θαύμα γέροντος Παϊσίου το '97 στην Πάφο

Μαρτυρία κ. Ξυναρή Νικολάου, κατοίκου Πάφου της Κύπρου:
«Το επάγγελμα μου είναι υδραυλικός. Μια μέρα τον Ιούλιο του 1997, τελείωσα την εργασία μου και μάζευα τα εργαλεία μου για να τα βάλω στο αυτοκίνητο. Ήταν σούρουπο, δεν έβλεπα καλά. Είχε έναν «ττέλιν» (σύρμα) πού απλώνουν τα ρούχα και κρεμόταν απ’ αυτό άλλο «ττέλιν» με ένα γάντζο δύο πόντους στην άκρη. Αφού μάζεψα τα εργαλεία και σηκώθηκα να πάω στο αυτοκίνητο, μπήκε ο γάντζος στο μάτι μου και έμεινα ακίνητος, σαν το ψάρι στο αγκίστρι.

»Φώναξα «βοήθεια» με όλη μου την δύναμη.

Έτρεξε ο κύριος πού είχε το σπίτι, με είδε και μου είπε να μου βγάλη τον γάντζο. Του είπα όχι, διότι έφοβόμουν μήπως βγάζοντας το με τυφλώση. Του είπα να πάη στο αυτοκίνητο μου να φέρη μια πένσα, να μου κόψη το «ττέλιν» και να με πάη στις πρώτες βοήθειες, να μου το βγάλουν εκεί».

»Μέχρι να πάη και να ξανάρθη, εγώ έκλαιγα και λυπόμουν επειδή είχα τρία παιδιά και δεν ήθελα να έχουν ένα πατέρα τυφλόν.

»Έκείνη την στιγμή εμφανίστηκε μπροστά μου ένας άνθρωπος λεπτός με μαύρα

το τάμα του Έθνους

ΣΩΜΑΤΕΙΟΝ ΟΙ ΦΙΛΟΙ ΤΟΥ ΤΑΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ 24.3.2013

(ΕΚΔΗΛΩΣΙ ΠΑΓΚΑΛΑΒΡΥΤΙΝΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ)

ΑΓΑΛΜΑ ΚΟΛΟΚΟΤΡΩΝΗ – ΠΑΛΑΙΑ ΒΟΥΛΗ 28.3.2013 ΩΡΑ 17.30

ΓΗΠΕΔΟ ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ 31.3.2013 ΩΡΑ 16.00

26.3.2013

1. Ὁ δραστήριος καὶ εὐσυνείδητος δημοσιογράφος κ. Ἀλέξανδρος Στεφανόπουλος τῆς GreekAmerican News Agency ἐνθουσιάσθηκε τόσο πολὺ ἀπὸ τὴν σύντομη ὁμιλία τοῦ Προέδρου τοῦ Σωματείου οἱ Φίλοι τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους τὴν 24.3.2013 στὴν Παλιαὰ Βουλή, κατὰ τὴν ἐκδήλωσιν της Παγκαλαβρυτινῆς Ἑνώσεως γιὰ τὴν ἐπετειο τῆς Ἐθνικῆς μας Παλιγγενεσίας, ὥστε τὴν ἀνήρτησε αὐθημερὸν στὴν ἔγκριτη ἱστοσελίδα www.greekamericannewsagency.com.

Οἱ φίλοι καὶ θαυμαστὲς τοῦ Τάματος τοῦ Ἔθνους δύνανται νὰ τὴν ἰδοῦν κατωτέρω:

http://www.greekamericannewsagency.com/2010-01-19-17-52-24/2010-01-21-18-56-31/21999

 (Ὄχι ἄλλα λάθη. Ἀπὸ σήμερα ἄς διορθωνώμεθα)

2. Τὸ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ  εἶναι πράγματι μία πολὺ μεγάλη ἐθνικὴ ὑπόθεσι.

Ἐπ᾿ εὐκαιρίᾳ ταύτῃ ἐπαναλαμβάνουμε ὅτι τὸ ΤΑΜΑ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ δὲν κομματιάζει, ἀλλ᾿ ἀπεναντίας θὰ ἑνώνῃ. 

Στὸ Τάμα τοῦ Ἔθνους χωρᾶν ὅλοι, ἀριστεροὶ καὶ δεξιοί.

Τὶς πολιτικές μας πεποιθήσεις ὁ καθένας μας πρέπει νὰ τὶς ἐκδηλώνῃ μόνο τὴν ἡμέρα τῆς κάλπης.

3. Οὐδεὶς ἐπιτρέπεται νὰ ἐκμεταλλευθῇ τὶς ἐκδηλώσεις μας. Ἔχομε καλέσει τὴν πολιτειακή, τὴν πολιτικὴ ἡγεσία καὶ ἐν γένει

συνείδηση και επιγνώσεις

Ο άνθρωπος σαν συνείδηση, έχει διάφορες επιγνώσεις. Θα μπορούσε κάποιος να τις ταξινομήσει στη συναίσθησή μας του τι συμβαίνει μέσα μας, (ως αυτογνωσία) η οποία επιτυγχάνεται με τα εσωτερικά αισθητήρια και μία των συμβαινόντων έξω, (με τα χοϊκά εξωτερικά αισθητήρια).  Το ‘’μέσα-έξω’’ παραλληλίζεται και ως επάνω και κάτω αντίστοιχα, δλδ ουράνια (η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί) και επίγεια (σαρκική/γήινη). Πλην όμως αυτών, διακρίνουμε και μία αριστερή επίγνωση και μία δεξιά. Συνθετκά σταυροειδώς.

Αυτή η ορολογία, (περί αριστερής και δεξιάς επιγνώσεως) συναντάται στην ινδιάνικη παράδοση.

Όταν ο Carlos Castaneda ήταν σε θέση να βλέπει την αύρα (αιθερικό σώμα, που περιβάλλει ως ωόν το βιολογικό σώμα), ο Δον Χουάν τον έβαλε να προσπαθήσει να δει την αριστερή επίγνωση… Ένα νεφελώδες παραπέτασμα κίτρινου χρώματος ήταν από τα αριστερά του, το οποίο όμως, όσο και να προσπαθούσε με φυσικό τρόπο να ‘’στρίψει’’ για να μπει μέσα, αυτό ακολουθούσε την φυσική του στροφή, στρίβοντας μαζί του, με

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ (Ἀποσπάσματα)

Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς

ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ
(Ἀποσπάσματα)


Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ἀμήν.

Σήμερα, ἀδελφοί καί ἀδελφές, εἶναι ἡ ἁγία Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, μία ἀπό τίς πενήντα δύο Κυριακές τοῦ ἔτους πού ὀνομάζεται Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας.

Μεγάλη καί ἁγία Κυριακή. Κυριακή, κατά τήν ὁποία ἑορτάζεται ἡ νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψεύδους, ἐναντίον κάθε ἀναλήθειας, ἐναντίον κάθε αἱρέσεως, ἐναντίον κάθε ψευδοθεοῦ· νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας ἐναντίον κάθε ψευδοῦς διδασκαλίας, ἐναντίον κάθε ψευδοῦς φιλοσοφίας, ἐπιστήμης, πολιτισμοῦ, εἰκόνος. Ἁγία νίκη τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί αὐτό σημαίνει ἁγία νίκη τῆς Παναληθείας.

Ποιός ὅμως εἶναι ἡ Παναλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Ποιός εἶναι ἡ Ἀλήθεια σέ αὐτόν τόν κόσμο; Αὐτός πού εἶπε γιά τόν ἑαυτό Του: Ἐγώ εἰμί ἡ ἀλήθεια! Ὁ Ἰησοῦς Χριστός.

Ὁ Θεός ἐν σαρκί. Νά, αὐτή εἶναι ἡ Ἀλήθεια στόν γήινο κόσμο μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀλήθεια γιά τόν ἄνθρωπο. «Θεός ἐφανερώθη ἐν σαρκί». Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός ἔλαβε σῶμα, ὥστε μέ τό σῶμα μας νά εἰπῇ σέ ἐμᾶς τούς ἀνθρώπους τί εἶναι ἀλήθεια, πῶς ζῆ κανείς ἐν ἀληθείᾳ, πῶς πεθαίνει γι’ αὐτήν, καί πῶς δι’ αὐτῆς ζῆ αἰωνίως. Ὁ Χριστός συνεκέντρωσε ὅλες τίς ἀλήθειες καί μᾶς ἔδωσε τήν Παναλήθεια τῆς Ὀρθοδοξίας. [σελ. 81-82]

Ὅταν ὁ Θεός κατέβηκε σέ αὐτόν τόν κόσμο, ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός, Αὐτός ἔγινε ὁρατός γιά μᾶς τούς ἀνθρώπους. Ὁ Θεός ἔγινε ὁρατός. Καί ἐμεῖς βλέποντάς Τον,

Κυριακή της Ορθοδοξίας

Οἱ Προφῆται ὡς εἶδον, οἱ Ἀπόστολοι ὡς ἐδίδαξαν, ἡ Ἐκκλησία ὡς παρέλαβεν, οἱ Διδάσκαλοι ὡς ἐδογμάτισαν, ἡ Οἰκουμένη ὡς συμπεφώνηκεν, ἡ χάρις ὡς ἔλαμψεν, ἡ ἀλήθεια ὡς ἀποδέδεικται, τὸ ψεῦδος ὡς ἀπελήλαται, ἡ σοφία ὡς ἐπαρρησιάσατο, ὁ Χριστὸς ὡς ἑβράβευσεν, οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν Χριστόν τὸν ἀληθινὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ τοὺς Αὐτοῦ Ἁγίους ἐν λόγοις τιμῶντες, ἐν συγγραφαῖς, ἐν νοήμασιν, ἐν θυσίαις, ἐν Ναοῖς, ἐν Εἰκονίσμασι, τὸν μὲν ὡς Θεὸν καὶ Δεσπότην προσκυνοῦντες καὶ σέβοντες, τοὺς δὲ διὸ τὸν κοινὸν Δεσπότην ὡς Αὐτοῦ γνησίους θεράποντας τιμῶντες καὶ τὴν κατὰ σχέσιν προσκύνησιν ἀπονέμονες. Αὕτη ἡ πίστις τῶν Ἀποστόλων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ πίστις τῶν Ὀρθοδόξων, αὕτη ἡ πίστις τὴν Οἰκουμένην ἐστήριξεν. Ἐπὶ τούτοις τοὺς τῆς εὐσεβείας Κήρυκας ἀδελφικῶς τε καὶ πατροποθήτως εἰς δόξαν καὶ τιμὴν τῆς εὐσεβείας, ὑπὲρ ἧς ἀγωνίσαντο, ἀνευφημοῦμεν καὶ λέγομεν· Τῶν τῆς Ὀρθοδοξίας προμάχων εὐσεβῶν Βασιλέων, ἁγιωτάτων Πατριαρχῶν, Ἀρχιερέων, Διδασκάλων, Μαρτύρων, Ὁμολογητῶν, Αἰωνία ἡ μνήμη.

αναγνώσματα

• Ἁγ. Ἰουστίνου Πόποβιτς ΟΜΙΛΙΑ ΕΙΣ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ.

• Κυριακή της Ορθοδοξίας Αγίου Λουκά Αρχιεπισκόπου Κ...

ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Τεσσαρακοστή

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα...

…(Γεν.γ’24) καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

…(Γεν.δ’16) ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

Αφού ΑΔΑΜ είναι ο άνθρωπος, ανάλογα με τον προσανατολισμό του και από ποιο φως φωτίζεται, είναι σε στάση/θέση, ή κατέναντι ή απέναντι κι αν δεν περάσει από τον έναν

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ Alexander Schmemann ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ Πορεία προς το Πάσχα...

Η προσευχή του αγίου Εφραίμ του Σύρου

 

Η ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΦΡΑΙΜ ΤΟΥ ΣΥΡΟΥ

Alexander Schmemann

ΜΕΓΑΛΗ ΣΑΡΑΚΟΣΤΗ
Πορεία προς το Πάσχα
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΚΡΙΤΑΣ

      Ανάμεσα σʹ όλες τις προσευχές και τους ύμνους της Μεγάλης Σαρακοστής μια σύντομη προσευχή μπορεί να oνομαστεί η προσευχή της Μεγάλης Σαρακοστής. Η Παράδοση την αποδίδει σ' έναν από τους μεγάλους δασκάλους της πνευματικής ζωής, τον Άγιο Εφραίμ το Σύρο. Να τα κείμενο της προσευχής:

Κύριε και Δέσποτα της ζωής μου, πνεύμα αργίας, περιεργίας, φιλαρχίας, και αργολογίας μη μοι δως.

Πνεύμα δε σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, υπομονής, και αγάπης χάρισε μοι τω σω δούλω.

Ναι Κύριε Βασιλεύ, δώρησαί μοι του οράν τα εμά πταίσματα, και μη κατακρίνειν τον αδελφόν μου˙ ότι ευλογητός ει εις τους αιώνας των αιώνων. Αμήν.

Τούτη η προσευχή λέγεται δύο φορές στο τέλος κάθε ακολουθίας της Μεγάλης Σαρακοστής από τη Δευτέρα ως την Παρασκευή (δεν τη λέμε το Σάββατο και την

η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν)

‎...Προσεγγίζοντας ένας άνθρωπος Τον Άνθρωπο, (την Σοφία, την Ελευθερία, την Αγάπη, τον Δρόμο, την Ζωή, την Ανάσταση) προς συνάντησή τους, στο ‘’προκαθορισμένο σημείο’’ επαφής, μέσω της αμοιβαίας προς αυτό, κίνησής τους, οι φάσεις, είναι τρεις.

Στην πρώτη φάση, ο άνθρωπος, όταν είναι σε μεγάλη απόσταση από Τον Άνθρωπο, Τον βλέπει σαν μια απρόσωπη (ά-σχημη/ασχημάτιστη) κουκίδα, σαν μια αμελητέα ποσότητα. Αυτή είναι η κατάσταση που βιώνουν οι άνθρωποι που πιστεύουν μεν σε Θεό ή μια αόρατη δύναμη. Γενικά και αόριστα. Όσο όμως πλησιάζει, και πριν αναγνωρίσει τα ιδιαίτερα χαρακτηριστικά του πλησιάζοντος προσώπου, περνά στην δεύτερη φάση που είναι η αντίληψη του σχήματος. Της μορφής. Με αγκυλωμένα προς τα κάτω όπως το χίπικο σύμβολο της ειρήνης ή του Μωυσή… πριν την στήριξη από το Α και Ω, συστοιχείται με το Σ (και 18^ο γράμμα).

Ο άνθρωπος, χωρίς Χριστό, μπορεί να διαπνέεται από ειρήνη, (ακόμη και νάναι αναπαυμένος) αλλά αυτή δεν έχει σφραγιστεί με την όντως ελευθερία Α+Ω.

Με ανοιχτά τα χέρια σε έκταση σαν Τ, σαν Σταυρός, με στην προσευχητική ανάταση Υ… (και συνέχεια/ανάλυση δεδομένων στους οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας)  

Και ο σπόρος, αρχίζει και αναπτύσσεται. Μεγαλώνει. Ωριμάζει… Μια ωρίμανση με

Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! (Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)

Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! 

(Αγ. Ιουστίνος Πόποβιτς)
«Ἡ Ἐκκλησία δὲν εἶναι μόνον μία, ἀλλὰ καὶ μοναδική. Ἐν τῷ Κυρίῳ Ἰησοῦ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξουν πολλὰ σώματα κατὰ τὸν ἴδιον τρόπον δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρχουν ἐν αὐτῷ πολλὲς Ἐκκλησίες.

Ἐν τῷ θεανθρωπίνῳ αὐτοῦ σώματι ἡ Ἐκκλησία εἶναι μία καὶ μοναδική, ὅπως ὁ Θεάνθρωπος, ὁ Χριστός, εἶναι ἕνας καὶ μοναδικός. Δι’ αὐτὸν τὸν λόγον διαίρεσις, σχίσμα τῆς Ἐκκλησίας εἶναι πρωτίστως ἕνα πράγμα ὀντολογικῶς ἀδύνατον. 


Δὲν ὑπῆρξε ποτὲ διαίρεσις τῆς Ἐκκλησίας, καὶ δὲν εἶναι δυνατὸν νὰ ὑπάρξη, πλὴν ὑπῆρξε καὶ θὰ ὑπάρξη ἔκπτωσις ἐκ τῆς Ἐκκλησίας, κατὰ τὸν τρόπον, ποὺ πίπτουν τὰ ξερὰ καὶ ἄγονα κλήματα ἀπὸ τὴν θεανθρωπίνην καὶ αἰωνίως ζῶσαν ἄμπελον, ποὺ εἶναι ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστὸς (Ἰω. 13,16). Κατὰ καιροὺς ἀπεσπάσθησαν καὶ ἐξεβλήθησαν ἀπὸ τὴν μοναδικὴν ἀδιαίρετον Ἐκκλησίαν οἱ αἱρετικοὶ καὶ σχισματικοί, οἱ ὁποῖοι ἔκτοτε ἔπαψαν νὰ ἀποτελοῦν μέλη τῆς Ἐκκλησίας καὶ μέρη τοῦ θεανθρωπίνου σώματός της.

«Σκάνδαλο επί σκανδάλω προστιθέμενον, θέλει αναδείξει τροπαιούχους τους εχθρούς της Πατρίδος μας»

Γράφει η Χριστίνα Ντούβαλη

«Η Ελλάς αναγορεύεται του λοιπού, επικράτεια ανεξάρτητος και εφ’ οποίοις όροις και αν τη δίδεται το μέγα ευεργέτημα τούτο , επ΄αυτοίς τοις Έλλησι κείται κατά μέγα μέρος το καρπωθήναι αυτό , ευδοκιμότατα και λυσιτελέστατα». Ιωάννης Καποδίστριας (30/03/1830).

183 χρόνια μετά την ανακύρηξη της Ελλάδας ως ανεξάρτητο κράτος, ο πρώτος και τελευταίος Έλληνας Κυβερνήτης , μας δείχνει το δρόμο προς την πραγματική δημοκρατία και την ενότητα.

Ο Ιωάννης Καποδίστριας δεν ήθελε ένα κράτος «δεμένο» στην κηδεμονία των Μεγάλων Δυνάμεων και του σουλτάνου της οθωμανικής πύλης. (Πρωτόκολλο της Αγ.Πετρουπόλεως 04/04/1826).

Δεν ήθελε μια Ελλάδα υπό το καθεστώς μοναρχίας. Ο Έλληνας Ηγέτης

ΑΝΤΙΣΥΝΤΑΓΜΑΤΙΚΗ Η ΜΕΤΑΛΛΑΞΗ ΤΟΥ ΜΑΘΗΜΑΤΟΣ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ

Επιστολή του κ. Βασ. Νικοπούλου, Επιτ. Προέδρου του Αρείου Πάγου, στο Περιοδ. «Η ΔΡΑΣΗ ΜΑΣ»

Αξιότιμε κύριε Διευθυντά,

Στο τελευταίο τεύχος του περιοδικού σας (σελ. 312), διάβασα το άρθρο: «η μετάλλαξη του μαθήματος των Θρησκευτικών», με το οποίο επιχειρείται ορθή κριτική στην διά νόμου μετάλλαξη του σκοπού του μαθήματος των θρησκευτικών από μάθημα ορθόδοξης θρησκευτικής αγωγής σε μάθημα «θρησκειολογίας».  Αν και δεν είμαι εκπαιδευτικός, συμφωνώ ωστόσο με τις επισημάνσεις του και θα ήθελα να προσθέσω τις ακόλουθες λίγες νομικές σκέψεις, οι οποίες ίσως βοηθήσουν στην ορθή αντιμετώπιση του τεράστιου αυτού θέματος.

Ποιός πρέπει να είναι ο σκοπός και το περιεχόμενο του μαθήματος των θρησκευτικών δεν καθορίζεται από το νόμο και τις εγκυκλίους, αλλά από το Σύνταγμα, το οποίο στο άρθρο 16§2 καθορίζει απαραβάτως τον σκοπό της παιδείας γενικώς ορίζοντας τα εξής: «η παιδεία έχει σκοπό

Διψά η ψυχή μου τον Κύριον (Αγ.Σιλουανού)

Διψά η ψυχή μου τον Κύριον
και μετά δακρύων ζητώ Αυτόν.

Πώς να μη Σε ζητώ, Συ πρώτος με εζήτησες
και έδωκας εις εμέ να γευθώ της γλυκύτητος του Πνεύματος Του Αγίου
και η ψυχή μου Σε ηγάπησεν έως τέλους.

Τον πρώτον χρόνον της ζωής μου εις το μοναστήριον
η ψυχή μου εγνώρισε Τον Κύριον
και τούτο έμαθον από το Άγιον Πνεύμα
ότι πολύ αγαπά ημάς ο Κύριος.

Τώρα εγήρασα και ετοιμάζομαι διά τον θάνατον
και χάριν του λαού γράφω την αλήθειαν.

Ω αδελφοί μου,
πίπτω εις τα γόνατα και παρακαλώ υμάς:
Πιστεύετε εις Τον Θεόν
πιστεύετε ότι υπάρχει το Άγιον Πνεύμα.
Αυτό μαρτυρεί περί του Θεού
εις όλας τας εκκλησίας ημών