Για την ακριβή θεολογία και ποιοι δύνανται να ομιλούν

Ποιοι μπορούν να ομιλούν; Φυσικά και άπαντες όσοι έχουν δυνατότητα λόγου. Αλλά! Η διαφορά έγκειται στην ακρίβεια των αναφερομένων, που εξαρτάται από την γνώση (σε σχέση με την γνώμη που εκφέρουν όλοι) επί της Αλήθειας.

Απλώνεται μία κλίμακα από τη γη μέχρι τον ουρανό, αφού η Αλήθεια εκ της γης ανέτειλε και περιμένει την συνάντησή της με την δικαιοσύνη.  

(Ψαλμ.84) …ἔλεος καὶ ἀλήθεια συνήντησαν, δικαιοσύνη καὶ εἰρήνη κατεφίλησαν· 12 ἀλήθεια ἐκ τῆς γῆς ἀνέτειλε, καὶ δικαιοσύνη ἐκ τοῦ οὐρανοῦ διέκυψε.  

Και Ο Θεός δικαιώνει και παρουσιάζει την δική Του Αλήθεια. Τον Υιό Του. Επειδή όμως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζουμε, εμείς συνηθίζουμε να λέμε την ‘’αλήθεια’’ για να μας δικαιώσει ο Θεός, σε σχέση με την πνευματική ιεράρχηση που αρμόζει, πρώτα να εκτελέσουμε/πληρώσουμε την δικαιοσύνη για να μας

φανερωθεί η Αλήθεια, όπως φαίνεται από την Βάπτιση Του Κυρίου … (οὕτω γὰρ πρέπον ἐστὶν ἡμῖν πληρῶσαι πᾶσαν δικαιοσύνην· τότε ἀφίησιν αὐτόν· 16 καὶ βαπτισθεὶς ὁ ᾿Ιησοῦς ἀνέβη εὐθὺς ἀπὸ τοῦ ὕδατος· καὶ ἰδοὺ ἀνεῴχθησαν αὐτῷ οἱ οὐρανοί, καὶ εἶδε τὸ Πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καταβαῖνον ὡσεὶ περιστερὰν καὶ ἐρχόμενον ἐπ᾿ αὐτόν· 17 καὶ ἰδοὺ φωνὴ ἐκ τῶν οὐρανῶν λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός, ἐν ᾧ εὐδόκησα.) Ματθ.γ’

Ανεβαίνει ο Άνθρωπος ευθέως από του ύδατος. Οι λοιποί άνθρωποι, ως αμαρτωλοί (στο βάπτισμα του Ιωάννη) ανέβαιναν όταν εξομολογιόντουσαν όλες τους τις αμαρτίες/αστοχίες, που αυτή η διαδικασία έπαιρνε χρόνο.

Μας συμφέρει να ανέβει ο Υιός, για να κατέβει το Άγιο Πνεύμα (ωσεί περιστερά) και να ακουστεί η φωνή του Πατρός.

Κι η ορθόδοξη βάπτισις είναι ανακαίνισις και φυλλοβολία από την ξηρότητα. Και γίνεται για να περάσουμε στην μεταμόρφωσή μας, σε τέκνα Φωτός. …μίαν σοὶ καὶ μίαν Μωϋσεῖ καὶ μίαν ᾿Ηλίᾳ, μὴ εἰδὼς ὃ λέγει. 34 ταῦτα δὲ αὐτοῦ λέγοντος ἐγένετο νεφέλη καὶ ἐπεσκίασεν αὐτούς· ἐφοβήθησαν δὲ ἐν τῷ εἰσελθεῖν ἐκείνους εἰς τὴν νεφέλην· 35 καὶ φωνὴ ἐγένετο ἐκ τῆς νεφέλης λέγουσα· οὗτός ἐστιν ὁ υἱός μου ὁ ἀγαπητός· αὐτοῦ ἀκούετε. Λουκ.θ’

Κι η ακρόασις των λόγων Του Κυρίου, έχει δύο ισότιμα σκέλη των ταυτοδιδασκάλων προφ.Μωυσή και προφ.Ηλία. Τους εκ του Γραπτού Νόμου λόγους που εξηγεί ο προφ.Μωυσής και την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης που ερμηνεύει ο προφ.Ηλίας. Μεταξύ μας, συνηθίζουμε να αποκαλούμε θεολόγους μόνο όσους είναι στον πόδα του προφ.Μωυσή και είναι ενημερωμένοι στο γραπτό σκέλος. Αλλά αυτό εγράφη σε έναν δεύτερο χρόνο, εν λιθίναις πλαξί, αφού προηγήθηκε η επίσκεψη του καλού Θεού, του Θεού του Ζώντος ως Πνεύμα, που εγγράφει σε σαρκίναις πλαξί, στις καρδίες των ανθρώπων Του. Άμεσα δια λόγων στους αγίους αλλά και έμμεσα με άλλους λόγους, χωρίς καμμιά ασυνέχεια, όπου θέλει το Πνεύμα.  

Αυτό που επιζητείται, φυσικά και δεν είναι η απόλυτη ακαδημαϊκή ενημερότητα, αλλά μια βιωματική μεταμόρφωση και μια ισόποση οικείωση και αποκάλυψη της Αληθείας, με προϋποθέσεις ακρόασης και τήρησης.

Αυτοκρινούμενοι, βρεθήκαμε να έχουμε τον σπόρο του Θεού μέσα μας ως ψυχή (ψυχίον) εν δυνάμει ΟΛΟΙ οι άνθρωποι και ένα σώμα (ως ωόν) που από αυτό και δι αυτού θα αποκαλυφθεί η Αλήθεια. Και είναι η ίδια ευθεία της Ζωής και είναι ο ίδιος Ο Δρόμος και η ίδια ευθεία της Ανάστασης.   

Ψηλαφώντας αναλογικά, μέσα στα ίχνη που άφησε στην βιολογική μας ζωή, ως ενδείξεις για να μην χάσουμε τον δρόμο, παρατηρούμε, πως αυτό το εν δυνάμει δεν καταφέρνει να γίνει εν ενεργεία, αν δεν τηρηθούν κάποιες προϋποθέσεις.

Το σπερματοζωάριο πρέπει να ευστοχήσει εντός του ωαρίου, να δημιουργηθεί το πρώτο ζυγωτό, να εισέλθει δια του διαδρόμου στην γόνιμη μήτρα, να κυοφορηθεί ικανό χρόνο προς ωρίμανση, ώστε να γεννηθεί. Και να, έγινε το ευλογημένο πέρασμα της ζωής δια της γέννησης, από τον μικρο-μικρόκοσμο στον μικρόκοσμο του ανθρώπου. Ανάλογα μας περιμένει μια διαδικασία ευστοχίας της ψυχής και του νου στο σώμα (ως άλλο ωόν) και στην καρδιά, ως το πρώτο ‘’ζυγωτό’’, ώστε με ψυχή και σώμα να εισέλθουμε στην μόνη γόνιμη μήτρα (Ορθόδοξη Εκκλησία), να κυοφορηθούμε (ικανό χρόνο) ώστε να αναγεννηθούμε και να εξέλθουμε (έξοδος και ανάστασις) από τον μικρόκοσμό μας στον κόσμο του Θεού. Τότε πρόσωπο προς Πρόσωπο.  

Μέχρι τότε, οι προφερόμενες μάλλον με ευκολία θεολογικές γνώσεις μοιάζουν ή καλύτερα, είναι παράλληλες με την βιωματική γνώση που έχει ένα σπερματοζωάριο ή ένα εν κυήσει έμβρυο (ΑΝ ΕΧΕΙ ΕΥΣΤΟΧΗΣΕΙ) πάντα σε μια σκοτεινή μήτρα, με τον πατέρα του, που ακόμη ΔΕΝ συνάντησε. Πιθηκίζουμε ή παπαγαλίζουμε (κατά άγιο Μάξιμο Ομολογητή) τον άνθρωπο, βλασφημώντας όσο συνεχίζουμε να ''θεολογούμε'' χωρίς να μεριμνούμε την κάθαρση και απαλλαγή παθών, που είναι ψυχοκτόνα.

Κι η ψυχή, είναι αυτό που κινεί το σώμα. Όταν ευστοχήσει το σπερματοζωάριο, του κόπτεται το μαστίγιο, και πλέον ακινητεί. Μας συμφέρει να ακινητοποιηθούμε; Να ‘’χάσουμε’’ την κινητικότητά μας; Να χάσουμε (αγιογραφικά) την ψυχή μας; Να πεθάνουμε πριν πεθάνουμε για να μην πεθάνουμε όταν θα πεθάνουμε; Υπό ΜΙΑ ικανή και αναγκαία προϋπόθεση Ζωής. Ένεκεν εμού και του Ευαγγελίου. Σε θεωρία και πράξη. Υπό την Μία Κεφαλή και εντός του Ενός Αναστημένου Σώματος.   

…ὃς γὰρ ἂν θέλῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ σῶσαι, ἀπολέσει αὐτήν· ὃς δ᾿ ἂν ἀπολέσῃ τὴν ψυχὴν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ, εὑρήσει αὐτήν. (Ματθ.ιστ’25)

Πόσο ‘’δικαίωμα’’ έχει ο καθένας, της στρατευομένης Εκκλησίας να ομιλεί θεολογικά; Και φυσικά ναι, αν είναι να μεταφέρει την ορθή και ακριβή θεολογία, όπως μας παραδόθηκε από τις Οικουμενικές Συνόδους, από τους Άγιους Πατέρες της θριαμβεύουσας Εκκλησίας, όπως διακηρύσσεται την Κυριακή της Ορθοδοξίας.

Αυτό το ‘’δικαιωματικό’’ γίνεται κρίμα και κατάκριμα, εάν δεν συνοδεύεται με βιωματική πρόοδο από το κατ’ εικόνα που είμαστε, στο καθ’ωμοίωσιν. Από το εν δυνάμει στο εν ενεργεία.

Συστελλόμενος, προσωπικά αποφεύγω τις θεολογίες και υψηλές θεωρίες περί Ακτίστου και όρων που είναι απείρως ανώτερα των δυνάμεών μου, εμπιστευόμενος τους ορθόδοξους αγίους που θεολόγησαν, με εμένα στο μέτρο του δυνατού (και αμήν ωφέλιμου) να ιχνηλατώ τον Δρόμο και δοξάζοντας τον Θεό, προσπαθώντας να συνθέσω την φιλοσοφία με την φιλοκαλία. Την σώζουσα πίστη με την στηρίζουσα και ενδεικνύουσα (ακόμη και αποδεικνύουσα)  νόηση.

Να βάλω προπάντων μετάνοια. Να έλθω εις εαυτόν. Να μην μετεωρίζομαι, να συναισθάνομαι δια της Αληθούς βρώσεως και πόσεως πως μυστικά και μυστηριακά πληρούται ο εαυτός από Αυτόν που οικονομεί να μου γνωρισθεί και αποκαλυφθεί, κατά την δική μου (αδύναμη και χλιαρή) προαίρεση ανακάλυψης, όσο χωρώ, δύναμαι, μου αναλογεί και με συμφέρει, προετοιμάζοντας αν είναι δυνατόν τα ώτα της ψυχής, γιατί αυτιά που είναι έτοιμα να ακούσουν, θα βρεθεί στόμα να τους μιλήσει.

…Φρίττω δεχόμενος τὸ πῦρ, μὴ φλεχθῶ ὡσεὶ κηρὸς καὶ ὡσεὶ χόρτος. Ὤ φρικτοῦ Μυστηρίου! Ὤ εὐσπλαγχνίας Θεοῦ! Πῶς θείου Σώματος καὶ Αἵματος ὁ πηλὸς μετέχω καὶ ἀφθαρτοποιοῦμαι;       

Ελθέ και σκήνωσον εν ημίν και καθάρισον ημάς.

Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και Πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…

Παντοδύναμε Κύριε δόξα Σοι!!

Τριάς Αγία δόξα Σοι!!

--------

(εάν μας ενδιαφέρει) μετά παρρησίας  ακατακρίτως τολμάν επικαλείσθαι σε τον επουράνιον Θεόν Πατέρα...

---

μέτρο λόγου (με γνώμονα την Μεσοπεντηκοστή)

---

υπόψην, ότι στο βυζάντιο και στο πανεπιστήμιο διδασκόντουσαν όλες οι επιστήμες, πλην θεολογίας. Το δικαίωμα το είχαν τα ορθόδοξα μοναστήρια, όπου οι εκφράζοντες (εκδηλώνοντας εν τω κόσμω) θεολογία (και Τριαδικό Θεό), είχαν βιωματική μετοχή. Ήταν πνευματοφόροι. Την μετά την κάθαρση (που ΔΕΝ προσφέρεται στα πανεπιστήμια) φώτιση και τελείωση.