ΚΑΛΗ και ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΗ Τεσσαρακοστή

... Εκάθισεν Αδάμ, απέναντι του Παραδείσου, και την ιδίαν γύμνωσιν θρηνών ωδύρετο. Οίμοι, τον απάτη πονηρά πεισθέντα, και κλαπέντα, και δόξης μακρυνθέντα! Οίμοι τον απλότητι γυμνόν, νυν δε ηπορημένον! Αλλ' ώ Παράδεισε, ουκέτι σου της τρυφής απολαύσω, ουκέτι όψομαι τον Κύριον και Θεόν μου και Πλάστην' εις γην γαρ απελεύσομαι εξ ης και προσελήφθην. Ελεήμον, Οικτίρμον, βοώ Σοι' ελέησόν με τον παραπεσόντα...

…(Γεν.γ’24) καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου τῆς ζωῆς.

…(Γεν.δ’16) ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.

Αφού ΑΔΑΜ είναι ο άνθρωπος, ανάλογα με τον προσανατολισμό του και από ποιο φως φωτίζεται, είναι σε στάση/θέση, ή κατέναντι ή απέναντι κι αν δεν περάσει από τον έναν

έμμεσο φωτισμό στον άλλον, τον άμεσο, πως θα βιώσει αυτό το εκάθισεν και θρηνούσε και ωδύρετο;

Κατά τάξη και ετοιμότητα.

Αυτό δικαιολογεί την χλιαρότητα ή θέρμη άλλων στην αντιμετώπιση της νηστείας, του προπαρασκευαστικού στενώματος για την ουράνια ευρυχωρία. Την προσήλωση στην Σταύρωση, για την Ανάσταση.

…Όταν όμως ο ΑΔΑΜ είναι ΑΠΕΝΑΝΤΙ του Παραδείσου, (και μόνο σε αυτήν την στάση/θέση) βλέπει την πύρινη στρεφομένη ρομφαία που του απαγορεύει την είσοδο. Την φυλασσομένη από τα χερουβείμ.

Κι αυτή (κάπως) σχηματικά, (αλλά με ευκρίνεια) είναι η κατάσταση που βιώνουμε.. Ή θα έχουμε βιώσει το πέρασμα από το κατέναντι στο απέναντι και από τον φωτισμό από τα άστρα στον φωτισμό από τον Έναν, ή όχι. Οπότε, για ποιον αδαμιαίο θρήνο απώλειας Παραδείσου μιλάμε.  Μήπως δεν υπάρχουν άνθρωποι που, παρά το 2013 μ.Χ., ακόμη λατρεύουν και ‘’φωτίζονται’’ από τα άστρα; (και μέρα νύχτα προσέχουν τι θα τους συμβουλεύσει η αστρολογία;;; ). 

Με άλλα λόγια, και αφού δεν υπάρχει ασυνέχεια λόγων στην πρόοδό μας και στα πνευματικά (αλλά και στα φυσικά) πάντα προηγείται ένα βίωμα θεοπατορικής εορτής, από το επόμενο. 

Πρώτα τα Χριστούγεννα και το πέρασμα από το …οι τοις άστροις λατρεύοντες… Σε γινώσκειν και Σε προσκυνείν… και μετά το βίωμα της Αναστάσεως που στοχεύει η μεγάλη Τεσσαρακοστή, με το πολίτευμά Της. 

Όπως, προηγούνται τα θεμέλια και έπονται, ισόγειο, 1^ος και 2^ος όροφος σε ένα οικοδόμημα.

Και η Εκκλησία, σαν Σώμα Αναστάσιμο, δομείται την Πεντηκοστή.

Ο πρώτος ΑΔΑΜ που ήταν η αιτία της απώλειας του Παραδείσου, αντικαθίσταται με τον νέο ΑΔΑΜ Χριστό, που μας εισάγει. Η πρώτη πύρινη ρομφαία που απαγόρευε, δια των πυρίνων γλωσσών που επικάθησαν στις κεφαλές των αποστόλων, ως συγχωρετική ευχή (ισχύουσα ΜΟΝΟ από αυτούς που έχουν αποστολική διαδοχή, κλήματα που έμειναν στην Άμπελο) μας επανεισάγει και συγ-χωρεί Ο Θεός μέσα στο λογικό/υπέρλογο  Παραδείσιο Σώμα Του Λόγου.   

Στο πνεύμα της κατανόησης και υπό την σκέπη της όλης Αγάπης Του Θεού, που τα πάντα πληροί, (και η Αγάπη πάντα στέγει) οι βουλόμενοι αθλήσαι, εισέρχονται στο στάδιο των αρετών. Ὁ ἐσθίων τὸν μὴ ἐσθίοντα μὴ ἐξουθενείτω, καὶ ὁ μὴ ἐσθίων τὸν ἐσθίοντα μὴ κρινέτω· (εκ του αποστόλου της Κυριακής της εξορίας του ΑΔΑΜ, Ρωμ.ιγ11-ιδ’4) γιατί ΑΝ ΘΕΛΕΙ κάποιος αθλείται. Αν δεν θέλει, δικαίωμά του… ΌΣΤΙΣ ΘΕΛΕΙ ακολουθεί.

Αρετές θεωρητικές και πρακτικές, ως τα τεκνία του Ιακώβ πρώτα εκ Λείας (6) και δούλης αυτής (2) και μετά δούλης Ραχήλ (2) και τέλος αυτής της ιδίας τον Ιωσήφ και Βενιαμίν (2) στο σύνολο 12.

Αυτό είναι το Τ (της απαραίτητης τεκνογονίας των αρετών, του Ιακώβ). Έπεται η Υπακοή (το Υ) του Ισαάκ για να εγγίσουμε τελικά την Τριάδα Ομοούσιο  και αχώριστο το Φ της Φιλοξενίας του Αβραάμ. Από Αβραάμ ξεκίνησε η προσέγγιση του Θεού προς εμάς, μετά μας χάρισε την Υπακοή (Χριστό – υπάκουο έως θανάτου και την σκιά Του, τον Ισαάκ) και τέλος τα χαρίσματα του Αγίου Πνεύματος (εκ του Παρακλήτου με παλαιοδιαθηκική σκιά, τον Ιακώβ). Προς συνάντησή Του, ξεκινάμε αντίστροφα.

Εμείς ανεβαίνουμε την κλίμακα της αλφαβήτας, Τ,Υ,Φ και Ο τέλειος Κύριος το Α και Ω, κατέρχεται προς συνάντησή μας…. Δια των αγαπημένων Του, Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ. Εν σκιά τότε, εν πλήρει επιγνώσει και φωταγωγία, βιωματικά ορθόδοξα τώρα.

Έρχεται το Φως για να διαλύσει τα σκότη. Εμείς ενδυόμαστε τα όπλα του Φωτός, για την προϋπάντησή Του …η νὺξ προέκοψεν, ἡ δὲ ἡμέρα ἤγγικεν.

[Ο Απόστολος Προς Ρωμαίους επιστολή Παύλου (ιγ΄11 – ιδ΄4)

Ἀδελφοί, καὶ τοῦτο, εἰδότες τὸν καιρόν, ὅτι ὥρα ἡμᾶς ἤδη ἐξ ὕπνου ἐγερθῆναι· νῦν γὰρ ἐγγύτερον ἡμῶν ἡ σωτηρία ἢ ὅτε ἐπιστεύσαμεν. Ἀποθώμεθα οὖν τὰ ἔργα τοῦ σκότους καὶ ἐνδυσώμεθα τὰ ὅπλα τοῦ φωτός. Ὡς ἐν ἡμέρᾳ εὐσχημόνως περιπατήσωμεν, μὴ κώμοις καὶ μέθαις, μὴ κοίτας καὶ ἀσελγείαις, μὴ ἔριδι καὶ ζήλῳ, ἀλλ᾿ ἐνδύσασθε τὸν Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν, καὶ τῆς σαρκὸς πρόνοιαν μὴ ποιεῖσθε εἰς ἐπιθυμίας….]

Στο Κέντρο του Παραδείσου, ήταν πεφυτευμένο το Ξύλον της Ζωής, που η βρώση του καρπού του, μας εισήγαγε τον θάνατο. (...και εκπέσαμε απέναντι και κατέναντι). Στο μέσον της Αγίας και Μεγάλης Τεσσαρακοστής τέθηκε η Σταυροπροσκύνηση, για την οποία γεύση του καρπού Του, καλούμαστε να κοινωνήσουμε για να μας εισάγει Ο Κύριος, στην Ζωή.

Μια σταυρική προσήλωση δι ευχών της Μεσσίτριας γλυκυτάτης Θεοτόκου, που χαιρετούμε κάθε Παρασκευή, με το Χαίρε Νύμφη Ανύμφευτε. 

… Χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν…

Χαίρε δι ης η χαρά εκλάμψει, χαίρε δι ης η αρά εκλείψει…  

Και φτάσαμε να ακούσουμε... 

Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα. Οι γαρ νομίμως αθλούντες, δικαίως στεφανούνται. Και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τον εχθρόν αντιμαχησόμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην. Αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως.

Είθε αυτή η σαρακοστή, να μην εξαντληθεί ως απλό χρονικό πέρασμα των 40 ημερών, αλλά ως χωρική μετάβαση από χώρα στάσεως (και επαναστάσεως) δια του Σταυρού και τρίκλωνου πεφυτευμένου (ΑΜΗΝ ΕΝ ΗΜΙΝ φιλόξενου αγαπημένων Ανθρώπου και ανθρώπων σταυροειδώς) δέντρου σε Χώρα Αναστάσεως.

(Στὰς πρὸ τῆς Δεσποτικῆς εἰκόνος τοῦ Χριστοῦ) Δέσποτα Παντοκράτορ, ὁ πᾶσαν τὴν κτίσιν ἐν σοφίᾳ δημιουργήσας, ὁ διὰ τὴν ἄφατόν σου πρόνοιαν καὶ πολλὴν ἀγαθότητα, ἀγαγὼν ἡμᾶς εἰς τὰς πανσέπτους ἡμέρας ταύτας, πρὸς καθαρισμὸν ψυχῶν καὶ σωμάτων, πρὸς ἐγκράτειαν παθῶν, πρὸς ἐλπίδα ἀναστάσεως, ὁ διὰ τεσσαράκοντα ἡμερῶν πλάκας χειρίσας τὰ θεοχάρακτα γράμματα τῷ θεράποντί σου Μωσεῖ, παράσχου καὶ ἡμῖν, Ἀγαθέ, τὸν ἀγῶνα τὸν καλὸν ἀγωνίσασθαι, τὸν δρόμον τῆς νηστείας ἐκτελέσαι, τὴν πίστιν ἀδιαίρετον τηρῆσαι, τὰς κεφαλὰς τῶν ἀοράτων δρακόντων συνθλάσαι, νικητάς τε τῆς ἁμαρτίας ἀναφανῆναι, καὶ ἀκατακρίτως φθάσαι προσκυνῆσαι καὶ τήν ἁγίαν Ἀνάστασιν. Ὅτι ηὐλόγηται καὶ δεδόξασται τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομά σου, τοῦ Πατρὸς καὶ τοῦ Υἱοῦ καὶ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν. (εκ της προηγιασμένης ακολουθίας). 

Πολιτεύματα και Μεγάλη Τεσσαρακοστή…