διάκριση μεταξύ φυσικού φωτισμού και υπερφυσικού

Υπέροχη η Δημιουργία... ασύλληπτη η ομορφιά, η τάξη, η αρμονία και σίγουρα ο Δημιουργός δεν προήλθε από μέσα (ενδοκοσμικά). Ήλθε όμως μέσα, (τέλειος Θεός και τέλειος άνθρωπος) αλλά δεν γνωρίστηκε / γνωρίζεται από όλους.

Όταν ο άνθρωπος προσανατολίζεται προν τον φυσικό ήλιο και τα άστρα... (εξωστρεφώς) προσθέτει στο νου του, αστρικό χλωμό, σπειροειδές φως (ενσυνείδητη ή ασυνείδητη τύπωση του ανκχ επάνω του). Η διάνοιά του εγκλωβίζεται στον κόσμο και γίνεται δούλος αυτού. Προσανατολιζόμενος όμως δια της ερήμου στους Αγίους Τόπους, πολλαπλασιάζει σιγά σιγά και κατά τάξη και ετοιμότητα, το φυσικό και εξ αυτού δια της νήψεως, το Υπερφυσικό πνευματικό ΦΩΣ. Ο νους απελευθερώνεται εκ της δουλείας της Αιγύπτου και όχι συμπτωματικά, Ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ.

   Εξωστρεφώς, η μελέτη εξαντλείται στο περιβάλλον σύμπαν όπου κέντρο είναι ο άνθρωπος. Αυτό, ίσως χωρίς να το καταλαβαίνει ο ‘’ερευνητής’’ τον κάνει εγωιστή, προσθέτοντας σκιές. Αν όμως ευστοχήσει προς τα μέσα δια της νήψεως αντί για ανακάλυψη ιχνών μεγαλείου αρχίζει η ανάλογη αποκάλυψη ευθέως μεγαλείου και θησαυρού. Από έμμεσου δια του δημιουργήματος, άμεσα εκ Του Δημιουργού.

   Όπως ένα παιδί, βλέπεται από τον πατέρα του, αν εξέλθει από την μήτρα της

συζύγου όπως όταν ένας άνθρωπος βρίσκεται σε σπηλιά, αν δεν ''εξέλθει'' δεν βλέπεται από τον Άνθρωπο που βρίσκεται έξω αυτής, έτσι και ο νους που απλά φιλοσοφεί κοιτώντας τον ήλιο και τα άστρα, εγκλωβισμένος στα του κόσμου, με καρδιά φιλόκοσμη, αν δεν εξέλθει από την σπηλιά, δεν βλέπεται από τον Θεό, αλλά, ούτε και αυτός Τον βλέπει πρόσωπο προς Πρόσωπο, αλλά εν σκιά και εν αινίγματι. 

   Στον μύθο του σπηλαίου του Πλάτωνα, αναφέρεται πως ο άνθρωπος στην αρχική του φάση είναι δεσμευμένος και κοιτάζει προς τα τοιχώματα της σπηλιάς, θεωρώντας αυτές τις σκιές ως αληθινές, τα οποία όμως είναι αποτελέσματα και όχι οι πραγματικές αιτίες. Αν έχει καλή και φιλόθεη διάθεση, αποδεσμεύεται και πρέπει να κινηθεί στην είσοδο της ''σπηλιάς'', από εκεί που εισέρχεται το φως. Στην αρχή η λαμπρότητα θα τον τυφλώσει, αλλά μόνο έτσι και μετά από προσαρμογή, θα αντικρύσει τις πραγματικές αιτίες σε σχέση με τις σκιές και αποτελέσματα που έβλεπε προηγουμένως. Και να που ο Πλάτων, προτείνει την έξοδο από την σπηλιά και τον προσανατολισμό του ειλικρινά φιλόθεου και φιλομαθούς ανθρώπου, προς την σπηλιά, όπου εισέρχεται το Φως. Γιαυτό και καταδεικνύεται ο δρόμος προς την Βηθλεέμ, όπου στο σπήλαιον της Γεννήσεως, εισήλθε στον κόσμο, το Φως εκ Φωτός, Θεός Αληθινός, εκ Θεού Αληθινού.

*   Ο Κύριος, ‘’επιστρέφων’’ από την Αίγυπτο βαδίζει με δύο ισότιμα σκέλη. Της σοφίας και της δύναμης. (…ίνα πληρωθή το ρηθέν, τον Υιόν μου εξ αιγύπτου εκάλεσα). Έτσι καλεί και εμάς. Με την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης (προφ.Ηλίας) και με την πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών (προφ.Μωυσή) εντυπωμένα ΚΑΙ στο όρος Θαβώρ αλλά ΚΑΙ στην διαδρομή, με το όρος Σινά, να έχει όχι τυχαία, δύο κορυφούλες… ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους εντοπιζόμενους στον δρόμο που ‘’κατεβαίνει’’ ο νους από την κεφαλή στην καρδία, οπότε στην ελεύθερή μας επιλογή έγκειται η συνοδοιπορία, ή ακολούθησης φωτός κεντρομόλου/προσώπου ή ‘’φωτός’’ φυγοκέντρου/απροσώπου, έρποντος δηλητηριώδους.   

**   Η ''αντίληψη'' της διαφοράς ποιότητας του φωτισμού του κοσμικού, του σπειροειδούς, του χλωμού και αποκομμένου που φωτίζει μέσα στον κόσμο (μέσα στην σπηλιά, το μέσα στην κοσμική μήτρα αστρικό φως) σε σύγκριση με το ευθές, το ανέσπερο, το ιλαρόν, το θείον (αυτό που (κατ’ έτος και μόνο στον Ορθόδοξο Πατριάρχη, εξέρχεται κάθε Μ. Σάββατο, εκ του Παναγίου Τάφου) είναι και η μόνη ''αφορμή'' μεταστροφής του νου, της καρδιάς και όλου του εαυτού από τον ''υπέροχο'' αλλά ά-λογο έναστρο ουρανό, στον Σταυρό Του Χριστού, επί του οποίου σταυρώνεται Ο Λόγος, για να μας χαρίσει τα υπέρλογα χαρίσματα, τα ασύλληπτα σε ομορφιά όπως ''...οφθαλμός δεν είδε και ωτίον δεν ήκουσε και εις καρδίαν ανθρώπου δεν ανέβησαν, τα οποία ο Θεός ητοίμασεν εις τους αγαπώντας αυτόν..''. (Κορινθ.Α’ β,9), προσανατολίζοντάς μας επί γης σε εκείνον τον έναστρο έλ-λογο ουρανό, εκείνη την μήτρα μέσα από την οποία αναγεννιώμαστε. Το Αναστημένο Σώμα Χριστού, την Μία Αγία Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Την Ορθόδοξη.

Την κατάσταση ''αρπαγής'', την έχουν ζήσει άγιοί μας, που μας ενημερώνουν για αυτήν την διαφορά ''φωτισμού''. Μια φορά, ο γέροντας Παΐσιος, ευρισκόμενος στο κελλάκι του, αρπάχτηκε σε θεωρία. Όταν επανήλθε, παραπονιόταν ότι ήταν πολύ σκοτεινά... προκαλώντας σε απορία τους λοιπούς επισκέπτες, γιατί ήταν κατακαλόκαιρο, ντάλα μεσημέρι μη αντέχοντας, ούτε αυτόν τον φυσικό ήλιο...  (Ιχνηλασία Φωτός – υποκεφάλαιο ΚΠΚ).

Η ''διάκριση'' που μπορεί να επιτευχθεί από τον ''λογικό'' (αλλά αποκομμένο από το Θεό) φωτισμό μοιάζει με κείνες τις συσκευές, που πολλαπλασιάζουν το αστρικό φως (VARO, TWIGGY...) και υποτίθεται κάνουν την νύχτα, μέρα. Είναι αυτές που χρησιμοποιούν πολλές φορές οι στρατιωτικοί στους πολέμους, οι αστυνομικοί, συνοριοφύλακες, που βλέπουν, αλλά δεν βλέπονται. Ανέφερα το υποτίθεται κάνει την νύχτα, μέρα, γιατί σε σχέση με την διάκριση εκ θείου φωτισμού (δλδ του ενωμένου λογικού με το Υπέρλογο), έστω και να μην είναι ήλιος ολόλαμπρος, ένα μικρό κεράκι... αν πλησιάσει τον προηγούμενο ''φωτισμένο'' τον τυφλώνει.

Είθε ο καλός Θεός, να μας δίνει διάκριση του συμφέροντος ''φωτισμού'', μετάνοια, δύναμη και υπομονή προσ-ήλωσης στον Ζωοποιό Σταυρό και αμήν να εγκατασπείρει εις τα βάθη της καρδίας πόθο εξόδου από τον κόσμο (κοσμικό φρόνημα, οπότε και κοσμοκράτορα***) προσέγγισης, προς οικείωση και ενσωμάτωση σε αυτό το ανέσπερο και ανεκλάλητο Φως της Τριαδικής Θεότητος, δι ευχών πάντων των αγίων και εξαιρέτως της Θεοτόκου. Αμήν γένοιτο!

***Αφορμή στάθηκε για χτένισμα και παρουσίαση του παρόντος ο παράξενος σταυρός που φορούσε ο Πάπας.

--------

   Έτσι, περί ανκχ, ΚΑΙ αυτού ‘’σταυρού’’ , μια μικρή συμπληρωματική αναφορά. Πριν χρόνια (το 86-87), κάποιος φίλος μου, έδειξε σε κάποια κοπέλα, πως τυπώνεται επί του σώματος ο αιγυπτιακός σταυρός. Δικαίωμα είχαν μόνο οι αρχιερείς τους, που το τύπωναν μια φορά την ημέρα στην ανατολή, προσανατολιζόμενοι προς τον ήλιο.

Την επόμενη ημέρα, (η κοπέλα) του είπε το παρακάτω βίωμα. Της ξεκίνησε ένας φοβερός πονοκέφαλος, που όσο κι αν έκανε τον σταυρό της (ορθόδοξα) αλλά και προσευχόταν, δεν της περνούσε. Μετά, θυμήθηκε τον αιγυπτιακό σταυρό που της είχε δείξει και τυπώνοντάς τον, ΑΜΕΣΩΣ της πέρασε ο πονοκέφαλος. Προβληματισμένη, τον ρωτούσε, αν είναι δυνατόν να είναι πιο δυνατός.

Στην κυριολεξία, παιζόταν ένα πονηρό παιχνίδι… Σε ένα επταόροφο κτίριο, ποιον συμφέρει να ανάβουν τα φώτα μόνο μέχρι τον τρίτο; Η απάντηση είναι και η λύση του προβλήματος διάκρισης και εμπιστοσύνης για το ποιος είναι πιο δυνατός και ποιον να εμπιστευόμαστε… άσχετα αν είναι άμεσα ή όχι τα αποτελέσματα. Ειδικά πρέπει να μας προβληματίζει το άμεσο (μαγικό) αποτέλεσμα του γενηθήτω το θέλημά μου, αντί του χρονοβόρου αλλά σίγουρου (θεϊκού) γενηθήτω (δια ορθοδόξου Σταυρού) Κύριε το θέλημά ΣΟΥ.

Ορίστηκε όχι τυχαία το οικοδόμημα ως 7όροφο, παράλληλο του Αμνού με τα 7 μάτια… (περί όρασης) ... με τον ανκχ να πολλαπλασιάζει το αστρικό φως.

(Ενδεικτικά, τα 4 ενεργά βασίλεια (ορυκτό – φυτικό – ζωϊκό – ανθρώπινο) συνδεόμενα μεταξύ τους με τους 3 παθητικούς λώρους στο σύνολο 7.)   

Η εγκυρότητα αυτής της προσέγγισης (διαίρεσης σε 7 παρά το συμφερότερο θεολογικά και οντολογικά που είναι το αδιαίρετο και η μονάδα μας ΑΝΘΡΩΠΟΣ καθ’ωμοίωσιν του ΑΝΘΡΩΠΟΥ) φαίνεται από έναν υπνοβάτη, που όταν υπνοβατεί ΔΕΝ πρέπει να τον ξυπνήσουμε απότομα.

Οι πιθανές ζημιές είναι οι παρακάτω:

- να σπάσει ο επάνω λώρος [κάτι σαν καλώδιο μεταφοράς (εκατέρωθεν) δεδομένων]. Τότε, ενώ θα έχει πνεύμα, δεν θα επικοινωνεί μαζί του, αφού κόπηκε η καλωδίωση, με αποτέλεσμα, εμείς να τον βλέπουμε ως νοητικά καθυστερημένο, δλδ ζώο.

- να σπάσει ο μεσαίος λώρος. Τότε, ενώ θα έχει πνεύμα και νοητικό σώμα, δεν θα επικοινωνεί μαζί τους, με αποτέλεσμα, εμείς να τον βλέπουμε ως φυτό (σε κώμα).

- να σπάσει ο τελευταίος και κάτω λώρος οπότε, θα πεθάνει.

    

Με τον ανκχ ο ‘’μύστης’’ ανεβαίνει στον αστρικό κόσμο και δια του ομφαλού και ηλιακού πλέγματος ‘’εξάγει’’ αστρικό φως μέσα στον κόσμο αποκτώντας ‘’χαρίσματα’’.

Αν μείνει να φωτίζει και φωτίζεται από το αστρικό φως, έχει εξηγηθεί/διασαφηνιστεί η χλωμότητα που εσωκλείει και περιβάλλει και ΕΚΕΙ ΜΕΝΕΙ… (προ και χωρίς Χριστό) πράμα που φυσικά δεν τον συμφέρει πνευματικά, γιατί εγκλωβίζεται στην αίγυπτο και τη δουλεία του κόσμου τούτου και τα φώτα της… (στην σκοτεινή μήτρα του κόσμου) αφήνοντας αφώτιστους τους άλλους ορόφους 4-7 (όπως εξηγήθηκε λίγο παραπάνω) στην κυριολεξία με ψυχικό και πνευματικό σκοτισμό, ατελής, ανολοκλήρωτος, βορά και δούλος του κοσμοκράτορα.

Φυσικά, αυτός ο φωτισμός δεν βρίσκεται έξω, αλλά αφού η Βασιλεία του Θεού εντός ημών εστί, αποκοπτόμαστε οικειοθελώς (μετά από αυτήν την γνώση) της ευλογημένης εξόδου, (ή κατά το εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζοντες) εισόδου μέσα μας, παραμένοντας εξωστρεφείς*** και ΕΔΩ αντί για ΕΚΕΙ… ΈΞΩ του Νυμφώνος κι όχι ΜΕΣΑ.

---

 * Μύηση και Ορθοδοξία

  

** Κάθετος Πνευματικός Κύκλος (οδοιπορικό της σοφίας του ανθρώπου)

Συνολικό συγγραφικό έργο

εντύπως 

---

Η Κλίμαξ, ως δρόμος από το κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν.

από τα 147 δελφικά παραγγέλματα στο ''άλ-φα'' που λείπει...

(ερωτήσεις) προς ενωτικούς... (για την επόμενη ημέρα) (εδώ φαίνεται ο σκολιός του Πάπα…)

''20 Ιουλίου 1054'' οριστικό σχίσμα (για όποιον ενδιαφέρεται να έχει ευλογία...)


---

*** Ελληνορθόδοξη οπτική πυραμίδων και Ανθρώπου

(ανέβηκαν οι αιγύπτιοι, οι Έλληνες κι όλοι οι εντρυφούντες στις γνώσεις ... και επέστρεψαν κενοί από αυτό που ζητούσαν ''εκεί έξω'' και αποτύπωσαν άλλο ένα στοιχείο ως ακριβή οδοδείκτη. Ο διάδρομος κατάβασης της πυραμίδας, σε 26ο33' όταν προβληθεί στο έδαφος, δείχνει τον δρόμο για την Βηθλεέμ...)

---

διάκριση μεταξύ λογικής (κόσμου) και υπέρκοσμου Λόγου

…ένας φίλος μου, στην αρχή αναζητήσεως της Αληθείας, την θεώρησε ως αναβαθμιζόμενη λογική με τέλος τον Λόγο.

Έτσι φαινόταν ένας δρόμος που ξεκίνησε με καλές προϋποθέσεις και στο τέλος του θα ήγγιζε το υπέρλογο Λόγο. Την όντως (φύσει) Αλήθεια. Όχι σε απάντηση του τι είναι αλλά τις είναι. Κι όμως. Στο τέρμα του δυνατού (ανθρώπινου και κοσμικού) λογικού, εμφανίστηκε ένας διαχωριστικός μεγάλος γκρεμός. Απέναντί του Ο Κύριος, πάνω σε πλάκες όπως φαίνονται στην αγιογραφία το όρος Θαβώρ (Μεταμορφώσεως) που να τον προσκαλεί με γλυκύτατο χαμόγελο: - έλα πήδα… κι είναι απαραίτητο το άλμα της πίστεως, η μετοχή της λογικής στους λόγους Γραφής και φυσικούς (δι ευχών των προφ.Μωυσή και Ηλία αντίστοιχα για την αντίληψη και ερμηνεία αυτών) μετοχής στην γέφυρα και κλίμακα Θεοτόκο, κατά το χαίρε κλίμαξ επουράνιε δι ης κατέβη ο Θεός, χαίρε γέφυρα μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν… για να μπολιαστεί η μία λογική με την άλλη, ώστε ο λογικός κατά Θεόν να συμπληρώσει την κατά κόσμο λογική και σοφία, που από μόνη της ωχριά.

Να διακριθεί η μία σοφία από την άλλη που ‘’απαιτεί’’ καθαρότητα οίκου και λειτουργικότητα οχήματος (ε-αυτού) κι όχι απλά τόμους και βιβλία. 

Τότε και μόνο τότε, χερουβείμ και σεραφείμ (οίκοι και οχήματα) γεφυρώνουν το χάσμα και μεταφέρουν τον λόγο στους πόδας Του Λόγου. Τότε ο νους εμπνέεται και λειτουργεί από την υπέρλογη λογική, την κατά φύσιν, όπως τότε στον προπτωτικό παράδεισο, με όρθια την σ+οφία **** κι όχι μεταπτωτική έρπουσα και δηλητηριώδη. 

Ανάλογο του διαφορετικού φωτισμού της ψυχής, ως μόνη δυνατότητα διακρίσεως του φυσικού από τον υπερφυσικό … 

Τότε το χοϊκό καλούπι, εμπεριέχει και γνωστοποιεί δια των θυρίδων του τον ενυπάρχοντα συλληφθέντα (με άλλα αισθητήρια πλέον, αναβαθμισμένα, μεταμορφωμένα) τον ουράνιο και αναφαίρετο και ασύλητο θησαυρό. Την σοφία του Τριαδικού Θεού, με λόγους της φύσης και Γραφών, με θεία ισχύ και πειθώ, σε σχέση με την ''έρπουσα'' σοφία των ανθρώπων…  

**** 3. Οδοδείκτες ελληνορθόδοξης παιδείας (φυσικό σώμα και Ουσία της Κιβωτού)