2 σκέψεις πάνω στην επιστολή του Πειραιώς

Ο πληθυντικός, αποδεικνύει επίπεδο γράφοντα και ανεβάζει (συνήθως) και τον αποδέκτη σε ένα πραγματικό ή φαινομενικό ύψος ‘’τιμής’’. Ο ενικός, ‘’δείχνει’’ ισότητα ή υποτίμηση προς τον απευθυνόμενο.

Χρειάζεται ΔΙΑΚΡΙΣΗ χρησιμοποίησης γλώσσας κι αυτή νάναι σύμφωνη με την (αγιοπνευματική) γλώσσα της Αληθείας.

Η παρατήρησή μου, δεν είναι προς τον πειραιώς, που δείχνει ο άνθρωπος το επίπεδό του, αλλά εμμέσως υποβιβάζει την Εκκλησία υπό την Πολιτεία, (θέση που δεν δέχομαι) αλλά την απήχηση που έχει αυτός ο πληθυντικός, σε έναν κατά συρροή ψεύτη, σε ένα παιδί υποταγμένο στην ΝΤΠ, εθνομηδενιστή, κ.α. πραγματικά και κοσμητικά επίθετα και προσδιορισμούς.

Ο πειραιώς, κάνει πως δεν καταλαβαίνει, πως η (αντίχριστη και ανθελληνική) στάση του παιδείας (αλλά και αστυνομίας, και μεταναστευτικού και οικονομίας

 και κάθε πολιτικής θέσεως της παρούσης κυβερνήσεως και βουλής) είναι κάτι μεμονωμένο, αυθύπαρκτο ή ανεξέλεγκτο από την βούληση του πρωθυπουργού, οπότε καλό θα ήταν να επέμβει και να το διορθώσει ‘’λογικά’’.

Επί του προκειμένου, μπορεί καλά να κάνει και να ανεβάζει το επίπεδο συνομιλίας, αλλά μας ‘’καίει’’ (αφορά άμεσα) το αποτέλεσμα.

Αν απευθύνεται σε έναν που πράγματι του ξέφυγε κάτι και έχει την καλή διάθεση να το διορθώσει, θα το δει σοβαρά. ΑΝ (κατά την γνώμη μου) απευθύνεται σε έναν μισιονάριο, θα προκαλέσει μειδίαμα, αφού θα υφέρπει η πεποίθηση ότι, ό,τι και να τους κάνω τους βλάκες, αυτοί θα με έχουν στα ύπατα αξιώματα, θα μου αποδίδουν τον οφειλόμενο σεβασμό σαν πρωθυπουργό κι εγώ θα κάνω την δουλίτσα μου… (δλδ αυτό για το οποίο πληρώνομαι).

Μπροστά σε αυτό το υποχθόνιο μειδίαμα που μπορεί να μειώσει την αντεθνική και αντίχριστη δράση του παιδείας, έτσι για το φαίνεσθαι, αντιπαρέθεσα το εμότικον με δακράκι… έτσι είναι τα πράματα. Ή θα χαροποιείς τον άγγελο, ή θα τον στεναχωρείς. Και το χάιδεμα στην επικρατούσα πολιτική ηγεσία (που απευθυνόμαστε με το σεις και το σας) προκαλεί χαμόγελο σε αυτούς και συνέχεια στενοχωρίας για μας.

Νωπή είναι η εορτή του Σταυρού, διαχρονικά μάλιστα ισχύουσα, που στην ερώτηση, σε τι κόσμο ζούμε; η απάντηση είναι απλή αλλά με πλήρη δυναμική διευθέτηση. Σε έναν κόσμο σταυρωτών και σταυρούμενων, (αδικούντων και αδικουμένων) που ανάμεσά τους ο Σταυρός φέρνει και θα φέρει την πρέπουσα κατά Θεόν ισορροπία και προοπτική.

Η δόξα των αγγέλων και το τραύμα των δαιμόνων. …του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας… κι εκεί, Ο Κύριος συστυαρωμένος με τους 2 ληστές εκατέρωθεν, συμπυκνώνων όλη τη φύση, όλους τους ανθρώπους.

Πεπαιδευτικά πάντως, γιατί ενώ η εκκλησία μοιάζει να είναι υπό της πολιτείας, στην πραγματικότητα ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ, θα έπρεπε να την ελέγχει, όπως θαρσαλέως έκανε ο αγ.Ιωάννης Χρυσόστομος.

Και λέει ο αγ.Παΐσιος για την εξομολόγηση *: … Αυστηρότητα στους αναιδείς, επιείκεια στους φιλότιμους. …Η καλωσύνη βλάπτει τον αμετανόητο.   

ΔΙΑΚΡΙΣΗ … ώστε πριν να πέσει κάποιος στο άλλο άκρο μομφής, ‘’εσύ θα ήσουν ευχαριστημένος αν τον έβριζε; ‘’ να υπάρχει σοβαρότητα, παρά γλύψιμο. Αφήνοντας τον πειραιώς να ‘’στολίζει’’ ή στολίζει με τον τρόπο του τον πρωθυπουργό.

Η δε καραμέλα της υπακοής στα πνευματικά και στα πολιτικά, να μην ισχύει πάντα ως πανάκεια, τάχαμου ως ''έννομη τάξη'' που αν είναι ασθενής, πρέπει με κάποιο τρόπο να ιαθεί.

Γιαυτό και λογικά, μετά την πρώτη έγγραφη ‘’ευγένεια’’ έρχεται ένας λογικός και εύστοχος θυμός, καθώς γενήκαμε (οργανωμένα και δόλια) πολίτες ΙΙΙης κατηγορίας (και βάλε) .... Η Εκκλησία θεωρείται «παρίας» του κοινωνικού συστήματος. Τίθεται η Εκκλησία σε ήσσονα μοίρα από το Ισλάμ, τον Ιουδαϊσμό και ότι είμεθα υποκείμενα του κάθε κυρίου Φίλη. Δεν μπορεί να έχει άλλα μέτρα και άλλα σταθμά για τους Έλληνες Μουσουλμάνους και τους Έλληνες Εβραίους. Από ομιλία του σεβασμιωτάτου.

---

Πείθεσθε τοις ηγουμένοις, συγκύπτουσα και μία θάλασσα φουρτουνιασμένη ‘’δρόμος’’ απόσταση, για την ανόρθωση και διάβασή της

Μη κύπτοντες ΠΑΝΤΑ και εις ΠΑΝΤΑΣ αδιακρίτως…

Η χαρά των οικουμενιστών. Η απροϋπόθετη και αδιάκριτη ‘’υπακοή’’. 

---

* Λόγοι και εργα γέροντος Παϊσίου _ για την εξομολόγηση

---

εξωτερικά και εσωτερικά.... παράσημα

---

** επί της επιστολής του μητροπολίτη, στο φβ σχολίασα:

- ἐξαίρετη προσωπικότητά Σας ... (δεν μπόρεσα να διαβάσω παρακάτω) :'(

Επ’ αυτού του σχολίου μου, κάποιος πρώην φίλος, μου απάντησε:

- έπρεπε νά τόν βρίσει γιά νά είσαι ικανοποιημένος εσύ?

Αν θα ήταν ΜΟΝΟ για στείρα κοινωνική κριτική, θα το σταματούσα πάραυτα. Επειδή όμως έχει συνάφεια με την ψυχή και την σωτηρία μας, δυο σκέψεις.

Ήταν πρώην φίλος, διότι ο ίδιος με διέγραψε, αφού μάλλον δεν συνέπλεαν οι γνώμες μας περί ‘’αγάπης’’. Για τα ‘’ανοίγματα’’ του πατριάρχη. Κι αν το αναλογιστώ βαθύτερα (Κύριος οίδε αν αληθεύει) προτιμά τον διάλογο με ετεροδόξους και αλλοθρήσκους του (αποτυχημένου θεάτρου) ΠΣΕ, παρά του ομοδόξου του, επειδή τον ελέγχει. Είναι αλήθεια, πως διαλέγονται με άλλους και αυτούς ακούνε και δέχονται, όχι όμως τους αγίους… μεταπατερικώς, με θεωρία κλάδων, με αποδοχή ως ισχυόντων μυστηρίων τους ανύπαρκτους καρπούς (κατά Τον Κύριο) των κλημάτων που έχουν αποκοπεί από Την Άμπελο. Κρίμα.    

Όλοι (ή σχεδόν όλοι) γνωρίζουμε, πως όταν ο αλιτήριος θέλει να πλανήσει, από αγάπης άρχεται… μαγαρίζοντας αυτήν την έννοια, ΟΣΟ λείπει η Αλήθεια.

Κι ο καλός Θεός, έβαλε ένα νεύρο στην ψυχή, που λέγεται θυμός. Και πρέπει να θυμώνουμε, αλλά να θυμώνουμε εύστοχα […26 ὀργίζεσθε, καὶ μὴ ἁμαρτάνετε· Εφεσ.δ’)]. Δεν πλαστήκαμε για να ξεδοντιάσουμε / απονευρώσουμε την ψυχή μας σε απαθή (ΧΩΡΙΣ ΑΛΗΘΕΙΑ***) ‘’αγάπη’’, την γνωστή, αδιάκριτη, συγ-χωρετική αγαπολογία. Έστησε έχθρα ενάντια στον αναληθή έρποντα κι όχι αδιάκριτες και απροϋπόθετες ‘’αγάπες’’.

Καλά κάνει η αγάπη και απλώνεται (οριζόντια) για να αγκαλιάσει όλον τον κόσμο, αλλά αν δεν έχει ύψος (κάθετη διάσταση του Σταυρού) ως Αλήθεια (η αλήθεια εκ της γης ανέτειλε…) δεν προσκυνείται Ο αληθής Θεός, αλλά ο αντικατοπτρισμός Του. Όχι ο ΤΡΙΑΔΙΚΟΣ ΘΕΟΣ (999) δια Του Εσταυρωμένου, αλλά ο ΙΑΠΕΤΟΣ (666) που κατά τα αρχαιοελληνικά, είναι ο αληθοφανής ποιητής ουρανού και γης.

Κι ο πάπας (με τον σκολιό του, που είναι σατανιστικό σύμβολο του 4^ου αιώνα, Τον Σταυρό πολεμά και) αυτόν, τον χριστό ξένο σταυρού (χξς’) θα αναγγείλει (τον ένα ‘’θεό’’ της πανθρησκείας για προσκύνηση στις 23 Σεπ 2016 . Μήπως δεν έχει δείξει δείγμα πρόθεσης χρόνια τώρα; Αιώνες τώρα ο παπισμός; Βήμα βήμα.).

Έτσι αναφέρθηκε κι η καλή μας Παναγία για αυτούς. Εχθροί του Υιού μου. Κι όσοι τους αποδέχθηκαν ‘’συνοδοιπορούντες’’ αφορίστηκαν και παραμένουν άλιωτοι ως ‘’σημείο’’ παιδείας του Αγαπώντος ημάς Αληθώς κι όχι ψευδεπιγράφως και ψευδενωτικώς.        

Αφού μας συμφέρει Την Φωνή Αυτού να ακούμε, Αυτήν να μην αθετούμε (δια των αγίων) […16 ῾Ο ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ· ὁ δὲ ἐμὲ ἀθετῶν ἀθετεῖ τὸν ἀποστείλαντά με. (Λουκ.ι’)] , ΔΕΝ μας συμφέρει να συνοδοιπορούμε με τον άλλον.

Θύμωσα με την απόδοση τιμής στον άτιμο που πολεμά την Αλήθεια (Χριστό και Ελλάδα, κι ας είναι πρωθυπουργός, μαζί με την παρέα του την σιωνιστικοκινούμενη… ). Τον κατά συρροήν ψεύτη και εθνομηδενιστή. (ας μην επαναλαμβάνομαι).

Ίσως θα έπρεπε να με λυπεί η εμπάθεια, αλλά μεταξύ του ζεύγους Αγάπης και Αληθείας, κρίνοντας με άξονα την ωφέλεια της ψυχής,  αν σε κάτι θα υστερούσα, θα προτιμούσα να παραμείνω αληθής έστω και εμπαθής (με προσπάθεια ευστοχίας), παρά συγ-χωρετικός αδιάκριτα, αγαπολόγος άνευρος, μη θυμώδης αλλά αναληθής (ή αδιάφορος προς Αυτήν) αφού 12 ὁ ἔχων τὸν υἱὸν ἔχει τὴν ζωήν· ὁ μὴ ἔχων τὸν υἱὸν τοῦ Θεοῦ τὴν ζωὴν οὐκ ἔχει. (Α’Ιωαν.ε’).

Και από το ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου, τον ελλειπόμενο σε αγάπη (όχι αγαπολογία) ο καλός Θεός φέρνει στον δρόμο του αληθή αγάπη, στον ελλειπόμενο αληθείας, φέρνει πρόσωπα Αληθείας (κατά Θεόν) σε πληρότητα, Ορθοδόξους, ώστε να δομηθεί εν αγάπη και αληθεία η Μία Εκκλησία εν ημίν, συντονισμένη και ενσωματωμένοι (εμείς όλοι ως ορθόδοξοι, όχι απλά κατ’ όνομα) με την Μία έξω. Κάτω από αυτές τις προϋποθέσεις ομολογίας κι όχι απεμπόλισης, οικουμενικής κι όχι οικουμενιστικής, ο διάλογος προσώπων υπό Του Προσώπου, συνεχίζεται.

Συγγνώμη για την ανάπτυξη των προβληματισμών, αμήν και βεβαίας δια XC και εν XC, ορθοδόξου λύσης, με προοπτική την σωτηρία.  

---

*** Περί Αγάπης (και Αληθείας)