Περί θανάτου…

Η δεξιά και η αριστερή επίγνωση, (τα ορατά από τα αόρατα) χωρίζονται από έναν πνευματικό φράχτη, σε τύπο και ουσία.

Τυπώνοντας το σημείο του Ζωοποιού Σταυρού εφ’ημών, στο σύμβολο της πίστεως, με… συμπυκνωμένα, Τον ποιητήν ουρανού στην κεφαλή και γης στην κοιλία, ορατών τε πάντων (δεξιά) και αοράτων (αριστερά), κεντρικό σημείο, είναι η βαθεία καρδία*. Εκεί, ο ενιαίος ΕΝΑΣ σταυρός, δρα ανάλογα της υποδοχής (ως πηλός ή ως κερί, ως ζωντανός οργανισμός ή τεθανατωμένος τη αμαρτία) με δύο τρόπους. Ή ως δόξα των αγγέλων ή ως τραύμα των δαιμόνων. … 

Κι αυτός ο φράχτης θάνατος, ενεργεί και εν ύπνω και εν ξύπνω και κατά την διάρκεια της βιολογικής ζωής και μετά το πέρασμα, στην αιωνιότητα. Τώρα κεκαλυμμένα, μετά αδρά και άμεσα. Ζητάμε ευλόγησον τας εισόδους και εξόδους από Την Θύρα Χριστό, που ‘’πάτησε’’ τον θάνατο, όχι μεταφυσικά, αλλά από τώρα και στους αιώνες, βιωματικά. Έτσι, αν δεν κατορθώσουμε από τώρα να ‘’δούμε και βρούμε’’ XC, ούτε μετά (θάνατον) θα γίνει αυτό.

Διαπιστώνουμε με λύπη, πως το θεωρητικόν ‘’θάνατος δεν υπάρχει και κατήργηται’’ χρησιμοποιείται ως καραμέλα και πανάκεια σε κάθε αίρεση, επαναπαύοντας τους ‘’πιστούς’’.   

Όντως είμαστε ‘’καταδικασμένοι’’ σε αθανασία (ως ημιευθεία, αρχής γενομένης από συλλήψεως με χωρίς τέρμα, κι όντως ο θάνατος είναι ένα πέρασμα, μια πόρτα, όπου αυτός που περνάει από το ένα δωμάτιο στο άλλο, μοιάζει να αφήνει στο τσιγγέλι το ρούχο του (δερμάτινοι χιτώνες και χου) και να περνά ‘’γυμνός’’ (ως πρόσωπο χωρίς προσωπείο) στο άλλο.  Το θέμα είναι θα μεταβούμε εκεί
όπου ισχύει το … ἔνθα οὐκ ἔστι πόνος, οὐ λύπη, οὐ στεναγμός, ἀλλὰ ζωὴ ἀτελεύτητος ή τα αντίθετα; Γελούσαν οι δαίμονες, θρηνούσε ο άγγελος και τους έβλεπε ο αγ.Ανδρέας δια XC σαλός στην κηδεία του μεγιστάνος, παρά τις ευχές που διάβαζαν οι ιερείς στην εξόδιο ακολουθία, γιατί η βιωτή και ότι έλαβε επί ματαίω την ψυχήν αυτού, τον ‘’καταδίκασαν’’. Ο ίδιος τον εαυτό του λόγω
επιλογών σαρκολατρείας, ηδονών και μη μετανοίας. Μπορεί στο υπερώο του ‘’άλλου δωματίου’’ να υπάρχουν πολλαί μοναί εν τη Οικία Του Πατρός, αλλά στο υπόγειο και αντίποδα του Φωτός, είναι ο βρυγμός των οδόντων και άλλα (δυστυχώς, καθόλου γραφικά). Αμήν να ανεβούμε στο όρος Του Κυρίου… όχι μετα–φυσικά, αλλά από τώρα ως μέριμνα και μετοχή Φωτός στους αιώνες.   

Στα περάσματα και Θύρα και στην αναφορά με τον νασρεντίν χότζα, είναι τα κοτόπουλα του γείτονα που ‘’κλέβουν’’ τροφή από την αυλή μας. Είναι ο θάνατος κλέφτης, που ‘’κλέβει’’ και στις δυο επιγνώσεις και δεξιά (ορατά) και αριστερά (αόρατα) την όση χαρισθείσα εκ Του Ζωοδότου, πνευματικότητα αντικείμενα.

Κι εμείς, έχουμε την υποχρέωση, να του συστείλουμε την δράση, να τον οριοθετήσουμε στην κόψη, και μη δίδοντάς του δικαιώματα (τα οψώνια της αμαρτίας που είναι ο θάνατος) υλικά και ενεργειακά, σωματιδιακά και ενεργειακά (όπως η φύση του φωτονίου, όντες ως άλλοι ήλιοι κι όχι ως μαύρες τρύπες) να περιοριστεί στο πέρασμα, εκεί που ο βαρύς λίθος που αποκυλίεται, τον συντρίβει με την ανάσταση (Του Κυρίου) αλλά και προτυπούμενα στον φίλο Του Λάζαρο** και στο πρόσωπο αυτού, κάθε αγαπώμενό Του πρόσωπο. Όλους εμάς.

Κι ο περιορισμός τελεσφορείται, όσο δεν δίνουμε δικαιώματα στον δόλιο, που

εμείς οι ίδιοι δια της παρακοής ενεργοποιήσαμε και ενεργοποιούμε, με σκέψεις και πράξεις απειθείας, τις οποίες εκμεταλλεύεται για να μας γκρεμίσει, σε αμαρτία και ανομία και τελικό αιώνιο θάνατο.  

Το πέρασμα, είναι μια πόρτα. Ένα Ι, όπου εμείς οι ίδιοι με την εισαγόμενη στον νου, Φαντασία, του φουσκώνουμε την δράση εκατέρωθεν (σαν φούσκα  - σύμβολο απείρου που το διαπερνά το Ι – δίνοντάς του υπόσταση, όσο του δίνουμε ‘’πνοή’’ εκ της δοθείσης μας εκ Θεού, πνοής, αμαρτάνοντας και ανομώντας). Φαντασία και φυσίωσις (Φ) με την ‘’γνώση’’ που εναντιούται του ταπεινά βιούμενου Φωτός, να την φορτώνει και μας δυσχεραίνει την διέλευση… 

Αμήν να κινηθούμε προς τέλειον νουν, που είναι νους αφάνταστος.  

Αμήν …ΧC ανέστη εκ νεκρών θανάτω θάνατον πατήσας και σε μας, βιωματικά.

       

Αμήν καρδίαν καθαράν κτίσον εν εμοί ο Θεός και πνεύμα ευθές εγκαίνισον εν τοις εγκάτοις μου…

Και για να μείνει καθαρά ή να καθαριστεί η καρδιά, θα πρέπει να ασφαλιστούν οι ‘’θυρίδες’’ εκ των οποίων ο θάνατος εισέρχεται.

Εκεί στις πολεμίστρες της ιερουσαλήμ υπήρχαν τρύπες / παρατηρητήρια που έβλεπαν οι αμυνόμενοι τους επιτιθέμενους. Από εκεί μπήκαν οι στρατιώτες του ναβουχοδονόσωρα και κατέλαβαν την ιερουσαλήμ, γιαυτό και ο προφ.Ιερεμίας, βλέποντας την καταστροφή της, ανέφερε ότι δια των θυρίδων εισήλθε ο θάνατος. Μια προτύπωση εν σκιά, που για τους αγίους, ιερουσαλήμ είναι η ενοικούσα ψυχή και δια των θυρίδων (αισθητηρίων, ειδικά όρασης) εισέρχεται λάθρα ο θάνατος. Όντως, δια της φυλακής αισθήσεων και του μυστηρίου της Θείας Κοινωνίας όπως προτυπώθηκε στην αίγυπτο*** με το αίμα Αμνού που ου κατεάγησαν τα σκέλη και έβαψαν τις θυρίδες των σπιτιών τους, σωζόντουσαν από την διέλευση του αγγέλου του θανάτου. Το διττής όψεως μυστήριο της εξομολογήσεως εις τους έχοντες αποστολική διαδοχή για νάναι έγκυρο και της Θείας Ευχαριστίας, στην ΜΙΑ θεία δωρεά : ....απόπλυνον τω αίματί Σου τω Αγίω...

Στην λογική κατά Θεόν συνέχεια, ‘’ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἐν ἐμοὶ μένει, κἀγὼ ἐν αὐτῷ.’’ με την Θεία Κοινωνία (μυστικά και μυστηριακά) να γεμίζει την ύπαρξή μας ως δοχείο με XC. Κι όταν έλθει η ώρα του νομοτελειακού βιολογικώς θανάτου, η γεύση που θα μας καταπιεί αυτός, θάναι όμοια Του εμπεριεχόμενου Κυρίου. Αμήν επικράνθη για να μας εμμέσει και λάβουμε Ζωή αιώνιο δι αναστάσεως... ἀμὴν ἀμὴν λέγω ὑμῖν, ἐὰν μὴ φάγητε τὴν σάρκα τοῦ υἱοῦ τοῦ ἀνθρώπου καὶ πίητε αὐτοῦ τὸ αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς. 54 ὁ τρώγων μου τὴν σάρκα καὶ πίνων μου τὸ αἷμα ἔχει ζωὴν αἰώνιον, καὶ ἐγὼ ἀναστήσω αὐτὸν ἐν τῇ ἐσχάτῃ ἡμέρᾳ. 55 ἡ γὰρ σάρξ μου ἀληθῶς ἐστι βρῶσις, καὶ τὸ αἷμά μου ἀληθῶς ἐστι πόσις. (Ιωαν.ς’)

Γενόμενοι διάφανοι όχι μόνο φαίνεται αλλά και εκδηλούται Ο Κύριος δι ημών… που είναι και ο στόχος κατά τον αγ.Μάξιμο ομολογητή,

αρχομένης της μυστικής μεταμορφώσεως στο βάθος του πνεύματός μας και εκδηλούμενη όσο καθαριζόμαστε και παραδιδόμαστε στο θείο θέλημα, μετέχοντες του θείου ποτηρίου και ενσωματούμενοι ως κύτταρα, ως μέλη στο αναστημένο Σώμα (ορθόδοξη εκκλησία) ολοέν και εκτυπώτερον, ακόμη και στην σάρκα μας κατά το… 19 τεκνία μου, οὓς πάλιν ὠδίνω, ἄχρις οὗ μορφωθῇ Χριστὸς ἐν ὑμῖν! (Γαλ.δ).
 
Έτσι θαυμαστά μετεμορφώθη ο αγ.Πορφύριος στα μάτια του υποτακτικού του Ακακίου καυσοκαλυβίτου στην Παναγία, αίσθηση που δεν περιορίστηκε μόνο στην όραση αλλά και κρατώντας του το χέρι, τον ψηλάφησε, έως ότου επανήλθε στον ‘’γνωστό’’ Πορφύριο.

Θαυμαστός ο Θεός εν τοις αγίοις Αυτού!! Η βιωματική απάντηση στο: …το πρόσωπό σου λιτανεύουσιν οι πλούσιοι του λαού, προσδιοριζόμενος ο ουσιώδης πλούτος και όχι απλά η εξωτερική μεταφορά μιας εικόνας, κατάσταση επιτευκτή, λόγω διαφάνειας, καθαρότητος και ενσωματώσεως, οπότε και η απόδειξη πως μπορεί να ενεργήσει η δόξα Της δι ημών. Αμήν γένοιτο.  

---

* Λέγει ο Γέροντας Εφραίμ: «Η καρδία του ανθρώπου είναι το κέντρον των υπέρ φύσιν, των κατά φύσιν και των παρά φύσιν κινήσεων. Τα πάντα ξεκινούν από την καρδίαν. Εάν η καρδία του ανθρώπου καθαρισθή, τότε βλέπομεν τον Θεόν. Ο Θεός είναι αθεώρητος· ο Θεός είναι Πνεύμα. Δύναται όμως να βασιλεύση εις την καρδίαν του ανθρώπου, όταν γίνη αυτή καθαρόν δοχείον.

Διά να γίνη δεκτικόν δοχείον η καρδία του ανθρώπου, πρέπει να γίνη καθαρή. Δηλαδή, να γίνη καθαρή από ακάθαρτους λογισμούς. Διά να καθαρισθή όμως η καρδιά, πρέπει να μπη εις αυτήν κάποιο φάρμακον. Το φάρμακον αυτό είναι η νοερά προσευχή. Όπου πηγαίνει ο βασιλεύς, διώκονται οι εχθροί· και όταν μπη εις την καρδιά ο Χριστός, το όνομα Του το Άγιον, φυγαδεύονται των δαιμόνων οι φάλαγγες. Όταν ενθρονισθή μέσα καλά-καλά ο Χριστός, τότε υπάκουουν τα πάντα.

** ….Η ανάσταση του ιστορικού Λαζάρου έγινε τότε, αλλά αυτό, μεταφερόμενο στην αλληγορία, ενεργείται κάθε μέρα στις ψυχές των ανθρώπων. Η αναγωγή λοιπόν είναι η εξής. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι πάντοτε μαζί μας, όπως ο ίδιος ομολογεί, «ιδού εγώ μεθ’ υμών ειμί πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος», περιστρέφεται και ανασκοπεί του καθενός την κατάσταση και μυστικώς εκφράζει στις ουράνιες Του δυνάμεις και στους σεσωσμένους· «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται».

Κάθε ένας από μας είναι νεκρός Λάζαρος και φίλος του Ιησού μας, χάριν του ότι για μας εθυσιάσθη, για όλους ενδιαφέρεται. Ο Κύριος μας Ιησούς Χριστός, ο παντογνώστης Θεός, ο πανάγαθος Δεσπότης και ο αληθινός μας πατέρας, βλέποντας την νέκρωση μας, συνεχώς φωνάζει προς τις ουράνιες δυνάμεις Του. «Λάζαρος ο φίλος ημών κεκοίμηται».

… Για να γίνη αυτό χρειαζόμαστε συμπαραστάτες, όπως είχε και ο Λάζαρος τις δύο αδελφές, την Μάρθα και την Μαρία. Η μεν Μάρθα συμβολίζει κατά τους Πατέρες την πρακτική εργασία, την πρακτική μετάνοια και τα σωματικά έργα. Η δε Μαρία συμβολίζει την θεωρία, την πνευματική εσωστρέφεια μέσω της οποίας επικοινωνεί κάθε λογική ψυχή με τον Θεό.

---

Με, ΜΑΡΘΑ και ΜΑΡΙΑ επιπλέον την διακονία κίνηση ως φιλανθρωπία (οριζόντιο σκέλος του σταυρού), απόδειξη της φιλοθεΐας και ακινησίας (παρά τους πόδας Του Κυρίου) ως ΜΑΡΙΑ και κάθετο ανυψοποιό σκέλος του σταυρού. Την ευθεία και κυκλική κίνηση του νοός, στο σύνολο ελικοειδή.

Ο καλός Θεός έδωσε ‘’σημείον’’ [το οποίο διατίθεται μόνο αναλογικά κι όχι ψηφιακά (στο νετ)] στο οπισθόφυλλο του πονήματος μύηση και ορθοδοξία1, όπου σε κολώνα εκκλησίας, φαίνεται καθαρά ο αντίδικος της σωτηρίας μας μαρμαρωμένος οπότε και σχηματικά το ‘’ο τον θάνατον καταργήσας τον δε διάβολον καταπατήσας…’’ δείχνοντας και τον τρόπο που μπορεί κάποιος να νικήσει τον θάνατο. Κι αυτό, ως θεραπεία και σωτηρία θα αρχίσει να τελεσιουργείται μυστικά, ΟΤΑΝ ο άνθρωπος κουραστεί νάναι έξω Αυτής (αφού στον κόσμο ο λέων περιπατεί ωρυόμενος ποίον πρώτον καταπίει), και τολμήσει να δρασκελίσει το κατώφλι της Εκκλησίας (της μίας γόνιμης μήτρας) …. Με δε την είσοδο στην νέα κιβωτό, του παρέχονται δωρεάν τα μυστικά και μυστηριακά εφόδια Ζωής.     

1 ψηφιακά (χωρίς οπισθόφυλλο)

*** περί AIDS και της πνευματικής του αναγωγής...

…Η έσω Ζωή σαν πόνημα, δεν είναι ένας εξωραϊσμός που να μην λαμβάνει υπόψην του το δύσκολο του εγχειρήματος. Γιαυτό και φαίνεται να κλείνει με άρθρα που αφορούν τον θάνατο (νυν και ναΐν… και περί θανάτου) που είναι και ο κύριος εχθρός μας. Νικήθηκε από τον Τριαδικό Θεό τον μετεχόμενο ορθοδόξως, μαζί με την σάρκα, το κοσμικό φρόνημα και διάβολο, το τριαξονικό ενεργούν κακό*. Όντες όμως στην κοιλία του άδου και αντίποδα, ευχόμαστε και αμήν να μεριμνούμε να προσφέρουμε χείρα και όλον τον εαυτό προς ανέλκυση εκ Του Κυρίου.      

Την δέησιν, εκχεώ προς Κύριον, και αυτώ απαγγελώ μου τας θλίψεις, ότι κακών η ψυχή μου επλήσθη, και η ζωή μου τω άδη προσήγγισε. Και δέομαι ως Ιωνάς. Εκ φθοράς ο Θεός με ανάγαγε.

Χαίρε πύλη, και γέφυρα και κλίμαξ, εκ θανάτου προς την αθανασίαν, δι΄ης χωρούμεν διαπεραιούμενοι, την υγράν του βίου θάλασσαν και γήθεν, υψούμεθα προς πόλον.  (από τον παρακλητικό στην Παναγία πορταΐτισσα, αμήν να μας διανοίξει απροσκόπτως την πόρτα…). Θύρα που η είσοδος προ και χωρίς Χριστό είχε κατάληξη πλην του βιολογικού και τον πνευματικό θάνατο, μετά όμως και με Χριστό (όχι χρονικά αλλά βιωματικά πέραν χρόνων), των μυστικών και μυστηριακών βιωμάτων της ορθοδοξίας και του συνόλου του (σταυροειδούς) μεταβολισμού, μετεστράφη ο θάνατος σε ‘’καθεύδει’’ αναμένοντας την κοινήν ανάστασιν, αφού στην ερμηνεία από τον αγ.Μάξιμο ομολογητή στο πώς δικαιολογούνται οι πέντε άνδρες της Σαμαρείτιδας και ο έκτος που δεν ήταν άνδρας της; αναφέρεται η ουσιώδης αναγωγή… «Και η γυναίκα η Σαμαρείτιδα και εκείνη που πήρε τους εφτά αδελφούς ως άνδρες της, σύμφωνα με τους Σαδδουκαίους, και η αιμορροούσα, και εκείνη που έσκυβε στη γη, και η κόρη του Ιαείρου, και η Συροφοινίκισσα  δηλώνουν  και την ανθρώπινη φύση στο σύνολο της και την ψυχή του  κάθε επί μέρους ανθρώπου και κάθε μια σημαίνει,  σύμφωνα με τη διάθεση που υπόκειται στο πάθος, τόσο τη φύση όσο και την ψυχή. 

Για παράδειγμα· η γυναίκα των Σαδδουκαίων είναι η φύση ή η ψυχή,  που συνοίκησε βέβαια άγονα με όλους τους Θείους νόμους που δόθηκαν από τους αιώνες, δεν αποδέχεται όμως την προσδοκία των  μελλοντικών. 

Η αιμορροούσα επίσης είναι η φύση και η ψυχή, που με τα πάθη αφήνει να της γλιστρήσει πρός την ύλη η δύναμη που της δόθηκε για τη δημιουργία έργων και λόγων δικαιοσύνης. 

Η Συροφοινίκισσα είναι η ίδια φύση και ψυχή του κάθε ανθρώπου, που  έχει κόρη της τη διάνοια αιμορραγεί ασταμάτητα εξαιτίας της αγάπης πρός  την ύλη. Η κόρη του Ιαείρου είναι επίσης η σύμφωνα με το νόμο φύση και  ψυχή, που έχει τέλεια νενεκρωθεί από το να μην πράττει τις νομικές εντολές και να μην εκτελεί τα Θεία προστάγματα. Η συγκύπτουσα γυναίκα  είναι η φύση και η ψυχή που με την απάτη του διαβόλου έστρεψε πρός την ύλη όλη τη σχετική με την πράξη νοερή δύναμη. 

Από όπου και το αισιόδοξο εδάφιο του ευαγγελίου (Κυριακή αιμορροούσας και κόρης Ιαείρου)… (θάρσει λοιπόν).

Ἐλθὼν δὲ εἰς τὴν οἰκίαν οὐκ ἀφῆκεν εἰσελθεῖν οὐδένα εἰ μὴ Πέτρον καὶ Ἰωάννην καὶ Ἰάκωβον καὶ τὸν πατέρα τῆς παιδὸς καὶ τὴν μητέρα ἔκλαιον δὲ πάντες καὶ ἐκόπτοντο αὐτήν. Ὁ δὲ εἶπε· μὴ κλαίετε· οὐκ ἀπέθανεν, ἀλλὰ καθεύδει. Καὶ κατεγέλων αὐτοῦ, εἰδότες ὅτι ἀπέθανεν.

Αὐτὸς δὲ ἐκβαλὼν ἔξω πάντας καὶ κρατήσας τῆς χειρὸς αὐτῆς ἐφώνησε λέγων· ἡ παῖς, ἐγείρου. Καὶ ἐπέστρεψε τὸ πνεῦμα αὐτῆς, καὶ ἀνέστη παραχρῆμα, καὶ διέταξεν αὐτῇ δοθῆναι φαγεῖν. Καὶ ἐξέστησαν οἱ γονεῖς αὐτοῖς. Ὁ δὲ παρήγγειλεν αὐτοῖς μηδενὶ εἰπεῖν τὸ γεγονός. Λουκ.η’ … (γενόμενη η ανάσταση, στο μυστικό βάθος, αμήν εκτυπώτερον και μπροστά στα μάτια μας, όσο τηρούνται οι αναλογίες και προϋποθέσεις που Ο Κύριος παίρνει μαζί Του τους προκρίτους μαθητές, για τους λόγους που αναλύθηκαν στο όρος Θαβώρ…). 

---

* η πονηράδα του θανάτου είναι πως μας έχει πείσει, πως έρχεται να μας συναντήσει, πως μας ‘’χτυπά’’ την πόρτα, ΜΟΝΟ με τον βιολογικό θάνατο. Με τέτοια μουδιασμένα αισθητήρια και υπνωμένα από το δηλητήριο της αμαρτίας, δεν νοούμε πως ο θάνατος ενεργεί καθ’ημέραν, κάθε στιγμή, χτυπώντας την πόρτα μας με τα δόλια βέλη του και προσπαθώντας να εισέλθει δια των θυρίδων εντός της ‘’ιερουσαλήμ’’ (θανατώνοντας την ψυχή μας). Θυρίδες που ασφαλίζονται με αίμα Αμνού…. Ο νομοτελειακός θάνατος που κανείς δεν ξέφυγε ή θα ξεφύγει, είναι μια θύρα εκ της οποίας περνώντας θα καταλήξουμε ή στην αιώνια Ζωή ή στον αιώνιο πνευματικό θάνατο. Αυτόν να ‘’φοβόμαστε’’ (με την έννοια της μέριμνας) ώστε με την μνήμη θανάτου, και αιτούμενοι από τον καλό Θεός να μας εξυπνήσει από τον ζοφερό ύπνο της αμαρτίας, να κινούμαστε προς αυτό το γεγονός με θάρρος, οπλιζόμενοι με τον σταυρό που τον νίκησε, καθ’ημέραν, κατά τα αγιογραφικά: 23 ῎Ελεγε δὲ πρὸς πάντας· εἴ τις θέλει ὀπίσω μου ἔρχεσθαι, ἀπαρνησάσθω ἑαυτὸν καὶ ἀράτω τὸν σταυρὸν αὐτοῦ καθ᾿ ἡμέραν καὶ ἀκολουθείτω μοι. (Λουκ.θ’)

…ὅτι ὁ παλαιὸς ἡμῶν ἄνθρωπος συνεσταυρώθη ἵνα καταργηθῇ τὸ σῶμα τῆς ἁμαρτίας, τοῦ μηκέτι δουλεύειν ἡμᾶς τῇ ἁμαρτίᾳ (Ρωμ.ς’6)

…14 ἐμοὶ δὲ μὴ γένοιτο καυχᾶσθαι εἰ μὴ ἐν τῷ σταυρῷ τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, δι' οὗ ἐμοὶ κόσμος ἐσταύρωται κἀγὼ τῷ κόσμῳ. (Γαλ.ς’)

Κι αν καταφέρουμε να ‘’πεθάνουμε’’ (για τον κόσμο και κοσμικό φρόνημα και ακινητούμε ως προς την αμαρτία, ανομία, αστοχία), δεν θα πεθάνουμε όταν θα πεθάνουμε.

Αφού λοιπόν το κεφάλαιο του θανάτου δεν καλούμαστε να το αντιμετωπίσουμε ολοκληρωτικά στο τέλος του βίου, αλλά τα τμηματάκια του που μας επιτίθενται καθ'ημέραν, λογικό είναι σε αυτόν τον πόλεμο, οι νικηφόροι ή ηττηθέντες αγώνες να μας αναδείξουν στην Κρίση (στα 40 και στην τελική) από τώρα ζωντανούς (αμήν και στο ‘’νυν’’) ή νεκρούς (παρά την βιολογική ακόμη και εύρωστη ''ύπαρξη''), που δεν πρέπει να μας μπερδεύει και επαναπαύει.

Κατά τον γέροντα Εφραίμ τον φιλοθεΐτη, κάθε ψυχή περιμένει από στιγμήν εις στιγμήν το τηλεγράφημα από τους ουρανούς, δια να διαλύση πάσαν σχέσιν με τα γήινα. Να σφραγισθή ο καιρός της πανηγύρεως, να αποδοθή ακριβής λογαριασμός του πνευματικού εμπορίου και να τακτοποιηθή η αιωνιότης ή εις ύψος ή εις βάθος. (πατρικαί νουθεσίαι περί μνήμης θανάτου σελ.195). Ομόπνοα του αγιογραφικού: …28 μὴ θαυμάζετε τοῦτο· ὅτι ἔρχεται ὥρα ἐν ᾗ πάντες οἱ ἐν τοῖς μνημείοις ἀκούσονται τῆς φωνῆς αὐτοῦ, 29 καὶ ἐκπορεύσονται οἱ τὰ ἀγαθὰ ποιήσαντες εἰς ἀνάστασιν ζωῆς, οἱ δὲ τὰ φαῦλα πράξαντες εἰς ἀνάστασιν κρίσεως. (Ιωαν.ε’). Και ποια θα είναι η κρίση; Βαρείς και αναπολόγητοι, ότι δεν νικήσαμε τον θάνατο τον καθ’ημέρα δια των αμαρτιών προσβαλλόμενό μας, ενώ μας δόθηκαν δωρεάν τα εφόδια, οπότε, μετά την καθ’ημέραν νίκη του, ήρθε και επισφράγισε αυτήν την νίκη με το κλείσιμο του μνήματος. ΚΑΙ βιολογική (νομοτελειακά και αναπόφευκτα) αλλά δυστυχώς ΚΑΙ πνευματικά, ενώ δεν γεννηθήκαμε για να πεθάνουμε, αλλά να ζήσουμε αιωνίως και ευ, δια και εν XC, μετέχοντες Του Άρτου Ζωής, ενσωματούμενοι στο αναστημένο Σώμα (ΜΙΑ ορθόδοξη εκκλησία).   

Πριν την θύραν κλείση σοι Ο Κύριος….

[ΕΥΧΗ τοῦ ΑΓΙΟΥ ΕΥΣΤΡΑΤΙΟΥ

Μεγαλύνων μεγαλύνω σε, Κύριε, ὅτι ἐπεῖδες ἐπὶ τὴν ταπείνωσίν μου καὶ οὐ συνέκλεισάς με εἰς χεῖρας ἐχθρῶν, ἀλλ' ἔσωσας ἐκ τῶν ἀναγκῶν τὴν ψυχήν μου. Καὶ νῦν, Δέσποτα, σκεπασάτω με ἡ χείρ σου καὶ ἔλθοι ἐπ' ἐμὲ τὸ ἔλεός σου, ὅτι τετάρακται ἡ ψυχή μου καὶ κατώδυνός ἐστιν ἐν τῷ ἐκπορεύεσθαι αὐτὴν ἐκ τοῦ ἀθλίου μου καὶ ῥυπαροῦ σώματος τούτου, μὴ ποτε ἡ πονηρὰ τοῦ ἀντικειμένου βουλὴ συναντήσῃ καὶ παρεμποδίσῃ αὐτήν, διὰ τὰς ἐν ἀγνοίᾳ καὶ γνώσει ἐν τῷ βίῳ τούτῳ γενομένας μοι ἁμαρτίας. Ἵλεως γενοῦ μοι, Δέσποτα, καὶ μὴ ἰδέτω ἡ ψυχή μου τὴν ζοφερὰν καὶ σκοτεινὴν ὄψιν τῶν πονηρῶν δαιμόνων, ἀλλὰ παραλαβέτωσαν αὐτὴν Ἄγγελοί σου φαιδροὶ καὶ φωτεινοί. Δὸς δόξαν τῷ ὀνόματί σου τῷ ἁγίῳ, καὶ τῇ σῇ δυνάμει ἀνάγαγέ με εἰς τὸ θεῖόν σου βῆμα. Ἐν τῷ κρίνεσθαί με μὴ καταλάβοι με ἡ χείρ τοῦ ἄρχοντος τοῦ κόσμου τούτου εἰς τὸ κατασπάσαι με τὸν ἁμαρτωλὸν εἰς βυθὸν ᾋδου, ἀλλὰ παράστηθί μοι, καὶ γενοῦ μοι σωτὴρ καὶ ἀντιλήπτωρ.

Ἐλέησον, Κύριε, τὴν ῥυπωθεῖσαν τοῖς πάθεσι τοῦ βίου ψυχήν μου, καὶ καθαρὰν αὐτὴν διὰ μετανοίας καὶ ἐξομολογήσεως πρόσδεξαι, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν.

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΜΑΡΔΑΡΙΟΥ

Δέσποτα Θεέ, Πάτερ Παντοκράτορ, Κύριε Υἱὲ μονογενὲς Ἰησοῦ Χριστέ, καὶ ἅγιον Πνεῦμα, μία θεότης, μία Δύναμις, ἐλέησόν με τὸν ἁμαρτωλόν, καὶ οἷς ἐπίστασαι κρίμασι σῶσόν με τὸν ἀνάξιον δοῦλόν σου, ὅτι εὐλογητὸς εἶ εἰς τοὺς αἰῶνας τῶν αἰώνων, Ἀμήν. (Ευχές του Μεσονυκτικού του Σαββάτου και καθ’ημέραν)].

Λέει παραδείγματος χάριν ο αγ.Λουκάς της κριμαίας, ότι όταν ο άνθρωπος σε αδικεί, ο Θεός σε ευλογεί. Πόσες φορές όμως επιστρέφοντας την μνήμη μας στο πως αντιμετωπίσαμε συκοφαντίες, αδικίες κακίες ... δεν θάταν όπως ''έπρεπε''; Μας έκλεψε από την άγνοια ή από το θυμώδες και τον εγωισμό ''τροφή'' και ευλογία και δόξα. Καλούμαστε να επιστρέψουμε όσο το δυνατόν συντομότερον (αμήν λογισμόν επιστροφής δώρησαι...) για να εισέλθουμε δια της πύλης και επιστρέψουμε τα λάφυρα. Δια Σταυρού Ο Κύριος διαχρονικά σπάει τα κλείθρα, ξεγυμνώνει τον θάνατο και του αφαιρεί τα παρανόμως κλαπέντα. Φταίμε για κάθε στραβή αντιμετώπιση, και για τα δικαιώματα που δώσαμε, φταίμε πολλάκις, αλλά πρέπει να προλάβουμε να πάρουμε πίσω τον αφαιρεθέντα δολίως πλούτο. Κι αυτές οι νίκες καρπώνονται σιγά σιγά, όσο συναισθανόμαστε (ή υποψιαζόμαστε) την ευλογία που έχει η θλίψις (θλίψεις έξετε) η αδικία (ο μισών εμέ και υμάς μισήσει...) και ενεργητικά, η συγχωρετικότητα του αδικούντος. Αφες αυτοίς... κατά το συγχωρέσωμεν ίνα συγχωρεθώμεν ... ελεήσωμεν ίνα ελεηθώμεν... μακάρι φτάνοντας να συνομολογήσουμε... ἔρχεται γὰρ ὁ τοῦ κόσμου ἄρχων, καὶ ἐν ἐμοὶ οὐκ ἔχει οὐδέν·. (Ιωαν.ιδ'30)

Τo βήμα σου φρικτόν, και η κρίσις δικαία, τα έργα μου δεινά, αλλ’ αυτός Ελεήμον, προφθάσας με διάσωσον, και κολάσεως λύτρωσαι· ρύσαι Δέσποτα, της των ερίφων μερίδος, και αξίωσον, εκ δεξιών σου με στήναι, Κριτά δικαιότατε.

Προς την δε Μητέρα και κλίμακα και μεσσίτριαν… Κυβέρνησον Αγνή, την αθλίαν ψυχήν μου, και οίκτειρον αυτήν, υπό πλήθους πταισμάτων, βυθώ ολισθαίνουσαν, απωλείας Πανάμωμε, και εν ώρα με, τη φοβερά του θανάτου, ελευθέρωσον, κατηγορούντων δαιμόνων, φρικτής αποφάσεως.

η ρίζα της αμαρτίας και η ρίζα της αρετής... (αγ.Κοσμά αιτωλού) αντιμετωπίζοντας σοφά το ''έλα μωρέ ζήσε τώρα που είσαι μικρός'' 

Το μοναχικό σχήμα, είναι πλήρες συμβολισμών, αρχικών γραμμάτων που ενδεικνύουν την ουσία του αγώνα και την μέθοδο οσιακής νίκης. Της δια της τηρήσεως των εντολών (όσιος ως ασώματοι και άγιοι εν κόσμω), που είναι απόδειξη της αγάπης μας προς τον Θεό, νίκης κατά του θανάτου, χάριτι ΖΩΗΣ.