προσέγγιση της ραβδοσκοπίας...

μετά από μια παληά (προ δεκαετίας τουλάχιστον), καταγραφή θέσεων επί του θέματος (μάλλον εκτενή και κουραστική) όπως θα την βρείτε εδώ , ερανεισμένη από συζήτηση σε φόρουμ, νομίζω απαιτείται μια πιο λιτή και ακριβής επανάληψη τοποθέτησης/προσέγγισης.   

Όποιος πιστεύει ότι αυτά τα ίδια μας μάτια βλέπουν κι όχι το εγώ (ή ο εαυτός) που βλέπει μέσα από αυτά… όποιος ακούει, γεύεται, αισθάνεται ΜΟΝΟ με τα εξωτερικά, βιολογικά αισθητήρια και μόνο προς τα έξω, ας μην κάνει τον κόπο να συνεχίσει το διάβασμα του παρόντος, αφού δεν θα υπάρξει ‘’σημείο’’ επαφής.

Η ανάπτυξη δεν θα κινηθεί προς τα έξω και ‘’επιστημονικά’’ (πειραματικά επαναλαμβανόμενα) αλλά προς τα μέσα, με εφόδιο  μια ελάχιστη αυτογνωσία, που μπορεί να εγγίσει την φυσιογνωσία με περισσότερη αντικειμενικότητα και στόχο νάχουν όλες οι γνώσεις, την ακριβή θεογνωσία.

Ποιος θα τολμήσει να διαγράψει μονοκονδυλιά τα έσω συμβαίνοντα που γίνονται αντιληπτά με τα έσω αισθητήρια; Όνειρα, ακρόαση συνείδησης, γεύση και αίσθηση ΧΩΡΙΣ να εμπλέκονται τα εξωτερικά χοϊκά (βιολογικά) αισθητήρια;

Όντως προς τα έξω, αυτά χρειάζονται, αλλά δεν μας συμφέρει να  τα εξουσιοδοτούμε στο 100% ως μόνη πηγή γνώσεων.

Εμπεριεχόμαστε σε ένα εξωτερικό άπειρο, και όντως το κέντρο είναι ο άνθρωπος. Εμπεριέχουμε όμως και άλλο ένα άπειρο, αυτήν την φορά εσωτερικό, που κέντρο είναι ο Θεός. Είτε είναι πιστευτό, είτε όχι.

Τα αισθητήρια που θα αντιληφθούν τα έσω, είναι τα αισθητήρια της ψυχής, ανάλογα των έξω. Και μας συμφέρει να τα ‘’καθαρίσουμε’’ , να γίνουμε διαφανείς, ώστε οι πληροφορίες να πάψουν να μας έρχονται διαθλαστικά αλλοιωμένες από υποκειμενικότητα και φαντασία, αλλά να τείνουν προς την αντικειμενικότητα και Αλήθεια.

Γιαυτό και η Εκκλησία εύχεται ‘’…αισθήσεων φώτισον απλήν πεντάδα’’ γιαυτό και ο άγ.Μάξιμος ομολογητής παρατηρεί πως

Κι επειδή τέλειος νους, νους αφάνταστος, την όλη διάθλαση και νέφωση και σκοτισμό και αναλήθεια, την προξενεί

  

Για να γίνει ένα αντικείμενο αντιληπτό από την όραση, πρέπει να ‘’εκπέμπει’’ στο φάσμα της ορατού. Για να γίνει αντιληπτό από ακοή κάποιος ήχος, ανάλογα να κραδαίνεται μεταξύ υποήχων και υπερήχων, στο φάσμα των ήχων. Κοκ…

Στα πνευματικά, αυτοί οι εξωτερικοί περιορισμοί συστέλλονται, αλλά αν δεν ‘’συντονίσουμε’’ αυτά ως δέκτες με τα ανάλογα ‘’εκπεμπόμενα’’ κύματα, δεν θα τύχουμε της αντιλήψεως που θα θέλαμε. Σαν το ραδιόφωνο ή την τηλεόραση. Κι ενώ συγχρόνως εκπέμπουν όλοι οι σταθμοί, βλέπουμε και ακούμε ΜΟΝΟ εκείνον με τον οποίον ο δέκτης μας (σαν συχνότητα) είναι συντονισμένος.

Το μέσον του ραδιοφώνου ή της τηλεόρασης, διαθέτει και ηχεία, ώστε το ανεπαίσθητον ‘’γυμνώς’’ σήμα, να μετατρέπεται δια ηχείων/μεγαφώνων ή οθόνης, εις αισθητόν.

Αυτόν τον ρόλο (του ενισχυτή του ανεπαισθήτου σήματος) υπέχουν τα ραβδία σε σχήμα Ι,Τ,Υ στην ραβδοσκοπία, στον ήδη ευαίσθητο και επιδεχόμενο να ‘’συντονιστεί’’ στην εκπομπή του νερού ή άλλου ‘’θησαυρού’’ κύματος.

Και, όπως το φωτόνιο είναι συγχρόνως ΚΑΙ κύμα ΚΑΙ σωματίδιο, έτσι και ο άνθρωπος, όντως ψυχή και σώμα, εν δυνάμει μπορεί να ‘’συλλάβει’’ όσα εκπέμπουν έσω και έξω, συντονιζόμενος στην συχνότητά τους.

Αυτά, ισχύουν στην φύση και νομοτελειακά κάπως τα ψηλαφούμε ή ακόμη και διακριτικά ή αδιακρίτως τα καρπωνόμαστε.

‘’Κυνηγοί’’ τέτοιων ‘’θησαυρών’’ (ραβδοσκόποι) πουλάνε τις υπηρεσίες τους.

Εμάς, μας συμφέρει να εργαζόμαστε διακριτικότερα, εμβάζοντας την έννοια του θείου, ώστε φωτιζόμενοι, ευαισθητοποιούμενοι, προς διαφάνεια και αντικειμενικότητα, να ασφαλίζουμε το πραγματικό συμφέρον, μην τύχει και το εξωτερικό (τάχα θησαυρό) μας γίνει επιζήμιος ψυχικά. Με ή χωρίς ραβδιά.

Μεγάλη η κουβέντα περί συμφέροντος, ανάμεσα στα πολλά επιτρεπόμενα. … όλα μας επιτρέπονται, αλλά δεν μας συμφέρουν τα πάντα (πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα με συμφέρει… κατά τον απ.Παύλο).

Πάλι επί του θέματος, το εκπεμπόμενο ‘’σήμα’’ (κύμα) επιδέχεται παρεμβολές, παράσιτα από τον υπάρχοντα παρεμβαλλόμενο στην Αλήθεια (και κάθε αλήθεια) και παρασιτογόνο (ζιζάνια) διάβολο. Το ασθενές του σήματος, όχι αυτού καθαυτού, αλλά από αδυναμία ξεκαθαρίσματος και ενισχύσεως από τον δέκτη αλλά και του διαβάλλοντος την κάθε αλήθεια μέχρι της Αληθείας, λόγω αποστάσεως από Αυτήν, αφενός επιτρέπονται αλλά και αφετέρου γίνονται μια καλή αφορμή, να ‘’πλησιάσουμε’’ την πηγή κάθε Θησαυρού (που εμπεριέχει όλους τους θησαυρούς), να καθαρίσουμε και δυναμώσουμε τους δέκτες, που καταργούν την ισχύ των παρασίτων και παρεμβολών.

Αυτή είναι και η τελική τελειολογική πρόταση. Φιλοσοφική και θεολογική προσέγγιση της ραβδοσκοπίας, που τα όργανα είναι επέκταση της ουσίας μας. Περι-ουσία. ΑΓΙΑΣΜΟΣ.

Μια διαμπερής θεία επέμβαση τη αιτήσει μας, ‘’…καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός καί πνεύματος, επιτελούντες αγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεού’’, αρχής γενομένης της ουσίας και προσώπου, επεκτεινόμενο στο προσωπείο/προσωπικότητα και δερματίνους χιτώνες (εκ των οποίων θα αποδώσουμε λογαριασμό αν ποιήσαμε καρπό άξιο ή θα κατακριθούμε σαν την ξηρανθείσα συκή) ώστε να φτάσουμε και στον τελευταίο εξωτερικό συγ-κινούμενο εκ των έσω, δακτύλιο, που είναι τα εργαλεία του ‘’ραβδοσκόπου’’. Αμήν πάντα προς το συμφέρον μας, συγκινούμενο με το γενηθήτω Κύριε το θέλημά ΣΟΥ (κι όχι το ΜΟΥ, που τις περισσότερες φορές είναι καθέτως διαφωνών με το θείο θέλημα, αντί να συμ-φωνεί).       

---

Διαστάσεις του ανθρώπου του εμπεριεχομένου και του περιέχοντος…

η πορεία της πνευματικής πληροφορίας ...

Με το εγώ (διαφορετικό από το: εαυτός) νάναι αυτό που βλέπει μέσα από τα μάτια, ακούει δια των αυτιών… γεύεται, αισθάνεται…

Είθε ο καλός Θεός να μας ενημερώνει για τα ‘’κρύφια’’ ΑΝ ΕΙΝΑΙ για το σύνολο (ψυχοσωματικό) μας συμφέρον. Η δική μας δουλειά, η καθαρότητα. Η δική Του, ΑΝ ΘΕΛΕΙ, μας ενημερώνει, όπως αναφωνεί ο προφητάναξ Δαβίδ (τα άδηλα και τα κρύφια της σοφίας Σου, εδήλώσας μοι…) αλλά και έγινε με τον άγιο Πορφύριο* (και φυσικά όχι μοναδικό παράδειγμα), με τον ταξιτζή.

…Μόλις άκουσε αυτή την αφήγηση ο οδηγός του ταξί, τόσο πολύ συγκλονίστηκε, πού σταμάτησε το αυτοκίνητο στην άκρη του δρόμου καί φώναξε: «Μη πεις τίποτε, παππούλη• μόνο εγώ το ξέρω αυτό κι εσύ».

«Το ξέρει κι ο Θεός», του απάντησε ο Γέρων Πορφύριος. «Εκείνος μου το είπε, για να σου το πω. Καί να φροντίσεις απ’ εδώ κι εμπρός ν' αλλάξεις ζωή».

* από ένα εκ των ψαλλομένων…

Αμήν, δι ευχών, τα συμφέροντα*.

---

* Δυο σκέψεις ακόμη…

Πριν αρκετά χρόνια στην αμερική, εάν γινόταν κάποια κλοπή, και  μέσα σε διάστημα λίγων ωρών, έμπαινε ένα συνεργείο με ειδικά μηχανήματα και ‘’συνελάμβανε’’ αποτυπώματα αύρας (αιθερικές φιγούρες ας πούμε) που είχαν ‘’μείνει’’ εκεί στον χώρο, αποτυπώματα σκιώδη, πριν σαν νέφος (αιθήρ) διαλυθεί…

Μπαίνουμε κι εμείς σε έναν κλειστό χώρο πχ ασανσέρ, και αντιλαμβανόμαστε το άρωμα που έχει αφήσει ο προηγούμενος/η που το χρησιμοποίησε. Επιστημονικώς στο πάνω παράδειγμα, αισθητώς στο κάτω, τα αποτελέσματα εκ των φυσικών νόμων, τα ίδια.

Αφορμή για την συμπλήρωση δόθηκε και δίνεται, όσο υπάρχουν ‘’ψαχτήρια’’ τέτοιων φαινομένων (και καλά έως ενός σημείου, κάνουν).

Κάποιος καχύποπτος έως δύσπιστος απαίτησε σε έναν σωλήνα στο υπέδαφος, ο τάχαμου έως αληθινός ραβδοσκόπος, να αποδείξει την τέχνη και ευαισθησία του, πότε περνά νερό και πότε όχι. Με βραβείο μάλιστα.

Με τα παραπάνω δεδομένα, το ‘’άρωμα’’ (κραδασμός) επιστημονικά ή αισθητά (λόγω ευαισθησίας, με υλικά σημεία στηρίξεως, τα ραβδιά, πολλαπλασιαζομένης σαν με ενισχυτή και μεγάφωνα η ανεπαίσθητη ‘’συχνότητα’’) ΔΕΝ θα εκλείπει τόσο γρήγορα και κατά την απαίτηση του (ιερο)εξεταστού, οπότε ‘’δικαίως’’ θα τον υποτιμούσε λόγω του σφάλματος.

Σαν να ζητά άγιο ή μάντη, και να του βάζει μικροσκόπιο ελέγχου της φώτισής του και στον μεν πρώτον ασεβώς, στον δε δεύτερο καλώς. Στον γενικώς ευαίσθητο, αδιάκριτα.

Αφού αναφερόμαστε σε υπεραισθητική μη κοινή αντίληψη αοράτων και ανεπαίσθητων, αναγόμαστε από τα επιστημονικά  στην ψυχομετρία. Από αύρας, έως βαθέων συμβάντων/γεγονότων.

Μπροστά στα μάτια μου προ πολλών χρόνων (καλοκαίρι 84 ή 85) στην Πέραμο Καβάλας, ένας, απλός άνθρωπος, ούτε άγιος, ούτε ραβδοσκόπος ούτε τπτ άλλο, μιλώντας για ψυχομετρία, κάποια φίλη μας του έδωσε το ρολόι που φορούσε. Χωρίς δεύτερη σκέψη, αλλά ούτε και γνώστης λεπτομερειών, λέει ότι βλέπει μια άγκυρα! Πράγματι, η κοπέλα θαυμαστά αναφέρει, πως της το έκανε δώρο ένας καπετάνιος συγγενής της.

Για το τέλος, άφησα ένα βίωμα αγίου, που δικαιολογεί το πότε ο καλός Θεός ανοίγει διάπλατα, μισάνοιχτα αχνά, ή κλείνει ερμητικά το θησαυροφυλάκιο της Γνώσης Του, σε σχέση με την παράλογη απαίτηση των στηριζομένων ΜΟΝΟ στην επιστήμη και το φαίνεσθαι, λες και συνομιλούν στα ίσα με Τον Θεό ή με παραπαίδι δουλικό, που πρέπει να τους κάνει όλα τα θελήματα, αδιακρίτως…

Ο γερ.Σωφρώνιος του έσσεξ (πνευματικοπαίδι του αγ.Σιλουανού) είχε μια λογική απορία προς τον Θεό. Σε μερικές εξομολογήσεις οι κατευθύνσεις προς τους ανθρώπους που προσερχόντουσαν στο πετραχείλι (για άφεση και συμβουλή), ερχόντουσαν βροχή από άνωθεν, άλλες φορές με σταγονόμετρο κι άλλες φορές, όσο ερμητικά κλειστό, που αναγκαζόταν ο άγιος να προσπαθεί να συνθέσει απαντήσεις από την εμπειρία του.

Κι Ο Κύριος, του απάντησε. Γνωρίζοντας τα μύχια των καρδιών και το μέλλον, σε όποιους εξομολογούμενους Ο Κύριος διέβλεπε καλή διάθεση υπακοής ‘’άνοιγε’’ νου και πνευματικά μάτια στον γέροντα και του εμπιστευόταν την θεία συμβουλή. Σε όσους όμως διέβλεπε μη τήρηση, για να μην τους κατακρίνει ως θεομάχους, ότι άκουσαν Θεό και δεν υπάκουσαν, δεν φώτιζε τον γέροντα. Για να μην κατακριθούν.

Όποιος διακρίνει την άπειρη ευσπλαγχνία του Θεού προς τον άνθρωπο, ‘’ίσως’’ δικαιολογήσει και το ασταθές και μεταβλητόν της άνωθεν πληροφορίας. Για το συμφέρον.

Γιαυτό και η συμπλήρωση, σε αδιάκριτα και ασεβή μερικές φορές επιστημονικά, αισθητά εξ ευαισθησίας, με όργανα (ραβδιά) ή χωρίς, ψυχομετρικά, αμήν ΟΛΑ προς άγια και αγιασμό μας.