Απόστολος και Ευαγγέλιο (αγ.Αικατερίνας) και εξ αυτών δυο συνειρμικές σκέψεις

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Γ´ 23 - 29

²³ Πρὸ δὲ τοῦ ἐλθεῖν τὴν πίστιν ὑπὸ νόμον ἐφρουρούμεθα συγκλεκλεισμένοι εἰς τὴν μέλλουσαν πίστιν ἀποκαλυφθῆναι. ²⁴  ὥστε ὁ νόμος παιδαγωγὸς ἡμῶν γέγονεν εἰς Χριστόν, ἵνα ἐκ πίστεως δικαιωθῶμεν· ²⁵ ἐλθούσης δὲ τῆς πίστεως οὐκέτι ὑπὸ παιδαγωγόν ἐσμεν. ²⁶ πάντες γὰρ υἱοὶ Θεοῦ ἐστε διὰ τῆς πίστεως ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ· ²⁷ ὅσοι γὰρ εἰς Χριστὸν ἐβαπτίσθητε, Χριστὸν ἐνεδύσασθε. ²⁸ οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ. ²⁹ εἰ δὲ ὑμεῖς Χριστοῦ, ἄρα τοῦ Ἀβραὰμ σπέρμα ἐστὲ καὶ κατ’ ἐπαγγελίαν κληρονόμοι.

ΠΡΟΣ ΓΑΛΑΤΑΣ Δ´ 1 - 5

¹ Λέγω δέ, ἐφ’ ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, ² ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. ³ οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· ⁴ ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, ⁵ ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. 

ΚΑΤΑ ΜΑΡΚΟΝ Ε´ 24 - 34

²⁴ καὶ ἀπῆλθε μετ’ αὐτοῦ· καὶ ἠκολούθει αὐτῷ ὄχλος πολύς, καὶ συνέθλιβον αὐτόν. ²⁵ Καὶ γυνή τις οὖσα ἐν ῥύσει αἵματος ἔτη δώδεκα, ²⁶ καὶ πολλὰ παθοῦσα ὑπὸ πολλῶν ἰατρῶν καὶ δαπανήσασα τὰ παρ’ ἑαυτῆς πάντα, καὶ μηδὲν ὠφεληθεῖσα, ἀλλὰ μᾶλλον εἰς τὸ χεῖρον ἐλθοῦσα, ²⁷ ἀκούσασα περὶ τοῦ Ἰησοῦ, ἐλθοῦσα ἐν τῷ ὄχλῳ ὄπισθεν ἥψατο τοῦ ἱματίου αὐτοῦ·²⁸ ἔλεγεν γὰρ ἐν ἑαυτῇ ὅτι Ἐὰν ἅψωμαι κἂν τῶν ἱματίων αὐτοῦ, σωθήσομαι. ²⁹ καὶ εὐθέως ἐξηράνθη ἡ πηγὴ τοῦ αἵματος αὐτῆς, καὶ ἔγνω τῷ σώματι ὅτι ἴαται ἀπὸ τῆς μάστιγος. ³⁰ καὶ εὐθέως ὁ Ἰησοῦς ἐπιγνοὺς ἐν ἑαυτῷ τὴν ἐξ αὐτοῦ δύναμιν ἐξελθοῦσαν, ἐπιστραφεὶς ἐν τῷ ὄχλῳ ἔλεγε· Τίς μου ἥψατο τῶν ἱματίων; ³¹ καὶ ἔλεγον αὐτῷ οἱ μαθηταὶ αὐτοῦ· Βλέπεις τὸν ὄχλον συνθλίβοντά σε, καὶ λέγεις· τίς μου ἥψατο; ³² καὶ περιεβλέπετο ἰδεῖν τὴν τοῦτο ποιήσασαν.³³ ἡ δὲ γυνὴ φοβηθεῖσα καὶ τρέμουσα, εἰδυῖα ὃ γέγονεν ἐπ’ αὐτῇ, ἦλθε καὶ προσέπεσεν αὐτῷ καὶ εἶπεν αὐτῷ πᾶσαν τὴν ἀλήθειαν. ³⁴ ὁ δὲ εἶπεν αὐτῇ· Θύγατερ, ἡ πίστις σου σέσωκέ σε· ὕπαγε εἰς εἰρήνην, καὶ ἴσθι ὑγιὴς ἀπὸ τῆς μάστιγός σου. 

---

‘’Σήμερον’’ γιορτάζουμε την αγία πάνσοφο νύμφη Χριστού Αικατερίνα.

Βλέποντας τον νυμφώνα και κατανοώντας ότι ένδυμα ουκ έχομεν, δεν διαφέρουμε από την ασθένειαν της αιμορροούσης που χαρακτηρίζεται ως μάστιγα, αλλά και της νηπιώδους πνευματικής καταστάσεως που ελεγχόμεθα από επιτρόπους ή λειτουργούντες ως δούλοι των στοιχείων του κόσμου, της (έκπτωτης ακόμη προ και χωρίς Χριστό) φύσης.   

Σήμερα και κάθε μέρα, η πάνσοφος νύμφη Αικατερίνα μας προτείνει έναν δρόμο καθάρσεως* (αικατερίνα = αεί καθαρή) και ίασης της ψυχής μας ως αιμορροούσας**, που παρότι κοινωνούμε, το ένδυμα, οι δερμάτινοι χιτώνες δεν ‘’εγκλωβίζουν’’ την χάρη κι αυτή χάνεται. Χύνεται. Σπαταλάται.

Χρόνια πολλά, το ένδυμα XC που εκ βαπτίσεως ενδυθήκαμε για κληρονομία εξ επαγγελίας ως ‘’σπέρμα’’ Αβραάμ, αδυνατεί να μαζέψει ζωοποιούν Αίμα Χριστού εντός, και συγχρόνως, ο νους να μαζευτεί κι αυτός εντός του σώματος (και καρδίας) ως άλλου ωού, το σπερματοζωάριον (κατ' αναλογίαν, νους και ψυχή). Το μαστίγιον ακόμη δεν κόπηκε κι αυτή είναι η αναλογία της μάστιγός μας, ως ασθένεια.

Κι όταν ο απόστολος Παύλος αναφέρεται σε σπέρμα Αβραάμ, φυσικά και δεν εννοεί το εθνικιστικό και γήινο/σαρκικό σκέλος ώστε να παρεξηγηθούμε, αλλά το πνευματικό.

Επισκέπτεται Ο Κύριος την κάθε κεφαλή και το κάθε σώμα και του προσθέτει την δική Του αγάπη και αλήθεια (τον ίδιο Του Τον εαυτό), προσθέτοντας το Α στον παληό Άβραμ και το Ρ της δικαιοσύνης, στην παληά Σάρα, μετονομάζοντάς τους σε (ευλογημένους) Αβραάμ και Σάρρα.

Κι ο εύσπλαγχνος Πατήρ, τότε στην παραβολή του ασώτου επιπίπτει επί του τραχήλου του επιστρέφοντος υιού και τον ενδύει βασιλικό ένδυμα και δαχτυλίδι υιοθεσίας. Έτσι αποκόπτει το μαστίγιο του ‘’σπερματοζωαρίου’’ , έτσι λυτρώνει από την μάστιγα την αιμορροούσα ψυχή μας εν σώματι, αψαμένης αυτής, με πίστη, του ενδύματος Του Κυρίου. Τότε εξέρχεται δύναμη, τότε (και μόνο τότε) …οὐκ ἔνι Ἰουδαῖος οὐδὲ Ἕλλην, οὐκ ἔνι δοῦλος οὐδὲ ἐλεύθερος, οὐκ ἔνι ἄρσεν καὶ θῆλυ· πάντες γὰρ ὑμεῖς εἷς ἐστε ἐν Χριστῷ Ἰησοῦ.

Τότε ενσωματούμεθα στην πραγματική κληρονομία, την Μία Ορθόδοξη (σωτήρια) Εκκλησία και λυτρούμεθα εκ της μάστιγος, όσο δυνητικά έχει αποκοπεί το μαστίγιο (που δίνει τη δυνατόττητα και ελευθερία κίνησης προς ανεύρεσης του στόχου και σκοπού για το οποίο εδημιουργήθηκε και του δόθηκε ‘’ζωή’’) οπότε και η με ελευθερία κινητικότητά μας εκτός του σώματός μας (εξωστρεφώς), εκτός καρδίας (μετεωρισμός), εκτός Εκκλησίας (εκτός Ζωής)***.

Αμήν δι ευχών της πανσόφου νύμφης, να ιαθούμε ως άλλη αιμόρρου, να εισέλθουμε και ευστοχήσουμε εντός καρδίας, εντός Εκκλησίας (συγ-χωρούμενοι από Τον Κύριο) λυτρούμενοι εκ της μάστιγος, ελευθερούμενοι από την δουλεία εκ των στοιχείων του κόσμου, μεταγγίζοντας και σε μας έστω και ψυχία εκ των μυστικών της βιωμάτων καθαρότητος.

Όντας η αγία πάνσοφη νύμφη Αικατερίνη, στον πόδα του προφ.Ηλία... στην πνευματική γνώση των λόγων της φύσης, ως σοφία, όπως φαίνεται και από τη μία εκ των δύο (μη τυχαίες) κορυφούλες του όρους Σινά προτύπωση και συνέχεια υπέρχρονη της ελλάμψεως του θαβωρείου Φωτός, πρόταση για μετοχή στον καθένα μας, που θάθελε να μεταμορφωθεί εις τέκνον Φωτός και από δούλος κόσμου, δούλος Κυρίου. Αμήν γένοιτο.

---

* περί σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία)

** Η αιμορροούσα επίσης είναι η φύση και η ψυχή, που με τα πάθη
αφήνει να της γλιστρήσει πρός την ύλη η δύναμη που της δόθηκε
για τη δημιουργία έργων και λόγων δικαιοσύνης. (αγ.Μάξιμος ομολογητής) Πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της;

*** …πάντα μοι έξεστιν, αλλ΄ού πάντα συμφέρει