36 ἕως
τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε. Ταῦτα ἐλάλησεν ὁ
᾿Ιησοῦς, καὶ ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ' αὐτῶν. (Ιωαν.ιβ’36…)
‘’σήμερα’’
(απόδοσις του Πάσχα) ο ιερεύς που λειτουργούσε, στην ανάγνωση του ευαγγελίου*
(Ιωαν.ιβ’36-47) ‘’καταλάθος’’ προσέθεσε μία λέξη, αυτονόητη μεν, η οποία όμως δεν
αναγράφεται στο ευαγγέλιο, δε. …ταύτα
ελάλησεν ο Ιησούς, και απελθών εκρύβη από των ιουδαίων.
Εγώ
ειμί το Φως… και αποκαλύπτει Εαυτόν και αποκρύβεται κατά τάξη και ετοιμότητα
και παιδαγωγία.
Εκ
του ελληνικού ‘’αρχή
σοφίας, ονομάτων επίσκεψις’’ , η συνάφεια του φωτός και φωτιάς και όφι και
σ+οφίας.. όπως ‘’φαίνεται’’ στο ΦΩΣ
- ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ.... μας δίνει διάκριση ότι όλα τα φώτα ΔΕΝ είναι ίδιας
ποιότητος. Ελκύουν την ψυχή (και το σώμα) του ανθρώπου, του κάνουν έκκληση,
αλλά και οι σειρήνες, δεν πάνε πίσω σε αυτήν την αέναη ‘’δελεαστική’’ πρόσκληση.
Το
Φως XC, ο ίδιος ο Χριστός, ελκύει προς Εαυτόν και συνανυψεί,
υψούμενος. (…32 κἀγὼ ἐὰν ὑψωθῶ ἐκ τῆς γῆς, πάντας
ἑλκύσω** πρὸς ἐμαυτόν. 33 τοῦτο δὲ ἔλεγε σημαίνων ποίῳ θανάτῳ ἤμελλεν
ἀποθνήσκειν. 34 ἀπεκρίθη αὐτῷ ὁ ὄχλος· ἡμεῖς ἠκούσαμεν ἐκ τοῦ νόμου ὅτι ὁ
Χριστὸς μένει εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ πῶς σὺ λέγεις, δεῖ ὑψωθῆναι τὸν υἱὸν τοῦ ἀνθρώπου;
τίς ἐστιν οὗτος ὁ υἱὸς τοῦ ἀνθρώπου; 35 εἶπεν οὖν αὐτοῖς ὁ ᾿Ιησοῦς· ἔτι μικρὸν
χρόνον τὸ φῶς μεθ' ὑμῶν ἐστι· περιπατεῖτε ἕως τὸ φῶς ἔχετε, ἵνα μὴ σκοτία ὑμᾶς
καταλάβῃ· καὶ ὁ περιπατῶν ἐν τῇ σκοτίᾳ οὐκ οἶδε ποῦ ὑπάγει).
Τα
άλλα φώτα, και σ+οφίες εξαντλούνται στα έρποντα επί γης, έως ότου αποδώσουν ως
ίχνος, το ύψος.
Λένε
όμως οι άγιοι ότι τρία είναι τα στάδια της αγιαστικής χάριτος του Τριαδικού
Θεού. Κάθαρση – φώτιση – τελείωση,
με το ένα προηγούμενο, προϋπόθεση του άλλου σκέλους και επιπέδου βιώματος, σαν
μια οικοδομή με ορόφους, και όπως τα θεμέλια και το ισόγειο είναι απαραίτητα
για την ‘’στήριξη’’ και ύπαρξη του υπερώου (όπως υπόγειο – επίγειο – υπέργειο,
παράλληλα των παραφύση – φύση – υπερφύση
/ παράλογο – λογικό – υπέρλογο…).
Καλούμαστε
να εξαχθούμε από τον σκοτεινό λαβύρινθο, όπως ο θησέας
προτύπωσε αυτήν την ‘’έξοδο’’ ακολουθώντας τον μίτο που του άπλωσε η αριάδνη. Αυτή
είναι και η καθ’ύλην έξοδος που
πετυχαίνει η υγιής ελληνική παιδεία, που εξάγει τον άνθρωπο από το παράλογο στο λογικό, ακολουθούντες τον
μίτο των επαϊόντων… η μερική λύσις
καθίσταται ζημιογόνα πνευματικά, αφού οι προσφερόμενες λύσεις ΔΕΝ θυμούνται τον
πατέρα (μη αλλαγή μαύρων πανιών με λευκά - αιγαίο). Η ‘’έξοδος’’ πρέπει να
συνεχιστεί και περατωθεί. Από το λογικό
(με τα ‘’φώτα’’ του) στο υπέρλογο (και ΦΩΣ). Κατάσταση που
καταφέρνει η ορθόδοξη παιδεία και στο σύνολο παράλογο à λογικό à υπέρλογο, η
ελληνορθόδοξη, χωρίς να καταργήσει το καλώς λίαν, αλλά μόνο τα σκιώδη ‘’φώτα’’
και ασθένειες.
Σήμερα
της αποδόσεως, καλούμαστε να ζήσουμε εκτυπώτερον το: επί
του πρακτέου η απόδοσις του Πάσχα και το ίδιο το Πάσχα.
Αυτή
η μία λέξη που πρόσθεσε ο ιερεύς είναι η προϋπόθεσις. Εκρύβη από των ιουδαίων.
Μια
δυο παραγράφους πιο πάνω αναφέρθηκε Ο Κύριος για τους έλληνες και να τώρα, μιλά
για τους ιουδαίους. Και… ιούδα σημαίνει εξομολόγηση. , σημαίνει την απαραίτητη μυστική και σφραγισμένη μυστηριακά,
κάθαρση, που λύει την αφωνία και προσθέτει βιωματικά συμπόρευση με το Φως. Η καλή
μας Παναγία πήγε στην ορεινή πόλι Ιούδα [άκαρπη ακρόπολη – οίκο με κεφαλή τον άφωνο
Ζαχαρία – με κυοφορούσα εν σώματι (Ελισάβετ) την μετάνοια (Ιωάννη)].
Αυτά
κάπως γνωστοποιήθηκαν με τα άρθρα … περί
σοφίας και φιλοσοφίας (τοιχεία νου και καρδιάς και σ+τοιχεία) και Απόλλων,
Αφροδίτη, Αχιλλέας, φώτα και ΦΩΣ
Από
δε το βίωμα
εξομολόγησης , να βάλουμε αρχή μετανοίας και άξονα ζωής την καθαρότητα των
τοιχείων … και έσωθεν του ποτηρίου (διαφάνεια και αντανάκλαση της λαμπρότητος της
δόξας του Τριαδικού Θεού, ορθοδόξως μετεχομένου).
Αμήν, μετά την
ανάγνωση και ακρόαση, μην φανούμε πως έχοντες ώτα δεν ακούουμε, νουν αλλά δεν
καταλαβαίνουμε, μάτια αλλά δεν βλέπουμε … αλλά να βιώνουμε την προϋπόθεση του
φωτισμού που είναι η κάθαρση, ώστε … 36 ἕως
τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε (Ιωαν.ιβ’36…)
για να μην αποκρύβεται από εμάς και περιπατούντες εν τω σκότει, (παρά την πλήρη
φωταγωγία), μη γνωρίζουμε που οδεύουμε, παρά τα μύρια φώτα που τάχα μας ‘’φωτίζουν’’
ακόμη και συνομιλούντες περί θαυμασίων σημείων (ω μη γένοιτο ο λόγος του
προφ.Ησαΐα εφ’ημών, με τυφλωμένους οφθαλμούς, πωρωμένη καρδία, δυσπίστους και
αθεράπευτους…).
Από τον
αγ.Νικόλαο Βελιμίροβιτς (μέρος ομιλίας του περί της Αναλήψεως) ακούμε : …«Τότε διήνοιξεν αὐτῶν τὸν νοῦν τοῦ συνιέναι τὰς γραφάς» (Λουκ. κδ’
45). Ἡ «διάνοιξη» τοῦ νοῦ εἶναι θαῦμα ἴσο μὲ ἀνάσταση νεκρῶν, γιατί κάτω ἀπὸ τὸ
πυκνὸ πέπλο τῆς ἁμαρτίας, ἡ ἀνθρώπινη ἀντίληψη βρίσκεται στὸ σκοτάδι τοῦ τάφου.
Διαβάζει, μὰ δὲν καταλαβαίνει, κοιτάζει, μὰ δὲ βλέπει, ἀφουγκράζεται, μὰ δὲν ἀκούει.
Ποιὸς ἄνθρωπος στὴν Ἱερουσαλὴμ εἶχε δεῖ κι εἶχε διαβάσει καλύτερα ἀπό τούς
Γραμματεῖς τὰ λόγια τῶν Γραφῶν; Μὰ τὰ προσέξανε τόσο λίγο! Γιατί ὁ Κύριος δὲν
τράβηξε τὸν πυκνὸ πέπλο ἀπὸ τὸ νοῦ τους, ὥστε νὰ κατανοήσουν κι αὐτοὶ ὅπως οἱ ἀπόστολοι;
Ἐπειδὴ οἱ ἀπόστολοι θέλησαν νὰ γίνει αὐτὸ
ἐνῶ οἱ Γραμματεῖς ἀρνήθηκαν. Ἐπειδὴ
οἱ Γραμματεῖς κι οἱ πρεσβύτεροι εἶπαν ὅτι «οὗτος ὁ ἄνθρωπος ἁμαρτωλός ἐστι» καὶ
περίμεναν τὴν εὐκαιρία γιὰ νὰ τὸν σκοτώσουν, οἱ ἀπόστολοι ὅμως εἶπαν: «Κύριε,
πρὸς τίνα ἀπελευσόμεθα; ρήματα ζωῆς αἰωνίου ἔχεις» (Ἰωάν. στ’ 68). Ὁ Θεὸς
«διανοίγει τὸ νοῦ» ἐκείνων πού τὸ θέλουν· χορηγεῖ τὸ ζῶν ὕδωρ σ’ αὐτοὺς πού διψᾶνε,
ἀποκαλύπτεται σὲ ὅσους τὸν ἀναζητοῦν.
Πρόσθες ημίν πίστιν και θέλησιν… διάνοιξον τον
νουν, φώτισόν μου Κύριε το σκότος…
---
* (Εἶπεν ὁ
Κύριος· Ἕως τὸ φῶς ἔχετε, πιστεύετε εἰς τὸ φῶς, ἵνα υἱοὶ φωτὸς γένησθε. Ταῦτα ἐλάλησεν
ὁ Ἰησοῦς, καὶ ἀπελθὼν ἐκρύβη ἀπ' αὐτῶν. Τοσαῦτα δὲ αὐτοῦ σημεῖα πεποιηκότος ἔμπροσθεν
αὐτῶν οὐκ ἐπίστευον εἰς αὐτόν, ἵνα ὁ λόγος Ἡσαΐου τοῦ προφήτου πληρωθῇ ὃν εἶπε·
Κύριε, τίς ἐπίστευσε τῇ ἀκοῇ ἡμῶν; Καὶ ὁ βραχίων Κυρίου τίνι ἀπεκαλύφθη; Διὰ τοῦτο
οὐκ ἠδύναντο πιστεύειν, ὅτι πάλιν εἶπεν ῾Ησαΐας· τετύφλωκεν αὐτῶν τοὺς ὀφθαλμοὺς
καὶ πεπώρωκεν αὐτῶν τὴν καρδίαν, ἵνα μὴ ἴδωσι τοῖς ὀφθαλμοῖς καὶ νοήσωσι τῇ
καρδίᾳ καὶ ἐπιστραφῶσι, καὶ ἰάσομαι αὐτούς. Ταῦτα εἶπεν Ἡσαΐας ὅτε εἶδε τὴν δόξαν
αὐτοῦ καὶ ἐλάλησε περὶ αὐτοῦ. Ὅμως μέντοι καὶ ἐκ τῶν ἀρχόντων πολλοὶ ἐπίστευσαν
εἰς αὐτόν, ἀλλὰ διὰ τοὺς Φαρισαίους οὐχ ὡμολόγουν, ἵνα μὴ ἀποσυνάγωγοι γένωνται·
ἠγάπησαν γὰρ τὴν δόξαν τῶν ἀνθρώπων μᾶλλον ἤπερ τὴν δόξαν τοῦ Θεοῦ. Ἰησοῦς δὲ ἔκραξε
καὶ εἶπεν· ὁ πιστεύων εἰς ἐμὲ οὐ πιστεύει εἰς ἐμέ, ἀλλ' εἰς τὸν πέμψαντά με, καὶ
ὁ θεωρῶν ἐμὲ θεωρεῖ τὸν πέμψαντά με. Ἐγὼ φῶς εἰς τὸν κόσμον ἐλήλυθα, ἵνα πᾶς ὁ
πιστεύων εἰς ἐμὲ ἐν τῇ σκοτίᾳ μὴ μείνῃ. Καὶ ἐάν τίς μου ἀκούσῃ τῶν ρημάτων καὶ
μὴ πιστεύσῃ, ἐγὼ οὐ κρίνω αὐτόν· οὐ γὰρ ἦλθον ἵνα κρίνω τὸν κόσμον, ἀλλ' ἵνα σώσω
τὸν κόσμον.).
** η ''έλξις'' της Αναστάσεως
---
** η ''έλξις'' της Αναστάσεως
---
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου