Περί όρασης…

Σήμερα, αγίας Παρασκευής, της προστάτου και εξυγιαντού χάριτι των οφθαλμών και της όρασης, όχι μόνο των χοϊκών αλλά ιδίως των πνευματικών, ζητάμε την βοήθειά της, να μας φωτίσει. Να δούμε!!

Και βλέπουμε όλοι, κατά τάξη και ετοιμότητα από το ίχνος της Αλήθειας μέχρι (αμήν και) την πληρότητά της.

Ακούμε τους αγιογράφους, να παραδίδουν την χείρα τους και να υπογράφουν δια χειρός… επειδή όμως ο οφθαλμός είναι λύχνος του σώματος και αν είναι απλούς, τότε όλο το σώμα είναι φωτεινό. …και οι καθαροί τη καρδία, τον Θεόν όψονται, μακάρι να επιλέξουμε κι εμείς να παραδώσουμε με πίστη, την όλη μας όραση στην καλή μας αγία.

Αυτό είναι το ποθητό όριο, (φώτισης και τελείωσης) για το οποίο φυσικά, υπάρχουν προϋποθέσεις (κάθαρση).

Εμείς ας ξεκινήσουμε από το ίχνος και σκιά που Αυτή (η Αλήθεια) αφήνει επί γης οδοδείκτες, λόγους που οδηγούν Στον Λόγο.

Υπάρχει μια (κοσμική) διάταξη δύο διπλανών δωματίων/χώρων, που είναι το ένα

ελπίδα και φόβος...

Δύο σπουδαία/μοναδικά εργαλεία που διαμορφώνουν τον χαρακτήρα του ανθρώπου για να αντιμετωπίζει (τελικά) ορθά και τον Θεό και τον συνάνθρωπο, να αντιλαμβάνεται και να διακρίνει την Θεία Δικαιοσύνη και την Αγάπη, είναι η ‘’ελπίδα’’ και ο ‘’φόβος’’.

Υπάρχουν σε κάθε  άνθρωπο και ως πηγαία, στοχεύονται και από Τον Τριαδικό Θεό αλλά και από τον διάβολο.

Γράφει ο Τίτο Κολλιάντερ: μια φορά, ένας άνθρωπος, πήγε να κλέψει έναν θησαυρό. Εκεί που πλησίαζε, ένας σκύλος γαύγισε άγρια. Ο ληστής φοβήθηκε και έφυγε. Παρατηρεί ο συγγραφέας. Ο άνθρωπος αυτός, φοβήθηκε τον σκύλο και όχι τον Θεό που παρέβαινε την εντολή Του, ου κλέψεις.

Στον συναξαριστή, αναφέρεται πως ο σοφός άνθρωπος, πριν ενεργήσει βάζει τον φόβο Θεού. Αν ενεργήσει και αστοχήσει, βάζει την ελπίδα. Ο διάβολος, αντιστρέφει αυτήν την ορθή σειρά και προτοποθετεί την ελπίδα, την καλωσύνη και ευσπλαγχνία του Θεού, λέγοντας: Ο Θεός, είναι μεγάλος! δεν υπάρχει πρόβλημα αν αμαρτήσεις… θα σε συγχωρέσει. Όταν όμως χωρίς αντίσταση ο άνθρωπος τον υπακούσει και προβεί στην αμαρτία, τον γεμίζει μετά με φόβο, λέγοντας πως η αμαρτία είναι τόσο μεγάλη, που δεν συγχωρείται. Τον

Για το δίκτυο του κόσμου

Ο πόλεμος ημών είναι πολύπονος, είναι μεγάλη και αδιάλειπτος επιστήμη. Απαιτείται και σοφία αλλά και απλότης. Εάν η ψυχή αγαπήση την ταπεινότητα τότε όλα τα δίκτυα των εχθρών διαλύονται και όλα τα οχυρά των κρημνίζονται. Ο πόλεμος είναι μεν πεισματώδης, αλλά μόνον δια τους υπερηφάνους. Δια δε τους ταπεινούς είναι εύκολος, διότι αυτοί έχουν αγαπήσει Τον Κύριον, και Αυτός δίδει εις αυτούς το ισχυρόν όπλον Του, την χάριν Του Αγίου Πνεύματος, την οποίαν φοβούνται οι εχθροί, διότι τους κατακαίει.

Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου, 1866 – 1938

 ------

Θα μπορούσαμε φυσικά, σε αυτό και μόνο να μείνουμε. Καθαρή τροφή και ωφέλιμη. Λιτά, σοφά αλλά επιγραμματικά, σαν επιστέγασμα βιωμάτων. Κι εκεί αρχίζουν τα προβλήματα και της άλλης όψης αυτών, η ευλογία και ο δρόμος. Βίωμα, θέληση, συνειδητότητα, πόλεμος, εχθροί, δίκτυο, οχυρά, ταπεινότητα –

υπακοή, καθαρότητα, ταπεινότητα και δόξα Θεού

Γέροντας Εφραίμ Κατουνακιώτης: Ακόμα και τα βατράχια δοξολογούν τον Θεό!

Λέει ὁ Γέροντας στὸν ὑποτακτικό: «Ἐξεγερθέντες τοῦ ὕπνου προσπίπτομέν σοι, ἀγαθέ, καὶ τῶν ἀγγέλων τὸν ὕμνον βοῶμέν σοι, δυνατέ·ἅγιος, ἅγιος» κτλ. «Κουά, κουά, κουά, κουὰ» τὰ βατράχια, κοάζουν, πῶς λέγεται, ξεχάσαμε καὶ τὰ ἑλληνικὰ τώρα.

- Βρὲ παιδί μου, λέει, πήγαινε στὰ βατράχια καὶ πές τα: Ἄ, νὰ σᾶς πῶ, ὁ Γέροντας λέει, σταματῆστε τώρα γιατὶ θέλουμε νὰ διαβάσουμε ἐμεῖς τὴν ἀκολουθία.

- Νά ῾ναι εὐλογημένο, Γέροντα.

Αὐτὸς ἦταν ὑποτακτικός! Βλέπεις; Δὲν εἶπε, «ἔ, Γέροντα, τὰ βατράχια θὰ πάω νὰ πῶ ἐγώ;» Ὄχι ὑπακοή.

- Ἀκοῦστε ἐδῶ, βατράχια, εἶπε ὁ Γέροντας νὰ σταματήσετε τώρα, γιατὶ θέλουμε νὰ διαβάσουμε ἐμεῖς τὴν ἀκολουθία.

Μίλησε τὸ βατράχι ἐκεῖ! Λέει:

- Πὲς τοῦ Γέροντα, τώρα τελειώνουμε κι ἐμεῖς τὴν δοξολογία τοῦ Θεοῦ καὶ θὰ πᾶμε

Μεταβολισμός φυσικός και πνευματικός

Μια μπαταρία, μια λογική διάταξη, θα ήταν ‘’νεκρή’’, αν από τους δύο ‘’πόλους’’ του, (+ -) δεν υπήρχε ροή ‘’ζωής’’ (εντός και εκτός εισαγωγικών).

Φυσικά, η ζωή και ο θάνατος δεν εξαντλείται στα ορώμενα, παρότι βιολογικά, φυσιολογικά εκδηλώνεται αυτή (η ζωή), με κίνηση και ροή, οπότε αντιλαμβανόμενη, μετρούμενη επιστημονικά και κάτω από νομοτέλεια, μοιάζει νάναι και η επικρατούσα ‘’αληθινή’’. Μερική αλήθεια για όσους αντιλαμβάνονται και κάτι άλλο, ολοκληρωτική αλήθεια για αθέους.

Θα ήταν πολύ άδικο περισσότερο για τους ανθρώπους και μετά για την ίδια την Φύση, αν περιορίζαμε την Αλήθεια μεταξύ υπέρυθρου και υπεριώδους, 20 – 20.000HZ και λοιπά υπόλοιπα περιορισμένα αισθητηριακά όρια.

Δεν υπάρχει φυσική ανάγκη εξόδου μας προς αναζήτηση εξωαισθητηριακών