Περί ασώτου και σωτηρίας

Αναφέρεται ότι κι αν όλη η Αγία Γραφή χανόταν και έμενε μόνο το ευαγγέλιο του ασώτου* θα δινόταν το νόημα και ο δρόμος και ο σκοπός του ανθρώπου.

Στης ίδιας ημέρας τον Απόστολο* και μόνο ο τίτλος ορίζει την βάση και το θεμέλιο: πάντα μοι έξεστιν, αλλ’ ου πάντα συμφέρει**.

Ναι, είμαστε ελεύθεροι, αλλά δεν μας συμφέρει να εξουσιαζόμαστε. Να κολλήσουμε ως εις πόρνη και να γίνουν τα μέλη του σώματός μας, μέλη πόρνης (κοιλίας και βρωμάτων) αντί μέλη Χριστού, ελεύθερα εν Κυρίω.

Λέει ο άγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς στο Όταν Ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης…

Μήν θεωρεῖς τίποτε γιά στόχο τῆς ζωῆς σου ἐκτός ἀπό τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.

Κάθε ἄλλο ἰδανικό, πού οἱ ἄνθρωποι σέ κάποια στιγμή προβάλλουν ὡς στόχο, δέν εἶναι ἄλλο παρά ἕνα κίνητρο παραπάνω -ἐάν ὄχι ἄμεσο μέσον- γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς.


Ἡ οἰκογένεια, ἡ κοινωνία, τό κράτος, ὁ πολιτισμός, ὅλα αὐτά δέν εἶναι στόχος. Ὅλα αὐτά εἶναι κίνητρο καί περισσότερο ἤ λιγότερο μέσον τοῦ κυρίου στόχου, τοῦ μόνου στόχου, τῆς σωτηρίας τῆς ψυχῆς.

[…δος μοι το επιβάλλον μέρος της ουσίας. Αυτό ασώτως εδαπάνησε. Συνήθως μεταφράζεται από τους (ιερο)κήρυκες η ουσία(1) ως περι-ουσία, γιατί αυτό ‘’μοιάζει’’ να εννοεί με τα συμφραζόμενα.

Δυστυχώς όμως εμείς, με την βοσκή χοίρων (παθών), καταλαβαίνουμε πως ΔΕΝ αφορά την περι-ουσία, αλλά την ΟΥΣΙΑ… Μεταφραζόμενη η ουσία ως περιουσία, τα πράματα  παρουσιάζονται κάπως ανώδυνα, ενώ στην πραγματικότητα, το θέμα είναι τόσο σοβαρό, όσο η επιλογή ζωής ή θανάτου … επιστροφή δια μετανοίας και ζωή, εν τη οικία του Πατρός ή αμετανόητοι, λιμοκτονούντες από τροφή/Χριστό, θανατούμενοι στο χοιροστάσιο…

(1) από τον μεγάλο κανόνα: … Τὴν οὐσίαν τῆς ψυχῆς, καταναλώσας τῇ ἁμαρτίᾳ, ἔρημός εἰμι ἀρετῶν εὐσεβῶν, λιμώττων δὲ κράζω. ὁ ἐλέους χορηγός, προφθάσας σύ με οἴκτειρον. ].  

Με τους επιμέρους εν νυκτί και σκιά θέμενους στόχους, αναλίσκουμε τον χρόνο, την ζωή μας και την ψυχή. Την όντως ουσία κι όχι απλά περιουσία. Κι όστις θέλει να την σώσει, πρέπει να την απωλέσει ένεκα Εμού ΚΑΙ του ευαγγελίου** .   

Βόσκουμε χοίρους (πάθη) γινόμενοι φίλοι των χειρόνων. Και το κάτω όριο είναι τα περιγάστρια πάθη (όπου στην γαστέρα εντοπίζεται ο εμφωλεύων δράκων) και το άνω, εκεί στην κεφαλή και ‘’νυν’’ και αιώνιο παρών/άχρονος, όπου τόπος αναψύξεως σε σχέση με τα φλέγοντα (και καταφλέγοντα) ημάς, πάθη.

Εκ του όρους ήξει η βοήθεια. Και όσοι τα κατάφεραν ως θριαμβεύουσα Εκκλησία (μέλη XC αγνοί και εξαγνισθέντες άγιοι, και όσοι εκ της στρατευομένης έχουν την ίδια χαριτωμένη πολιτεία, που δια σταυρού και τήρησης**** των εντολών της Γραφής (όχι νομικώς, αλλά πνευματικώς), δι ασκήσεων και χάριτος μετοίκησαν από τώρα εις το ‘’όρος’’ , είναι οι μυστικοί βοηθοί μας, ΑΝ το ζητήσουμε, ΑΝ έλθουμε εις εαυτόν.

Κι ο αντίδικος, ως νέφος παθών που σκοτίζει το ηγεμονικό της ψυχής… όπως αναφέρει ο αγ.Μάξιμος ομολογητής :

Σαν με ξόβεργες προσπαθεί να ‘’πιάσει’’ το πουλάκι.

Ο έχων παρρησία, ο έχων υψηλά τις εντολές, γίνεται μυστικός σύμμαχος στον αγώνα και αποστέλλει άγγελο φύλακα ψυχών και σωμάτων, να αναστείλει το δηλητήριο που εισάγεται στον άνθρωπο, δια του σώματος και της ηδονής.

Με κεντρικό άξονα την απελευθέρωση των παθών και το άκρατο των ηδονών, πραγματικά ξόβεργα του διαβόλου, γίνεται θεματική εβδομάδα στα σχολεία. Ό,τι παραφυσικό μπορεί κάποιος να βάλει στο νου του, θέλουν να το περάσουν, ως φυσιολογικό. Το υπουργείο ‘’παιδείας’’ ως άλλοι κλέπτες εν νυκτί σπέρνουν ζιζάνια στον εύφορο αγρό των παιδικών ψυχών. Θέλουν να ισοπεδώσουν τον Οίκο του Πατρός με το χοιροστάσιο. Να μην αφυπνιστούν οι συνειδήσεις των ανθρώπων, μικρών και μεγάλων, αφού με την αγνότητα, ενάντια παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, και μετάννοια, ανατέλλει η ‘’ημέρα’’.   

Μισούν το σώμα γιατί δυνητικά μπορεί (και πρέπει) να γίνει ναός του Πνεύματος. Θέλουν να το περάσουν με τίτλο ‘’έμφυλες ταυτότητες’’ ενώ στην ουσία είναι πως θα καταντήσουν έκφυλες τις ταυτότητες και πεπαιδευόμενες προσωπικότητες. Μισούν την αγνότητα*** που γίνεται δίοδος και είσοδος Του Κυρίου εν σώματι και συγχρόνως δική μας είσοδος εν πνεύματι και αληθεία Στο Σώμα Του, ως μέλη.   

Μπροστά σε αυτήν την έγχυση εκ του παραλόγου, δηλητηρίου με γλυκεία γεύση (ηδονή – οδύνη) κάποιοι μικροί και ταπεινοί μέσα στον κόσμο, εγκρατεύονται και πριν τον γάμο να τηρήσουν αμόλυντη την κοίτη αλλά και εντός (με τις νηστείες τους και την ‘’φυσική’’ χρήση κι όχι κατάχρηση) ολοέν πυρούμενοι δια του άλλου, ανακαινιστικού πυρός.

Επλεόνασεν η αμαρτία (με ώθηση προς αρσενοκοίτες και πορνείες) … υπερπερίσσευσεν η χάρις στους αγωνιζόμενους.

Είναι πιστευτό στον χώρο των ιδεών οι παραπάνω προτάσεις και θέσεις ορθοδοξίας; Ιδού και εν ίχνεσι και σημείοις, αφού ο σκοπός και ο δρόμος για τον σκοπό, είναι ευλογημένος και άγιος.

Ο Λόγος σαρξ εγένετο; Ε! κι οι λόγοι ‘’σαρκούνται’’ λαμβάνοντες ‘’σώμα’’ ψηλαφητό και μεθεκτό. Τα ‘’σημεία’’. Οι λόγοι και τα ρήματα που δι αυτών συνομιλεί πρόσωπον προς Πρόσωπον με μας, έστω και έμμεσα, και μας έλκει στην σωτηρία και την επίγνωση της Αληθείας…    

Είθε ‘’σήμερον’’ να εορτάζουμε πνευματικώς την επιστροφή στην γλυκυτάτη αγκάλη του ευσπλάγχνου Πατρός, που μας εισάγει στον Οίκο Του, ανασταίνοντάς μας από το χοιροστάσιο και θάνατο, νοηματοδοτώντας, ότι οι μερικοί στόχοι με χλιαρότητα Χριστού, και  πλήρους ενσωμάτωσης εις Αυτόν, ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ. Κι αφού ακούσαμε, αμήν να βιώσουμε το: νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

---

* Ἀπόστολος
Α' ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ Ϛ´ 12 - 20
12 Πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐ πάντα συμφέρει· πάντα μοι ἔξεστιν, ἀλλ’ οὐκ ἐγὼ ἐξουσιασθήσομαι ὑπό τινος. 13 τὰ βρώματα τῇ κοιλίᾳ, καὶ ἡ κοιλία τοῖς βρώμασιν· ὁ δὲ Θεὸς καὶ ταύτην καὶ ταῦτα καταργήσει. τὸ δὲ σῶμα οὐ τῇ πορνείᾳ, ἀλλὰ τῷ Κυρίῳ, καὶ ὁ Κύριος τῷ σώματι· 14 ὁ δὲ Θεὸς καὶ τὸν Κύριον ἤγειρε καὶ ἡμᾶς ἐξεγερεῖ διὰ τῆς δυνάμεως αὐτοῦ. 15 οὐκ οἴδατε ὅτι τὰ σώματα ὑμῶν μέλη Χριστοῦ ἐστιν; ἄρας οὖν τὰ μέλη τοῦ Χριστοῦ ποιήσω πόρνης μέλη; μὴ γένοιτο. 16 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι ὁ κολλώμενος τῇ πόρνῃ ἓν σῶμά ἐστιν; ἔσονται γάρ, φησίν, οἱ δύο εἰς σάρκα μίαν· 17 ὁ δὲ κολλώμενος τῷ Κυρίῳ ἓν πνεῦμά ἐστι. 18 φεύγετε τὴν πορνείαν. πᾶν ἁμάρτημα ὃ ἐὰν ποιήσῃ ἄνθρωπος ἐκτὸς τοῦ σώματός ἐστιν, ὁ δὲ πορνεύων εἰς τὸ ἴδιον σῶμα ἁμαρτάνει. 19 ἢ οὐκ οἴδατε ὅτι τὸ σῶμα ὑμῶν ναὸς τοῦ ἐν ὑμῖν ἁγίου Πνεύματός ἐστιν, οὗ ἔχετε ἀπὸ Θεοῦ, καὶ οὐκ ἐστὲ ἑαυτῶν; 20 ἠγοράσθητε γὰρ τιμῆς· δοξάσατε δὴ τὸν Θεὸν ἐν τῷ σώματι ὑμῶν καὶ ἐν τῷ πνεύματι ὑμῶν ἅτινά ἐστι τοῦ Θεοῦ.

Ευαγγέλιον

ΚΑΤΑ ΛΟΥΚΑΝ ΙΕ´ 11 - 32
11 Εἶπε δέ· Ἄνθρωπός τις εἶχε δύο υἱούς. 12 καὶ εἶπεν ὁ νεώτερος αὐτῶν τῷ πατρί· πάτερ, δός μοι τὸ ἐπιβάλλον μέρος τῆς οὐσίας. καὶ διεῖλεν αὐτοῖς τὸν βίον. 13 καὶ μετ’ οὐ πολλὰς ἡμέρας συναγαγὼν ἅπαντα ὁ νεώτερος υἱὸς ἀπεδήμησεν εἰς χώραν μακράν, καὶ ἐκεῖ διεσκόρπισεν τὴν οὐσίαν αὐτοῦ ζῶν ἀσώτως. 14 δαπανήσαντος δὲ αὐτοῦ πάντα ἐγένετο λιμὸς ἰσχυρὰ κατὰ τὴν χώραν ἐκείνην, καὶ αὐτὸς ἤρξατο ὑστερεῖσθαι. 15 καὶ πορευθεὶς ἐκολλήθη ἑνὶ τῶν πολιτῶν τῆς χώρας ἐκείνης, καὶ ἔπεμψεν αὐτὸν εἰς τοὺς ἀγροὺς αὐτοῦ βόσκειν χοίρους· 16 καὶ ἐπεθύμει γεμίσαι τὴν κοιλίαν αὐτοῦ ἀπὸ τῶν κερατίων ὧν ἤσθιον οἱ χοῖροι, καὶ οὐδεὶς ἐδίδου αὐτῷ. 17 εἰς ἑαυτὸν δὲ ἐλθὼν εἶπε· πόσοι μίσθιοι τοῦ πατρός μου περισσεύουσιν ἄρτων, ἐγὼ δὲ λιμῷ ὧδε ἀπόλλυμαι! 18 ἀναστὰς πορεύσομαι πρὸς τὸν πατέρα μου καὶ ἐρῶ αὐτῷ· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου· 19 οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου· ποίησόν με ὡς ἕνα τῶν μισθίων σου. 20 καὶ ἀναστὰς ἦλθε πρὸς τὸν πατέρα ἑαυτοῦ. ἔτι δὲ αὐτοῦ μακρὰν ἀπέχοντος εἶδεν αὐτὸν ὁ πατὴρ αὐτοῦ καὶ ἐσπλαγχνίσθη, καὶ δραμὼν ἐπέπεσεν ἐπὶ τὸν τράχηλον αὐτοῦ καὶ κατεφίλησεν αὐτόν. 21 εἶπε δὲ αὐτῷ ὁ υἱὸς· πάτερ, ἥμαρτον εἰς τὸν οὐρανὸν καὶ ἐνώπιόν σου, καὶ οὐκέτι εἰμὶ ἄξιος κληθῆναι υἱός σου. 22 εἶπε δὲ ὁ πατὴρ πρὸς τοὺς δούλους αὐτοῦ· ἐξενέγκατε τὴν στολὴν τὴν πρώτην καὶ ἐνδύσατε αὐτόν, καὶ δότε δακτύλιον εἰς τὴν χεῖρα αὐτοῦ καὶ ὑποδήματα εἰς τοὺς πόδας, 23 καὶ ἐνέγκαντες τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν θύσατε, καὶ φαγόντες εὐφρανθῶμεν, 24 ὅτι οὗτος ὁ υἱός μου νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησεν, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη. καὶ ἤρξαντο εὐφραίνεσθαι. 25 Ἦν δὲ ὁ υἱὸς αὐτοῦ ὁ πρεσβύτερος ἐν ἀγρῷ· καὶ ὡς ἐρχόμενος ἤγγισε τῇ οἰκίᾳ, ἤκουσε συμφωνίας καὶ χορῶν, 26 καὶ προσκαλεσάμενος ἕνα τῶν παίδων ἐπυνθάνετο τί εἴη ταῦτα. 27 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ ὅτι ὁ ἀδελφός σου ἥκει, καὶ ἔθυσεν ὁ πατήρ σου τὸν μόσχον τὸν σιτευτόν, ὅτι ὑγιαίνοντα αὐτὸν ἀπέλαβεν. 28 ὠργίσθη δὲ καὶ οὐκ ἤθελεν εἰσελθεῖν. ὁ οὖν πατὴρ αὐτοῦ ἐξελθὼν παρεκάλει αὐτόν. 29 ὁ δὲ ἀποκριθεὶς εἶπε τῷ πατρὶ· ἰδοὺ τοσαῦτα ἔτη δουλεύω σοι καὶ οὐδέποτε ἐντολήν σου παρῆλθον, καὶ ἐμοὶ οὐδέποτε ἔδωκας ἔριφον ἵνα μετὰ τῶν φίλων μου εὐφρανθῶ· 30 ὅτε δὲ ὁ υἱός σου οὗτος, ὁ καταφαγών σου τὸν βίον μετὰ πορνῶν, ἦλθεν, ἔθυσας αὐτῷ τὸν μόσχον τὸν σιτευτὸν. 31 ὁ δὲ εἶπεν αὐτῷ· τέκνον, σὺ πάντοτε μετ’ ἐμοῦ εἶ, καὶ πάντα τὰ ἐμὰ σά ἐστιν· 32 εὐφρανθῆναι δὲ καὶ χαρῆναι ἔδει, ὅτι ὁ ἀδελφός σου οὗτος νεκρὸς ἦν καὶ ἀνέζησε, καὶ ἀπολωλὼς ἦν καὶ εὑρέθη.

** λίγα τινά περί ψυχής

*** ο άγιος Συμεών ο νέος θεολόγος, παρατηρεί : Ότι και πάντες οι Άγιοι τον Λόγον του Θεού εν εαυτοίς συλλαμβάνουσι τη Θεοτόκω παραπλησίως και γεννώσιν αυτόν και γεννάται εν αυτοίς και γεννώνται υπ’ αυτού και πως υιοί και αδελφοί και μητέρες αυτού χρηματίζουσιν.

**** ἐάν τις ἀγαπᾷ με, τὸν λόγον μου τηρήσει, καὶ ὁ πατήρ μου ἀγαπήσει αὐτόν, καὶ πρὸς αὐτὸν ἐλευσόμεθα καὶ μονὴν παρ' αὐτῷ ποιήσομεν (Ιωαν.ιδ’)

---

“Πάντοτε βοηθεῖ ὀ Θεός, πάντα προφθάνει, ἀλλά θέλει ὑπομονήν. Ἀκούει ἀμέσως, ὅταν φωνάζωμεν, ἀλλ' ὄχι κατά τήν ἰδική σου γνώμην. Ἐσύ νομίζεις ὅτι δέν ἔφθασεν ἀμέσως ἡ φωνή σου εἰς τούς Ἁγίους, εἰς τήν Παναγίαν μας, εἰς τόν Χριστόν. Μά, προτοῦ ἐσύ νά φωνάξῃς, οἱ Ἅγιοι ἔσπευσαν εἰς βοήθειάν σου, γνωρίζοντες ὅτι θά τούς ἐπικαλεσθῇς καί θά ζητήσῃς τήν ἐκ Θεοῦ προστασία τους.”

∽ Γέρων Ἰωσήφ ὁ Ἡσυχαστής †

***** [1] Πάλι εκ του μεγάλου κανόνος…

Ἄνδρα ἀπέκτεινα, φησίν, εἰς μώλωπα ἐμοί, καὶ νεανίσκον εἰς τραῦμα, Λάμεχ θρηνῶν ἐβόα· σὺ δὲ οὐ τρέμεις ὦ ψυχή μου, ῥυπωθεῖσα, τὴν σάρκα καὶ τὸν νοῦν, κατασπιλώσασα. 

Ὢ πῶς ἐζήλωσα, Λάμεχ τὸν πρώην φονευτήν, τὴν ψυχὴν ὥσπερ ἄνδρα, τὸν νοῦν ὡς νεανίσκον, ὡς ἀδελφὸν δέ μου τὸ σῶμα ἀποκτείνας, ὡς Κάϊν ὁ φονεύς, ταῖς φιληδόνοις ὁρμαῖς! 

Όντες φίλοι των χειρόνων, βόσκοντες χοίρους και εκτός εαυτού και του Σώματος Αυτού (ορθοδοξία), εγκληματούμε ενάντια της ψυχής, του νου και του σώματος.

Αμήν Μόνε γνήσιε (ως εδήλωσάς μας) φίλε και Πατέρα και Αδελφέ,  δώσμας συναίσθηση επιλογών, εμφύτευσον μετάνοια και συνοδοιπόρησον από την ασωτία ΜΟΥ στην σωτηρία ΣΟΥ, εισάγων με στο ΕΝΑ πανδοχείο (ΜΙΑ Ορθόδοξο Εκκλησία) γιατί εις φθονερούς ληστάς περιέπεσα.

---

για όποιον αδελφό ''σκανδαλίζεται'' με τα ''σημεία'' είτε από καχυποψία, είτε υποτιμώντας την παράλληλη με τις Γραφές ομιλία (λόγοι και ρήματα) του καλού Θεού, δια της φύσεως, ας μην συνεχίσει*.  

Εκ του όρους* (1) ήξει η βοήθεια. Και όσοι τα κατάφεραν ως θριαμβεύουσα Εκκλησία μέλη XC αγνοί και εξαγνισθέντες άγιοι, και όσοι εκ της στρατευομένης έχουν την ίδια χαριτωμένη πολιτεία, που δια σταυρού και τήρησης των εντολών της Γραφής (όχι νομικώς, αλλά συμπληρωμένα πνευματικώς), δι ασκήσεων και χάριτος μετοίκησαν από τώρα εις το ‘’όρος’’ , είναι οι μυστικοί βοηθοί μας, ΑΝ το ζητήσουμε, ΑΝ έλθουμε εις εαυτόν.

Ο έχων παρρησία, ο έχων υψηλά (2) τις εντολές, όχι εν λιθίναις πλαξί αλλά εν μαλακαίς καρδίαις τυπούμενες οι εντολές του Θεού του Ζώντος, γίνεται μυστικός σύμμαχος στον αγώνα και αποστέλλει άγγελο (3) φύλακα ψυχών και σωμάτων, να αναστείλει το δηλητήριο που εισάγεται στον άνθρωπο, δια του σώματος και της ηδονής. Αυτόν τον δράκοντα, που θέλει με την ουρά του να τρικλοποδιάσει το άλογο (σώμα) και να ρίψει καταγής τον αναβάτη νου…  

Σαν με ξόβεργες ο αντίδικος (4) προσπαθεί να ‘’πιάσει’’ το πουλάκι (5). Αμήν να βιώνουμε έως εσχάτων το ‘’ερρύσθη δι ευχών, ως στρουθίον’’. 

* Ένα όρος (παγγαίο), που ‘’φημίζεται’’ για τον κρυμμένο θησαυρό – χρυσό – και εδώ, εντυπούμενο XC, αλλά και μαγείες… (πόδας και αντίποδας)  

---

εντύπως και εκτυπώτερον οι λόγοι... (μια συνοδοιπορία και αλληλοσυμπλήρωση πνευματικής γνώσης των λόγων των Γραφών και πνευματικής γνώσης των λόγων της φύσης... προφ.Μωυσής και προφ.Ηλίας, παραστάτες της Θείας Μεταμορφώσεως, αμήν και δική μας)

...Κι Ο Κύριος μας νου-θετεί και διαλέγεται μαζί μας και μας μιλά ΚΑΙ με τις Γραφές ΚΑΙ εμπράγματα με την φύση για την σωτηρία μας και επίγνωση της Αληθείας. 

Κι όπως παραινεί ο αγ.Μάξιμος ομολογητής:  

Με τους δύο νόμους (Γραπτό και φυσικό), ισότιμους και ταυτοδιδάσκαλους, αφού έχουν την ίδια αφετηρία και το ίδιο τέρμα και σκοπό. (Α+Ω).   

---

* Αυτό που μου έκανε τελικά εντύπωση από τον άνθρωπο που πήρα την ‘’τυχαία’’ φωτο, ήταν το ιστορικό, δλδ το πώς και το γιατί, σαν αποτέλεσμα. Πριν κρυπτόμενη και τώρα εκδηλωμένη αιτία, λόγος φυσικός ταυτοδιδάσκαλος των Γραφών, με το ένα σκέλος (Γραφές) να στηρίζει σαν σε πέτρα, και το άλλο (Φύση) να συμπληρώνει ως ρευστό αλλά εκ Θεού, και επιβεβαιώνει με ανεπανάληπτο και μοναδικό τρόπο το θείο θέλημα και πρόταση ζωής….

Γυρνούσε από θεσνίκη με τη σύζυγο... και σταματάει το αυτοκίνητο κάπως απότομα (εκεί στο παγγαίο) στα δεξιά του δρόμου και κατεβαίνει για μια φωτογραφία, απλά επειδή τους έκανε εντύπωση το βουνό (πυραμιδοειδές) με χιόνια, η καθαρότητα του τοπίου και ουρανού, και τα συννεφάκια (χωρίς περαιτέρω – αυτό έλειπε - εμβάθυνση).

Την στιγμή που βγάζει φωτο... ακούει το κλακ του κινητού, με αίσθηση, ότι το πουλάκι είναι  ΕΚΤΟΣ ΚΑΔΡΟΥ... αφού με το αριστερό του ματιού, το ‘’πιάνει’’ μονολογώντας: ωχ... δεν το πρόλαβα, λες και θα είχε σημασία.

Κοιτώντας όμως καλύτερα (ο αρθρογράφος) την φωτο και βλέποντας πως συνδυάζονται όλα τα ''σημεία'' ΜΑΖΙ, ΚΑΙ το πουλάκι ΜΕΣΑ αποτυπωμένο... νάχει τελικά την σημασία του, ΔΟΞΑΖΟΥΜΕ Τον Κύριο που μας μιλά συγχρόνως με τις Γραφές και την Φύση.  

Για το ‘’πως’’, φαίνεται πως ο οδηγός δεν ήταν μόνος, παρότι ελεύθερος καθ’όλα και αυτοδιατεθιμένος, αλλά ήταν και οδηγούμενος από Θεού. Στα όλα αισθητήρια, έστω κι αν προς στιγμήν το ‘’όχημα’’ (ε-αυτός) δεν καταλαβαίνει άμεσα την θέληση Του Οδηγού**, που τον φρενάρει, ωθεί, κινεί. ‘’Πατάει’’ πάνω σε ήδη υπάρχουσα θέληση ή συναίσθημα αλλά εκ του αποτελέσματος αποδεικνύεται σοφή η ‘’κίνηση’’. Όχι μακαρίζοντας ή δοξάζοντας το όχημα, αλλά αποδίδοντας ευχαριστία και προσκύνηση και ΔΟΞΑ Στον Οδηγό Χριστό, τα πάντα προς το συμφέρον μας, οικονομούντα. 

Αμήν πνευματοκίνητοι, αμήν χριστοκίνητοι, αμήν θεοκίνητοι. Αμήν, όλο και περισσότερο χρόνο στην ζωή μας από τέτοιες ‘’φωτοβολίδες’’ παρουσίας και ενεργείας Του πάνω μας.

Το ‘’γιατί’’ έχει να κάνει με πρόταση ζωής… ούτε τρίχα δεν πέφτει αν δεν επιτρέψει Ο Κύριος... ούτε σχήμα συννέφου ή πουλιού πετούμενου (ΑΝ ΘΕΛΗΣΕΙ Ο ΘΕΟΣ) δεν είναι τυχαίο. Όχι γενικώς και αορίστως για να υπερβάλλουμε στην οιωνοσκοπία (χωρίς το στέρεο θείο θέλημα προς σωτηρία και επίγνωση Αληθείας), αφού κάθε υπερβολή ή ελάττωση / υποτίμηση υπέρ μέτρου είναι αφορμή ασθενείας, αλλά όποτε και όπως θέλει, ΑΝ ΘΕΛΕΙ να μας δείξει, την σοβαρότητα της αγαπημένης από τον Θεό ΖΩΣΑΣ ΨΥΧΗΣ, όταν και στα άψυχα δείχνει την παντοδύναμη εποπτεία και ενέργειά Του.  

Όλα αμήν προς δόξαν Θεού υπό την σκέπην Του, διευθετημένα για πρόσθεση πίστης και μετανοίας διά καθαρού βίου... (και διόρθωση όσο μπορούμε). 

** 

Κι όλη αυτή η διαρκώς αυξανόμενη φωταγωγία σωτηρίου Φωτός και γλυκύτητας, σε σχέση με τον απόλυτο σκοτισμό και πικρία της ασωτίας, αρχή έχει έναν σπόρο. Τον μόνο της μετανοίας (και επιστροφής). (ΜΟΝΟ) ελθών όμως εις εαυτόν, μετενόησε.

Μη μετανοούντες, είμαστε εκτός εαυτού και πολύ περισσότερον, εκτός Αυτού και αντίστροφα, όντες εκτός εαυτού, κι αν νομίζουμε ότι μεταννοούμε ή ακόμη και θεολογούμε, στης επόμενης Κυριακής το ευαγγέλιο, της κρίσης θα καταλήξουμε εκτός Αυτού.

Αμήν να βάλουμε αρχή. Λογισμόν μετανοίας δώρησόν μοι Κύριε. … Δός μοι μετανοίας λογισμόν, δὸς καὶ κατανύξεως πόθον, τῇ ταπεινῇ μου ψυχῇ, ἔγειρον ἐξ ὕπνου με δεινῆς πωρώσεως, καὶ τὸ σκότος ἀπέλασον, τὸ τῆς ῥαθυμίας, καὶ τῆς ἀπογνώσεως λῦσον τὴν ζόφωσιν, ὅπως, ἀνανεύσας ὁ τάλας, σοὶ προσκολληθήσωμαι Λόγε, καὶ σοῦ τοῖς θελήμασι πορεύσωμαι.

Έχω κλείσει αυτοβούλως την θύραν στο Φως, στην Ζωή στην Ανάσταση και αυτοχειρώ…

Οὔκ εἰμι ἱκανός, Δέσποτα Κύριε, ἵνα εἰσέλθῃς ὑπὸ τὴν στέγην τῆς ψυχῆς μου· ἀλλ᾿ ἐπειδὴ βούλει σύ, ὡς φιλάνθρωπος, οἰκεῖν ἐν ἐμοί, θαῤῥῶν προσέρχομαι. Κελεύεις, ἀναπετάσω τὰς πύλας, ἃς σὺ μόνος ἐδημιούργησας, καὶ εἰσέρχῃ μετὰ φιλανθρωπίας, ὡς πέφυκας· εἰσέρχῃ καὶ φωτίζεις τὸν ἐσκοτισμένον μου λογισμόν. Πιστεύω ὡς τοῦτο ποιήσεις· οὐ γὰρ Πόρνην προσελθοῦσὰν σοι μετὰ δακρύων ἀπέφυγες, οὐδὲ Τελώνην ἀπεβάλου μετανοήσαντα, οὐδὲ Λῃστὴν ἐπιγνόντα τὴν βασιλείαν σου ἀπεδίωξας, οὐδὲ Διώκτην μετανοήσαντα κατέλιπες, ὃ ἦν· ἀλλὰ τοὺς ὑπὸ τῆς μετανοίας προσαχθέντας, ἅπαντας ἐν τῷ χορῷ τῶν σῶν φίλων κατέταξας, ὁ μόνος ὑπάρχων εὐλογημένος πάντοτε, νῦν καὶ εἰς τοὺς ἀπεράντους αἰῶνας. Ἀμήν.

---

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ Αγίου Κυρίλλου Ιεροσολύμων