συνέχεια Άξιον εστίν και θεραπεία (παράμετροι)

μετά το Άξιον εστί και θεραπεία ίσως είναι απαραίτητη η παραμετροποίηση του δικού μας σκέλους και ''υποχρεωτικότητος'' εν ελευθερία... για όποιον θέλει. Καλυτέρευση, συνειδητοποίηση και δοξασμός για όποιον είναι ήδη μέσα υψώνοντας στην πρέπουσα θέση την εικόνα (1) του αδελφού ή την είσοδο εντός του χώρου που ταμιεύει την χάρι για τους εκτός Αυτής.

…μας προτείνουν οι άγιοι να σταυρώνουμε με τον νου μας το πονεμένο μέλος μας και κατ’επέκταση το πονεμένο μέλος του Σώματος έναν ορθόδοξο χριστιανό ή ακόμη και έναν εν πηλώ αδελφό αλλόδοξο ή αλλόθρησκο. ‘’Αμέσως’’ κλίνει ο ουρανός, τρέχει η γοργοεπήκοος, οι άγιοι και οι άγγελοι κατά το συμφέρον και θεραπεύουν και λυτρώνουν. Εισακούεται και βρίσκει καλή αφορμή Ο Κύριος να ενεργήσει ως Ιατρός ψυχών και σωμάτων μέσω των αγίων Του. 

Το θέμα όμως είναι διττό κι όχι μονοδιάστατο ή να εξαντλούμε σε αυτήν την κάθετης φύσης σχέση Παναγίας και ημών σαν πίστη, σαν φιλοθεΐα. Σκοπός είναι και ο προσευχόμενος νους νάναι σταυρωμένος, δλδ να μην υστερεί σε θεωρία και πράξη οριζοντίως, από και προς τον συνάνθρωπο. 

Κι έρχεται στο προσκήνιο η μικρή γλώσσα, αλλά τόσο σπουδαία, αφού σαν πηδάλιο μπορεί να οδηγήσει ολόκληρο το καράβι στην σωτηρία ή να γκρεμοτσακιστεί στα βράχια. 

Από αγ.Ιάκωβο… 8 τὴν δὲ γλῶσσαν οὐδεὶς δύναται ἀνθρώπων δαμάσαι· ἀκατάσχετον κακόν, μεστὴ ἰοῦ θανατηφόρου. 9 ἐν αὐτῇ εὐλογοῦμεν τὸν Θεὸν καὶ πατέρα, καὶ ἐν αὐτῇ καταρώμεθα τοὺς ἀνθρώπους τοὺς καθ' ὁμοίωσιν Θεοῦ

γεγονότας· 10 ἐκ τοῦ αὐτοῦ στόματος ἐξέρχεται εὐλογία καὶ κατάρα. οὐ χρή, ἀδελφοί μου, ταῦτα οὕτω γίνεσθαι. 11 μήτι ἡ πηγὴ ἐκ τῆς αὐτῆς ὀπῆς βρύει τὸ γλυκὺ καὶ τὸ πικρόν; 12 μὴ δύναται, ἀδελφοί μου, συκῆ ἐλαίας ποιῆσαι ἢ ἄμπελος σῦκα; οὕτως οὐδεμία πηγὴ ἁλυκὸν καὶ γλυκὺ ποιῆσαι ὕδωρ. (Ιακ.γ’) 

Ναι το στόμα (ψυχής και σώματος) καλεί την καλή μας Παναγία με το Άξιον εστίν να τρέξει και θεραπεύσει κι οι άγγελοι επίσης. Πρώτος ο άγιος φύλακας άγγελός μας, μας κοιτάζει στο στόμα πότε θα του δώσουμε έργο φιλάνθρωπο. Αλλά αυτό, φαίνεται πως δεν αρκεί. 

Αφού εκ του στόματος βρύει σαν πηγή γλυκό ύδωρ και ωφέλιμο μέσα στην εκκλησία, σίγουρα θα ελεγχόμαστε για την πόση πίκρα αναβλύζουμε εκ του ιδίου στόματος προς τους άλλους (αντιπαθείς) ανθρώπους… 

ο αγ.Ιωάννης ο χρυσόστομος δοξάζεται με το... Ἡ τοῦ στόματός σου καθάπερ πυρσὸς ἐκλάμψασα χάρις, τὴν οἰκουμένην ἐφώτισεν, ... 

…από εμάς, βγαίνει πυρσός καυστικός και καθόλου λαμπρός προς σκοτισμό του συναθρώπου ή όπως πρέπει χάρις και προς φωτισμό; καταστάσεις, παράλληλες της πίστης και της αγάπης, που ου λογίζεται το κακό… 

Έτσι, από το στόμα της ψυχής μπορεί να εξέρχεται γλυκύ ύδωρ και ευλογία, οπότε να στέλνονται άγγελοι προς θεραπεία ή δυστυχώς από απροσεξία, να εξέρχεται πικρό ύδωρ με την έννοια να δίνονται δικαιώματα στον άλλον να ασθενεί τον συνάνθρωπο και επιστρέφοντας στον εαυτό οι ενέργειες, νομοτελειακά καταστρέφει και μας. Δυστυχώς, δεν στέλνουμε μόνο αγγέλους στους συνανθρώπους μας αλλά και δαίμονες. Για αυτήν δε την ‘’συνεργασία’’ θα μας ζητηθεί λόγος…  

Επειδή ο σκοπός και ο δρόμος για τον σκοπό είναι τέλειος, καλό θα ήταν να είμαστε διαρκώς προσανατολισμένοι και προσεκτικοί στην ανοδική διαδρομή από τα είδωλα προς την Ουσία (και κορυφή θεοπτίας). Η μία κατεύθυνση είναι κάθαρση και η άλλη μολυσμός ψυχής και σώματος. Αμήν καθαρίζοντας τους οίκους μας και επιδεχόμενοι καθοδήγησης, αφού θέλουμε να ενοικεί Ο Κύριος και να εμπεριπατεί μαζί μας. ...16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. 17 διὸ ἐξέλθατε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, 18 καὶ ἔσομαι ὑμῖν εἰς πατέρα, καὶ ὑμεῖς ἔσεσθέ μοι εἰς υἱοὺς καὶ θυγατέρας, λέγει Κύριος παντοκράτωρ. (Β'Κορ.ς')

Θυμήθηκα μία εμπειρία αδελφού σχετική με την πίστη, ώστε, αν βοηθήσει, αμέσως προσδίδει δυναμική στην προσευχή, αφού οι παράμετροι υλοποιούνται, στο μέτρο του δυνατού.   

(επειδή το έλαβα αυτούσιο – αντιγράφοντας και επικολλώντας - , μην σας μπερδεύει το πρώτο πρόσωπο. Συνέβη σε αδελφό  που μας το εγνώρισε με αγάπη προς αμήν ωφέλεια…). Το ‘85, από τις πρώτες επαφές με την μέλλουσα να γίνει κουμπάρα μου, φυσιοθεραπεύτρια, αρχίζουμε να ‘’γνωριζόμαστε’’… σε μια καμπή της συζητήσεως, αναφέρω πως έχω μικρό πρόβλημα σακχάρου και πως έπαθα εξάρθρωση ισχύου από σύγκρουση με μηχανή με μεγάλη ταχύτητα…  

Μετά λίγες στιγμές σιωπής, παρατηρώ να κολλάνε τα χείλια μου και να νιώθω κι ένα τσίμπημα στο ισχύο. 

Και την ρωτώ:

- Μαρία, τι σκέφτεσαι;;;

- τπτ ιδιαίτερο

- για πέσμου σε παρακαλώ;

- ε να… αν έχεις σάκχαρο ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΊΠΤΩΣΗ ΘΑ διψάς… κι αν έχεις πάθει εξάρθρωση, ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΠΕΡΙΠΤΩΣΗ ΘΑ ΠΟΝΑ η κεφαλή του μηριαίου… 

Βλέπετε, είχε ‘’γνώσεις’’ φυσιολογίας που όμως από την απολυτότητα πίστης, δεν μου άφηνε περιθώρια να μην διψώ και να μην πονώ. 

Η απολυτότητα της πίστης δημιουργούσε στεγανά για να μην περάσει ως αύρα λεπτή Ο Κύριος και ενεργεί θαυμαστά. 

Ίσως αυτή η απολυτότητα της γνώσης (που φυσιεί) η σκληροκαρδία και ο χνους (χνώτα ως θολούρα, των παθών μας) που παρεμβάλλεται μεταξύ νου και χου, φυσικών και πνευματικών πεδίων που ‘’παράλληλα’’ ενεργούν σαν συνείδηση να αποκόπτει πλήθος επιστημόνων και να ‘’απαγορεύει’’ με τον τρόπο του (ισχυρογνωμοσύνη διανοητική) την παρείσφρυση του λεπτού θαύματος στην ζωή μας και σαν παρατήρηση/εντοπισμό και σαν βίωμα. 

Κι η Μαρία, άμεσα χωρίς κόπο εντόπισε το πρόβλημα και διορθώθηκε. Όχι μόνο άφηνε περιθώρια θαύματος αλλά και προσευχητικά το επιζητούσε. Πορευόταν εφεξής ως φιλόθεος Μαρία (κάθετο σκέλος του σταυρού) και διακονούσα (λόγω επαγγέλματος και φύσης αγαθής) ως άλλη ‘’Μάρθα’’ (οριζόντιο σκέλος) στην ζωή της και προόδευε πνευματικά, ως εσταυρωμένη. Πέρασαν όμως 33 χρόνια (1985-2018) για να πάρει το μάθημά του ο δάσκαλος (που δίδασκε και νόμον δεν εκράτει) υποφαινόμενος. 

Έλαβε την λεπτήν τρίχα ατελείας της και την έβαλε στον μεγεθυντικό φακό και το κοπανούσε σαν παράδειγμα προς αποφυγήν, όπου στεκόταν και όπου βρισκόταν. Σταύρωνε τον πλησίον. Κι ήρθε η ώρα ο σταυρωτής να σταυρωθεί και κατανοήσει πως, από τότε που ανήρτησε την παρούσα, η κουμπάρα του ασθένησε με γρίππη. Κι αν από μόνη της ‘’λογικά’’ θα την περνούσε στο πόδι, λόγω του δικού μου μεγεθυντικού φακού, η γρίππη την έριξε στο κρεββάτι. Αιτία μυστική ήταν η δική μου αδιάκριτη συμπεριφορά και με μεγεθυντικό φακό πολλαπλασιαστής ασθενειών, την περιπεσούσα (τότε) εις ληστάς.   

Αμήν ο καλός Θεός να μας δίνει χάρι, να βάλουμε αρχή μετανοίας. Να σταυρωνόμαστε για ψυχική μας ωφέλεια, αντί να σταυρώνουμε κατακριτικά, που είναι ότι πιο ψυχοβλαβές. Να αρχίσουμε την μαθητεία κοντά στον Σταυρό Του, με τα δικά μας μικρά σταυρουδάκια… προς τελική χάριτι, συνανάσταση. Καταστάσεις που φυσικά δεν είναι τρανταχτές και πιασάρικες, αλλά ως αύρα λεπτή. Κι όποιος τις συλλάβει με τις κεραιούλες του, τις κατανοήσει και αποδεχτεί και βιώσει.  

Κι η μετάνοια είναι η μεταστροφή του νοός από την εξωστρέφεια στην εντός ημών βασιλεία (και καρδιά). Εξωστρεφώς θα συγκρίνουμε, θα κατακρίνουμε ή εν μέρει σωστά θα κρίνουμε για να διακρίνουμε. Όλα αυτά έξω όπου τα πάντα είναι διαχωρισμένα. Εντός ημών είναι όλα ενωμένα τόσο, όσο να ομολογήσουμε μαζί με τον αββά Αλώνιο ότι : σε αυτόν τον κόσμο είμαστε μόνον εγώ και ο Θεός τότε ποιος φταίει; αν μη εγώ, όχι για τον απέναντί μου, όχι για τον πλησίον μου πλέον, αλλά για αυτόν εντός του εαυτού;  

Μια εξωστρέφεια μετεωρισμού (κύματα οργής Θεού) και διαρκούς ψυχρότητος ως φυγόκεντρος αντί του συμμαζέματος του νου πρώτα στην κεφαλή και από εκεί ο Εμμανουήλ την κατεβάζει στην καρδιά ως θερμότητα πανένωση, πυρ θείο. 

Δια κοίλου (ή κοιλίας και κοσμικώς) κατόπτρου ή κυρτού (και ταπεινού) εσόπτρου συμμάζεμα και ευστοχία και ευλογία παρά Θεού εν τη καρδία και ζωή ημών. (4)

Αυτήν την αύρα λεπτή να αφουγκραστούμε κι αυτήν να κοινωνήσουμε… 

[...καὶ εἶπεν· ἐξελεύσῃ αὔριον καὶ στήσῃ ἐνώπιον Κυρίου ἐν τῷ ὄρει· ἰδοὺ παρελεύσεται Κύριος, καὶ ἰδοὺ πνεῦμα μέγα κραταιὸν διαλῦον ὄρη καὶ συντρίβον πέτρας ἐνώπιον Κυρίου, οὐκ ἐν τῷ πνεύματι Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πνεῦμα συσσεισμός, οὐκ ἐν τῷ συσσεισμῷ Κύριος· 12 καὶ μετὰ τὸν συσσειμὸν πῦρ, οὐκ ἐν τῷ πυρὶ Κύριος· καὶ μετὰ τὸ πῦρ φωνὴ αὔρας λεπτῆς, κἀκεῖ Κύριος. (Γ'Βασιλειών ιθ')] μη περιμένοντας να έλθει Ο Κύριος με τους αγίους Του συντρίβων πέτρες για να Τον πιστέψουμε ή με συσεισμό ή πυρ…]. 

Με πρόταση, όπως υπογράφει ο αγιογράφος ‘’δια χειρός’’ , έτσι να ‘’υπογράφει’’ και ο χειρούργος, ως δεξιά Του Υψίστου στον πονεμένο συνάνθρωπο που θεραπεύει ως ιατρός με μικρό ‘’ι’’.  … 

…τελειώνοντας εδώ η παρένθεση του βιώματος του αδελφού, μακάρι οδηγώντας νου και ψυχή και ζωή, προς Αγαθό, αλλά και στην κατανόηση, ότι δεν στέλνουμε μόνο αγγέλους προς θεραπεία στους αδελφούς (γνωστούς και αγνώστους) αλλά και με αδιακρισία και κακία, ασθενούντες (2) τους... Αμήν ο καλός Θεός να μας γνωρίζει τα εξερχόμενα εκ καρδίας και καθαρίζει εκ των κρυφίων (ψαλμ.ιη’).  

Οσίου Θεοφάνους του Εγκλείστου: Ακούνε οι Άγιοι τις προσευχές μας! ώστε ευχερέστερα και χωρίς κώλλυμα (3) νεφών να ενεργούν τα χερουβείμ και σεραφείμ καθαρίζοντας οίκους και ''επισκευάζοντας'' προς άριστη λειτουργικότητα τα οχήματά μας... 

(1) Επί του πρακτέου η Κυριακή της Ορθοδοξίας ήτοι, περί αναστήλωσης των εικόνων

(2) Τι πρέπει να προσέχετε στους λογισμούς σας .

Ἡ ἐσωτερική μας διάθεση ἐπηρεάζει τούς ἄλλους

Πῶς ἐπηρεάζουμε τοὺς ἄλλους μὲ τὶς σκέψεις μας. Γέροντας Πορφύριος

(3) όταν μια οικογενειακή μας φίλη βρισκόταν με δύσκολη ασθένεια στο νοσοκομείο, γνωστή της προσευχόταν εγκάρδια στον αγ.Νεκτάριο υπέρ υγείας της πρώτης... της εμφανίζεται ο άγιος και την παρατηρεί με αγάπη: ... πως θέλεις να εισακουστεί η προσευχή σου για την δείνα... όταν εσύ εχθρεύεσαι και δεν μιλάς με την αδελφή σου; (και ξαφανίστηκε) ... μετά την αποκατάσταση σχέσης, έγινε και το θαύμα στην οικογενειακή μας φίλη από τον άγιο. Αμήν διορθούμενοι, να μην κωλύουμε την χάρι. Συγχωρέσωμεν ίνα συγχωρεθούμε, ελεήσουμε ίνα ελεηθούμε...  

(4) σχολιάζοντας τα δύο μοναδικά κάτοπτρα, που ή μας εισάγουν στην καρδιά (όπου και η βασιλεία) ή μας εξοστρακίζουν προς τα έξω δια της φυγοκέντρου και μετεωρισμού, με την εδώ πρόσκαιρη κακοπάθεια για χάριν των αιωνίων κι όχι την εδώ ‘’καλοπέραση’’ με κόστος την αιώνια απώλεια και καλούμενοι να ακολουθήσουμε έναν από τους δύο μοναδικούς δρόμους Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς αυτό που μας νουθέτησε με παράδειγμα ο Γέροντας Εφραίμ της Σκήτης του Αγίου Ανδρέα, είναι χαρακτηριστικό:

Κάποιος άπιστος συναντήθηκε κάποτε με έναν πάμφτωχο ερημίτη καλόγερο.

Και του λέει ο άπιστος:

– Θαυμάζω γέροντα την μεγάλη άσκηση και θυσία που κάνεις! Θυσιάζεις όλη σου τη ζωή στο Θεό, που είναι αμφίβολο αν υπάρχει ή δεν υπάρχει…

Ο ασκητής μειδίασε και του είπε:

– Και εγώ παιδάκι μου θαυμάζω την δική σου άσκηση και θυσία, που είναι πολύ μεγαλύτερη από την δική μου!…

– Είναι δυνατόν; είπε με απορία άπιστος. Ποιά θυσία κάνω εγώ, που είναι μεγαλύτερη από την δική σου;

– Εγώ παιδάκι μου θυσιάζω την πρόσκαιρη ζωή, για να κερδίσω την αιώνια. Ενώ εσύ θυσιάζεις την αιώνια ζωή, για να χαρείς την πρόσκαιρη. Ποιός λοιπόν από τους δυό μας, κάνει μεγαλύτερη θυσία;…

Ο άπιστος προβληματίστηκε. Σκέφτηκε: και αν πράγματι μία τοις χιλίοις, υπάρχει άλλη ζωή, τί θα απογίνω;

Αυτό έγινε αιτία να έρθει ”εις εαυτόν” και σιγά – σιγά με την διακριτική καθοδήγηση του ασκητή, άλλαξε τρόπο ζωής και μετανόησε.