Ζύμη φαρισσαϊκή και διδασκαλία XC

Ξανάκουσα σήμερα, περί ζύμης φαρισσαϊκής, η οποία πρέπει να αποφεύγετε και μου ήρθαν στο μυαλό όχι μόνο κάποιες τελευταίες συζητήσεις αλλά και ίσως όλες οι ‘’διδασκαλίες’’ που προτείνουμε διαλεγόμενοι τα θεία, όσες θα μπορούσαν να ενταχθούν στο Πνεύμα του Θεού ή εξ αυτών των ιδίων θεωρητικά αναφορών, να κατηγορηθούμε στην πράξη…

(Ματθ.ε’19-20) …ὃς ἐὰν οὖν λύσῃ μίαν τῶν ἐντολῶν τούτων τῶν ἐλαχίστων καὶ διδάξῃ οὕτω τοὺς ἀνθρώπους, ἐλάχιστος κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν· ὃς δ᾿ ἂν ποιήσῃ καὶ διδάξῃ, οὗτος μέγας κληθήσεται ἐν τῇ βασιλείᾳ τῶν οὐρανῶν. λέγω γὰρ ὑμῖν ὅτι ἐὰν μὴ περισσεύσῃ ἡ δικαιοσύνη ὑμῶν πλεῖον τῶν γραμματέων καὶ Φαρισαίων, οὐ μὴ εἰσέλθητε εἰς τὴν βασιλείαν τῶν οὐρανῶν.

   

Νομίζω μας διακρίνει μια τελειομανία και μεγαλομανία, που υποτιμά το ‘’μικρό’’, παρότι είναι μέσα στην αγκαλιά και σκέπη και ευλογία Του Θεού. Υποτιμάται ο όλος Δρόμος για χάριν του τέρματος, λες και Αυτός θα περπατηθεί μονομιάς, χωρίς ενδιάμεσες στάσεις, ακόμη και παραμονές σε κάποια σημεία.

Κι η Ορθοδοξία είναι Το Κέντρο και η κεντρομόλος, και φαρισσαϊσμός που εντοπίζεται μέσα στο πλήρωμα της Εκκλησίας, που είναι και η φυγή και η φυγόκεντρος.

Συζητάμε πχ για τον γέλωτα και την θλίψη. Τι είπαν οι άγιοι Πατέρες ή τι λέει ο ‘’σύγχρονος’’ λογισμός μας. Και μετά; ΑΝ ΔΕΝ άλλαξε (μέσα στην ζωή μας) απολύτως τίποτα, οι λόγοι ήταν αργοί. Αν ούτε ίχνος συστολής στον ανώφελο γέλωτα ή μίζερο και χωρίς Θεό θλίψη δεν βρέθηκε να μας διορθώσει, είπαμε για να πούμε. Είπαμε για να φανούμε. Είπαμε για να κρίνουμε, διακρίνουμε, κατακρίνουμε. Να το ίχνος της ζύμης των φαρισσαίων, που δεν προσθέτει δικαιοσύνη πλείονα αυτών, οπότε η Θύρα, παραμένει κλειστή.

Το ίδιο και για νηστεία, για προσευχή, για αγάπη, για θείο έρωτα, ελπίδα, πίστη, … και όλες τις (μυστικές) παραμέτρους που συνθέτουν την ευλογημένη πρόοδο.

Μέσα στην αγάπη του Θεού, δεν παρατηρείται ασυνέχεια λόγων. Δεν γίνεται να θέλουμε να στηθεί ένας όροφος (πνευματικός) όταν δεν έχει προηγηθεί η στήριξή του στον προηγούμενο και πολύ περισσότερο, στα θεμέλια.

Όλα!!! Κατά και ετοιμότητα, με υπομονή, συγχωρετικότητα και αγωνιστικότητα επί του δοθέντος ταλάντου.

Μου θύμισε το παρακάτω απόσπασμα, από την κλίμακα του Αγίου Ιωάννου Σιναϊτη, μια βαθμίδα, λόγος ιδ’ περί γαστριμαργίας …8. Ἐνόμισε ὁ θεήλατος Εὐάγριος ὅτι ἔγινε σοφώτερος τῶν σοφῶν καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν λόγων του. Ἀπατήθηκε ὅμως ὁ ταλαίπωρος καὶ φάνηκε ἀνοητότερος τῶν ἀνοήτων καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ζητήματα καὶ σ᾿ αὐτό. Ἐδίδαξε: «Ὁσάκις ἡ ψυχὴ ἐπιθυμεῖ ποικίλα φαγητά, ἂς θλίβεται μὲ ἄρτον μόνο καὶ ὕδωρ». Εἶναι δὲ ἡ προσταγή του αὐτὴ σὰν νὰ προτρέπης ἕνα παιδὶ ν᾿ ἀνεβῆ μὲ ἕνα βῆμα ὅλη τὴν σκάλα.    

Ἐμεῖς ὅμως, ἀντικρούοντες τὸν ὁρισμό του, ὡς ἑξῆς ὁρίζουμε: Ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὰ διάφορα φαγητά, ζητοῦμε κάτι ποὺ εἶναι μέσα στὴν φύσι μας. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἂς χρησιμοποιήσωμε ἕνα τέχνασμα πρὸς τὴν πολυμήχανη κοιλία, καὶ μάλιστα ἂν δὲν μᾶς ἀπειλῆ βαρύτατος πόλεμος ἢ δὲν ὑπάρχη πένθος ἢ κανὼν γιὰ προηγούμενες σοβαρὲς πτώσεις. Ἂς κόψωμε πρῶτα τὰ λιπαρά, ἔπειτα τὰ ἐρεθιστικὰ καὶ ἔπειτα τὰ εὔγευστα.

Αυτό με τα έντονα, ισχύει όχι μόνο για τα φαγητά, αλλά για όλες τις παραπάνω παραμέτρους πνευματικότερης ζωής…

Μου θύμισε ακόμη 2-3 παραδείγματα από την φύση μας.

- Όταν ένας δύτης ανεβαίνει από το βάθος της θάλασσας στην επιφάνεια, δεν είναι σοφό να ανέβει μονομιάς και κάθετα, αλλά να ισορροπεί την μέσα και την έξω πίεση, αλλιώς θα πάθει τη νόσο του αζώτου.

- Μπορεί νάναι ποθούμενο το οξυγόνο, που προκαλεί τις καύσεις, αλλά η σοφία του Θεού έδωσε στον εισπνεόμενο αέρα κι άλλα ποσοστά. Πολύ μεγάλο ποσοστό αζώτου, διαλυτικού της καυστικότητας του οξυγόνου, και αυτό είναι η χαλάρωση του τεντώματος του τόξου στο σοφό παράδειγμα του μεγάλου Αντωνίου. [Κατέκρινε ένας κυνηγός κάποιους μοναχούς, που γελούσαν. Τότε, ο άγιος τον έβαλε να τεντώνει διαρκώς χωρίς σταματημό το τόξο του. Ο ίδιος (ο κυνηγός) παραπονέθηκε, ότι αν συνεχίσω με αυτήν την ένταση, θα το σπάσω και θα το αχρηστεύσω… - έτσι κι εμείς (με νόημα)].

Αυτό που έχει ανάγκη ο άνθρωπος, δεν είναι χαρά ή θλίψη. Χαρά ή θλίψη χωρίς Θεό, είναι μιζέρια και ψυχοβλαβή. Άλογα (στερούμενα λόγου και Λόγου) και παράλογα. Είναι μάταιη η προσπάθεια χειρουργικής επέμβασης από τον άνθρωπο για να μείνει ΜΟΝΟ γέλως και χαρά και να αποφύγει/αποκοπεί από την θλίψη. Νεοεποχίτικη, μεταπατερική νοοτροπία, που ασθενεί αντί να αναρρώνει τον άνθρωπο. Ούτε ΜΟΝΟ θλίψη γιατί υπάρχει η πρόταση μακάριοι οἱ πενθοῦντες, ὅτι αὐτοὶ παρακληθήσονται… και ο ΑΔΑΜ εκάθητο απέναντι του παραδείσου και ωδύρετο.

Ισόρροπα το ΧΑΙΡΕΤΕ θεραπεύει αυτήν την θλίψη. Χαρά όμως, με προϋποθέσεις. Δια Σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω. Η θλίψις του σταυρού φέρνει στην άλλη όψη του, την ουράνια χαρά.

Όσο/τόσο. Γιαυτό και ο Σταυρός θεωρείται πρόσωπο, γιατί συμπορεύεται με Τον Λόγο (Αβραάμ εγέννησε Ισαάκ… γενεαί δεκατέσσερις) δλδ από την σπορά, την φυλλοβολία δια μετανοίας και καρποφορία δια της θείας Κοινωνίας. Μια συμπόρευση λόγων και Λόγου, (χωροχρονικοί) σταυροί ζωής και Σταυρός που στήθηκε μεταξύ γης και ουρανού.

Μια πορεία από απρόσωπο δια του σχήματος στο Πρόσωπο (και εκεί πρόσωπον προς πρόσωπον). Μια πορεία που ολοέν και καλύπτει τα κενά ζωής με Ζωή. Μυστικά και μυστηριακά. Όσο προστίθεται ελπίδα Θεού και υπομονή, Εξομολόγηση και Θεία Κοινωνία (θα τα δείτε στον παραπάνω δεσμό αναλυτικά).

ΔΕΝ αφαιρείται χαρά ή θλίψη αδιάκριτα. Μπολιάζονται αυτά, με ΘΕΟ.              

Το ίδιο ισχύει και με την φύση του ανθρώπου, που ως μονάδα άνθρακος, έχει δύο όρια. Ή να γίνει διαμάντι ή κάρβουνο. Κάτω από  υψηλές πιέσεις και θερμοκρασία μεταποιείται ο άνθραξ ΑΔΑΜας…  

Αν έτσι απλά, κόβαμε το ένα, κόβαμε το άλλο απλά από μεγάλο κάρβουνο, θα γινόμασταν μικρά καρβουνάκια, ίδιας ποιότητος. ΔΕΝ κόβουμε τον έρωτα, δεν κόβουμε το γέλιο, δεν κόβουμε φαγητά και ποτά αν δεν έχουμε στόχο και σκοπό να μεταστρέψουμε τη ζωή (με όλα τα παραπάνω) από χωρίς θεό και προ και χωρίς Χριστό, σε δραστηριότητες ζωής ΜΕ ΘΕΟ.

Αυτό είναι το ευλογημένο ‘’πέρασμα’’.     

  

(ίσως όχι τυχαία, πρόταση αποφυγής γελώτων και ‘’χαρών’’ προερχομένων εκ φιλαργυρίας, γαστριμαργίας και πορνείας, φάε πίε, ευφραίνου… - εκ δεξιών αλλά και εξ αριστερών θλίψεις από οργή, υπερηφάνεια, φθόνο και ακηδεία…).

                                                         

Σταδιακά, αρμονικά, ισόρροπα, κατά τάξιν και ετοιμότητα, προσκύνησις Τριαδικού Θεού.

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν τω Βασιλεί ημών Θεώ.

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Χριστώ τω Βασιλεί ημών Θεώ. 

Δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν Αυτώ Χριστώ τω Βασιλεί και Θεώ ημών.

Στην ζωή μας, στον νου μας και στην καρδιά μας, ως χωράφι, πρώτα η σπορά και τέλος ο καρπός, με ενδιάμεσα στάδια και προϋποθέσεις. Γνωστά (ίσως0 θεωρητικά, αμήν και πρακτικά.  

η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε (στο δεύτε προσκυνήσωμεν και προσπέσωμεν

Έτσι κι εμείς (μακάρι να) έχουμε διαρκή και μόνιμο προσανατολισμό από σπόρο (και 6 – προ και χωρίς Χριστό) να αποφέρουμε καρπό (και 9 – μετά και με Χριστό), ΠΑΡΟΥΣΙΑ και πληρότητα βιωματική. (Σαν τον Μάλ-χο και το αποκοπέν δεξί ωτίον σε σχήμα εμβρύου 6, – μαλακού χόνδρου, με σκοπό τα οστέα τεταπεινωμένα…). Αυτή είναι και η κεντρομόλος (ορθοδόξου) έναντι της φυγοκέντρου (φαρισσαϊκής υποκριτικής ζύμης) που επιστρέφει τον άνθρωπο στα εξωτερικά και χαμηλά. Αυτές είναι οι ευθείες τρίβοι της ζωής.

Μια ευθεία από γέννηση προς Ζωή και Γένεση προς Συντέλεια και πέραν του τάφου, Ζωή. Μέτοχοι Αυτής, από τώρα και στους αιώνες.   

Μακάρι, αυτά τα δύο παραπάνω δικαιολογητικά σχήματα, μετά από φιλοσόφηση αυτογνωσίας, ετερογνωσίας, φυσιογνωσίας, να αποδώσουν συγχωρετικότητα και αποφυγή αυτής της καταραμένης και κατακρινόμενης από Θεό, φαρισσαϊκής ζύμης, που αν δεν την διακρίνουμε και δεν την αφαιρέσουμε από τη ζωή μας μικρή, θα υποστούμε τα αποτελέσματα όταν φουσκώσει και καταλάβει με τον όγκο της χώρο, που Ο Κύριος επιθυμεί να εισχωρήσει, ενχρονισθεί  και αναπαυθεί. Όχι να διακονηθεί ως Βασιλεύς και πρώτος, αλλά να διακονήσει αδελφικώς, ως έσχατος.

Τι σοι προσηνέγκωμεν Χριστέ;;;   

---

Καταβασίες – αναβασίες Χριστουγέννων (πέραν της ψαλτικής...

Το κατά τάξιν και ετοιμότητα της εσωτερικής ζωής