Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’

10 Καὶ ἐξῆλθεν ᾿Ιακὼβ ἀπὸ τοῦ φρέατος τοῦ ὅρκου καὶ ἐπορεύθη εἰς Χαρράν. 11 καὶ ἀπήντησε τόπῳ καὶ ἐκοιμήθῃ ἐκεῖ· ἔδυ γὰρ ὁ ἥλιος· καὶ ἔλαβεν ἀπὸ τῶν λίθων τοῦ τόπου, καὶ ἔθηκε πρὸς κεφαλῆς αὐτοῦ καὶ ἐκοιμήθη ἐν τῷ τόπῳ ἐκείνῳ. 12 καὶ ἐνυπνιάσθη, καὶ ἰδοὺ κλίμαξ ἐστηριγμένη ἐν τῇ γῇ, ἧς ἡ κεφαλὴ ἀφικνεῖτο εἰς τὸν οὐρανόν, καὶ οἱ ἄγγελοι τοῦ Θεοῦ ἀνέβαινον καὶ κατέβαινον ἐπ᾿ αὐτῆς. 13 ὁ δὲ Κύριος ἐπεστήρικτο ἐπ᾿ αὐτῆς καὶ εἶπεν· ἐγώ εἰμι ὁ Θεὸς… (Γεν.κη’)

…ὡς φοβερὸς ὁ τόπος οὗτος· οὐκ ἔστι τοῦτο ἀλλ᾿ ἢ οἶκος Θεοῦ, καὶ αὕτη ἡ πύλη τοῦ οὐρανοῦ. 18 καὶ ἀνέστη ᾿Ιακὼβ τὸ πρωΐ καὶ ἔλαβε τὸν λίθον, ὃν ὑπέθηκεν ἐκεῖ πρὸς κεφαλῆς αὐτοῦ, καὶ ἔστησεν αὐτὸν στήλην καὶ ἐπέχεεν ἔλαιον ἐπὶ τὸ ἄκρον αὐτῆς. 19 καὶ ἐκάλεσε τὸ ὄνομα τοῦ τόπου ἐκείνου Οἶκος Θεοῦ·

Ο Κύριος ενχρονίσθη και εχωρήθη στον πανάξιο Οίκο της Θεοτόκου. Η τιμιωτέρα των χερουβείμ και ενδοξοτέρα ασυγκρίτως των σεραφείμ έγινε και είναι διαχρονικά η επουράνιος κλίμαξ δι ης κατέβη ο Θεός και η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.  

Από απρόσωπη και εν σκιά (όπως όλη η ΠΔ) πριν, σε Πρόσωπο κεχαριτωμένο και μετοχή (με προϋποθέσεις) αυτής της μακαριότητος, στους αιώνες.

Επειδή όμως ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί: Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν, οι προϋποθέσεις είναι η καθαρότητα του οίκου μας και η λειτουργικότητα του οχήματός μας…

Ο άνθρωπος, σκιαγραφήθηκε ως πυραμίδα. Αν όμως αυτή η θεώρηση εξαντλείται ως ‘’τάφος’’ κι όχι ως ζωή και ένδειξή της, από τον καθένα μας εξαρτάται αν θα ισχύει το: γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε ή γεννηθήκαμε για να ζήσουμε.

Ο καλός Θεός, μακάρι να μας φωτίζει ώστε να γίνουμε αποδέκτες του: τας εννοίας κάθαρον, τους λογισμούς διόρθωσον… και δίνει διάκριση ζωής και ύπαρξης, όπως το εντόπισε ο κυρΦώτης Κόντογλου: καλό είναι να υπάρχεις, αλλά να ζεις, είναι άλλο πράμα!!

Στο όρος όπου ο Ιακώβ προείδε την Θεοτόκο και είναι το φρέαρ του, εκεί έθαψε η Ραχήλ τα είδωλα που έκλεψε από το σπίτι της*. Εκεί συνωμίλησε και η αγ.Φωτεινή με Τον Κύριο.

  

Η Ραχήλ τέλος, στον τύπο της θεωρίας, με τη γέννηση του Βενιαμίν, πεθαίνει και θάπτεται στην Βηθλεέμ. Θάπτεται η σκιά της θεωρίας, όπου γεννάται η θεία θεωρία Χριστός.

Από τον αββά Δωρόθεο και τα ασκητικά έργα, τον ακούμε να ορίζει κάπως μαθηματικά, ότι το άριστα της ύλης είναι 10, της ψυχής 100 και του πνεύματος 1000.

Ανεβαίνοντες κι εμείς από τη γη προς τον ουρανό, παράλληλα του κατεβαίνοντες στην βαθεία καρδία, ‘’ξεκολλάμε’’ από τη γη (και σάρκα) οδεύοντες στην κορυφή του τέλειοι γίνετε ότι τέλειος ειμί.

Από τα είδωλα που ‘’πρέπει’’ να θαφτούν (από τη δική μας θεώρηση), ώστε να συνομιλήσουμε (πρόσωπο προς πρόσωπο) με Τον Κύριο, λαμβάνοντας την θέση της αγίας παρά τω φρέαρ, η ψυχή μας. ΑΝ ΔΙΨΑ. ΑΝ περάσει (όσο πιο γρήγορα γίνεται) η αστοχία της ανευρέσεως Του Νυμφίου κατά το πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της;

…23 ἀλλ' ἔρχεται ὥρα, καὶ νῦν ἐστιν, ὅτε οἱ ἀληθινοὶ προσκυνηταὶ προσκυνήσουσι τῷ πατρὶ ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ· καὶ γὰρ ὁ πατὴρ τοιούτους ζητεῖ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτόν. 24 πνεῦμα ὁ Θεός, καὶ τοὺς προσκυνοῦντας αὐτὸν ἐν πνεύματι καὶ ἀληθείᾳ δεῖ προσκυνεῖν. 25 λέγει αὐτῷ ἡ γυνή· οἶδα ὅτι Μεσσίας ἔρχεται ὁ λεγόμενος Χριστός· ὅταν ἔλθῃ ἐκεῖνος, ἀναγγελεῖ ἡμῖν πάντα. 26 λέγει αὐτῇ ὁ ᾿Ιησοῦς· ἐγώ εἰμι ὁ λαλῶν σοι. (Ιωαν.δ’)

Μια φωνή ως αύρα λεπτή.

(Γ'Βασ.ιθ')... 11καὶ εἶπεν· ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος· 12 καὶ μετὰ τὸν συσσεισμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος.

Η Κυρία Θεοτόκος (άξιον εστίν) που αγιογραφήθηκε με τον Ιακώβ στην βάση, με προσκεφάλι την πέτρα, Πέτρα ην Χριστός, δεν έχει μόνο τον άνω στόχο, αλλά και από την αφετηρία, βοηθό. Χωρίς εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν. Συνοδοιπόρο, συμπλέοντα, Ιατρό των ψυχών και των σωμάτων ημών. Δόξα Σοι!!  

Ένας ‘’Ισραήλ**’’ όχι ως ιστορικό πρόσωπο (πολύ περισσότερο όχι ως εθνότητα), αλλά βιωματικό. Όχι δλδ εθνικιστικό, αλλά τον έναν εκ των δύο εθνών που διαστέλλονται. Τον μείζονα που δουλεύει τω ελάσσονι.*** Τον νου μας. Μια ‘’διάσταση’’ που ανευρίσκεται ΑΝ ξεκολλήσουμε από τον χου και ΑΝ διαλυθεί κι ο χνους**** που θολώνει (και σκοτίζει) την θεωρία αυτού.  

Ισραήλ επίσης σημαίνει, νους ορώμενος τω Θεώ. Χαμένοι πολλοί στην μη μετάφραση, στην μη πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών, μισούν και εχθρεύονται τον ίδιο τον εαυτό τους, τον σκοπό τους, την νοερά τους φύση.

Δι ευχών των παραπάνω υπουργούντων θείων προσώπων εκείνου του ευλογημένου ‘’χώρου’’ (και Αγίων Τόπων), αμήν αυτή η σαρακοστή να μην μείνει μονοδιάστατη ως πέρασμα χρονικό, αλλά ιδίως ως πέρασμα από χώρο στάσεως σε χώρα Αναστάσεως.

Αμήν γένοιτο γένοιτο!!  

---

* 34 Ραχὴλ δὲ ἔλαβε τὰ εἴδωλα καὶ ἐνέβαλεν αὐτὰ εἰς τὰ σάγματα τῆς καμήλου καὶ ἐπεκάθισεν αὐτοῖς. (Γεν.λα’)   

** 28 καὶ εἶπεν αὐτῷ· οὐ κληθήσεται ἔτι τὸ ὄνομά σου ᾿Ιακώβ, ἀλλ᾿ ᾿Ισραὴλ ἔσται τὸ ὄνομά σου, ὅτι ἐνίσχυσας μετὰ Θεοῦ, καὶ μετ᾿ ἀνθρώπων δυνατὸς ἔσῃ. (Γεν.λβ’)

*** δυο έθνη εν τη γαστρί σου εισίν και δυο λαοί εκ της κοιλίας σου διασταλήσονται και λαός λαού υπερέξει και ο μείζων δουλεύσει τω ελάσσονι (Γεν. κε’ 23) στο: Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ κάπως αναλύονται τα στοιχεία…

**** νους – χνους – χους (πορεία ένωσης εις ένα και άρση του μεσοτοιχείου παραπετάσματος)

---

• για το πως ''λειτουργούν'' οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, διαχρονικά προς φυσικοπνευματική ωφέλεια του ανθρώπου...