Στολές παράσημα και σάκκες γεμάτες με παραμόρφωση

Με αφορμή ένα εύστοχο σχόλιο και προβληματισμό συμμαθητού…

ΥΠΕΡΒΟΛΕΣ ΣΤΑ ΟΡΙΑ ΤΟΥ ΓΕΛΟΙΟΥ!

Εδώ και αρκετά χρόνια με απασχολούν μεταξύ των άλλων και δυο θέματα που νομίζω ότι ξεπεράσαμε τα όρια.

Το πρώτο είναι οι στολές των αξιωματικών, που μόνο τη γιαγιά μας δεν έχουμε κρεμάσει επάνω, πόσο απέχει το γελοίο από την τιμή ;

Το δεύτερο είναι οι σχολικές τσάντες που υποχρεώνονται να κουβαλάνε οι μαθητές, ιδικά του δημοτικού, που ζυγίζουν ίσα με το βάρος τους, αυτοί οι εκπαιδευτικοί δεν το βλέπουν αυτό να εισηγηθούν αναλόγως ή δεν τους αφορά;

Αλήθεια δεν είναι καιρός να γίνουμε λιτοί, απλοί, απέριττοι και ουσιαστικοί;

…Σίγουρα, την όχι και τόσο δυνατή και εύσπλαστη σπονδυλική στήλη των 

μαθητών, που δεν αναπτύχθηκαν και οι ανάλογοι μύες να στηρίζουν/αντέχουν τα βάρη, αφού τα φορτώνουν σαν γαϊδούρια με παραπανίσια βιβλία, ‘’λογικό’’ είναι να τα προξενήσουν σκολίωση.

Κι η σκολίωση, το αντίθετο του ευθέως και ορθίου και φυσιολογικού είναι συγχρόνως στόχος - αιτία και αποτέλεσμα, ορώμενη από τις δύο επόψεις της σημερινής (α)παιδείας. ΚΑΙ ανθρωπίνως σαν μόρφωση (με σπουδαγμένους αμόρφωτους κοινωνικά) ΚΑΙ όχι απλά ανούσια, αλλά ψυχοφθόρα πνευματικά, αφού σκολιώνοντας*** τον άνθρωπο, τον προσανατολίζουν και κινούν αλλού.  

Με εγωπαθή άξονα, με δευτερεύουσες προτεραιότητες, με γνώση για γνώση με (δόλιο) σκοπό τους νάναι, τα αητόπουλα του πνεύματος να τα μεταμορφώσουν σε κοτόπουλα παραγωγής, την σκολίωση την πνευματική την έχουν (οι καθορίζοντες την ύλη εκπαιδευτικοί) δεδομένη, άσχετα αν ξεφύγουν κάποια λίγα παιδάκια, την σωματική σκολίωση.

Ανάλογη σκολίωση χωρίς πρόσθεση φυσικού βάρους παρατηρείται και με τις στολές, που από την αθρόα παρασημοφόρηση κλίνει ο όλος άνθρωπος, λόγω πνευματικού βάρους ‘’εγωισμού’’ προς την γη. Κι ο φέρων, μαθητής και ένστολος δεν απέχει της συγκύπτουσας της Αγίας Γραφής.

Κατά τον άγ.Μάξιμο ομολογητή, στο πρόσωπο εκείνης της συγκύπτουσας είναι κάθε φύση που οι νοερές της δυνάμεις εξαντλούνται στις γήινες μέριμνες, είτε φιλοδόξως είτε φιλαργύρως.

Παρά το ότι ‘’γεμίζει’’ παράσημα το στήθος, στην ουσία ‘’αδειάζει’’ χώρος και κενό μένει στην συζυγική κλίνη για την γυναίκα, αν δεν έχουν αυτά και πνευματική ανταπόκριση, αφού στην εξόδιο ακολουθία κατά το τυπικό, παραδίδεται ένα μαξιλαράκι στην σύζυγο του εκλιπόντος. Έτσι, όσο πιο πολλά γήινα, τόσος λιγότερος πνευματικός χώρος μένει για το όλο ζεύγος, που κατά το μυστήριο της Εκκλησίας, και όσο θα θέλαμε να βιώσουμε, ισχύει το και έσονται οι δύο, εις σάρκα μία.

Θυμήθηκα ένα όραμα ενός δεσπότη (επισκόπου) ο οποίος περιηγήθηκε στον παράδεισο από τον άγγελό του και στην αναζήτηση σε ποιο σπίτι θα μένει (εις τον αιώνα) περιέπιπτε από απογοήτευση σε απογοήτευση, λόγω άρνησης ου συνοδού αγγέλου για τα ‘’καλά σπίτια’’. Όταν τελευταία τούδειξε το μικρό δικό του καλυβάκι, η δικαιολόγηση ήταν αφοπλιστική αλλά και εκπαιδευτική για μας: …εσύ την δόξα και την τιμή τις έλαβες κάτω, οπότε δεν περίσσεψαν πολλά, σαν αποταμίευση για εδώ.

Η παραπάνω αναφορά, φυσικά δεν αφορά στην υποχρεωτική (κατά κάποιο τρόπο) παρασημοφόρηση, αλλά στο εγωπαθές φιλόδοξο πνεύμα που εξαντλούν τα ανώτερα στελέχη σε αυτά τα κονσερβοκούτια (ΚΑΙ ΑΝ ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ πνευματική αναφορά και προοπτική).

Είναι θέμα παιδείας. Πάλι θέμα παιδείας, ελληνορθόδοξος παιδείας που σμιλεύει αγίους και ήρωες, με ταπεινό φρόνημα προσφοράς, παρά φρονήματος εγωπαθούς απολαβής από ‘’σπουδές’’ , ισχύει και για τα παιδιά μας, που φορτώνονται πολλά εξωτερικά, αλλά αυτά, ακόμη και αφομοιούμενα, δεν προσφέρουν ουσία.

Παιδεία (ασθενής) που αναδεικνύει διανοητικώς μεν κορυφές, στα πνευματικά όμως και ανθρώπινα, ισοδυναμούν με υπόγεια, αφού χαϊδεύουν την σάρκα, την παχυλοποιούν, την ιεροποιούν, αδυνατούντες και αποϊεροποιούντες το πνεύμα (και Άγιο Πνεύμα). Την (κατά χάριν) αυτογνωσία και θεογνωσία.

‘’Παράσημα’’ και τα δυο, αλλά το επιζητούμενο, που δεν θα το διαλύσει σαν χνου ο ΑΗΡ, τα έσω*. Δική μας τέλος η επιλογή, για μας και τα παιδιά μας. Αμήν με υγιαίνουσα παιδεία, η ευχή του συμμαθητού:

Αλήθεια δεν είναι καιρός να γίνουμε λιτοί, απλοί, απέριττοι και ουσιαστικοί;

(υπερβολές, όχι ως γελοίο, αλλά ως φαινόμενο ανούσιο, λυπηρό και ψυχοφθόρο). 

Ναι… καιρός αρμόδιος μετανοίας. Μεταστροφής του νου (και χου) στον Νού. ‘’Σήμερα’’ Υπαπαντής, σήμερα που εισάγεται στον (τετραδιάστατο χωροχρόνο) πλήρως μετά τις 40 ημέρες της Γέννησης, ο Εσταυρωμένος Λόγος, για να ακούσουμε δύο σχετικά**…

Ἰδοὺ οὗτος κεῖται εἰς πτῶσιν καὶ ἀνάστασιν πολλῶν ἐν τῷ Ἰσραὴλ καὶ εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον…

(και από το απολυτίκιο) … Χαῖρε Κεχαριτωμένη Θεοτόκε Παρθένε, ἐκ σοῦ γὰρ ἀνέτειλεν ὁ Ἥλιος τῆς δικαιοσύνης, Χριστὸς ὁ Θεὸς ἠμῶν, φωτίζων τοὺς ἐν σκότει. Εὐφραίνου καὶ σὺ Πρεσβῦτα δίκαιε, δεξάμενος ἐν ἀγκάλαις τὸν ἐλευθερωτὴν τῶν ψυχῶν ἠμῶν, χαριζόμενον ἠμὶν καὶ τὴν Ἀνάστασιν.

Είμαστε που είμαστε κι εμείς χωροχρονικά ‘’σταυρωμένοι’’ , εκεί συσταυρωμένοι εκατέρωθεν Του Κυρίου που τον μεν δια του μνήσθητι τον ανάγει εις παράδεισον χαρίζοντας γνώση θεολογίας, τον δε άλλον λόγω βλασφημίας, τον κατάγει εις άδην… ***  

Από την ΠΑΙΔΕΙΑ εξαρτάται. Αμήν παιδεία και νουθεσία Κυρίου σε μικρούς και μεγάλους Έλληνες (και στον κόσμο) γιατί αυτή αξίζει, για μας και τα παιδιά μας. Για μια Ελλάδα (και κόσμο) φωτεινότερο, ουσιαστικότερο. Προς βιωματική ανάσταση.

---

* εξωτερικά και εσωτερικά.... παράσημα

    

** Κρίσις, πρόκρισις και ευαγγέλιο Υπαπαντής

*** Εν μέσω δύο ληστών, ζυγός δικαιοσύνης ευρέθη ο σταυρός σου· του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων προς γνώσιν θεολογίας· Χριστέ ο Θεός, δόξα σοι.   

**** Πείθεσθε τοις ηγουμένοις, συγκύπτουσα και μία θάλασσα φουρτουνιασμένη ‘’δρόμος’’ απόσταση, για την ανόρθωση και διάβασή της