Ο άγιος Γρηγόριος Παλαμάς απέκτησε σοφία μέσω των ουρανίων αποκαλύψεων πού δέχθηκε. Αφού πέρασε τρία χρόνια ησυχάζοντας σε ένα κελί της Μεγίστης Λαύρας, του γεννήθηκε η ανάγκη να πάει στον κόσμο, ανάμεσα στους ανθρώπους για να τους ωφελήσει με την πνευματική γνώση και εμπειρία του. Ο Θεός του φανέρωσε αυτή την ανάγκη μέσα από μια ασυνήθιστη οπτασία:
κάποια μέρα ο Γρηγόριος, σαν σε ελαφρύ ύπνο, είδε να κρατά στο χέρι του ένα δοχείο υπερχειλισμένο με γάλα.
Σιγά-σιγά το γάλα μεταβλήθηκε σε κρασί το οποίο επίσης υπερχείλισε, κυλώντας στα χέρια και στα ρούχα του.
Τότε εμφανίστηκε ένας λαμπρός νεανίας και τού είπε:
«Γιατί δεν έδινες και σε άλλους να δοκιμάσουν αυτό το εξαίσιο ποτό το οποίο σπαταλάς τόσο απρόσεκτα; ή μήπως δεν γνωρίζεις ότι αυτό είναι δώρο της χάριτος του Θεού;».
Ο Γρηγόριος τότε απάντησε:
«Μα, εάν δεν υπάρχει κανένας στην εποχή μας ο οποίος να αισθάνεται την ανάγκη να πιει ένα τέτοιο ποτό, σε ποιόν να το δώσω;».
Ο νεανίας αποφάνθηκε:
«Είτε υπάρχουν λίγοι είτε περισσότεροι διψασμένοι γιά ένα τέτοιο ποτό, είσαι υποχρεωμένος να εκπληρώσεις το χρέος σου και να μην παραβλέπεις το δώρο του Θεού!». Ο Γρηγόριος ερμήνευσε το μεν γάλα ως την κοινή γνώση του κόσμου, συνυφασμένη με το κατά κόσμον πολιτεύεσθαι, το δε κρασί ως την Ορθόδοξη διδασκαλία και ζωή.
Τη δεύτερη φορά ο Γρηγόριος απομόνωσε τον εαυτό του σ’ ένα μοναστήρι, όπου έγραψε το έργο του περί των Αρχών της Ορθοδοξίας.
Την παραμονή της εορτής του αγίου Αντωνίου του Μεγάλου κάλεσαν οι μοναχοί τον Γρηγόριο στην ολονύχτια αγρυπνία τους. Εκείνος όμως παρέμεινε για να εργαστεί στο κελί του, ενώ όλη η αδελφότητα βρισκόταν στην εκκλησία.
Αίφνης του παρουσιάζεται ο ίδιος ο άγιος Αντώνιος και του λέει:
«Η απόλυτη ησυχία είναι καλή, αλλά ορισμένες φορές είναι απαραίτητο να είσαι μαζί με τούς αδελφούς σου!».
Πεπεισμένος από τη θεία αποκάλυψη, ο άγιος σηκώθηκε αμέσως και πήγε στην εκκλησία, στην ομόθυμη χαρά των μοναχών.
Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς, "Ο Πρόλογος της Αχρίδος"
----
προστεθέν το παρακάτω ως εισαγωγή του τελευταίου άρθρου που αφορά το ψαλτήρι και ευχή και με αυτό κλείνει το πόνημα 10β.
…με την ‘’τροφή’’ ως θεία δωρεά, να εξαρτάται (και να μεταβάλλεται) από την ετοιμότητα του καθενός. Όσο ο άνθρωπος είναι νήπιο, Ο Θεός τον τρέφει με λόγους έμμεσους έστω και με μη διαθλούμενο αποτέλεσμα, σε σχέση με τον άμεσο ευθύ φωτισμό και οίνο για τους ενηλικιωμένους. Τροφή Λόγου, σε καρδίαν καθαράν που αναπαύεται η χάρις. Στον πόδα της Βηθλεέμ και οίκου του Άρτου και Κρέατος φαίνεται να γίνεται η μεταβολή. Είναι συγχρόνως το πέρασμα από την δουλεία στα στοιχεία της φύσης στην ελευθερία και υιοθεσία (Γαλ.δ’).
Η Βηθλεέμ είναι ο επίγειος στόχος δια σταυρού όλων των λόγων ως σάρωση (συμμαζευτική vs του μετεωρισμού) που ως οδοδείκτες εξωτερικοί οδοδεικτούν εντός, για το επόμενο βήμα.
Με αυτόν τον γνώμονα, κάθε αναφορά λόγου και σχημάτων στα πονήματα, ενδεικτικών εμπεριεχόντων το κατά δύναμιν, μικρά μαργαριταράκια, δεν είχε/έχει την προοπτική του μετεωρισμού σας, για έξω ψαξίματα… οὐ χρείαν ἔχουσιν ἀπελθεῖν … μεμέρισται ὁ Χριστός; (περί Αληθείας και Λόγου ο λόγος) … αλλά της συγκέντρωσης και εύρεσης και ‘’εξάρτησης’’ αυτών με Τον Λόγο, ώστε σαν καλοί έμποροι να τα ανταλλάξουμε με τον μεγάλο μαργαρίτη και βασιλεία…. οπότε να επιβάλλεται, όλα να κρίνονται με βάση το ομόπνοο των αγίων, να φιλτράρονται και ‘’χτυπιούνται’’ στην στέρεη Πέτρα. Όλα κατατεθέντα, όχι απλά για γνωσιολογική κατάρτιση, (πόσο μάλλον όχι για δευτερεύοντα) αλλά ψυχωφελώς και τελικά αγιαστικά, με μια σχέση, σκοπό και δρόμο για τον σκοπό και τα δυο άγια.
Η γέννηση Του Κυρίου και ο Σταυρός συνδυάζεται με την ακριβή αυτογνωσία, ως βάση θεογνωσίας αφού η ανεύρεση του σταυροειδούς (πέντε σε ένα) ε-αυτού, ως εικόνος Αυτού, είναι η προϋπόθεση που διανοίγεται η ευθεία οδός προς Αυτόν και στο καθ’ομοίωσιν, δια και εν XC. Τα πάντα, χάρις. Αμήν δι ευχών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου