Οι πέντε αιτίες που ο Θεός παραχωρεί τον πειρασμό στην ζωή μας.

Ο Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής απαριθμεί πέντε αιτίες για τις οποίες παραχωρεί ο Θεός τη δυνατότητα στον διάβολο να πολεμά τους ανθρώπους:

Πρώτη αιτία, είναι για να μάθουμε να διακρίνουμε την αρετήν από την κακίαν μέσα από την εμπειρία αυτού του πολέμου.

Δεύτερη αιτία, είναι για να «εξαναγκαστούμε» τρόπον τινά, να προσκολληθούμε με βεβαιότητα και ακλόνητα στην αρετή.

Τρίτη αιτία, για να μην υπερηφανευόμαστε όταν προκόπτουμε στην αρετή, αλλά να συνειδητοποιήσουμε εκ της εμπειρίας του πνευματικού αυτού αγώνα ότι κάθε προκοπή είναι δωρεά του Θεού.

Τέταρτη αιτία, για να ταπεινωθούμε και για να συνειδητοποιήσουμε και μισήσουμε και ομολογήσουμε (εξομολόγησις) και εγκαταλείψουμε τις αμαρτίες μας, που γίνονται αιτία πειρασμών.

Πέμπτη αιτία, για να μην ξεχάσουμε την ιδική μας ασθένεια και την του Θεού δύναμη, όταν προοδεύοντας στον πνευματικό αγώνα αξιωθούμε και φθάσουμε σε κάποιαν αρετή.

Μέσα στις πιο πάνω αιτίες διαφαίνεται η Αγάπη του Θεού προς τον άνθρωπον. Ας μην ξεχνούμε ότι και οι θλίψεις και οι πειρασμοί είναι δώρα της φιλανθρωπίας του Θεού γιατί μέσα στις δοκιμασίες αυτές μπορούμε -αν το θελήσουμε- να συναντήσουμε τον πάσχοντα και σταυρωμένο Χριστό μας, και Αυτός θα μας αναστήση στην αιώνια ζωή.

Σε τελευταία ανάλυση, ο διάβολος με όλα τα τεχνάσματά του και παρ’ όλες τις μηχανουργίες του εναντίον μας, εν τούτοις αυτοκαταστρέφεται και θριαμβεύει η θεία φιλανθρωπία! Όπως η σταυρική παγίδα, που έστησεν ο διάβολος στον Χριστόν, απέβη τελικά η συντριβή του ίδιου του διαβόλου και η νίκη του Ιησού, (για αυτό και ο Σταυρός είναι από τότε το φοβερότερον όπλο κατά του διαβόλου), έτσι και κάθε παγίδα που στήνει ο διάβολος και σε μας, μπορεί να αποβή ήττα του Σατανά και αφορμή για τη σωτηρία μας. Με μίαν όμως απαραίτητη προϋπόθεση: ότι θα αντιμετωπίζουμε τους εκάστοτε πειρασμούς με κόψιμο του δικού μας θελήματος (δηλαδή του εγωισμού μας) και υπακοή «άνευ όρων» στο θέλημα του Θεού.

πηγή

---

Από τον ίδιο άγιο ακούμε, πως ο άνθρωπος είναι πιο μεγάλος από το σύμπαν, γιατί κλήθηκε να το κυβερνά. (Μπορεί στα κοσμικά και μετρούμενα και βιολογικά να εμπεριέχεται ως απειροελάχιστη αδύναμη κουκίδα, αλλά πνευματικά, εμπεριέχει τον κόσμο). 

Διανοίγεται χάριτι ένας δρόμος από εμπεριεχόμενο σε εμπεριέχοντα, όπου η έννοια ‘’άνθρωπος’’ νοηματοδοτείται πλέον δια XC εν XC, όπως αρχικά ορίστηκε.

Σε αυτήν την πορεία ψηλαφούμε λόγους εκ Λόγου, ένα σχέδιο, προσαρμοσμένο στο ανεπανάληπτο και μοναδικό πρόσωπο, άρα και μοναδικό, σύμφωνα με το οποίο σε συνεργασία με τον άνθρωπο, ο Θεός θάθελε να το ολοκληρώσει/σώσει.

Ακόμη και σε ένα χειροποίητο σχέδιο, δίνουμε κάποια περιθώρια στον κατασκευαστή, όταν βλέποντάς το από κάτω, δεν το κατανοούμε πλήρως ή ακόμη και καθόλου, αφού βλέπουμε κόμπους, μαζεμένες κλωστές, ρετάλια…

Φυσικά και η αδιακρισία μας, οφείλεται στην ανετοιμότητά μας, στο θολωμένο μας μυαλουδάκι που προσπαθεί με κοσμικό τρόπο και πολλά θέλω να κατανοήσει το υπέρ έννοια σωτήριο σχέδιο του Νοός.

Ο ΑΗΡ (Ορθοδοξία) διαλύει τον χνου μεταξύ νου και χου, κάνοντάς τον πιο λεπτό σε αντίληψη λεπτών εννοιών, πιο διάφανο τον παρεμβαλλόμενο μεσότοιχο.

Μεσότοιχος είναι και η φαντασία για το τι πιστεύουμε πως είναι ο κόσμος και ο άνθρωπος, σε σχέση με την (κατά Θεό) πραγματικότητα.

(από τις διαστάσεις του ανθρώπου…) κάποιος είδε τον κόσμο, να είναι ένα παληό πλυσταριό διαστάσεων 2Χ2.

Αυτή είναι και η μοναδική μέριμνα ως μέσον. Να καθαριστούμε για να εξέλθουμε. Και όσο αυτό θα επιτελείται, τόσο θα εισερχόμαστε στην καρδιά δια XC ΜΕ XC, στην Βασιλεία.     

Οι πειρασμοί, οφειλόμενοι στην θεία παραχώρηση, με ορθή αντιμετώπιση, αποδίδουν πείρα. Παρότι ακούγεται ‘’αυστηρά’’ …ὃν γὰρ ἀγαπᾷ Κύριος παιδεύει, μαστιγοῖ δὲ πάντα υἱὸν ὃν παραδέχεται. (και Σοφ.Σολομ. και Εβρ.ιβ'12)... η παιδαγωγία έχει και σκοπό και τον δρόμο για τον σκοπό. Ευλογεί / επιτρέπει δυσκολίες στη ζωή μας, τις οποίες αμήν με πίστη να αποδεχόμαστε. Αμήν να μας δίνει διάκριση, δύναμη και υπομονές στην ζωή. Ανδρειοσύνη, λεβεντιά.

…''Έτσι'' κάνουμε κι εμείς για να καθαρίσουν τα ρούχα μας. Με τα πολλά ‘’μαστιγώματα’’, καθαρίζονται οι δερμάτινοι χιτώνες και γίνονται διάφανοι. Πίσω δε από την καθαρότητα και διαφάνεια της ύλης και σαρκός και ενδύματος, φαίνονται τα πνευματικά και ο Θεός... οι λόγοι και Ο Λόγος.

Αλλιώς βέβαια συμπεριφέρεται ο άνθρωπος για να καθαρίσει τα λινά αλλιώς τα μεταξωτά. Εδώ αναπτύσσεται η μοναδικότητα και το ανεπανάληπτον του ανθρώπου, η πρόνοια και μέριμνα Του Αγαθού Θεού.

Σα να κάνει κάποιος εν κόσμω, το καλογερικό του…  . Με αυτό το θεόσδοτο χάρισμα, της καθαρότητος, λεπτότητος και διαφάνειας, σαν τζάμι από εδώ και από τώρα, βλέπει και μετέχει στα του Θεού, αφού αίρεται ο μεσότοιχος και συγχρόνως, ο κόσμος βλέπει να ενεργεί ο Θεός δια του συγκεκριμμένου προσώπου, στο μέτρο της χάριτος, με αφετηρία (δι ευχών) του πρωτοκλήτου αποστόλου Ανδρέα, όχι τυχαία ‘’αναγκαιότητα’’ ανδρείας ψυχής και σώματος στην πορεία της ζωής μας ΑΝ επιλέξαμε Χριστό.