Για τον χαρακτήρα

Κάποιοι υποστηρίζουν ότι άνθρωπος δεν αλλάζει μετά τα 40. Άλλοι λένε πως δεν αλλάζει μετά την ενηλικίωσή του στα 18. Άλλοι πάλι πιστεύουν ότι τα βασικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητας έχουν ολοκληρωθεί μέχρι την προσχολική ηλικία.

Προσωπικά θεωρώ πως ο άνθρωπος δεν αλλάζει ποτέ... εκτός κι αν επιτρέψει να τον αναμορφώσει η Δύναμη της Χάριτος του Θεού ... ή αν μάθει να διαχειρίζεται συνειδητά και δυναμικά τις υποσυνείδητες και αδύναμες ιδιότητες του εαυτού του ...

Με αφορμή το παραπάνω περί χαρακτήρος, (Νικήτα Καυκιού) δυο σκέψεις…

Χαράχτηκε ως επί πέτρας η πινελιά του Θεού Δημιουργού στον καθένα ξεχωριστά, με την πλάση. Μοναδικά και ανεπανάληπτα ως πρόσωπο. Εμφυσήθηκαν και οι αρετές, μέσω θείας πνοής, σε κάθε καλούπι, κι αυτή είναι η θεόσδοτη και θεοεπίβλεπτη αρχή, ως βάσις.

Κι αρχίζει σιγά σιγά να δομείται το ε-γώ και ο ε-αυτός (η εικών επί γης και εικών Αυτού, δια της πλήρωσης, ελθέ και σκήνωσον εν ημίν…) ως αποτέλεσμα σύμπραξης περιβάλλοντος και εσωκλειόμενου περιεχομένου, ας πούμε προδιαγραφών, dna, δοθέν τάλαντον…. Στην αρχή από τους γονείς και ενασχολούμενους εξωτερικά, αλλά σε συνεργασία μυστική από τους πνευματικούς εσωτερικά επιτρόπους.

Δ´\ΛΕΓΩ δέ, ἐφ' ὅσον χρόνον ὁ κληρονόμος νήπιός ἐστιν, οὐδὲν διαφέρει δούλου, κύριος πάντων ὤν, 2 ἀλλὰ ὑπὸ ἐπιτρόπους ἐστὶ καὶ οἰκονόμους ἄχρι τῆς προθεσμίας τοῦ πατρός. 3 οὕτω καὶ ἡμεῖς, ὅτε ἦμεν νήπιοι, ὑπὸ τὰ στοιχεῖα τοῦ κόσμου ἦμεν δεδουλωμένοι· 4 ὅτε δὲ ἦλθε τὸ πλήρωμα τοῦ χρόνου, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸν υἱὸν αὐτοῦ, γενόμενον ἐκ γυναικός, γενόμενον ὑπὸ νόμον, 5 ἵνα τοὺς ὑπὸ νόμον ἐξαγοράσῃ, ἵνα τὴν υἱοθεσίαν ἀπολάβωμεν. 6 ῞Οτι δέ ἐστε υἱοί, ἐξαπέστειλεν ὁ Θεὸς τὸ Πνεῦμα τοῦ υἱοῦ αὐτοῦ εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν, κρᾶζον· ἀββᾶ ὁ πατήρ. (Γαλ.δ’)

Επειδή φανήκαμε νήπια του νου (όπως παρατηρεί ο αγ.Μάξιμος ομολογητής), φάνηκε εν μέσω ημών ως Νήπιο και Ο Λόγος, Ο Δημιουργός μας, Τριαδικός Θεός (λεξαριθμικά όχι τυχαία, 999).

Γνωρίζεται δε, και σκιρτά η ψυχή μας όσο μας Τον πλησιάζει η Θεοτόκος (που Τον κυοφορεί) με την προϋπόθεση αν κι εμείς κυοφορούμε μετάνοια (όπως η Ελισάβετ* κυοφορούσε τον αγ.Ιωάννη Πρόδρομο).  

Με την παρεχόμενη και σεβάσμια από Θεό, ως κόρη οφθαλμού, ελευθερία, ελικοειδώς και ευθέως προσεγγίζουμε προς ωμοίωσιν ή απομακρυνόμαστε ως εικόνα από τον σκοπό για τον οποίο δημιουργηθήκαμε. Τον αγιασμό και σωτηρία (σώος – ολοκληρωμένος) και επίγνωση της Αληθείας.

Ανιούσης της ηλικίας (ενηλικιωνόμενοι), μέσω ενεργειών εναλλακτικώς θεϊκών, θετικών ή αρνητικών**, αναλόγως με τα δικαιώματα που δίνουμε στην καθεμιά (ενέργεια να χαράσσει επί ημών εσωτερικά και εξωτερικά), ακολουθούμε την έλικα*** της ζωής μας, που ξεδιπλώνεται ως ανοδική πορεία (9) ανέλιξις ή καθοδική (6) και ‘’φαίνεται’’ μέχρι ‘’είναι’’ , ο χαρακτήρας μας.

αόρατοι δεσμοί καταφέρνουν στο είναι αυτό που μερικές φορές φαίνεται.  

Θα μπορούσε ένας ‘’φύσει’’ θυμώδης να ευστοχεί ή αστοχεί ο θυμός του. Άλλος αστόχως θυμώνει με τους ανθρώπους (αμαρτωλούς, αιρετικούς…) και άλλος ευστόχως θυμώνει με τον υποκινούντα την αμαρτία και ανομία (αίρεση), διάβολο. … γιαυτό και Ο Κύριος παραινεί και προτρέπει. Οργίζεσθε αλλά μην αμαρτάνετε, όπου αμαρτία = αστοχία.

Όποιον όμως ακολουθεί η φύση του ανθρώπου, όποιον όφι , ομοία όψι θα λαμβάνει. … κι οι δαίμονες ήταν άγγελοι που εκπέσανε. Ήταν φωτεινοί, ιλαροί, γλυκείς, εύμορφοι… και κατήντησαν σκοτεινοί, μισάνθρωποι, άσχημοι… Η επιλογή, επί μιας Οδού. Ή φυγοκέντρου (Ι) δεκάτου τάγματος των δαιμόνων ή κεντρομόλου πάλι Ι, Ιησού. Έρποντος δηλητηριώδη, θανατηφόρου (όπως οι όφεις στην έρημο) ή όρθιοι, υπάκουοι, θυσιαστικοί, όπως ο ανηρτημένος επί της ράβδου του Μωσέως χαλκίνου όφεως.

‘’Δικαιολογείται’’ ο άνθρωπος πως ‘’φως’’ ακολούθησε… και πράγματι, Φως**** το ένα, φως και το άλλο, αλλά το ένα, το πλάνο και φανταστικό, οδηγεί τον ακολουθούντα στον αντικατοπτρισμό της όασης (ομοιάζουσα 666), το δε ευθές, αληθινό και πραγματικό, στην όαση (999), την μόνη που μπορεί να ξεδιψάσει και ξεκουράσει και σκιάσει…             

Ρώτησαν μια φορά τον νασρεντίν χότζα, πως και έγινε τόσο ευγενικός και αυτός τους απάντησε:

- από τους αγενείς

- μα πως το κατάφερες;

- να! ό,τι έβλεπα και δεν μου άρεσε, δεν το έκανα.

Είναι ιατρική τέχνη εκ των μικροβίων και δηλητηρίων με μεθοδολογία ΠΑΘΗΤΙΚΟΠΟΙΣΕΩΣ της κακής τους δράσης ενάντια στο σώμα, να ποιούνται αντισώματα, αντίδοτα, εμβόλια βοηθητικά πλέον για τον οργανισμό. Κι όπως ισχύουν αυτά στον μικρο-μικρόκοσμο, ανάλογα συμβαίνουν και στον μικρόκοσμό μας. 

Και ο Σαούλ και η Μαρία αιγυπτία και ο Κυπριανός και πλήθος ατόμων, πρώην μικρόβια που πολεμούσαν το Σώμα XC (Ορθόδοξη Εκκλησία) μετά την παθητικοποίηση της δράσης τους και την ενσωμάτωση στην Εκκλησία, νοούνται ως αντισώματα ενάντια στις πρώην παθήσεις (όπως συμβαίνει και με τα εμ-βόλια).... Είθε ο καλός Θεός να μας δίνει δύναμη και φώτιση να γνωρίσουμε τα λάθη μας, να μετανοήσουμε, να τα παθητικοποιήσουμε και εντασσόμενοι στην Κιβωτό, να γίνουμε εργάτες του Αμπελώνος Του...  

Ανάλογη ‘’άμυνα’’ καλό θα ήταν να αναπτύξουμε όχι μόνο στα εξερχόμενα σαν χαρακτήρας και εσωτερική εργασία και βελτίωση, αλλά και στα εισερχόμενα. Για κάθε προσβολή εκ του πονηρού, είτε άμεσα είτε έμμεσα μέσω συνανθρώπων, πρέπει να φιλτράρεται το κακό, ώστε αυτό να παθητικοποιείται ακαριαία ή το ταχύτερον δυνατό, για να μην μας κάνει ζημιά, να μην μας ασθενεί, αφού αυτός είναι ο σκοπός του.                  

Κι όπως στην ΠΔ όταν δηλητηριώδεις έρποντες όφεις ασθενούσαν και πέθαιναν τους ισραηλίτες (όπου ισραήλ = νους ορώμενος τω Θεώ – άρα αφορά ΚΑΘΕ ΝΟΥ), αλλά δια της ατενίσεως του όρθιου κρεμασμένου επί της ράβδου του Μωσέως λυτρωνόντουσαν, όπως προτυπώθηκε και τώρα ενεργεί, η Θεία Κοινωνία ως μυστήριο και μυστικό βίωμα, είναι το μόνο που μπορεί να μας δίνει δύναμη νίκης κατά των ασθενειών και τέλος του θανάτου…  

Υπό αυτήν την οπτική και θέληση και καλή προαίρεση, ο Διογένης που ψάχνει μέρα μεσημέρι με το φανάρι άνθρωπο, φιλοσοφεί μεν, αλλά υστερεί στην φιλοκαλία. Και πόσο μας βιηθάει ο συνάνθρωπος; ΠΑΝΤΑ 100%, όσο έχουμε διάκριση και θέληση να ακολουθήσουμε το καλό ως έχει και αντιστρέψουμε ως παράδειγμα προς αποφυγήν το υπόλοιπο (όσο κι αν είναι) κακό.

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση και γνωρίζει τα οφέλη της καλής προαιρέσεως, που όμως είναι δική μας υποχρέωση κατόπιν ελευθερίας επιλογών.

Αναφέρει ο γερ.Σοφρώνιος έσσεξ

    

Με αποτέλεσμα , ή να πνευματικοποιούμε την σάρκα ή να σαρκοποιούμε το πνεύμα*****.     

Εξ ου και η όψις. Αναστάσεως ή δαιμονοποιήσεως. Αμήν να λάμψει το Φως του προσώπου Σου εφ’ημών.

Η δε πέτρα εν γη ερήμω, όπου χαράχτηκε(1) θεοεπιβλέπτως ο χαρακτήρ μας, έχει όντως δύο επιλογές. Ή την ψαμμοποίησή της ή την ανοικοδόμηση μιας ‘’πυραμίδος’’ (κλίμακος και οδοδείκτη)******.

Η εναλλαγή υψηλών θερμοκρασιών την ημέρα και ιδιαίτερα χαμηλών την νύκτα, σπάζουν τις πέτρες και τις κάνουν άμμο. ΑΝ εμείς αντισταθούμε χάριτι και προαιρέσει στην υψηλή θερμότητα των πειρασμών αποκτώντας πνευματική πείρα και συγχρόνως δεν πέσουμε στην ψύχρα και άρνηση φιλοθεΐας και φιλαδελφείας, Η Πέτρα Χριστός, ως ακρογωνιαίος λίθος θα επιβλέψει στην δόμηση ναού εν ημίν, και μονή παρ’ημίν ποιήσει η Αγία Τριάς (ΑΝ αναπαυθεί δια της ψυχικής αγνότητος).          

Δια της ψαμμοποίησης (ακολούθηση, ένδοση σε πειρασμούς και ψυχρότητα σε Θεό και άνθρωπο μίσος κατά σταυρού) η απώλεια της εικόνος σε σχεση με την δια της στέρεης πέτρας οικοδομή, μεταμόρφωσις εις τέκνα Φωτός και μετάστασις του αγνού και οικείου κατ’εικόνα στο καθ’ωμοίωσιν και ΖΩΗ.

‘’Παράλληλα’’ όπως η Μάρθα και η Μαρία, είναι παρούσες και δι αυτών όλοι μας στο μυστήριον της Βαπτίσεως… και ‘’βλέποντας’’ Τον Κύριο να ανέρχεται ευθέως εκ των υδάτων, η μη άνοδος με ευθεία και κυκλική κίνηση του νοός (σε θεωρία και πράξη, φιλόθεη και φιλάνθρωπη) σημαίνει νίκη που ποσειδώνα που ήθελε να καταποντίσει τον οδυσσέα…  

Αμήν δι ευχών της Μητέρας της Ζωής, που ενώ μετέστη δεν μας εγκαταλείπει… αμήν να πιαστούμε από το φουστάνι Της σε αυτήν την άνοδο. Συ μου ελπίς και σκέπη και παραμυθία, οδηγός και μεσίτης, ρύστης εκ του θανάτου στην Ζωή…  αμήν δι ευχών, να τιμήσουμε και ενεργήσει το σωτήριον ΕΝ ΒΑΠΤΙΣΜΑ (ορθόδοξο και όχι βαπτισματικής μη ισχύουσας φιλολογίας) εφ’ημών. Ο όντως θησαυρός και διέλευσις της ερυθράς….

Ἐν τῇ Γεννήσει τὴν παρθενίαν ἐφύλαξας, ἐν τῇ Κοιμήσει τὸν κόσμον οὐ κατέλιπες Θεοτόκε· μετέστης πρὸς τὴν ζωήν, μήτηρ ὑπάρχουσα τῆς ζωῆς, καὶ ταῖς πρεσβείαις ταῖς σαῖς λυτρουμένη, ἐκ θανάτου τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

---

* για το πως ''λειτουργούν'' οι δίκαιοι Ζαχαρίας και Ελισάβετ, διαχρονικά προς φυσικοπνευματική ωφέλεια του ανθρώπου... (προσέγγιση στο ευαγγέλιο του μικρού παρακλητικού)

** ΘΕΤΙΣ ΘΕΣΙΣ ΘΕΜΙΣ, αρνητικά, θετικά και θεϊκά…

*** Για τα γενέθλια...

**** ΦΩΣ - ΟΦΙΣ - ΟΨΙΣ και ΕΡΩΣ....

***** Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας...

****** Ιακώβ, Θεοτόκος/κλίμαξ, Αγία Φωτεινή και τα προτεινόμενα βιώματα εξ αυτού του ‘’χώρου’’

Ελληνορθόδοξη οπτική πυραμίδων και Ανθρώπου

---

(βίντεο με τον π.Χαράλαμπο Παπαδόπουλο)

(1) τελικά το θέμα του ''χαρακτήρα'' μας, εκτιμώ πως εναπόκειται στο πως θα διαχειριστούμε τις έμφυτες και επίκτητες παραμέτρους του, αλώμενες όλες από θείο πυρ που μας ‘’καθαρίζει’’/απαλλάττει από τα περιττά και λαμπρύνει τα δικά Του. Το βλέπουμε ειδικότερα στα πρότυπα της μετανοίας, απόστολο Πέτρο και Μαρία αιγυπτία. Φύσεις ενθουσιώδεις, με θυμό, με έρωτα, έστριψαν τις δυνάμεις της ψυχής προς ωφέλειά τους και αγιασμό (9), παρά προς την (κι αυτήν πηγαία) αυτοκαταστροφή τους (6). Προσανατόλισαν το πρόσωπό τους και κινήθηκαν προς την πνευματική Ανατολή και Ζωή. Βγήκαν κι οι δυο έξω (από την αμαρτία) και έκλαυσαν πικρώς. 

Έτσι και με τον καθένα μας, μετά την βιολογική φορά του ανθρώπου από Ανατολή προς την Δύση του (γέννηση-θάνατος) τα δύο αρχικά γράμματα του ονόματος ΑΔΑΜ, επιστρέφουν πάλι προς Ανατολάς δια της Μετανοίας (τα δύο επόμενα γράμματα, πλέον της εννοίας που δίνει η σοφή σίβυλλα Ανατολή-Δύση-Αρκτος-Μεσημβρία). Είναι η στροφή του προσώπου μας προς ανατολάς, στην ορθόδοξη βάπτιση. 

Αμήν όλα τα δομικά στοιχεία του χαρακτήρα μας, τα θεόσδοτα τάλαντα ως αφετηρία, προς τα εκεί να στοχεύουν (Τον Α+Ω), υγιώς χρησιμοποιούμενα δι ευχών της Θεοτόκου που είναι η κλίμαξ και γέφυρα από την γη στον ουρανό και από τον θάνατο προς την Ζωή, αφού ό,τι μας έδωσε ο καλός Θεός (σαν χαρακτήρα) είναι ικανά να μας κοινωνήσουν μαζί Του, να μας συγ-χωρέσουν και αγιάσουν, από δε της ευχής του Μεγ.Βασιλείου, αρκεί το: … Ἀλλὰ σύ, Κύριε, ἀνεξίκακος ὤν, μακρόθυμός τε καὶ πολυέλεος, οὐ παρέδωκάς με συναπολέσθαι ταῖς ἀνομίαις μου, τὴν ἐμὴν πάντως ἀναμένων ἐπιστροφήν… να βάλουμε με αγαθή προαίρεση, αρχή μετανοίας…       

αυτά τα δάκρυα, σαν ουράνια ρείθρα μαλακώνουν την πέτρα του χαρακτήρα μας, αλλοιώνουν προς το θετικό και θεϊκό τις γραμμώσεις του,  και από το γεννηθήτω το θέλημά μου (αυτοκαταστροφικό ή λογικό, αλλά αποκομμένο) γίνεται εύπλαστη λάσπη για να την αναπλάσει ο Θεός με την εμφύσηση και επίσκεψη του πνεύματός Του. Πνεύμα θείο, υπέρλογο και ζωηφόρο σε θεωρία και πράξη, ως γεννηθήτω Κύριε το θέλημά Σου. Αύρα λεπτή που δημιουργεί άλλους κυματισμούς στην λεπτή πλέον (από πρώην παχυλή και σκληρή) ψυχή μας…. Το μόνο ικανό αποφυγής στον χαρακτήρα και ψυχή και ζωή μας, του άλλου θανατηφόρου χαράγματος.