ΕΛΛΑΔΑ + ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ: Περί Κρίσνα [και ομοιαζόντων προ(εκ)-τυπώσεων]

Μια φορά κι ένα καιρό ζούσε ένας νεαρός πρίγκηπας, που κυβερνούσε μια φυλή αγελαδοτρόφων, στις πεδιάδες του Ινδουστάν. Το όνομά του ήταν Κρίσνα και ήταν υπερβολικά όμορφος. Το σώμα του είχε το χρώμα του λυκοφωτός, το πρόσωπό του ήταν σαν τη λαμπερή σελήνη, και έπαιζε ένα μαγικό αυλό που αιχμαλώτιζε τις καρδιές των ανθρώπων και των ζώων, όπως οι ύμνοι των θηλυκών κενταύρων κατακτούν τη θάλασσα και τον ουρανό, ή οι δονήσεις της ετοιμοθάνατης αστραπής υποδουλώνει τις καρδιές των βουνών.

Όλες οι κόρες εκείνης της γης συντηρούσαν μέσα τους την κρυφή επιθυμία να γίνουν οι αγαπημένες του. Όταν του κρατούσαν συντροφιά, είχαν τα μαλλιά τους στεφανωμένα με γιασεμί, τους λαιμούς τους φορτωμένους με κασσία, και στα χέρια τους κρατούσαν γλυκούς λοτούς στην απόλυτα λευκή τους άνθιση, αθώους όπως και οι ευγενικές τους καρδιές που ξεχείλιζαν από λατρεία.

Η Ράντα, μια χαριτωμένη υπηρέτρια, ήταν η επιλογή του Κρίσνα. Η πίστη της σ’ αυτόν ήταν τόσο βαθιά και έντονη που ο Κρίσνα μπορούσε, λέει, να τη δει, όπως κάποιος άλλος θα μπορούσε να νιώσει το άρωμα ενός λουλουδιού από τη γύρη του. Έτσι την παντρεύτηκε, και την πήρε για να ζήσει μαζί του σ’ ένα όμορφο παλάτι, όπου οι ταράτσες ήταν στρωμένες με κρύσταλλα, και περικυκλωμένες από λίμνες που αντανακλούσαν τ’ αστέρια.

Κάποια μέρα μια γριά ζαρωμένη γυναίκα ήρθε και κτύπησε την πόρτα του παλατιού του Κρίσνα. Με το που μπήκε μέσα ρώτησε αν θα μπορούσε να πιάσει εκεί δουλειά, μια και ήταν πεινασμένη και φτωχή και δεν είχε που να πάει. Η Ράντα τη λυπήθηκε. Της έδωσε ρούχα και φαγητό και την προσέλαβε για να κάνει τις δουλειές του σπιτιού. Αλλά, δεν ήξερε ότι η γριά ήταν μια μάγισσα που καθηλώθηκε από την ομορφιά του Κρίσνα και έτσι αποφάσισε να να γίνει αυτή γυναίκα του στη θέση της Ράντα.

Πέρασαν λίγες μέρες. Στη διάρκειά τους, η γριά απέκτησε πολύ καλή γνώση των τρόπων και των συνηθειών του παλατιού. Και έτσι σκέφτηκε ότι είχε φτάσει η κατάλληλη στιγμή για να πραγματοποιήσει την επιθυμία της. Σύμφωνα με το σχέδιό της, τη Ράντα θα τη σκότωνε ο ίδιος ο Κρίσνα. Έτσι, πήγε και έσφαξε μια κατσίκα, και τη νύχτα μπήκε κρυφά στο δωμάτιο όπου κοιμόταν η Ράντα και έβαψε το πρόσωπο της πριγκίπισσας με το αίμα του ζώου. Στη συνέχεια περίμενε μέχρι να έρθει η αυγή. Με το που βγήκε το πρώτο φως του ήλιου πήγε στον Κρίσνα και του είπε να πάει μαζί της για να δει ότι η γυναίκα που παντρεύτηκε ήταν ένας δαίμονας που έτρωγε τους ανθρώπους και τα ζώα, ενώ βρίσκονταν ακόμη εν ζωή. Ο Κρίσνα με το που είδε το αίμα στο πρόσωπο της Ράντα, πίστεψε ότι στ’ αλήθεια είχε παντρευτεί ένα δαίμονα, και τραβώντας το σπαθί του την έκοψε κομματάκια, και μετά την έθαψε σ’ ένα πυκνό δάσος.

Τώρα, η ψυχή της Ράντα ήταν καθαρή και καθαγιασμένη, σαν ένα ναό. Έτσι, μετά το φονικό πήρε τη μορφή ενός όμορφου παλατιού. Τα χέρια και τα πόδια της έγιναν μαρμάρινες κολώνες. Το κεφάλι της έγινε ένας τρούλος όπου οι μαύρες της κοτσίδες, στεφανωμένες με λουλούδια, χάραζαν την πορεία τους σαν όμορφα αναρριχητικά, ενώ το υπόλοιπο κορμί της μετατράπηκε σε μια λίμνη από καθάριο κρυστάλινο νέκταρ, όπου ολόκληρος ο ναός αναπαυόταν. Τα μάτια της μετατράπηκαν σ’ ένα ζευγάρι περιστέρια που κάθονταν στη βεράντα εκείνου του κτηρίου μέσα στην ερημιά, γουργουρίζοντας απαλά όλη μέρα.

Ο Κρίσνα πήγε για κυνήγι στο δάσος κάποια μέρα. Έχοντας απομακρυνθεί από τους συντρόφους του, χάθηκε ανάμεσα στην πυκνή και μπερδεμένη βλάστηση που τον περιτριγύριζε. Καθώς έπεφτε το βράδυ, συνέχισε την περιπλάνηση μέχρι που, με μεγάλη του έκπληξη, είδε ένα όμορφο ναό να αναδύεται μέσα από τη ομίχλη της ερημιάς. Σκέφτηκε να αναπαυτεί εκεί έως την επόμενη μέρα. Αφού έδεσε το άλογό του σ’ ένα δέντρο και του έδωσε αρκετό σανό για να φάει, μάζεψε και ο ίδιος και έφαγε φρούτα από τα δέντρα. Μετά πήγε στο ναό και ξάπλωσε κάτω από τη βεράντα για να κοιμηθεί. Δεν πρόλαβε καλά καλά να κλείσει τα μάτια του όταν άκουσε φτερουγίσματα πάνω από το κεφάλι του. Κοιτώντας προς τα εκεί, είδε δυο ευγενικά περιστέρια να έρχονται και να κάθονται δίπλα δίπλα το ένα από το άλλο πολύ κοντά του, και να πιάνουν την κουβέντα:

‘’Αυτό ς είναι ο άκαρδος άνθρωπος που έκοψε τη γυναίκα του κομματάκια,” άκουσε το αρσενικό περιστέρι να λέει, “απλά και μόνο επειδή μια κακιά μάγισσα πήγε και του είπε ένα ψέμα.”

“Αλλά, δεν μπορεί να βρει τη γυναίκα του ξανά;” ρώτησε το θηλυκό. “Απλά ήταν εύπιστος. Τον εξαπάτησαν, κι έτσι το φταίξιμο δεν είναι αποκλειστικά δικό του.”

“Έχεις δίκιο, δεν φταίει μόνο αυτός” απάντησε το αρσενικό. “Πράγματι εξαπατήθηκε. Και ίσως να μπορεί να βρει τη γυναίκα του, αλλά δεν ξέρει πως.”

“Πες μου, λοιπόν, πως μπορεί να τη βρει,” απαίτησε το θηλυκό με ευσπλαχνικό ύφος.

“Εντάξει” απάντησε το αρσενικό. “Η γυναίκα του και η συντροφιά της έρχονται για μπάνιο στη λίμνη με το νέκταρ τα μεσάνυχτα. Αυτή φοράει ένα κατακόκκινο σαρί, ενώ οι φίλες της φορούν ρόμπες στο χρώμα του κρόκου. Αν πάει και κλέψει τα ρούχα τους και αρχίσει να τις πειράζει, η γυναίκα του θα καταλάβει απ’ τα παιχνιδιάρικα κόλπα του ότι είναι ο άντρας της, και θα τον παντρευτεί ξανά.”

Ο Κρίσνα άκουσε προσεκτικά κάθε λέξη που είπε το αρσενικό. Παρέμεινε ξαπλωμένος εκεί, μετρώντας ανήσυχα τα λεπτά, μέχρι που έφτασαν τα μεσάνυχτα. Τότε πήγε στις πύλες του ναού και κρύβοντας τον εαυτό του από πίσω τους, πράγματι είδε τη Ράντα με τις υπηρέτριές της να έρχονται, γελώντας και τραγουδώντας. Ξέδεσαν τις ζώνες τους, έβγαλαν τα σαρί τους και πετώντας τα ανέμελα, βούτηξαν μέσα στη λίμνη με το νέκταρ. Η αγάπη ξύπνησε μέσα στον Κρίσνα τον πόθο, ο οποίος νυχοπατώντας στις άκρες της λίμνης πήγε εκεί που ήταν πεταμένες οι ρόμπες, τις μάζεψε και στη συνέχεια σκαρφάλωσε σ’ ένα δέντρο, που βρισκόταν εκεί κοντά. Τότε, έβγαλε το φλαούτο του και με τις μελωδίες του κατάφερε να γοητεύσει τις καρδιές των γυναικών που τον κοιτούσαν έκπληκτες, με ντροπή. Αναγνώρισαν τον Κρίσνα, τον αγαπημένο τους.

Με ενωμένα τα χέρια και τα μάτια χαμηλωμένα από τη ντροπή, με δειλά χαμόγελα σχηματισμένα στα χείλη, τον ικέτευσαν: “Ω δώσε μας πίσω τα ρούχα μας, που κρέμασες στα κλαδιά του δέντρου, αγαπημένε.”

Αλλά αυτός απλά τους πέταξε τρυφερά κλαδάκια, και τις πείραξε παίζοντας ακατανόητους μικρούς σκοπούς στο φλαούτο του.

“Ω δώσε μας πίσω τα ρούχα μας, αγαπημένε, και θα σου δώσουμε την αγάπη μας,” ξεφώνισαν, όταν κατάλαβαν ότι είχε όρεξη για παιχνίδια.

“Ένα φιλί από κάθε υπηρέτρια είναι τα λύτρα που ζητάω, ενώ τη Ράντα τη θέλω για να την παντρευτώ,” τους τραγούδησε.

Οι ζώνες των υπηρετριών κουδούνιζαν καθώς χορεύαν, και τα χέρια τους δεν κουράζονταν από τα παιχνίδια της αγάπης, καθώς, στη διάρκεια της φεγγαρολουσμένης νύχτας, έπρεπε να πληρώσουν τα λύτρα του ενός φιλιού στον Κύριό τους, προτού τον δουν να παντρεύεται με τη Ράντα ξανά...

---

συνειρμικές σκέψεις εξάγονται από κάθε ‘’παραμύθι’’. Άλλωστε, αυτός ήταν πάντοτε και ο ρόλος της συγγραφικής και λογοτεχνίας, να μην μένει κάποιος στα χρησιμοποιούμενα σχήματα, αλλά να εμβαθύνει στα νοήματα.

Με κύριο όχημα αυτό του μύθου ή των παραβολών μεταγγίζονται ενέργειες ψυχ-αγωγικές, ηθοπλαστικές. Κι αν αυτό ισχύει από εμάς, πολύ περισσότερο και καθαρότερα ισχύει στα θρησκολογικού περιεχομένου κείμενα.

Ας παραθέσω εν συντομία τα κλειδιά (του πρώτου κειμένου που ανέβασε ο Κωστής – συμπτωματικά την Ανάσταση) που οδηγούν στην τελευταία μου διαπίστωση (που ήταν Άννα και η αιτία να θεωρήσεις ότι το έστριψα τεχνηέντως ‘’αλλού’’) περί της κοινής και πανανθρώπινης αίτησης ανάτασης και ανάστασης.

Έχουμε το πρώτο κάλλος του Κρίσνα και την ωραιότητα της Ράντα.

Από την ευπιστία του πλανάται από την μάγισσα και κατακόπτει σε πολλά μέρη την ίδια του την αγαπημένη Ράντα.

Το σώμα της επαναδομείται σε ναό.

Δύο ευγενικά περιστέρια τον επιτιμούν ως άκαρδο άνδρα και συγχωρώντας τον κάπως (ότι δεν φταίει μόνο αυτός που πλανήθηκε) τον ενημερώνουν πως θα την ξαναβρεί και θα την ξαναπαντρευτεί (ενωθούν αιώνια).

Έχουμε κι εμείς το πρώτον αλλά απωλεσθέν κάλλος. Από ευπιστία δεν πλανηθήκαμε; Αυτοχειρούμε και σπάζουμε το ‘’πήλινο’’ σώμα σε πολλά κομμάτια, το οποίο και θάπτεται σε τόπο σκιερό (στο δάσος, ανάμεσα σε δέντρα).

Το σώμα είναι ναός του πνεύματος (και όχι ‘’φυλακή’’). Εκεί (εντός εαυτού) θα προχωρήσουμε στην ανάταση – ανάσταση, ερχόμενοι εις γάμου κοινωνία (ένωση), ΑΝ αποκτήσουμε καρδιά από την πρώτη ακαρδία. ΑΝ συγχωρεθούμε για την πλάνη μας.

Και το κείμενο, …μας έβαλε μέσα στο ναό, δλδ μέσα στο σώμα μας, για να επιτευχθεί η ‘’ένωση’’.

Στις ανατολικές θρησκείες, γιόγκα είναι ένωση. Έτσι, αφού συνεισήλθαμε (εκτιμώ όχι μόνο συναισθηματικά) με τον πρωταγωνιστή μέσα στο ναό (σώμα) αφήνει ο συγγραφέας την τελευταία πράξη της ένωσης και ανάστασης να πλανάται.

Γιαυτόν τον λόγο συνέχισα με τα 7 τσάκρας, ενεργειακά κέντρα, γιατί μέσω αυτών ο άνθρωπος δυνητικά μπορεί να ενωθεί.

Κι ενώ αυτή η δυνατότητα εξαντλείται στις ανατολικές θρησκείες στο μυστικό (ενεργειακό) και μόνο σκέλος, επιτυγχανόμενη η ανάταση, η Ορθοδοξία προσθέτει και το Μυστηριακό (η ανάσταση και πραγματική εξύψωση). Το επαναλαμβανόμενο Μυστήριο της Θείας Κοινωνίας, όπου, …ο τρώγων μου την Σάρκα και πίνων μου το Αίμα, εν εμοί μένει, καγώ εν αυτώ.

Και Ο Κύριος διαμελίζεται (μυστηριακά) για να δώσει σε εμάς τους διαμελισμένους (με διάχυτες και μη συγκεντρωμένες τις δυνάμεις μας εντός εαυτού), την θεία μερίδα, ώστε μαζί με την (μυστική) άσκηση της προσευχής του Ιησού να κοινωνήσουμε/κοινωνούμε, να μείνουμε/μένουμε και να συμμετέχουμε στην Ζωή της Αγίας Τριάδος και ψηλαφητά – αισθητά (όπως έγινε και εχθές κατ΄οικονομία με τον Απ. Θωμά) στο Αναστάσιμο Σώμα Χριστού.

Κι ας μην ισοπεδώνουμε το ‘’ομοιάζει’’ με το ‘’είναι’’ γιατί η αληθοφάνεια, δεν συγκρίνεται με την Αλήθεια, όπως το δυτό και αχνό φως, με το Ανέσπερο και υπέρλαμπρον. Όχι μόνο ως θέα, αλλά ιδίως ως μετοχή (μέσα στο Αναστάσιμο Σώμα ΜΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ).

Συγκρίνεται το κέρινο ομοίωμα ενός ανθρώπου με τον άνθρωπο; παρότι πανομοιότυπο εξωτερικά; διαφορά το αίμα, η ζωή. Το κίβδηλο νόμισμα από ένα αληθινό; διαφορά; η αξία της Ουσίας. Η όαση από τον πανομοιότυπο αντικατοπτρισμό της μέσα στην έρημο; η προσέγγιση – η μετοχή θα αποδείξει την αξία των υποσχόμενων…

Σε μας εναπόκειται η σύγκριση, ενεργοποίηση της ‘’λογικής’’ μας κρίσης προς διάκριση και βιωματική ΜΕΤΟΧΗ. Σε θεωρία ΚΑΙ πράξη.

Η αιτία που ανέβασα απάντηση είναι γιατί εμπεριείχε αρκετά εμφανή τα σημεία – κλειδιά και ικανά να ‘’δείξουν’’ κάτι.

Πηγή (ως τμήμα συζήτησης, σε νήμα)…

---

Οι παγκοσμιοποιητές που αδιάκριτα μπερδεύουν την Αλήθεια με την αληθοφάνεια, υποτιμώντας την μεν και υπερτιμώντας την δε, θέλοντας να δημιουργήσουν σύμφωνα με τις επιταγές της ντπ, (πλην των άλλων και) μία θρησκεία, σούπα θρησκειών, (αγαπολογίες χωρίς Αλήθεια) είναι σαν να επιβάλλουν την πεποίθηση πως όλα τα νομίσματα (γνώμες) που πάνε να ανακαλύψουν την γνώση, έχουν ίδια ισχύ με την Αλήθεια και εξ αποκαλύψεως γνώση. Είναι δυνατόν όλες οι λίρες, κίβδηλες και αληθινές, να θεωρούνται ‘’αληθινές’’ και να πλουτίζουν τους κατέχοντες; Είναι δυνατόν όλες οι λίρες, κίβδηλες και αληθινές να είναι ψεύτικες; Αυτό είναι το άλλο άκρο, των ‘’λογικών’’ (τάχα) των πολεμούντων τις θρησκείες, ατόμων συνήθως διανοουμένων που εναντιώνονται ΚΑΙ στους οδοδείκτες και μερική αλήθεια (+σπερματικό Λόγο) ΚΑΙ στην Οδό (Αλήθεια), παραμένοντας στο υπόγειο και σκότος και σκιές, αντί του λογικού επιγείου φωτός και υπέρλαμπρου υπέρλογου υπέργειου ανέσπερου Φωτός.

Για τους έχοντες κοινό νου, είναι παράλογα και τα δύο άκρα. Σε αυτούς απευθύνεται το παρόν.

Θα τα βρίσκουμε μπροστά μας ως εμ-βόλια στην παιδεία, αντί όμως υγείας, ασθενείας, αφού εμβάζουν μικρόβια θανατηφόρα πνευματικά σε μια τόσο τρυφερή ηλικία. Δουλειά και αντίδρασή μας (γονιών και δασκάλων, γιατί το χρωστάμε στα παιδιά μας), η παθητικοποίηση του κακού και ειδώλων, ώστε να γίνουν αντισώματα και βοηθοί στην Ζωή.

Αυτή ήταν και η αφορμή που ‘’θυμήθηκα’’ thread συζήτησης προ δεκαετίας τουλάχιστον και εξέθεσα εδώ. Για την ελάχιστη βοήθεια ΔΙΑΚΡΙΣΗΣ του αληθοφανούς από την κατεχόμενη Αλήθεια της ελληνορθοδόξου παιδείας.

Μεθεόρτια του Σταυρού (15/9) και αγ.Ευφημίας μάρτυρος (16/9) που πατά στους πόδες των ‘’ακίνητων’’ λειψάνων της σε κλειστή λάρνακα (για να μην θεωρηθεί ως ανθρώπινη παρέμβαση) τον τόμο των αιρετικών, κρατώντας στο στήθος (και καρδιά) τον τόμο των ορθοδόξων.

Είναι ο Σταυρός που υψώνει και εξάγει τον άνθρωπο από την αιχμαλωσία και ΑΔΗ (147)* στην ανάσταση και ελευθερία. Από το κατέναντι (παράλογο) δια του απέναντι (λογικό, γραπτού και φυσικού νόμου λόγων) στο μέσα ως ενσωματωμένοι λόγοι στον Λόγο Χριστό.

Βιώματα αναστάσιμα και αποστασιοποιημένα από την μέγγενη και συνθλίβοντα αγκυλωτό σταυρό δια της αρμονίας του ισοσκελούς απρόσωπου στο πρόσωπο προς πρόσωπον ορθόδοξα τυπούμενο εφ’ημών Σταυρό του Χριστού. Εξόδια του γιν-γιαγκ** όχι απλά προσμένοντες, αλλά δια σταυρού και μετανοίας εργαζόμενοι να μην αργήσει να ξημερώσει η Ημέρα της Αφύπνισης… (Άγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς).

Γιαυτό θα συνεχίσουμε με την έναρξη των σχολείων να κάνουμε την προσευχή μας και τον σταυρό*** μας, που είναι προσανατολισμός (ορθά ορθόδοξα) αφού μόνο δι αυτού τα παιδιά μας στα οποία χρωστάμε το ευ ζειν και ψυχική υγεία, μετά την βιολογική ζωή που τους δώσαμε, παρά τις αντίθετες και αντίθεες δυνάμεις που πολεμούν ζωή και Ζωή.

‘’Φαίνεται’’ πως είναι αδύνατο (επιτρέποντος του Θεού) να κρατηθούν τα στεγανά της πίστης μας, με την έννοια του ομολογιακού μαθήματος, καθώς η νέα τάση, στρίβει τα παληά θρησκευτικά προς θρησκειολογία και η οποία τάχα βολεύει (αν δεν διαχειριστούμε σωστά τα ερεθίσματα) τους παγκοσμιοποιητές και ισοπεδωτές. Επιβάλλεται η σύγκριση για διάκριση.

Όλα τα ‘’εισερχόμενα’’ μπορούν να θεωρηθούν εν δυνάμει ωφέλιμα, αφού μας δίνουν ερέθισμα για να δομήσουμε θέσεις πιο στέρεες.

Ένα φυτό στο θερμοκήπιο είναι πιο ευαίσθητο αι έχει πιο ρηχές ρίζες. Μέχρι τώρα, προστατεύαμε τα παιδιά μας, σαν σε θερμοκήπιο. Θα εξέλθουν του σχολείου και οι παραστάσεις και αντιδράσεις, αν δεν έχουν βαθειές ρίζες, εύκολα θα ξεριζωθούν. Γιαυτό και επιβάλλεται η εκμετάλλευση των αντιθέτων. Είδωλα και αντικατοπτρισμό ομοιάζοντα θα μας δίνουν, εξ αυτού δι ευθέως Φωτός, αντί του πλάνου, τα παιδιά θα εμπνέονται με διάκριση. Εκ της επτάφωτου (πχ) λυχνίας, τα 7 (ισχύοντα στην Ορθοδοξία) μυστήρια. Από το εξάκτινο του Δαβίδ και χωρίς Εμμανουήλ α-νόητη κεφαλή, στην νοήμονα δια της Θεοτόκου (χαίρε συ γαρ ενουθέτησας τους συληθέντας τον νου – διαχρονικά - ) … σούρες παρουσιάζουσες αγαθοφανώς τον αλλάχ ως ‘’εύσπλαγχνο θεό’’ δια της παραθέσεως των καρπών των ''πιστών'' του, αφού το δένδρο εκ των καρπών γνωρίζεται…. Και για κάθε σκιά, μια ακτίνα Φωτός δι ευχών. Και για κάθε πάθος, μια αρετή.

Έχουμε χάρι που δεν δικαιολογεί ταραχή και φοβία και επιθετικότητα, σαν αμυνόμενοι. Επιβάλλεται η με αγάπη και αλήθεια ιεραποστολή, (εξωτερίκευση και ομολογία) με λόγους αγίων (λογική) και ενυπόστατη σοφία (έμπνευση)… 14 θέσθε οὖν εἰς τὰς καρδίας ὑμῶν μὴ προμελετᾶν ἀπολογηθῆναι· 15 ἐγὼ γὰρ δώσω ὑμῖν στόμα καὶ σοφίαν, ᾗ οὐ δυνήσονται ἀντειπεῖν οὐδὲ ἀντιστῆναι πάντες οἱ ἀντικείμενοι ὑμῖν (Λουκ.κα’).

Και όπως ο ιατρός, ασθενή παραλαμβάνει υγιή καθιστά, ο καλός σαμαρείτης παραλαμβάνει τον περιπεσόντα σε ληστάς και εισάγοντάς τον στο πανδοχείο (Ορθόδοξη Εκκλησία) υγιή τον αποκαθιστά, ο αλχημιστής (με την πνευματική έννοια) αγενή και ανάξια λαμβάνει και τα μετατρέπει σε ευγενή με αξία, έτσι κι εμείς ‘’πρέπει’’ να λαμβάνουμε τις σκιές ως ερέθισμα και να τις συμπληρώνουμε (όσα επιδέχονται) με φως.

Όπως στην φυσική, όσο πιο έντονο είναι το φως, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές (πίσω από το παραπέτασμα) έτσι και στα πνευματικά, όπου επλεόνασεν η αμαρτία (αστοχία) εκεί υπερπερίσσευσεν η χάρις. Αμήν ο καλός Θεός να μας φωτίζει να ευστοχούμε και προσπερνούμε τα θολά, κάνοντάς τα διαφανή, για να διακρίνουν τα παιδιά και παιδαγωγοί (ως επανευαγγελισμός) τα όντως ωφέλιμα.

---

* από τα 147 δελφικά παραγγέλματα στο ''άλ-φα'' που λείπει...

** σχόλια πάνω στο ελληνικό σύμβολο αρμονίας (του ΤΑΟ) ανήμερα του Αηγιαννιού...

***Περνώντας δια σταυρού από το 18 στο 24, (3 6άρια στα 3 8άρια) όπως προτείνει ο απ.Παύλος στον απόστολο της ημέρας (της Υψώσεως) αντί της επιχειρούμενης υποστολής Του, κι ας τους σκανδαλίζουμε κι ας μας θεωρούν μωρούς...:

Α’ ΚΟΡΙΝΘΙΟΥΣ α´ 18 – 24

18 Ὁ λόγος γὰρ ὁ τοῦ σταυροῦ τοῖς μὲν ἀπολλυμένοις μωρία ἐστί, τοῖς δὲ σῳζομένοις ἡμῖν δύναμις Θεοῦ ἐστι. 19 γέγραπται γάρ· ἀπολῶ τὴν σοφίαν τῶν σοφῶν, καὶ τὴν σύνεσιν τῶν συνετῶν ἀθετήσω. 20 ποῦ σοφός; ποῦ γραμματεύς; ποῦ συζητητὴς τοῦ αἰῶνος τούτου; οὐχὶ ἐμώρανεν ὁ Θεὸς τὴν σοφίαν τοῦ κόσμου τούτου; 21 ἐπειδὴ γὰρ ἐν τῇ σοφίᾳ τοῦ Θεοῦ οὐκ ἔγνω ὁ κόσμος διὰ τῆς σοφίας τὸν Θεόν, εὐδόκησεν ὁ Θεὸς διὰ τῆς μωρίας τοῦ κηρύγματος σῶσαι τοὺς πιστεύοντας. 22 ἐπειδὴ καὶ Ἰουδαῖοι σημεῖον αἰτοῦσι καὶ Ἕλληνες σοφίαν ζητοῦσιν, 23 ἡμεῖς δὲ κηρύσσομεν Χριστὸν ἐσταυρωμένον, Ἰουδαίοις μὲν σκάνδαλον, Ἕλλησι δὲ μωρίαν, 24 αὐτοῖς δὲ τοῖς κλητοῖς, Ἰουδαίοις τε καὶ Ἕλλησι, Χριστὸν Θεοῦ δύναμιν καὶ Θεοῦ σοφίαν·

---

Σχετικά και συνειρμικά:

Περί κραδασμών, τσάκρας και ΣΤΑΥΡΟΥ

Οδοδείκτες και Οδός, Αγάπης και Αλήθειας (πνευματική προπαιδειά και κυρίως παιδεία)

Ελληνορθόδοξη οπτική πυραμίδων και Ανθρώπου

H Προσκύνηση των Μάγων.. (Απόσπασμα από τον Λόγο στην Γέννηση του Χριστού του Αγίου Ιωάννη του Δαμασκηνού)

Ενχρονίσθη και εχωρήθη

Αυτός (ο σταυρός) μας δόθηκε σαν σημάδι πάνω στο μέτωπό μας, όπως στον Ισραήλ δόθηκε η περιτομή·

σχόλια πάνω στον ναό της πανθρησκείας

...παγκοσμιότητα και Παγκοσμιότητα (γερ.Σοφρωνίου Σακχάρωφ)

Εν-τυπώσεις και ουσία για την τόσο προβεβλημμένη επίσκεψη του πάπα στην Λέσβο…

Εξάκτινο και σταυρός… (με ή χωρίς Χριστό)