Προσευχή Προς Τον Κύριον (Οσίου Εφραίμ Του Σύρου)

Ο αναμάρτητος Υιός του Θεού, που εκούσια υπέμεινες τον σταυρικό θάνατο για τη σωτηρία μας, για να σώσεις το γένος μας, που είχε φυλακισθεί στα κατώτατά της γης, Συ που με το θάνατό Σου επήγασες ζωή στον κόσμο, και νέκρωσες τον θάνατο και σαν σκηνή ξέσκισες και κατέστρεψες το δεσμωτήριο του Άδη, η βροχή της αφθαρσίας, ο ατίμητος μαργαρίτης της θείας αστραπής, το ζωηφόρο σταφύλι που αποστάζεις το γλυκασμό της παγκόσμιας σωτηρίας, το αληθινό και ανέσπερο φως, ο Λόγος, η σοφία και η δύναμη του Θεού Πατέρα, η λάμψη της δόξας του Θεού, ακατάληπτε και ανεξερεύνητε Χριστέ, ο μόνος εύσπλαγχνος και συμπαθής, δείξε και σε μένα τον αμαρτωλό την πολλή Σου αγαθότητα, και ακούγοντας τις παρακλήσεις μου, δώρησέ μου, όλα όσα σου ζητώ. 

Μη με αποδοκιμάσεις τον αδιόρθωτο. Μη με απορρίψεις τον ράθυμο και ανυπόμονο. Μην πεις σε μένα τον άθλιο στη Δευτέρα Παρουσία Σου: «Τι
υπέμεινες για μένα;» γιατί δεν υπέφερα ποτέ έστω και λίγο… Λυπήσου, Κύριε, λυπήσου, εύσπλαγχνε, λυπήσου, φιλάνθρωπε, λυπήσου, μόνε αγαθέ, και μη με κρίνεις ανάξιό της αγάπης Σου. Μη με ελέγξεις οργισμένος και μη θυμηθείς τις παλιές και τις πρόσφατες ανομίες μου. Σε Σένα τον Κύριο και Θεό είναι η δικαιοσύνη και σε μένα η ντροπή.

Σπλαγχνίσου με και ελέησέ με μόνο για την αγαθότητά Σου. Στήριξε την ψυχή μου Συ που ανορθώνεις τους πεσμένους. Δες, οι αμαρτίες μου είναι μεγάλες και πολλές, και η προσευχή μου είναι αδύνατη, και η σκληρότητα της καρδιάς μου ξήρανε τα δάκρυα της μετάνοιας… Βοήθησέ με, Κύριε, κατά το μέγα έλεός Σου και σώσέ με τον ασεβή χάρη στην ευσπλαγχνία Σου. Με τις πρεσβείες της Κυρίας Θεοτόκου και όλων των Αγίων. Αμήν.

πηγή

---

...Καθάρισόν με, Κύριε, ἀπὸ πάσης ἁμαρτίας πρὸ τοῦ τέλους, καὶ δώρησαί μοι, φιλάνθρωπε, ἐν ὅλῃ μου τῇ μικρᾷ ταύτῃ ζωῇ πηγάζειν ἀπὸ καρδίας δάκρυα πρὸς κάθαρσιν τῶν ψυχικῶν μου μολυσμάτων, ἵνα δυνηθῶ ἀποδοῦναι ἐντεῦθεν ἐκ τῶν πολλῶν μου γραμματίων κἂν ὀλίγα ἐγκλήματα· κἀκεῖ σωθήσομαι ἐν τῇ σκέπῃ τῆς παντοδυνάμου χειρός σου, ὅταν τρέμῃ πᾶσα ψυχὴ ἀπὸ τῆς δόξης σου τῆς φοβερᾶς.

~ Όσιος Εφραίμ ο Σύρος (Έργα, Τόμος ΣΤ΄ σελ, 290)

"Δέσποτα ξέρεις ότι ο άνθρωπος που έπλασες δημιουργήθηκε από πηλό, ότι έχει φύση αδύναμη, ότι έχει αντοχή που εύκολα λυγίζει. Διότι, αν δεν κοιμηθεί τη νύχτα, δεν μπορεί να κρατηθεί• αν δε φάει κατά τη διάρκεια της μέρας, δεν αντέχει. Τον χειμώνα τρέμει από το κρύο, το θέρος καίγεται από τη ζέστη• το σούρουπο δε βλέπει, τη νύχτα δε τολμά να βαδίσει. Αν περπατά εξαντλείται• αν ησυχάζει, ζαλίζεται• αν καθίσει, στεναχωρείται• αν μιλήσει, κουράζεται• αν ξαπλώσει, υποφέρει• αν σταθεί όρθιος πολλή ώρα, εξαντλείται. Και θέλεις, Δέσποτα, αυτή η αδύναμη φύση να νικήσει σύντομα την αμαρτία; Ο άνθρωπος βρίσκεται μέσα σε πολλούς λογισμούς και μέσα σε αβέβαιες επιθυμίες της ψυχής• μέσα σε αμφίβολες πράξεις, μέσα σε άτακτα έργα... Ελέησε, Δέσποτα, λυπήσου το πλάσμα σου. Σπλαχνίσου τον πηλό, που θέλησες να δοξάσεις."