε.
Μετά όμως την πρώτη αναφορά των φύλλων συκής, (Π.Διαθήκη και Γένεση) επαναδιατυπώνεται ψυχικά ωφέλιμα για την αναγέννησή μας (Μ. Δευτέρα). ΔΕΝ ΣΤΑΜΑΤΑ ΟΜΩΣ ΣΤΙΣ ΑΡΕΤΕΣ και στα μυστικά βιώματα, αλλά επεκτείνεται και στο μυστηριακό σκέλος (για να μην μείνουμε χωλοί και μονοδιάστατοι στην έννοια του Καλού). Έτσι, δεν αργεί η Μ. Πέμπτη, όπου ο Ιούδας κρεμά την ζωή του στην συκή, αφού άωρα ''άπλωσε'' το χέρι του για να λάβει (χωρίς ευλογία) τον Άρτο....
Ιούδας σημαίνει εξομολόγησις με την συκή να είναι οι δερμάτινοι χιτώνες. Σε μας εναπόκειται το κρέμασμα, η στήριξη της όλης μας ζωής στον Σταυρό που προαναγγέλει την Ανάσταση, στο πρόσωπο (όχι της αυτοθέωσης του αποκομμένου, αλλά Του Προσώπου – Θεού – Αληθείας, Δρόμου, Ζωής… κατά το εγώ ειμί…) και της συσταύρωσης ίνα συναναστηθούμε ή το κρέμασμα, την στήριξη, την τελικά προδοσία, στο μέτρο της εξάρτησης ΜΟΝΟ στο προσωπείο, στους δερμάτινους χιτώνες.
Την Μ. Δευτέρα, δεν προτείνεται η κατάργηση του προσωπείου (συκής), αλλά η φιλότιμη καρποφορία (σε αρετές, σωματικές ψυχικές, πνευματικές). Την Μ. Πέμπτη, ο Ιούδας, διαχρονικά διδάσκει δια του εναντίου παραδείγματος την ευστοχία στο πρόσωπο και στη Ζωή, αντί του προσωπείου που ήθισται να έχουμε κέντρο άξονα (βιολογικής και κάπως συναισθηματικής θρησκευτικής) ζωής.
Το δε καταπέτασμα του ναού… σχίζεται όχι μόνο τότε χωροχρονικά για να μας απογοητεύει η μη άμεση συμμετοχή. Κι όμως. Είναι διαχρονική η δυνατότητα που μας δίνει Ο Υπέρχρονος και Σταυρωθείς Λόγος, με την αναλογική – σχετική ζωή (όχι της βιολογικής σταύρωσης και παρα-φύσην ‘’ομοιάζουσας’’ εγωϊστικής συμμετοχής, αλλά του γενηθήτω Κύριε (σε όλα τα επίπεδα) το άγιο θέλημά Σου.
κι επειδή Ο Κύριος θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, θέλημά Του, είναι η ανάστασή μας.
Κι αν δεν σχιστεί το καταπέτασμα με τον έξω νομικό (σκιώδη) ναό, δεν οικοδομείται ο χαριτωμένος εν ημίν Ναός.
Καλή βιωματική ανάσταση.------------
(για την ξηρανθείσα συκή και το διαχρονικό έργο του αποστόλου Ιούδα
τμήμα του βιβλίου
----
γράφτηκε, Μ. Δευτέρα, με τη μνήμη της ‘’ξηρανθείσης συκής’’ και του ‘’Ιωσήφ του πάγκαλου’’...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου