Γεν.γ’24 καὶ ἐξέβαλε τὸν ᾿Αδὰμ καὶ κατῴκισεν αὐτὸν ἀπέναντι τοῦ παραδείσου τῆς τρυφῆς καὶ ἔταξε
τὰ Χερουβὶμ καὶ τὴν φλογίνην ρομφαίαν τὴν στρεφομένην φυλάσσειν τὴν ὁδὸν τοῦ ξύλου
τῆς ζωῆς.
Γεν.δ’16 ἐξῆλθε δὲ Κάϊν ἀπὸ προσώπου τοῦ Θεοῦ καὶ ᾤκησεν
ἐν γῇ Ναὶδ κατέναντι ᾿Εδέμ.
Γεν.δ’25 ῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ
συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ,
ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν. 26 καὶ τῷ Σὴθ ἐγένετο υἱός, ἐπωνόμασε δὲ τὸ ὄνομα αὐτοῦ ᾿Ενώς·
οὗτος ἤλπισεν ἐπικαλεῖσθα τὸ ὄνομα Κυρίου τοῦ Θεοῦ.
Εδώ στην εξορία, στην κοιλάδα του
κλαυθμώνος, η επιστροφή / μεταστροφή ψυχής τε και σώματος, στο σύνολον άνθρωπος
‘’ΑΔΑΜ’’, έχει προϋποθέσεις…
Στο αριστερό σχήμα, φαίνεται η
απωλεσθείσα θέση του ΑΔΑΜ, όπου είχε κοινωνία με Τριαδικό Θεό, όπου πύρινη
στρεφόμενη ρομφαία απαγόρευε την είσοδο.
Σε αυτήν την χρονική (και διαχρονικά
συνειδησιακή) φάση, ο ΑΔΑΜ εκάθητο/κάθεται ΑΠΕΝΑΝΤΙ του παραδείσου... και
έβλεπε / βλέπει τον παράδεισο και θρηνεί.
Όταν όμως ο προσανατολισμός του
προσώπου, (πάλι ΑΔΑΜ – Ανατολή – Δύση – Άρκτος – Μεσημβρία ως αρχικά) από την
θέα και έμμεση μετοχή της Μίας Τρισηλίου Θεότητος, εκπέσει στο κατέναντι, ‘’φωτίζεται’’
πλέον από τα άστρα και την σελήνη.
Ελληνικώς, Ο ΘΕΟΣ vs
ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ* καταδεικνύει την ικανή διαφορά ‘’φωτισμού’’ για να κινήσει (και
συγκινεί πλέον) θεάρεστα τον άνθρωπο να βιώσει (χάριτι ως ανταπόδοση της καλής
προαιρέσεως) τον ύμνο των Χριστουγέννων: …Ἡ
γέννησίς σου Χριστὲ ὁ Θεὸς ἡμῶν, ἀνέτειλε τῷ κόσμῳ, τὸ φῶς τὸ τῆς γνώσεως· ἐν αὐτῇ
γὰρ οἱ τοῖς ἄστροις λατρεύοντες, ὑπὸ ἀστέρος
ἐδιδάσκοντο· σὲ προσκυνεῖν, τὸν Ἥλιον τῆς δικαιοσύνης, καὶ σὲ γινώσκειν ἐξ ὕψους
ἀνατολήν, Κύριε δόξα σοι.
Χωρίς Χριστούγεννα, μείναμε στο Ο
ΘΕΟΣ (354) υπό τον σεληνιακόν κύκλον και ‘’φωτιζόμενοι’’ από πολωμένο ψυχρό
φως, γέμον σκιές…
Νους
και χους υπό σκιάν θανάτου και τον χνου να θολώνει την όραση στον οφθαλμό
του νοός.
…Κι οι κινήσεις του νοός, (αν δεν
ακινητεί ως βεβλαμμένος) είναι η ευθεία,
η κυκλική και ο συνδυασμός αυτών, η σπειροειδής.
Ο Άβελ, προτυπώνει την κυκλική κίνηση και ο ΣΗΘ, (σε αντκατάσταση του Άβελ) την ευθεία. Μία διαμπερής διατρητική
κίνηση που ‘’διαπερνά’’ την φωτιά του κόσμου (Σ) και την παχυλότητα της σαρκός,
δια των λόγων (φυσικού και γραπτού – προφ.Ηλία και Μωυσή) Η , ‘’οράται και ορά’’
Θεόν.
Στο άρθρο Αρετές
και Αλήθεια (ελληνορθοδόξως προσεγγιζόμενες) γράφεται χαρακτηριστικά: …Ο
Τριαδικός Θεός ‘’κατέρχεται’’ δια του Αβραάμ
στον τύπο του Πατρός (πατρός, δύο διαθηκών που αναφέρει και ο Απ.Παύλος.
Την εκ δούλης Άγαρ η οποία συστοιχείται με το όρος Σινά και την εξ ελευθέρας
και εξ επαγγελίας προς την Σάρρα που έτεξε τον Ισαάκ). Κι ο Ισαάκ, είναι στην σκιά του Νόμου, στον τύπο του Υιού. Του υπάκουου υιού
που οδεύει προς θυσία. Και τέλος, ο Ιακώβ,
είναι κι αυτός στον τύπο του Αγίου
Πνεύματος, αφού γεννά τα 12 τεκνία από Λεία και Ραχήλ, πράξη και θεωρία
αντίστοιχα και τις δούλες αυτών.
... Η Αλήθεια εκ της γης
ανέτειλε* η δε δικαιοσύνη εκ του ουρανού διέκυψε…
Έτσι, για να φτάσουμε στο Α+Ω, από
εκεί που αρχίσαμε, εκεί να τελειώσουμε/τελειωθούμε, φαίνεται, πως αν δεν
''αναστηθεί'' ο Άβελ εντός μας (κυκλική κίνηση) ΚΑΙ ο ΣΗΘ (ευθεία κίνηση του
νου) από το κατέναντι στο ΑΠΕΝΑΝΤΙ δεν θα περάσουμε. ΔΕΝ θα θρηνήσουμε, ΔΕΝ θα
κινηθούμε όπως η ευλογημένη μεγάλη σαρακοστή μας καλεί, να εξαχθούμε από την
αίγυπτο και διανοητική προσέγγιση των αποτελεσμάτων, δια της ερήμου (και όρος
Σινά της Μεταμορφώσεως με την 2 κορυφούλες) στην άνω Ιερουσαλήμ και καρδία (αιτίες και πρωταίτιο) εν XC δια XC.
Αμήν γένοιτο γένοιτο, Κύριε
ελέησον και τω Θεώ δόξα!!
---
Περί
της ευθείας κίνησης του νου
---
---
Και… πως περνά κάποιος από το
κατέναντι στο απέναντι;
Όπως όρισαν, οι τα πάντα άριστα διαταξάμενοι
άγιοι…
ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΕΛΩΝΟΥ και ΦΑΡΙΣΑΙΟΥ ...Φαρισαίου φύγωμεν υψηγορίαν, και Τελώνου
μάθωμεν, το ταπεινόν εν στεναγμοίς, προς τον Σωτήρα κραυγάζοντες. Ίλαθι μόνε,
ημίν ευδιάλλακτε.
ΚΥΡΙΑΚΗ του ΑΣΩΤΟΥ ...Της πατρώας δόξης Σου, αποσκιρτήσας αφρόνως,
εν κακοίς εσκόρπισα, όν μοι παρέδωκας πλούτον. όθεν σοι, την του Ασώτου φωνήν
κραυγάζω. Ήμαρτον, ενώπιόν σου Πάτερ οικτίρμον, δέξαι με μετανοούντα, και
ποίησόν με, ως ένα εκ των μισθίων σου.
ΚΥΡΙΑΚΗ της ΚΡΙΣΕΩΣ ...Όταν έλθεις ο Θεός, επί γης μετά δόξης,
και τρέμωσι τα σύμπαντα, ποταμός δε του πυρός, προ του βήματος έλκη, και βίβλοι
ανοίγονται, και τα κρυπτά δημοσιεύονται. τότε ρύσαι με, εκ του πυρός του
ασβέστου, και αξίωσον, εκ δεξιών σού με στήναι, Κριτά δικαιότατε.
…Το στάδιον των αρετών ηνέωκται, οι βουλόμενοι αθλήσαι
εισέλθετε, αναζωσάμενοι τον καλόν της νηστείας αγώνα. Οι γαρ νομίμως αθλούντες,
δικαίως στεφανούνται. Και αναλαβόντες την πανοπλίαν του Σταυρού, τον εχθρόν
αντιμαχησόμεθα, ως τείχος άρρηκτον κατέχοντες την Πίστιν, και ως θώρακα την
προσευχήν, και περικεφαλαίαν την ελεημοσύνην. Αντί μαχαίρας την νηστείαν, ήτις
εκτέμνει από καρδίας πάσαν κακίαν. Ο ποιών ταύτα, τον αληθινόν κομίζεται
στέφανον, παρά του Παμβασιλέως Χριστού, εν τη ημέρα της Κρίσεως.
---
Μεταξύ των ουαί που απευθύνονται
από Τον Κύριο στους φαρισσαίους που όχι μόνο δεν μπαίνουν αλλά κωλύουν την
είσοδο και στους άλλους, τους υπενθυμίζει ότι είναι ένοχοι αίματος από Άβελ έως
Ζαχαρίου. [ἀπὸ τοῦ αἵματος ῎Αβελ τοῦ δικαίου
ἕως τοῦ αἵματος Ζαχαρίου υἱοῦ Βαραχίου, ὃν ἐφονεύσατε μεταξὺ τοῦ ναοῦ καὶ τοῦ
θυσιαστηρίου…(Ματθ.κγ’)]
Ανάλογη παρατήρηση κάνει και ο
αγ.Ιωάννης χρυσόστομος για τους αιρεσιάρχες και όσους δημιουργούν σχίσμα στην
Εκκλησία, ότι είναι ένοχοι αίματος, με
την ‘’απαγόρευση’’ (επαν)εισόδου στον παράδεισο, αφού γίνονται τροχοπέδη στην
έξοδο από χώρα σκιών κατέναντι, με τις
αγαπολογίες χωρίς Αλήθεια, με βαπτισματικές ‘’θεολογίες’’, με θεωρίες κλάδων, με
μεταπατερικά διανοοεφευρήματα που αντίκεινται στο Άγιο Πνεύμα...
Στην ουσία, αυτό το... ένοχος
αίματος από Άβελ έως Ζαχαρίου , είναι ότι ο αγαπολόγος αλλά όχι εν Αληθεία και
εν πνεύματι αγίω, αποκόπτει / ‘’θανατώνει’’ ως άλλος κάιν, τον Άβελ, απαγορεύοντάς τον την κυκλική κίνηση του νοός, δλδ την άμεση
κοινωνία με το Θεό και φωτισμό, αλλά και την δυνατότητα αφέσεως αμαρτιών που δίδεται μέσω Ζαχαρίου εκ της εξομολογήσεως στους έχοντες αποστολική διαδοχή ορθοδόξων
πνευματικών... οπότε και ισχυόντων
μυστηρίων.
Ισχύοντας του αγίου Ιωάννου
θεολόγου και αγαπημένου μαθητή Του Κυρίου το: … ὁ πιστεύων εἰς τὸν υἱὸν ἔχει ζωὴν αἰώνιον· ὁ δὲ ἀπειθῶν τῷ υἱῷ οὐκ ὄψεται
ζωήν, ἀλλ' ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ μένει ἐπ' αὐτόν. (Ιωαν.γ’36)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου