Βιολογικό σώμα, κοινωνικά σώματα και Σώμα Χριστού = Ορθόδοξη Εκκλησία

   ... Ο άνθρωπος, σαν κύτταρο, ζει σε κοινωνικά σώματα, στα οποία συμμετέχει. Στο σώμα του επαγγέλματός του (δικηγορικό, ιατρικό, κλπ), το φίλαθλο που υποστηρίζει, το πολιτικό που ψηφίζει και άλλα, συγκοινωνώντας στις χαρές, στις λύπες, με υποχρεώσεις και δικαιώματα, κόπο και αμοιβή... όλα όμως του κόσμου τούτου, υποκείμενα όπως είναι φυσικό, νομοτελειακά, στη φθορά και στην αλλοίωση.

Μεταξύ αυτών, καλούμαστε να συμμετέχουμε δυναμικά, με ελεύθερη επιλογή και από αγάπη, και σε Ένα Σώμα, που είναι υπεράνω του κόσμου, υπέρκοσμο, το ΜΟΝΟ που δεν μετέχει της φθοράς, Αναστημένο, με ΖΩΗ ατελεύτητη και αδαπάνητη, ...

Το Σώμα Χριστού, την Ορθόδοξη Εκκλησία.

Ο Κύριος μας ανέφερε πως στην Ελλάδα θα δοξαστεί (Ιωαν.ιβ'23). Η εσωτερική μας αυτογνωσία, αντίληψη της κλίσης και της κλήσης, μας φέρνει μπροστά στο σκοπό μας. Τον προσωπικό μας φωτισμό, τελείωση και μετάγγιση του θείου τρόπου, σε

όσους το θέλουν, ανά τον κόσμο. (Επειδή ο άνθρωπος αποτελείται από γη και από φως, σαν "φωσφορούχος", μόνο αν απορρίψει τη νοοτροπία της γης που θολώνει και αδυνατίζει το εσωτερικό του φως, και εφόσον είναι ορθά προσανατολισμένος, μόνο τότε αντανακλά Το Φως Του Κυρίου μέσα στον κόσμο, ώστε να βοηθά τους συνανθρώπους - συνοδοιπόρους του (όπως γίνεται και στους φυσικούς δρόμους τη νύχτα), να μην ξεφεύγουν από το δρόμο της ζωής τους, να μη διολισθαίνουν σε επικίνδυνα μονοπάτια και ψυχοφθόρους γκρεμούς).

Αυτή είναι η ευλογημένη ΕΛΛΑΔΑ και αυτοί οι ευλογημένοι Έλληνες, που με αυτά τα δεδομένα, καλό θα ήταν να ήμασταν πιο συνειδητοποιημένοι σχετικά... Διαρκώς ορθά προσανατολισμένοι... στο Καλό και Αγαθό (τον ορθόδοξα προσκυνούμενο ΤΡΙΑΔΙΚΟ ΘΕΟ), που τις δωρεές και χαρίσματά Του, τα αντιλαμβανόμαστε και τα βιώνουμε δια του Αγίου Πνεύματος, που, με την εκδήλωση του Αγίου Φωτός, το βλέπουμε να αναβλύζει ΜΟΝΟ στον Ορθόδοξο Πατριάρχη κάθε Μ.Σάββατο, όχι μόνο προαναγγέλλοντας και σηματοδοτώντας Την Ανάσταση Του Κυρίου, αλλά και κάθε ανάσταση...

Προσωπική, εθνική, πανανθρώπινη...

Ο Κύριος, με την Ανάσταση και την τριήμερη έγερσι, οικοδομεί τον ναό, όπως το είχε πει. Με την Πεντηκοστή και την παρουσία των πυρίνων γλωσσών (πυρ θείας αναπλάσεως), προσδίδεται εφεξής σε κάθε ορθόδοξη κατασκευή εκκλησίας, το απαραίτητο για την οικείωση με τον Τριαδικό Θεό, Άγιο Πνεύμα. Έτσι, από τη χρονική στιγμή δόμησης της Εκκλησίας, Ο Κύριος δωρίζει τη Ζωή Του ακόμη και στο μικρότερο (ασήμαντο για τους δυνατούς της γης) ορθόδοξο ξωκκλήσι. 

Η Κόγχη του ιερού (προσανατολισμένη στην ανατολή), κοσμείται με Την πλατυτέρα των Ουρανών Παναγία, που γεμάτη αγάπη, δορυφορούμενη από τίμια Χερουβείμ και ένδοξα Σεραφείμ ανατέλλει στον κόσμο Τον Ήλιο της Δικαιοσύνης Χριστό.

Στην Αγία Τράπεζα, καταλήγει η Ζωηφόρος αρτηρία, δια του Μυστηρίου της Θείας Ευχαριστίας και με το λείψανο του Αγίου Μάρτυρα ή το αντιμήνσιο, επανέρχεται το αίμα από τη γη προς το Θεό, ως φλέβα. Την ολότητα της Εκκλησίας την κυριαρχεί η αμφίδρομη επικοινωνία που είναι η προσευχή.

Ο Θεός γνωστοποιεί το θέλημά Του στους ανθρώπους (που είναι το σωτηριολογικό έργο) και σε απάντηση, ο άνθρωπος ανυψώνοντας τα μάτια της ψυχής του προς τον ουρανό Τον ανυμνεί, Τον δοξάζει, Τον ευχαριστεί και αιτείται με το «Κύριε ελέησον…» από τον Παντογνώστη και Πανάγαθο Θεό, τα πραγματικά συμφέροντα.

Κάθε ορθόδοξη Εκκλησία, σαν οικοδόμημα, είναι οριζόντιο αποτύπωμα ενός σώματος, δοχείου χάριτος και Ζωής:

Το ιερό είναι η κεφαλή, ο Επισκοπικός θρόνος είναι η καρδιά, τα ψαλτήρια με τους ψάλτες τα πνευμόνια και ο κανονάρχης ο αγωγός που συνδέει αυτά. Οι επίτροποι της Εκκλησίας ασχολούμενοι με έσοδα – έξοδα κλπ. κατέχουν νοητά την περιοχή της κοιλιάς σα φυσική τροφοδοσία του σώματος

Ο τελευταίος Άγιος μάρτυρας της εποχής των πρώτων διωγμών πριν την βασιλεία του Μεγ. Κωνσταντίνου, ήταν Επίσκοπος³. Κατά τη διάρκεια της Αρχιερωσύνης του δεν καθόταν στον Επισκοπικό θρόνο, αλλά στο υποπόδιο και αυτό σκανδάλιζε τους τότε χριστιανούς. Τους παρακαλούσε δε, να μην τον πιέζουν, γιατί αισθανόταν ασέβεια αν τολμούσε να καθίσει εκεί που έβλεπε εγκατεστημένο ένα ουράνιο φως.

Οι δύο εικόνες στην είσοδο, η μία του Αγίου της Εκκλησίας και η άλλη του Αγίου της  ημέρας, σαν από ομφαλό τροφοδοτούν με χάρη τους προσκυνητές (εισερχόμενους στο Σώμα Χριστού).

Στην Ωραία Πύλη, ακούγεται ο Λόγος του Θεού, το Ευαγγέλιο, είναι ακριβώς από πάνω ο Μυστικός Δείπνος και Ο Εσταυρωμένος. Εκεί δίνονται στους μετά φόβο Θεού, πίστη και αγάπη προσερχόμενους τα Άχραντα Μυστήρια, εκεί ο Κύριος τελείωσε το επί γης έργο, λέγοντας "τετέλεσται", και συγχρόνως σα ζυγός Δικαιοσύνης θα κρίνει ως Λόγος, όλους τους λόγους των όντων. Αυτούς που έρχονται για τη Θεία Κοινωνία, αυτούς που προτιμούν το αντίδωρο αντί του Δώρου και όλον τον κόσμο.

Εκεί έρχεται από τώρα σε επαφή ο Λόγος Χριστός με το λόγο του ανθρώπου. Η θύρα της Ωραίας Πύλης, απεικονίζοντας τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, σημαίνει την ενσάρκωση Του Λόγου Χριστού στους ανθρώπους που μεταλαμβάνουν Των Αχράντων Μυστηρίων. Όπως η Παναγία δέχτηκε με την ενσάρκωση Του Κυρίου, την Θεϊκή Φωτιά μέσα Της, έτσι και κάθε Θεία μας μετάληψη, δεν είναι σύμβολο. Είναι γεγονός. ... Πυρ τυγχάνει...

Παράσχου Κύριε καλήν απολογίαν επί του φοβερού βήματός Σου!

Μέλη

Οι τοίχοι της Εκκλησίας είναι γεμάτοι από φωτεινές μορφές Αγίων, που με τη ζωή τους γίνονται οδοδείκτες σε αυτήν την ουράνια πορεία. Είναι ένας λογικός πνευματικός έναστρος Ουρανός σε αντικατάσταση του ά-λογου έναστρου Ουρανού που βλέπουμε έξω από την Εκκλησία, στο φυσικό ουρανό.

Όπως γίνεται από τους ναυτικούς, φυσικός προσανατολισμός ακολουθώντας τα άστρα, για να βρουν το λιμάνι τους, έτσι και μέσα στην Εκκλησία η ζωή των Αγίων μάς προσανατολίζει προς Τον Λιμένα των ψυχών μας, δια της ακολουθήσεως της ορθής πνευματικής πορείας.

Αν αφαιρεθούν οι εικόνες και τα πρόσωπα που έχει χαριτώσει ο ίδιος ο Θεός αγιοποιώντας τους, η ονομαζόμενη εκκλησία με αυτά τα δεδομένα δεν ορθώνεται στο χώρο του Λόγου με έμψυχες κολώνες, αλλά σε έκπτωτο χώρο με άψυχες και ασήμαντες (έστω και θεόρατες) κολώνες και τοίχους. Αυτή η αιρετική εκκλησία (καθώς αίρει αλήθεια) καταντά πηγή θανάτου αντί ζωής, απροσανατόλιστη χωρίς οδοδείκτες Αγίους και χαμένη από πλευράς πνευματικής πορείας.

(Συγχρόνως μάλιστα με αυτήν την έκπτωση, πολλές φορές οι αιρεσιάρχες, χωρίς να το ξέρουν ή να το επιθυμούν, συνεντάσσονται πνευματικά και ομόρροπα στο σχέδιο αυτών που προσπαθούν να  ανεγείρουν (ως νέα εποχή) τον ναό του Σολομώντα (με τις άψυχες κολώνες). Είναι μεγάλο το τελειολογικό θέμα και θα ξεφεύγαμε του σκοπού του βιβλίου).

Ο Κύριος αναφέρει στους Αποστόλους πως αν δε σας δέχονται, δε δέχονται εμένα ούτε και τον Πατέρα. Με αυτήν την πρόταση φαίνεται ολοκάθαρα πως η αθέτηση των Αγίων είναι πραγματικά αθέτηση του Κυρίου  και αν γίνει αυτό, αυτοί που το κάνουν, παραμένουν χωρίς πνευματικό ύψος και φως, παρά την επίδειξη ηρεμίας, μεγαλοσύνης, προσφώνησης αδελφέ, φαινομενικής ανωτερότητος από κάποιους τύπους της Ορθοδοξίας που επειδή δεν κατάλαβαν την κρυφή εσωτερική τους ουσία και αξία, τα κατήργησαν (πρόσφορα, προσκύνηση εικόνων, Αγίων λειψάνων κλπ.)

Όπως σε κάθε ανατολή, πρώτα μάς φωτίζουν και μας αγκαλιάζουν οι ακτίνες και μετά θεωρούμε ολόλαμπρο τον ήλιο να μεσουρανεί, έτσι, αν στο νοητό μας ορίζοντα δεν υπάρχει ούτε μία ακτίνα ουρανίου Φωτός (Άγιος), σίγουρα ο Ζωοδότης Ήλιος Χριστός είναι ακόμη μακρύτερα. Παράλληλα, όποιος παρακάμπτοντας τις ακτίνες κοίταξε απευθείας τον ήλιο, τυφλώθηκε. Όποιος ασεβεί προς τους Αγίους προσπαθώντας να δει απευθείας Τον Χριστό, στην κυριολεξία ασεβεί (υβρίζει) κατά Του Αγίου Πνεύματος που αγιάζει τους ανθρώπους.  

Ο νοητός Ήλιος (Χριστός) μεσουρανών, απεικονίζεται στον τρούλο της Εκκλησίας ως Παντοκράτωρ.

Αιτία της ανατολής είναι η Παναγία Δέσποινα και ακτίνες Φωτός όλοι οι Άγιοι Του Θεού. (Δυστυχώς ο δυτικός τρόπος σκέψης με το ανθρωποκεντρικό σύστημα αναφοράς του, κρίνει και ανακηρύττει τους «αγίους» του κατά το δοκούν, επειδή έτυχε να ήταν καλοί. Άλλο Άγιος, άλλο καλός Χριστιανός και άλλο καλός άνθρωπος).

Η Εκκλησία, δεν έχει μόνο κάθετη ανυψωτική δύναμη, αλλά και κυκλική. Από το τέμπλο ξεκινά  κάθε καλή ενέργεια για να τελειοποιηθεί κάνοντας τον κύκλο. Ξεκινάει από το μικρό Χριστό στην αγκαλιά της Παναγίας, περνά από τη χάρη του Αγίου της Εκκλησίας και δια της απαραίτητης  μετάννοιας (από την άλλη πλευρά) Άγιος Ιωάννης Πρόδρομος, καταλήγει Στον, πλήρη ημερών, Κύριο.

Ξεκινάει από τον Απ. Πέτρο που είναι η πέτρα του οικοδομήματος, οι εντολές, για να φτάσει στον Απ. Παύλο με τα ορθόδοξα μυητικά υπερκόσμια βιώματα που φτάνουν έως τρίτου Ουρανού.

      Ξεκινάει με άγγελο ντυμένο στα κόκκινα και τελειώνει με μπλε ενδυμασία, όπως και  η ίριδα του φωτός. Από τον Ευαγγελισμό μέχρι τη Γέννηση, (ως χρόνος κυοφορίας του εν δυνάμει Χριστού μέσα μας, επιτυγχανόμενο με την με πίστη και αφοσίωση παρουσία μας στην Εκκλησία). Από τη Σταύρωση αριστερά μέχρι την Ανάσταση δεξιά. Ακριβώς πάνω από την είσοδο της Εκκλησίας είναι η Μεταμόρφωση, με  ανάλογη σημασία για τους εισερχόμενους.

Σοφά και πανέμορφα απεικονισμένα είναι στον Ιερό Ναό της Αγίας Τριάδος του Πειραιά.

Αυτός ο πλούσιος πνευματικά διάκοσμος της Εκκλησίας, μας προσκαλεί να μοιάσουμε ως άνθρωποι Τον Άνθρωπο και να συζήσουμε με Αυτόν.

(Η κοινωνία ανέκαθεν λειτουργούσε αυθόρμητα και πηγαία, με τους τύπους της φλέβας-αρτηρίας χωρίς μάλιστα κανένας να τον υποχρεώνει. Ο άνθρωπος εξαγόρευε τα βάρη του στον συνάνθρωπο που τούχε εμπιστοσύνη, ως γνώστη, δυνατό, φίλο,…, αναμένοντας λύση για το πρόβλημα, σαν συμβουλή από σοφότερο, υγεία από τον γιατρό, κλπ. Έτσι βρήκε και αυτό κάνει στους κοινωνιολόγους, ψυχολόγους – ψυχιάτρους, γιατρούς, φίλους, γονείς, γνωστούς και αγνώστους. Μετά την έλευση Του Κυρίου και συμπλήρωση με την υπερφυσική Του Χάρι και τελείωση κάθετι φυσικού, χωρίς να το καταργεί, την εξαγόρευση που είναι μεταφορά βάρους από κύτταρο σε κύτταρο, την συμπληρώνει ως εξομολόγηση, όπου ενώνει το «κύτταρο» δια των ιερουργών με τον «Οργανισμό». Την κοινωνία (επικοινωνία) που είναι μερική λύση του προβλήματος από κύτταρο σε κύτταρο, την συμπληρώνει με την ολοκληρωτική λύση δια της Θείας Κοινωνίας, όπου ενώνεται και πάλι δια των ιερουργών (καθώς είναι θείο Έργο) το «κύτταρο» με τον «Οργανισμό», ο άνθρωπος με Τον Θεό. Έτσι λύεται όχι μόνο το αποτέλεσμα, αλλά και η αιτία κάθε κακού. Κοινωνούμε Χριστό, προς άφεσιν αμαρτιών και Ζωήν αιώνιον).     

από - Μύηση και Ορθοδοξία

----

• για την Εκκλησία ως Σώμα
• Η Εκκλησία είναι μία, οι αιρέσεις είναι πολλές! (Αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς...
• Περί Ελλήνων
• Έθνος και κράτος