Ένας φίλος μου όταν διάβασε σε ένα βιβλίο
«..το καλύτερα με Τον Χριστό και στην κόλαση, παρά στον παράδεισο χωρίς
Αυτόν…», το θεώρησε υπερβολή. Δεν καταλάβαινε πως μπορούσε να υπάρχει παράδεισος
χωρίς Χριστό.
Ο καλός Θεός τον βοήθησε σχετικά. Του πόνεσε
(χωρίς προηγούμενη ενόχληση) το δόντι. Άρχισε να λέει την ευχούλα: το Κύριε Ιησού Χριστέ,
ελέησόν με16… ο πόνος όμως συνέχιζε και μάλιστα σφοδρότερος.
Κουρασμένος, σταμάτησε την ευχή. Παρατήρησε πως σταμάτησε κι ο πόνος. Ξανάρχισε
την ευχή, ξανάρχισε και ο πόνος. Σταματούσε να προσεύχεται, σταματούσε και ο
πονόδοντος. Κατάλαβε πως παιζόταν ένα παιχνίδι. Έπρεπε να διαλέξει μεταξύ δύο
θέσεων: ή στην "κόλαση" του πονόδοντου αλλά με Χριστό, ή στον
"παράδεισο" (άρση πόνου), χωρίς Χριστό.
Έπρεπε βιωματικά να διαλέξει. Και διάλεξε
σωστά. Καλύτερα με Τον Χριστό και στην
κόλαση, παρά στον παράδεισο χωρίς Αυτόν. Μήπως δεν μας κατακλύζουν χίλιοι
δυο παράδεισοι και άλλες τόσες κολάσεις, καθημερινά;
Η προσκόλληση του όλου εαυτού στο πρόσωπο Του
Κυρίου, αυτή η λατρεία, το κόλλημα της ψυχής Στο Θεό, ορίζει την παραπέρα
συμμετοχή στην Ζωή της Αγίας Τριάδος. Το "…αρκεί
σοι η Χάρις μου…1" μας προτρέπει με ταπεινότητα και απόλυτη ελπίδα να παραθέτουμε την ζωή μας στο Θεό. Ελπίδα που πηγάζει από τον ίδιο Τον Κύριο.
σοι η Χάρις μου…1" μας προτρέπει με ταπεινότητα και απόλυτη ελπίδα να παραθέτουμε την ζωή μας στο Θεό. Ελπίδα που πηγάζει από τον ίδιο Τον Κύριο.
1 Β’ Κορ. ιβ’
9
-------
- Μύηση και Ορθοδοξία
-------
επειδή, ο ορισμός του τελείου και της τελειότητος, ΔΕΝ είναι απρόσωπη κατάσταση, αλλά Πρόσωπο, όπως και η Αλήθεια, δεν ανευρίσκεται με το ΤΙ ΕΣΤΙΝ, αλλά με το ΤΙΣ...
τέλειοι γίνετε, ότι τέλειος ειμί... (και) ...καὶ ἐγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς, ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν ἐσμεν, ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί, ἵνα ὦσι τετελειωμένοι εἰς ἕν, καὶ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. πάτερ, οὓς δέδωκάς μοι, θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ...
...θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσι μετ' ἐμοῦ. (Στον παράδεισο; μαζί Μου - στην κόλαση; μαζί Μου...) και ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ και μαζί Σου Κύριε, σε κολάσεις και παραδείσους...
Ειπέ μες στην καρδιά σου: « Κύριε, γενηθήτω το θέλημά Σου. Όχι όπως θέλω εγώ, αλλά όπως θέλεις Εσύ». Ειπέ μαζί με τον Κεμπήσιο Θωμά: «Κύριε, αν θες να είμαι στο φως, έσο ευλογημένος. Εάν θες να μην είμαι στο φως, πάλιν έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω χαρά, έσο ευλογημένος. Εάν θες να έχω θλίψη και δοκιμασία, πάλιν έσο ευλογημένος». Η υπομονή σου, αδελφέ μου, και η υποταγή σου στον Θεό ανεβαίνουν ως θυμίαμα ενώπιον του θρόνου της θείας χάριτος....
ΑπάντησηΔιαγραφήνομίζω το σωστό δεν είναι : έσο ευλογημένος, αλλά ΝΑΝΑΙ ΕΥΛΟΓΗΜΕΝΟ...
ΑπάντησηΔιαγραφήστο παραπάνω άρθρο, αναφέρω πως παράδεισοι προβάλλονται πολλοί, αλλά χωρίς Χριστό και σαν σειρήνες μας έλκουν. Συγχρόνως κάποιες ''κολάσεις'' μοιάζουν κατακριτέες και αποφευκτέες, αλλά είναι ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ... «Δικαίων ψυχαί εν χειρί Θεού, και ου μή άψηται αυτών βάσανος. Έδοξαν εν οφθαλμοίς αφρόνων τεθνάναι, και ελογίσθη κάκωσις η έξοδος αυτών και η αφ’ ημών πορεία σύντριμμα, οι δε εισίν εν ειρήνη (Σοφία Σολομώντος, 3, 1-3).καὶ γὰρ ἐν ὄψει ἀνθρώπων ἐὰν κoλασθῶσιν, ἡ ἐλπὶς αὐτῶν ἀθανασίας πλήρης· 5 καὶ ὀλίγα παιδευθέντες μεγάλα εὐεργετηθήσονται, ὅτι ὁ Θεὸς ἐπείρασεν αὐτοὺς καὶ εὗρεν αὐτοὺς ἀξίους ἑαυτοῦ· 6 ὡς χρυσὸν ἐν χωνευτηρίῳ ἐδοκίμασεν αὐτοὺς καὶ ὡς ὁλοκάρπωμα θυσίας προσεδέξατο αὐτούς.
ΑπάντησηΔιαγραφήΣυγχρόνως, Ο Κύριος στην Αγία Γραφή, αναφέρει πως όπου εγώ, εκεί και οι δικοί μου (αίτηση προς Τον Πατέρα) στο ίνα ώσι Εν. Κατεβαίνει Ο Χριστός στην κόλαση; (μας αφήνει να πειραζόμαστε) εκεί κι εμείς! ανεβαίνει στον παράδεισο (Παράδεισος Ων) εκεί κι εμείς.
...μακάρι ο καλός Θεός, να μας δίνει διάκριση των βιούμενων παραδείσων και κολάσεων τι ουσίας είναι. Χωρίς ή ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ... όταν όμως ο παράδεισος οριζόταν μεταξύ Τίγρη και Ευφράτη, μας εξηγούν οι άγιοι ότι αυτός ανευρίσκεται μεταξύ διακρίσεως και εγκρατείας. Ειδικά για ''παραδείσους'' από τον κόσμο και τον διάβολο, μη προτεινόμενη, τουλάχιστον η εγκράτεια...