μέτρο λόγου (με γνώμονα την Μεσοπεντηκοστή)

«Ὅπως ὅταν αἱ θύραι τῶν λουτρῶν ἀνοίγωνται συνεχῶς, ἡ ἐσωτερική θέρμη ὠθεῖται ταχύτατα πρός τά ἔξω, ἔτσι συμβαίνει καί στήν ψυχή· ὅταν θέλη νά ὁμιλῆ ἔξω τοῦ μέτρου, ἔστω καί ἄν λέγη μόνον πνευματικούς λόγους, ἐξατονεῖ ἡ μνήμη τοῦ Θεοῦ διά τῆς πύλης τοῦ στόματος.

Γι᾽ αὐτό μάλιστα χάνει ἐν συνεχείᾳ τούς δυνατούς πνευματικούς λογισμούς, περιπίπτουσα σέ πλῆθος κατωτέρων ἐννοιῶν καί ὁμιλοῦσα χωρίς τάξιν καί ἀμέτρως στούς τυχόντας, ἐπειδή ἔχασε τήν ἐνέργειαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, ἡ ὁποία συντηρεῖ τήν διάνοιαν φωτεινήν χωρίς φαντασίες.

Γιατί τό ἀγαθόν Πνεῦμα ἀποφεύγει πάντοτε τήν πολυλογίαν, ὡς ἄσχετον καί ἀντίθετον σέ κάθε ταραχήν λογισμῶν καί φαντασιῶν ἔστω εὐπρεπῶν. Εἶναι καλή λοιπόν ἡ σιωπή στόν καιρό της, ἡ ὁποία δέν εἶναι τίποτε ἄλλο ἀπό μητέρα σοφωτάτων ἐννοιῶν». 

Άγιος Διάδοχος Φωτικής
Τά ἑκατόν Γνωστικά κεφάλαια, Ἐκδ. Ὁ Ἄθωνας, σελ. 141.

Και… Είπε ο αββάς Ησαϊας: “Τη σιωπή να την αγαπάς περισσότερο από το λόγο. Γιατί η σιωπή φέρνει θησαυρό, ενώ η ομιλία τον διασκορπίζει”…

---

Σχόλιο… (Ἐκ τοῦ εὐαγγελίου) ...ὁ ἀφ' ἑαυτοῦ λαλῶν τήν δόξαν τήν ἰδίαν ζητεῖ, ὁ δέ ζητῶν τήν δόξαν τοῦ πέμψαντος αὐτόν, οὗτος ἀληθής ἐστι, καί ἀδικία ἐν αὐτῶ οὐκ ἔστιν. (Ἰωάν.ζ'18) … 

Τοποθέτηση, πού ἐλέγχει τήν καθαρότητα τοῦ ὕδατος οπότε, καί τό δηλητήριο τῆς αἱρέσεως, ἐνδεικνύοντας (πάλι) τήν διαφορά τῆς ὄασης καί Πηγῆς ζώσας (999) (λάλον ὕδωρ – μεσοπεντηκοστή – ο διψών ερχέσθω…), ἀπό τόν ἀντικατοπτρισμό τῆς ὄασης (666) πηγή θανάτου καί πρόσφατα ἐμπνευστή τῆς παναιρέσεως τοῦ οἰκουμενισμοῦ καί παγκοσμιοποιήσεως. Κύριε ἐλέησον....Λόγοι εκφερόμενοι ομόρροποι των εκ Λόγου λόγων, προς την σωτηρίαν των ανθρώπων…   

Μεσούσης τῆς Ἑορτῆς, δοξάζομεν τὸν ἐν μέσῳ τῆς γῆς, σωτηρίαν ἐργασάμενον. Μέσον μὲν δύο λῃστῶν ἡ ζωὴ ἐν ξύλῳ ἐκρέματο, καὶ τῷ μὲν βλασφημοῦντι ἐσιώπα, τῷ δὲ πιστεύοντι ἐβόα· Σήμερον μετ' ἐμοῦ ἔσῃ ἐν τῷ Παραδείσῳ. Κατῆλθεν ἐν τάφῳ, ἐσκύλευσε τὸν ᾍδην, καὶ ἀνέστη τριήμερος, σῴζων τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει ΔΙΑΚΡΙΣΗ πότε και πως και τι να μιλάμε, πότε και πώς (και γιατί) να σιωπούμε, κατάσταση που επιτυγχάνεται με την διαρκή συσταύρωση. Και αυτή η σταύρωση, είναι πρωτίστως σιωπή ως άριστα, που χαρακτηρίζει την ομιλία, καλή λίαν και διακριτική, ανάγοντάς μας κατά τάξιν και ετοιμότητα Στην Ζωή.

37 ᾿Εν δὲ τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ τῇ μεγάλῃ τῆς ἑορτῆς εἱστήκει ὁ ᾿Ιησοῦς καὶ ἔκραξε λέγων· ἐάν τις διψᾷ, ἐρχέσθω πρός με καὶ πινέτω. 38 ὁ πιστεύων εἰς ἐμέ, καθὼς εἶπεν ἡ γραφή, ποταμοὶ ἐκ τῆς κοιλίας αὐτοῦ ρεύσουσιν ὕδατος ζῶντος. 39 τοῦτο δὲ εἶπε περὶ τοῦ Πνεύματος οὗ ἔμελλον λαμβάνειν οἱ πιστεύοντες εἰς αὐτόν· οὔπω γὰρ ἦν Πνεῦμα ῞Αγιον,     

Όλα τα θεία, έχουν προϋποθέσεις. Προϋπόθεση δε του λόγου, η σιωπή, όπως προϋπόθεση της παροχής ενός γεύματος η προετοιμασία του. Κι όταν θα είναι στην ώρα του (καλώς μαγειρευμένο), θάναι και ωραίο, αλλιώς ως άωρον και άγουρο και ημιτελές και ‘’άψητο’’ (εκ της φωτιάς του Αγίου Πνεύματος), πολύ πιθανόν και επιζήμιο στην υγεία. Κατάκριση ιδίως στον παρέχοντα και αδιακρισία στον λαμβάνοντα.     

Το κοίλο και το κυρτό κάτοπτρο και η ως εξ εσόπτρου και εν αινίγματι γνωρίζομεν… δίνει ένα πλαίσιο αφενός ψυχωφελούς ενεργείας και αφετέρου ψυχοβλαβούς, που καλό θα ήταν να συνυπολογίσουμε.         

Και το κυρτό που συνενώνει εσωτερικά ευστοχώντας τις ακτίνες (του νοητού ηλίου - νοός) στην καρδιά, μπορεί να ανεβάσει την θερμοκρασία και τελικώς ανάψει πυρ (χάριτι ως ανταπόκριση του καλού Θεού στην προαίρεσή μας και λίγη αγωνιστικότητα), ώστε ΜΕΤΑ να εξαχθεί εκ της κοιλίας (ποταμοί ύδατος Ζώντος).   

Να μιλάμε με ταπεινότητα (κυρτό) εκ του περισσεύματος της πυρωμένης από Πνεύμα καρδίας, παρά εκ της κοιλίας (κοίλο κάτοπτρο) και εγωισμού, πριν την ώρα του. Να προηγείται το μάζεμα του νοός στην καρδιά (σταύρωση), προ όποιας εκ-δηλώσεως (όχι μόνο εκ στόματος ομιλία, αλλά εξ οιουδήποτε αισθητηρίου ‘’θύρας’’ ) και αποτέλεσμα μετεωρισμού. Τότε και έτσι συμπορεύεται ο λόγος με το θέλημα Του Λόγου. 

Αμήν, καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός, και πνεύμα ευθές, εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…