Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι

Απέθανεν ο βασιλεύς της Σκυθίας, Περισαΐδης το όνομα, αφήσας τρεις υιούς κληρονόμους της βασιλείας· αλλά θέλων έκαστος από τους αδελφούς να βασιλεύσει μόνος, ήλθον εις μάχην θανάσιμον. Βάλ­λουν κριτήν άλλον βασιλέα της Θράκης, φίλον του πατρός των, ο οποί­ος τεχνεύεται να τους συμβιβάσει με τρόπον αληθώς επιτήδειον, αλλ' όλως παράδοξον. Προστάζει να εκβάλωσιν από τον τάφον το λείψανοντου πατρός των και να το κρεμάσωσιν εις ένα δένδρον' έπειτα καλείτους τρεις αδελφούς και τους λέγει: «Έκαστος από σας ας ρίψη το βέλος του εις το νεκρόν τούτο σώμα και όποιος το κτυπήση καλλίτερα,εκείνος να είναι βασιλεύς».

Παίρνει το τόξον ο πρώτος υιός, το εκτείνει, βάζει το βέλος, σημαδεύει, ρίπτει’ το όμοιον κάμει και ο δεύτερος. Πώς σας φαίνεται η αχαριστία, η απανθρωπία, η σκληροκαρδία τοιούτων υιών;

Έρχεται και ο τρίτος, παίρνει και ετοιμάζει και αυτός το βέλοςτου, αλλά βλέπων που πρόκειται να το ρίψει, τρομάζει, αφήνει να πέση το τόξον από τας χείρας του και λέγει: «Εγώ δεν επιθυμώ να γίνω με τοιούτον τρόπον βασιλεύς. Παραιτούμαι καλύτερον της βασιλείας, παρά να τοξεύσω το λείψανον του αποθαμμένου πατρός μου».

Τι έκαμεν τότε ο κριτής; Τούτον τον τρίτον υιόν απεφάσισε διά βασιλέα.

Τούτο το ίδιον κάμνω και εγώ σήμερον εις τούτους τους αχαρίστους, τους

απανθρώπους, τους σκληροκαρδίους υιούς. Τούτο το οποίον βλέπετε είναι το νεκρόν λείψανον του Πατρός σας, όστις απέθανε κρε­μάμενος επί του ξύλου του Σταυρού

Λάβετε τα βέλη, ρίψατε, κτυπήσα­τε, πληγώσατε, δεν υπάρχει τόπος και δι’ άλλας πληγάς. Αλλοίμονον όμως! Δεν είναι δύο, είναι πολλοί εκείνοι οι οποίοι ρίπτουν. Τίνος είναι τούτο το πρώτον βέλος το οποίον του πληγώνει την κεφαλήν; Είναι της εωσφορικής υπερηφάνειας, της ανυπότακτου και απαίδευτου κενοδοξί­ας, την οποίαν έχουν οι Ιερωμένοι.

Τίνος είναι τούτο το δεύτερον βέ­λος, το οποίον του ανοίγει την πλευράν; Είναι της μνησικακίας, την οποίαν τρέφουν οι μισάδελφοι.

Και εκείνο το τρίτον βέλος, το οποίον του πλήττει τας χείρας; Εκείνο είναι της αδικίας και αρπαγής, την οποίαν κάνουν οι άρχοντες  και οι πλούσιοι. Αλλ’ εκείνα τα πολλά βέλη, τα οποία, έρχονται, τόσον πυκνά και κατακεντούν όλας τας καθαρωτάτας σάρκας Του, τι είναι; Αυτά είναι, τα βέλη των σαρκικών αμαρτι­ών, τα οποία πράττουν άνδρες και γυναίκες, παιδία και γέροντες.

Αλλά ποίος ημπορεί να μετρήσει άλλα αναρίθμητα βέλη, τα οποία πίπτουν ως χάλαζα, και τα οποία ρίπτουν αι κατακρίσεις, τα ψεύματα, αι επιορκίαι αι βλασφημίαι των Χριστιανών; Ελάτε, ελάτε, τοξεύετε, χορτάσετε την ορεξίν σας εις το νεκρόν σώμα του αποθαμμένου Πατρός σας, ελάτε, τέκνα, από τα θηρία πλέον ανήμερα. Αλλ’ υπάρχει άραγε και κανείς, όστις να εχει καρδίαν ανθρώπου; Να εχει αγάπην υιού;

Υπάρχει άραγε κανείς, όστις να λυπήται, μήπως τον τραυματίσει; Ποίος είναι ούτος; Φοβούμαι, φοβούμαι, ότι δεν υπάρχει, έως ενός. Και που ηκούσθη τοιαύτη αχαριστία; Ο υιός να τραυματίζει τον πατέρα και μάλιστα τοιούτον Πατέρα νεκρόν; Τούτο είναι, αυτό ωσάν αι Χριστιανοί να ξανασταυρώνουν τον Εσταυρωμένον!

Ψυχή του καλού μας Πατρός, του θείου Εσταυρωμένου μας Ιησού, τι λέγεις; «Άφες αυτοίς' ου γαρ οίδασι τι ποιούσι» (Λουκ. κγ' 34)" Πως; "Αφες αυτοίς! Ναι, γλυκύτατε μου Ιησού, άφες αυτοίς διά την παρούσαν ώραν, "Ας δοθή εις όλους συγχώρησις, Ίσως εννοήσουν ποτέ το σφάλμα των και διορθωθώσιν. «Αφες αυτοίς». Ας είναι συγχώρη­σις λοιπόν, συγχώρησις’ άλλ’ ως τόσον, ας παύσωσι να τον πληγώνουν τα βέλη, ας τελειώσωσιν αι αμαρτίαι, ας φανεί ένα σημείον της με­τανοίας, εις αναστεναγμός, ένα δάκρυον. Καρδία του Ιησού μου, τί λέγεις; "Αφες αυτοίς, Πάτερ. Καρδία του αμαρτωλού, τι αποκρίνεσαι:

«Μνήσθητί μου Κύριε, όταν ελθεις εν τη Βασιλεία σου» (Λουκ. κγ' 42). Αμήν.

Τη υπερφυεί και περί ημάς παναπείρω Σου ευσπλαγχνία, Χριστέ ο Θεός ελέησον ημάς. Αμήν.

(Από τον συναξαριστή της Μ.Παρασκευής)

Έκαστον μέλος της αγίας σου σαρκός ατιμίαν δι ημάς υπέμεινε. τας ακάνθας η κεφαλή, η όψις τα εμπτύσματα, αι σιαγόνες τα ραπίσματα, το στόμα την εν όξει κερασθείσαν χολήν τη γεύσει. τα ώτα τας δυσσεβείς βλασφημίας, ο νώτος την φραγγέλωσιν και η χειρ τον κάλαμον. αι του όλου σώματος εκτάσεις εν τω Σταυρώ. τα άρθρα τους ήλους και η πλευρά την λόγχην. Ο παθών υπέρ ημών και παθών ελευθερώσας ημάς, ο συγκαταβάς ημίν φιλανθρωπία και ανυψώσας ημάς, Παντοδύναμε Σωτήρ, ελέησον ημάς.

 

Σταυρωμένος δεν σημαίνει αναμάρτητος πλην Του Ενός… και ποιος δεν είναι αμαρτωλός; αλλά άλλο να αμαρτάνεις από αδυναμία και άλλο από ιδεολογία! Ο από ιδεολογία δεν κρέμεται επί σταυρού, ίσα ίσα συμπεριφέρεται όμοια με τους σταυρωτές Του, ενώ ο αμαρτάνων και αμέσως εξομολογούμενος συνκρεμάται, συσταυρώνεται μαζί με Αυτόν (για να συναναστηθεί) από Αυτόν.

Μπορεί ‘’περιπαικτικά’’ να έγραψαν πάνω στην ταμπέλα ‘’βασιλεύς των ιουδαίων’’, αλλά στην πραγματικότητα έτσι είναι, αφού ιούδας σημαίνει εξομολόγηση.

Όλες οι φλέβες έχουν κέντρο αναφοράς την καρδιά του σώματος. Εκεί καταλήγουν και εναποθέτουν τα βάρη τους τα κύτταρα, μέσω των φυσικών φλεβών. Ανάλογα στο Σώμα Χριστού, οι συσταυρωμένοι στον Σταυρό νοερώς έχουν κέντρο αναφοράς ως Βασιλέα Τον Κύριο και καρδιά, ώστε δια των ιερέων ορθόδοξων εξομολόγων που έχουν αποστολική διαδοχή ώστε να ισχύει το μυστήριο καταθέτουν τον κόπο και το βάρος που είναι πεφορτισμένοι για να αναπαυθούν… καθὼς ἀπέσταλκέ με ὁ πατήρ, κἀγὼ πέμπω ὑμᾶς. 22 καὶ τοῦτο εἰπὼν ἐνεφύσησε καὶ λέγει αὐτοῖς· λάβετε Πνεῦμα ῞Αγιον· 23 ἄν τινων ἀφῆτε τὰς ἁμαρτίας, ἀφίενται αὐτοῖς, ἄν τινων κρατῆτε, κεκράτηνται. (Ιωαν.κ’)

Από την ίδια καρδιά και πλευρά ξεχύνονται ως κρουνοί οι αρτηρίες που με το ζωηφόρο αίμα εγκαινιάζει την νέα ζωή, του έσω ανθρώπου. Αρτηρίες που καταλήγουν στην κοινωνούσα καρδιά του καθενός, θεία μερίδα, αν δεν την πάρει ο άγγελος, κι αυτό ως ευσπλαγχνία, για να μην μας κάψει, καθώς πυρ τυγχάνει.

Όντας Ο Κύριος νέος ΑΔΑΜ, έχει δώσει το στίγμα Του στον παλαιό, κλείνοντας τον κύκλο δημιουργίας. Το καλώς λίαν εν σκιαίς σε άριστη πραγμάτωση. Το αδιάκριτο χάσιμο του παραδείσου, στην ενσυνείδητη μετοχή στην Βασιλεία.   

…τῷ δὲ ᾿Αδὰμ οὐχ εὑρέθη βοηθὸς ὅμοιος αὐτῷ. 21 καὶ ἐπέβαλεν ὁ Θεὸς ἔκστασιν ἐπὶ τὸν ᾿Αδάμ, καὶ ὕπνωσε· καὶ ἔλαβε μίαν τῶν πλευρῶν αὐτοῦ καὶ ἀνεπλήρωσε σάρκα ἀντ᾿ αὐτῆς. 22 καὶ ᾠκοδόμησεν ὁ Θεὸς τὴν πλευράν, ἣν ἔλαβεν ἀπὸ τοῦ ᾿Αδάμ, εἰς γυναῖκα καὶ ἤγαγεν αὐτὴν πρὸς τὸν ᾿Αδάμ. 23 καὶ εἶπεν ᾿Αδάμ· τοῦτο νῦν ὀστοῦν ἐκ τῶν ὀστέων μου καὶ σὰρξ ἐκ τῆς σαρκός μου· (Γεν.β’)

Και … ύπνωσε λίγο Ο Κύριος κατά το ψαλμικό: Τοῦτον ἡ Ἁγνὴ καὶ Μήτηρ, ἐπὶ Σταυροῦ θεωροῦσα, ὀδυνηρῶς ἐφθέγγετο· οἴμοι Τέκνον ἐμόν! τί τοῦτο πεποίηκας; ὁ ὡραῖος κάλλει παρὰ πάντας βροτούς, ἄπνους ἄμορφος φαίνῃ, οὐκ ἔχων εἶδος οὐδὲ κάλλος· οἴμοι τὸ ἐμὸν φῶς! οὐ δύναμαι ὑπνοῦντα καθορᾶν σε· τὰ σπλάγχνα τιτρώσκομαι καὶ δεινή μοι ῥομφαία τὴν καρδίαν διέρχεται. Ἀνυμνῶ σου τὰ Πάθη, προσκυνῶ σου τὸ εὔσπλαγχνον, μακρόθυμε Κύριε δόξα σοι. 

Και με την τριήμερον ταφήν στήνεται ένα Σώμα, το Αναστημένο και ζωογονημένο εκ της πλευράς Του, η ορθόδοξη Εκκλησία, ως νύμφη, ως άλλη γυνή (Εύα) οστούν εκ των οστέων και σάρκα εκ της σαρκός Του.

Εκ του πρώτου ΑΔΑΜ έλαβε μιαν εκ των πλευρών και ανεπλήρωσε σάρκα αντ’αυτής. Εκ του δευτέρου ΑΔΑΜ (Χριστού) έλαβε εκ της πλευράς και αναπληρώνει πνεύμα.

19 ἐν ἱδρῶτι τοῦ προσώπου σου φαγῇ τὸν ἄρτον σου, ἕως τοῦ ἀποστρέψαι σε εἰς γὴν γῆν, ἐξ ἧς ἐλήφθης, ὅτι γῆ εἶ καὶ εἰς γῆν ἀπελεύσῃ· 20 καὶ ἐκάλεσεν ᾿Αδὰμ τὸ ὄνομα τῆς γυναικὸς αὐτοῦ Ζωή, ὅτι αὕτη μήτηρ πάντων τῶν ζώντων. (Γεν.γ’)

Με πνευματικό ιδρώτα τρώγουμε άρτο επιούσιο έως του αποστρέψαι εις ουρανόν εξ ου προήλθαμεν, ότι ενώ πρώτα γη ει και εις γην απελεύσει, δια Χριστού πνεύμα ει και εις πνεύμα απελεύσει….  Κι ενώ ο πρώτος ΑΔΑΜ ονόμασε την γυναίκα του Ζωή ότι αύτη μήτηρ πάντων των ζώντων βιολογικώς, ο δεύτερος ΑΔΑΜ ονομάζει Ζωή την Θεοτόκο και τον τύπο Της ορθόδοξη Εκκλησία (αναστημένο Σώμα Του) ότι αύτη η μητέρα πάντων των ζώντων κατά Θεόν, εσωτερικοί άνθρωποι.

Με αυτήν την οργανική πλέον σχέση με απλωμένους τους τρεις ζωντανούς αγωγούς (φλέβα – αρτηρία – νεύρο) συνανασταίνει όσους μετανοούν και του δίνουν τα βάρη τους κατά το ‘‘28 Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς. 29 ἄρατε τὸν ζυγόν μου ἐφ᾿ ὑμᾶς καὶ μάθετε ἀπ᾿ ἐμοῦ, ὅτι πρᾷός εἰμι καὶ ταπεινὸς τῇ καρδίᾳ, καὶ εὑρήσετε ἀνάπαυσιν ταῖς ψυχαῖς ὑμῶν· 30 ὁ γὰρ ζυγός μου χρηστὸς καὶ τὸ φορτίον μου ἐλαφρόν ἐστιν.’’ *

Κι ενώ η φλέβα και αρτηρία είναι μυστηριακά εφόδια απτά δια των ιερέων με αποστολική διαδοχή (ως τα ενωμένα κλήματα με Την Άμπελο ώστε να φέρουν καρπό σε σχέση με τα αποκομμένα άκαρπα, το νεύρο είναι η προσευχή κι είναι μυστικό εφόδιο. Φτάνοντας τόσο πίσω στην δημιουργία (ΑΔΑΜ και ΕΥΑ) ως προτυπώσεις των μελλόντων (αλλά από αιώνων και προ αυτών υπαρχόντων) νέου ΑΔΑΜ και νέας ΕΥΑΣ (Ζωής), το σχέδιο της σωτηρίας καταγράφηκε αμέσως μετά την έξοδο και εξορία…. 15 καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν. (Γεν.γ’)

Οι στάσεις ‘’χώροι’’ απέναντι (Γεν.γ’24) και κατέναντι (Γεν.δ’16) όπου δραστηριοποιείται (ζει) ο άνθρωπος διαπεράται δι αυτού του νεύρου, που σαν ‘’μίτος’’ ΑΝ ακολουθηθεί, μας ανάγει και επιστρέφει από τα σκιώδη, απέναντι (ο ΑΔΑΜ εκάθητο απέναντι του παραδείσου και ωδύρετο οίμοι…) και από απέναντι μέσα, αφού δρακελιστεί δια του μυστηρίου της εξομολογήσεως η πύρινη στρεφόμενη ρομφαία η φυλάττουσα την οδόν του ξύλου της ζωής.

Τα δε αντίστοιχα αγιογραφικά πρόσωπα είναι ο ΑΒΕΛ (η ευάρεστη κυκλική κίνηση του νοός) ο κύριος στόχος του μισάνθρωπου από τον φονέα Κάιν και ο ΣΗΘ κατά το… 25 ῎Εγνω δὲ ᾿Αδὰμ Εὔαν τὴν γυναῖκα αὐτοῦ, καὶ συλλαβοῦσα ἔτεκεν υἱόν, καὶ ἐπωνόμασε τὸ ὄνομα αὐτοῦ Σήθ, λέγουσα· ἐξανέστησε γάρ μοι ὁ Θεὸς σπέρμα ἕτερον ἀντὶ ῎Αβελ, ὃν ἀπέκτεινε Κάϊν…. (Γεν.δ’) την ευθεία κίνηση, όπου υγιώς δια του δημιουργήματος θεάται έμμεσα ο Δημιουργός. Δια των λόγων (φυσικών και γραπτών) ισότιμων ταυτοδιδάσκαλων κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή, η κατανόηση, η θέα και η δόξα Του Λόγου.      

Κι η προσευχή, η ορθοδόξως επιτελουμένη, είναι η κρούση της θύρας του ελέους Του Κυρίου. Δι αυτής κι όχι σαν κλέπτες και άρπαγες από αλλού θα εισέλθουμε, από Αυτήν η ίδια η Θύρα Χριστός θα μας συναντήσει. Είναι οι βολίδες μας από την γη προς τον ουρανό ενάντια στα νέφη που μας σκεπάζουν κι η ανταποκρινόμενη χάρις, δια της προσευχής, η διάλυσή τους.   

ΔΕΝ αστοχούμε όταν την πάσαν ελπίδα μας εις Σε ανατίθημι, αφού Θύρα και πύλη ουρανού και αδιόδευτος πύλη είναι ομόπνοα και ομότροπα … και «Ουδείς προστέχων επί Σοι, κατησχυμένος από Σου εκπορεύεται, αγνή Παρθένε Θεοτόκε, αλλά αιτείται την χάριν, και λαμβάνει το δώρημα, προς το συμφέρον της αιτήσεως» χαιρετάτε δε ως αρμόζει…. Χαῖρε, ἀκτὶς νοητοῦ Ἠλίου, χαῖρε, βολὶς τοῦ ἀδύτου φέγγους.
Χαῖρε, ἀστραπὴ τὰς ψυχὰς καταλάμπουσα, χαῖρε, ὦς βροντὴ τοὺς ἐχθροὺς καταπλήττουσα…  όλα τα χαρίσματα, όλο το Φως, εκ Του Μεσσία, δια Της Μεσσίτριας και των μεσσιτών αγίων και τις πρεσβείες τους (δόξα Σοι)…

  

[* με γνώμονα την… πνευματική γνώση των λόγων της φύσης και πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών... (προφ.Ηλίας + προφ. Μωυσής) το ‘’φορτίον’’ γίνεται ελαφρό με την ίδια φυσική προϋπόθεση που λαμβάνει ένα σώμα μη ηλεκτρισμένο, όταν προσεγγίσει ένα ηλεκτρισμένο. Λαμβάνει ηλεκτρικό φορτίο, αλλά το ποιόν του λαμβανόμενου φορτίου, εξαρτάται απόλυτα από τον τρόπο ''συμπεριφοράς'' του πρώτου…. Αν έλθει σε ''επαφή'' λαμβάνει όμοιο φορτίο, ενώ αν έλθει σε ''τριβή'', λαμβάνει αντίθετο φορτίο. 

…ἀποστυγοῦντες τὸ πονηρόν, κολλώμενοι τῷ ἀγαθῷ… (Ρωμ.ιβ’) και το εκ του ψαλμού, εκολλήθη η ψυχή μου…

Κολλώμενοι (ερχόμενοι σε γλυκεία με σεβασμό και ταπεινότητα επαφή) λαμβάνουμε όμοιο φορτίο, ελαφρό, γογγύζοντες όμως, είναι στον τύπο της ‘’τριβής’’, οπότε ο σταυρός και το φορτίον δεν είναι πλέον ελαφρό, αλλά ολοέν και βαρύτερο που τελικά μας συνθλίβει].

Η πρόταση του απ.Παύλου, έχει δύο σκέλη που μπορεί ενεργούμενα σε μας, νάχουν χρονική διαφορά: 14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. (Γαλ.στ’).

Μπορεί να φαίνεται στον κόσμο πως είμαστε σταυρωμένοι, αλλά εμείς σταυρώσαμε το εν ημίν κοσμικό φρόνημα;  οπωσδήποτε ο γνωρίζων τα κρύφια, μακάρι να μας γνωρίσει και λυτρώσει από την θανατηφόρα φιλοϋλία μας, που μας καθέλκει στην γη, παρά μας ανυψοί προς τον ουρανό.

… Κύριε ελέησον.

Μπορεί από τους αγίους να μεταφράστηκε ότι αφορά τους εσταυρωμένους μοναχούς, αλλά επειδή δεν υπάρχουν ξεχωριστά ευαγγέλια για τους μοναχούς και μιγαδες (λαϊκούς) η σταύρωση είναι κοινός παρονομαστής και μόνη προϋπόθεση ανάστασης. Σταυρούμενοι κι όχι σταυρωτές, κληρονόμοι Βασιλείας κι όχι απωλείας μετά του υιού της απωλείας.

---

Επανερχόμενοι στον Ιούδα και δερμάτινους χιτώνες, μήπως εκ της ιστορικής καταλήξεως δεν είναι προτιμότερο να κρεμάσουμε την ζωή μας επί σταυρού, παρά σαν τον ιούδα επί δερματίνων χιτώνων; (που κρέμασε/στήριξε την ζωή του επί της συκής)…

Με αυτήν την επιλογή ευχόμεθα (εκ του αποδείπνου, βιωματική πρόοδο)… Καὶ δὸς ἡμῖν, Δέσποτα, πρὸς ὕπνον ἀπιοῦσιν, ἀνάπαυσιν σώματος καὶ ψυχῆς, καὶ διαφύλαξον ἡμᾶς ἀπό τοῦ ζοφεροῦ ὕπνου τῆς ἁμαρτίας καὶ ἀπὸ πάσης σκοτεινῆς καὶ νυκτερινῆς ἡδυπαθείας. Παῦσον τὰς ὁρμὰς τῶν παθῶν, σβέσον τὰ πεπυρωμένα βέλη τοῦ πονηροῦ τὰ καθ' ἡμῶν δολίως κινούμενα. Τάς τῆς σαρκὸς ἡμῶν ἐπαναστάσεις κατάστειλον καὶ πᾶν γεῶδες καὶ ὑλικὸν ἡμῶν φρόνημα κοίμισον. Καὶ δώρησαι ἡμῖν, ὁ Θεός, γρήγορον νοῦν, σώφρονα λογισμόν, καρδίαν νήφουσαν, ὕπνον ἐλαφρόν καὶ πάσης σατανικῆς φαντασίας ἀπηλλαγμένον. Διανάστησον δὲ ἡμᾶς ἐν τῷ καιρῷ τῆς προσευχῆς ἐστηριγμένους ἐν ταῖς ἐντολαῖς σου καὶ τὴν μνήμην τῶν σῶν κριμάτων ἐν ἑαυτοῖς ἀπαράθραυστον ἔχοντας. Παννύχιον ἡμῖν τὴν σὴν δοξολογίαν χάρισαι εἰς τὸ ὑμνεῖν καὶ εὐλογεῖν καὶ δοξάζειν τὸ πάντιμον καὶ μεγαλοπρεπὲς ὄνομα σου, τοῦ Πατρὸς καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, νῦν καὶ ἀεὶ καὶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Ὑπερένδοξε, ἀειπάρθενε, εὐλογημένη Θεοτόκε, προσάγαγε τὴν ἡμετέραν προσευχὴν τῷ Υἱῷ σου καὶ Θεῷ ἡμῶν, καὶ αἴτησαι ἵνα σώσῃ διά σοῦ τὰς ψυχὰς ἡμῶν.

Ἡ ἐλπίς μου ὁ Πατήρ, καταφυγή μου ὁ Υἱός, σκέπη μου τὸ Πνεῦμα τὸ ἅγιον, Τριὰς ἁγία, δόξα σοι.

Τὴν πᾶσαν ἐλπίδα μου εἰς σὲ ἀνατίθημι, Μήτηρ τοῦ Θεοῦ, φύλαξόν με ὑπὸ τὴν σκέπην σου.

η έσω Ζωή (η μυστική ζωή της ψυχής μέχρι να σημειωθεί εφ' ημών το φως του προσώπου Του Κυρίου)