Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία

Όταν ο άνθρωπος ασθενεί είτε από υπερβολή είτε από υστέρηση, η υγεία πετυχαίνεται στο μέσον.

Έτσι ορίστηκε και η Ορθοδοξία από αγίους, ότι μοιάζει με κόψη ξυραφιού, αλλά και πάλι μοιάζει με το νερό και το λίπασμα. Με λιγότερο νερό το φυτό δεν μεγαλώνει, με περισσότερο μουλιάζει και πνίγεται. Με λιγότερο λίπασμα δεν μεγαλώνει με περισσότερο από όσο πρέπει, καίγεται.

Η μέση, βασιλική οδός με διάκριση αποδίδει υγεία η δε ανισορροπία την διασαλεύει.

Όντας όμως ο άνθρωπος και σώμα και ψυχή, όπως το φωτόνιο και σωματίδιο και κύμα (ενέργεια) το ‘’φως’’ και η υγεία του, διασαλεύεται και ασθενεί και στα δύο πεδία αλληλοεξαρτούμενης δράσης. Και με πλεονασμούς ή υστερήσεις σωματικής βαθμίδας (υπό τον όρο της χρήσης του χου) αλλά και αντίστοιχες ψυχικές ανισορροπίες (νου).

Χαιρετούμε την Μητέρα της Ζωής Θεοτόκο, με πολλούς χαιρετισμούς, αλλά και με το χαίρε η τα εναντία εις ταυτό αγαγούσα.

Βλέπουμε στην βιολογική ζωή να χειρίζεται αντιτιθέμενες ενέργειες και δράσεις μέσα στον ίδιο τον εαυτό, για να αποκαταστήσει όσο μπορεί την μέση υγεία. Εκρύει τα αντίθετα γλυκογόνο (για να ανεβάσει το σάκχαρο) αλλά και ινσουλίνη για να το κατεβάσει. Ανεβάζει την θερμοκρασία του σώματος με την πύρωση (πυρετό) για να πετύχει τον μη πολλαπλασιασμό των μικροβίων. Σε κάποια άλλη φάση, διακριτικά, εφιδρώνει και κατεβάζει την θερμοκρασία γιατί αν δεν το έκανε, θα ‘’καιγόταν’’ ο οργανισμός.

Πάλι, βλέπουμε μια μαλακή καρδιά και έναν εγκέφαλο να προστατεύονται από σκληρό θώρακα και κρανίο δυνατό. Μπορεί ο άνθρωπος να παρασυρθεί, και από την σκληρότητα που αρμόζει στα περιβόλαια, να σκληρύνει και την καρδιά του ή πάλι άστοχα, από την μαλακότητα της καρδιάς να ατονίσει σαν υποχρέωση και να μαλακώσει τον θώρακα. Ούτε το ένα ούτε το άλλο, αλλά το καθένα για την εργασία που του ανατέθηκε. Η όποια αδιακρισία, χαλά την ισορροπία εκτιθέμενος ο άνθρωπος στην ασθένεια και επομένως θάνατο.     

Άλλοι επιμένουν η ζωή να ελέγχεται πλήρως από το λογικό και διάνοια και άλλοι από το συναίσθημα και καρδιά. Η μέση τομή, δεν είναι φυσικά ή το ένα ή το άλλο, αλλά ΚΑΙ το ένα ΚΑΙ το άλλο ΜΕ ΧΡΙΣΤΟ*, όπου το ένα (λογική εκ Λόγου) χαλιναγωγεί το άλλο (καρδία εμπαθής και εσκοτισμένη) και το άλλο (καρδία πύρινη) εμπνέει το πρώτο (νου). Αλοίμονο νους και καρδιά, χωρίς Χριστό αφού έτσι ιεροποιείται το και δρα το παράλογο ως λογικό αλλά και από την ευχή του αγ.Βασιλείου μαθαίνουμε… ημάρτομεν γαρ και ηνομήσαμεν, και ουκ εσμέν άξιοι άραι τα όμματα ημών και βλέψαι εις το ύψος του ουρανού· διότι κατελίπομεν την οδόν της δικαιοσύνης σου και επορεύθημεν εν τοις θελήμασι των καρδιών ημών….  

Όταν θα εισέλθουν οι έννοιες νους και καρδιά στη ζωή μας, από τότε αρχίζουν τα ωφέλιμα, αφού όσο αυτά ισχύουν και ενεργούν, τόσο θα επηρρεάζουν την πνευματική μας υγεία.

* όλο το νόημα της ζωής βρίσκεται στο να ζει ο νους και η καρδιά μας με το Θεό Γέροντος Σωφρονίου (+) και Συνομιλία ψυχής και νου (Αγίου Ιγνατίου Μπριαντσανίνωφ)

Φέρνει ο καλός Θεός ‘’εξισορροπιστές’’ ανθρώπους και καταστάσεις, για να μας ‘’ευθυγραμμίσει’’. Μέσω κινήσεων να μας ακινητεί θεοφιλώς και πάλι μέσω ακινησίας να μας κινεί πάλι θεοφιλώς.

Το μεταίχμιο κρίσης καλού και κακού δεν είναι κίνηση ή ακινησία, αλλά είτε κινούμαστε είτε ακινητούμε, να γίνεται ΜΕ ΘΕΟ. Δια και εν XC. Δεν τίθεται το φαινόμενο δίπολο ή προσευχή ή δράση, ομιλία ή σιωπή, δέχου ή απόρριπτε (αλλά μη δέχου και μη απόρριπτε ), και,  ό,τι κι αν αποφασίσει να κάνει ο άνθρωπος να βάλει συνεργάτη τον Θεό και να του δίνει ΔΙΑΚΡΙΣΗ. Την μητέρα των αρετών. Πότε να μιλά, πότε να σιωπά. Πότε να δρα (κινούμενος) πότε να ακινητεί (σαν την Μαρία) και να μην χάνει την αγαθή μερίδα. Πότε να δέχεται πότε να απορρίπτει, μην τύχει και υβρίσει από αδιακρισία το Άγιο Πνεύμα.

Μπορεί να παρασυρθεί ο άνθρωπος και αντί να μισήσει την αμαρτία και ανομία (ευστόχως και βαθειά) να μισήσει τον αμαρτωλό και αιρετικό, αστόχως, αντί τον υποκινούντα και εμ-πνέοντα μισόκαλο.

Μπορεί να αγαπήσει/συμπαθήσει την ελληνική φιλοσοφική προσέγγιση (με σοφία) και να υποτιμήσει την εβραϊκή φιλοδύναμη (με σημεία). Κι οι δυο όμως προσεγγίσεις, προ και χωρίς Ένσαρκο Λόγο, έχουν τρωτές πτέρνες (Αχιλλέας – Ησαύ).  Και έρχεται ο Ιακώβ, (με επηλλειμένη την χείραν επί της πτέρνας του Ησαύ) στον τύπο του Αγίου Πνεύματος που ‘’τεκνοποιεί’’ Λεία και Ραχήλ (πράξη και θεωρία) και δούλες αυτών (σαρκικά και διανοητικά σε σχέση με τις κυρίες σώμα και νου) χαρίζοντας 12 (όχι τυχαία τόσα) τεκνία, για να καλύψει/πληρώσει τα κενά. Δεν ήλθε να καταλύσει, αλλά να (συμ)πληρώσει.

[Όπως ο ιατρός δεν έρχεται για να καταργήσει τον ασθενή αλλά με εμ-βόλια και δράσεις (προσθετικές ή αφαιρετικές) συμπληρώνει υγεία στον άνθρωπο, πόσο πιο εύστοχα ο καλός Θεός, Ιατρός ψυχής και σωμάτων.]

Μέσα στην αδιακρισία της αγάπης και μίσους, πολύ πιθανόν να διολισθαίνουν και επιβάλλονται συμπεριφορές που ασθενούν αντί να δυναμώνουν εν XC τον άνθρωπο. Η ‘’τομή’’ (μεταίχμιο) δεν είναι πάλι, καλοί Έλληνες και κακοί εβραίοι, αλλά Έλληνες ΚΑΙ εβραίοι (προ XC) ΜΕ XC, vs Έλληνες ΚΑΙ εβραίοι (ανεξαρτήτως χρόνων) ΧΩΡΙΣ XC.

Μην τύχει και χαϊδέψουμε τα είδωλα των ελλήνων από την καλώς εννοούμενη αγάπη για την Ελλάδα, αλλά και συγχρόνως, να μην υποτιμήσουμε αδιάκριτα και κακώς τους προφήτες και εργάτες και ευλογημένους από Τριαδικό Θεό, εβραίους.

Ναι στους οδοδείκτες, όχι στους πλανευτές που αλλού θάθελαν να οδηγήσουν τον άνθρωπο.      

Καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…

Κι αυτή η άνωθεν δωρεά, ανταπόκριση της καλής προαιρέσεως και ορθόδοξης πίστης, είναι η αιτία φωτισμού, που αφού επιτευχθεί η ‘’μέση’’ από τα κοσμικά (αποφευκτέα) άκρα, αρχίζει και μας ανεβάζει στο ποθητό άνω άκρο.

Προσευχή και δράση, που στο σύνολο πρέπει να μας δίνουν 100% για την επίτευξη ενός στόχου, το μέσον και η εμμονή σε αυτό, 50-50, δεν είναι ευλογία και υποχρέωση. Το ένα, ‘’πρέπει’’ να ελαττούται και το άλλο να αυξάνει. Η παντοδύναμη προσευχή να κερδίζει ‘’έδαφος’’ σε σχέση με την δυνατή δράση. Η ‘’ακινητούσα’’ Μαρία σε σχέση με την αεικινούμενη Μάρθα. Αλλά! πάντα στο μέτρο της αναλογίας, σε συλλογικό πλαίσιο, μην τύχει και κάποιος έπρεπε να δράσει και ακινητεί ή να προσευχηθεί και δρα αστόχως και ματαίως... (όλα υπό την σκέπη και ευλογία του Θεού. Μην τύχει και ισχύσει το γνωστό, αν δεν φυλάξει Ο Κύριος, ματαίως ηγρύπνησεν ο φύλαξ και άλλα σχετικά...).  

Το ‘’υποχρεωτικό’’ κάτω μέσον, είναι η αγάπη. Η ίση απόσταση από τους συνανθρώπους και όλην την κτίση σαν ήλιος σαν νερό που ξεδιψά και φωτίζει αδιακρίτως. Η ανοιχτή αγκαλιά του Σταυρωθέντος Κυρίου, που πάντα τα έθνη εκάλεσε. (οριζόντιο τμήμα του Σταυρού).

Η κατά πλάτος όμως ΑΓΑΠΗ δεν αρκεί. Φυτεύτηκε ως φιλοξενία αλλά το δέντρο είναι τρίκλωνο. Ο Θεός, τριαδικός. Ο Πατήρ παρουσιάζει Τον Υιό και το Άγιο Πνεύμα τον άλλον παράκλητο. Η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε, Αυτήν την ΑΛΗΘΕΙΑ προσκυνούμεν ως πρόσωπο (εγώ ειμί… όχι σε απάντηση ‘’τι’’ είναι αλλά ‘’τις’’ είναι) , Αυτήν (είθε να) ακολουθούμε στην ανοδική Της πορεία.       

Η εναλλαγή διακριτικά, κίνησης και ακινησίας, αφού έχουμε ήδη επιτύχει το κάτω μέσον, ανεβαίνοντες, μου θυμίζει την ‘’πορεία’’ ενός δύτη, που ανεβαίνοντας από το βάθος της θάλασσας στην επιφάνεια (και Επιφάνεια), κάθε τόσο, πρέπει να ισορροπεί την μέσα με την έξω πίεση. Μια πορεία τεθλασμένη, αλλά κατά Θεόν, ευθεία.

Μέχρι τα όρια του κόσμου γνωρίζεται η ισορροπία με έννοιες  ελληνικώς και με εικόνες ιουδαϊκώς, με κοινό τόπο κοινωνίας, πηγής (Α) και προοπτικής (Ω), όπου και τα δυο είναι συμβολικά και έχουν αποτυπωμένη εν σοφία και σημείοις, την Ουσία και Πρόσωπο. 

Όποιος έφτασε να αναγνωρίσει μέσα από τα σύμβολα και τις έννοιες την Θύρα (Ιησού) σε αυτόν εναπόκειται να ανέλθει, ώστε να κατέλθει η χάρις του Θεού που είναι η η υπέρ νουν ειρήνη, στους ποιούντες ειρήνη. Όποιος όμως δεν εισέρχεται δια της Θύρας, ως κλέφτης και άρπαγας θα κατακριθεί και νομήν δεν θα βρίσκει. 

Ειρήνη όμως ΜΕ ελευθερία και όχι σαν την ειρήνη που θέλουν να επιβάλλουν οι οικουμενιστές ειρηνολόγοι/αγαπολόγοι, που με αγάπη, αλλά χωρίς αλήθεια και κρατώντας ίσες αποστάσεις (τάχα ισορροπία) από Αλήθεια και αληθοφάνεια, χάνοντας και Υιό και Πατέρα.

Αυτό όμως στην κυριολεξία είναι το κάτω άκρο. Ο σκοτισμός και σχέδιο του πονηρού, που συμπαρασύρει και ορθοδόξους.

Κανείς δεν μπορεί να πει (ομολογήσει) Τον Κύριο, Κύριο, ει μη εν Πνεύματι Αγίω. Με Αγάπη ΚΑΙ Αλήθεια εν πνεύματι αγίω (ορθοδόξως) ανεβαίνουμε στο άλλο άκρο, το ποθητόν Φως. Δια του Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω και από τα πριν απρόσωπα σχήματα (και οχήματα που μας έφεραν μέχρις εδώ), στο Πρόσωπο.   

Θεωρούντες αυτήν την υπό ανάβαση κλίμακα Αληθείας, και όστις θέλει, όπως προδιατυπώθηκε ως την τεθλασμένη πορεία του δύτη, με αρκετές στάσεις, ικανές για να ισορροπεί την εσωτερική και εξωτερική πίεση, διαβάζουμε από την κλίμακα του αγ.Ιωάννου Σιναΐτου (βαθμίδα ιδ’ περί γαστριμαργίας):   

…8. Ἐνόμισε ὁ θεήλατος Εὐάγριος ὅτι ἔγινε σοφώτερος τῶν σοφῶν καὶ στὴν μορφὴ καὶ στὸ περιεχόμενο τῶν λόγων του. Ἀπατήθηκε ὅμως ὁ ταλαίπωρος καὶ φάνηκε ἀνοητότερος τῶν ἀνοήτων καὶ σὲ πολλὰ ἄλλα ζητήματα καὶ σ᾿ αὐτό. Ἐδίδαξε: «Ὁσάκις ἡ ψυχὴ ἐπιθυμεῖ ποικίλα φαγητά, ἂς θλίβεται μὲ ἄρτον μόνο καὶ ὕδωρ». Εἶναι δὲ ἡ προσταγή του αὐτὴ σὰν νὰ προτρέπης ἕνα παιδὶ ν᾿ ἀνεβῆ μὲ ἕνα βῆμα ὅλη τὴν σκάλα.

Ἐμεῖς ὅμως, ἀντικρούοντες τὸν ὁρισμό του, ὡς ἑξῆς ὁρίζουμε: Ὅταν ἐπιθυμοῦμε τὰ διάφορα φαγητά, ζητοῦμε κάτι ποὺ εἶναι μέσα στὴν φύσι μας. Γι᾿ αὐτὸν τὸν λόγο ἂς χρησιμοποιήσωμε ἕνα τέχνασμα πρὸς τὴν πολυμήχανη κοιλία, καὶ μάλιστα ἂν δὲν μᾶς ἀπειλῆ βαρύτατος πόλεμος ἢ δὲν ὑπάρχη πένθος ἢ κανὼν γιὰ προηγούμενες σοβαρὲς πτώσεις. Ἂς κόψωμε πρῶτα τὰ λιπαρά, ἔπειτα τὰ ἐρεθιστικὰ καὶ ἔπειτα τὰ εὔγευστα.

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση για ισορροπία μέσα σε έναν τανύζοντα σε ανισορροπίες κόσμο και να μας παρέχει την δωρεά και άκρο της ορθοδόξου υγείας δια των πνευματικών (με μυστικά και μυστηριακά εφόδια) δι ευχών και εξαιρέτως της γλυκυτάτης Θεοτόκου. Μητέρα της Ζωής.

 

---

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου… (γιατί αυτό αναγινώσκεται τετράκις κι όχι τρισσώς ως ήθισται)

ΠΡΟΣΕΥΧΗ Ή ΔΡΑΣΗ ή ΠΡΟΣΕΥΧΗ ΚΑΙ ΔΡΑΣΗ;

Περί της κατ’άμφω υγείας…

ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ σε εβραίους και έλληνες

Περί αγάπης … (και Αληθείας)

Για την ταπεινολογία και την ταπεινότητα και πως από τη μία περνάει κάποιος στην άλλη.

Η εμβάθυνση από τα εξωτερικά προς το μέσον και μέση καρδία ως πνευματικό κέντρο (ίχνος και πόδα – οριζόντια επί γης κίνηση - ) Αυτού που προβάλλεται και προσκαλεί για (συν)οδοιπορία από τα κάτω στα άνω (κάθετη ανυψωτική), ευλογείται ως κεντρομόλος. Αιτία της αντίθετης έκπτωσης, είναι η ακολούθηση της φυγοκέντρου. Ι ως Ιησούς, Ι ως δέκατο τάγμα δαιμόνων. Ανοδική 9, καθοδική 6. Πύρινη στρεφόμενη ρομφαία απαγορεύουσα και ‘’πύρινη’’ στρεφόμενη χάρις που εισάγει. Και οι δύο, ενεργούν στην καρδιά από την οποία ακολουθούν ανάλογα βιώματα σε νου και χου. Αμήν εκτυπώτερον.    

Αυτές είναι οι δύο τάσεις που αναλύονται στον παρακάτω δεσμό, με εμάς να ζητάμε από την ολκάδα των θελόντων σωθήναι την καλή σωτήρια έλξη. 3 σταυροί 3 θελήματα … 2 τάσεις

Δι ευχών των σήμερα εορταζόντων αγίων (30 Ιαν)

H αγαπολογία χωρίς Αλήθεια (το κάτω άκρο της Ορθοδοξίας, που ο καλός Θεός επιτρέπει εντός του Σώματός Του) και που ''ιεροποιείται'' από οικουμενιστές (προκαλώντας όμως οργή Θεού) και η ειρήνη χωρίς ελευθερία (ειρήνη του αμαλήκ) προσκαλεί τους ανθρώπους σαν σειρήνα για... ''ενότητα στην κενότητα'' (που λέει ένας άγιος...). Στην ισορροπία κατά Θεόν και πρόσκληση ενότητος, προστέθηκε δολίως, το ίδιο ‘’κ’’ της κενότητος και του κα(κ)ού, αντί του κα(λ)ού και προς τα άνω ενότητα.

Η ΔΙΑΚΡΙΣΗ ΤΟΥ ΚΑΛΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ

...14 καὶ γὰρ τὸ σῶμα οὐκ ἔστιν ἓν μέλος, ἀλλὰ πολλά. 15 ἐὰν εἴπῃ ὁ πούς, ὅτι οὐκ εἰμὶ χείρ, οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ σώματος, – οὐ παρὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ σώματος; 16 καὶ ἐὰν εἴπῃ τὸ οὖς, ὅτι οὐκ εἰμὶ ὀφθαλμός, οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ σώματος, – οὐ παρὰ τοῦτο οὐκ ἔστιν ἐκ τοῦ σώματος; 17 εἰ ὅλον τὸ σῶμα ὀφθαλμός, ποῦ ἡ ἀκοή; εἰ ὅλον ἀκοή, ποῦ ἡ ὄσφρησις; 18 νυνὶ δὲ ὁ Θεὸς ἔθετο τὰ μέλη ἓν ἕκαστον αὐτῶν ἐν τῷ σώματι καθὼς ἠθέλησεν. 19 εἰ δὲ ἦν τὰ πάντα ἓν μέλος, ποῦ τὸ σῶμα; 20 νῦν δὲ πολλὰ μὲν μέλη, ἓν δὲ σῶμα. 21 οὐ δύναται δὲ ὀφθαλμὸς εἰπεῖν τῇ χειρί· χρείαν σου οὐκ ἔχω· ἢ πάλιν ἡ κεφαλὴ τοῖς ποσί· χρείαν ὑμῶν οὐκ ἔχω· 22 ἀλλὰ πολλῷ μᾶλλον τὰ δοκοῦντα μέλη τοῦ σώματος ἀσθενέστερα ὑπάρχειν ἀναγκαῖά ἐστι, 23 καὶ ἃ δοκοῦμεν ἀτιμότερα εἶναι τοῦ σώματος, τούτοις τιμὴν περισσοτέραν περιτίθεμεν, καὶ τὰ ἀσχήμονα ἡμῶν εὐσχημοσύνην περισσοτέραν ἔχει. 24 τὰ δὲ εὐσχήμονα ἡμῶν οὐ χρείαν ἔχει. ἀλλ᾿ ὁ Θεὸς συνεκέρασε τὸ σῶμα, τῷ ὑστεροῦντι περισσοτέραν δοὺς τιμήν, 25 ἵνα μὴ ᾖ σχίσμα ἐν τῷ σώματι, ἀλλὰ τὸ αὐτὸ ὑπὲρ ἀλλήλων μεριμνῶσι τὰ μέλη· (Α’ Κορ.ιβ’) 

...κι αυτό, γιατί παρατηρείται μια διάθεση αφενός κατάκρισης/υποτίμησης του έργου των άλλων μελών (κυττάρων του Σώματος) και αφετέρου αδιάκριτης επιβολής της δικής μας θελήσεως και τρόπου δράσης στους άλλους, χαρακτηριστικό της Μάρθας που παραπονέθηκε στον Κύριο ότι η Μαρία δεν την βοηθά. Η πληρότητα του σταυρού σαν (προσωπική) φιλοθεΐα (ακινησία κάθετη διάσταση, το Ι της Μαρίας) και φιλανθρωπία (κίνηση και διακονία, οριζόντιο σκέλος, το Θ της Μάρθας) ΚΑΙ συγ-χωρεί ΚΑΙ ελέγχει. Παρατηρεί δε ο γερ.Θεόκλητος διονυσάτης...: 

Συνέχεια στις Ισορροπίες και άκρα στην Ορθοδοξία (εντός των τειχών…)