Πόσοι από μας κοιμόμαστε σε όλη μας τη ζωή; Το λέμε αυτό ονειροπόληση ή φαντασία. Αλλά στην πραγματικότητα είναι ύπνος βαρύς. Η αλήθεια γίνεται όνειρο ενώ τα όνειρα αποκτούν πειστικότητα. Οι μέρες μας γίνονται νύχτες και η ζωή μας υπνοβασία. Επί πλέον μήπως δεν είναι αρκετό να κλείσει κανείς τα μάτια του για να γίνει νύχτα και επομένως να κοιμηθεί; Μήπως δεν είμαστε όλοι βυθισμένοι στο σκοτάδι της αμάθειας; Σ’ αυτή μας την κατάσταση αλήθεια δεν απευθύνεται ο Θεός με τα λόγια του Ησαΐα (51.17): «Εξεγείρου, ανάστηθι…»;
Είναι τα φώτα μας ακόμα αναμμένα; Είμαστε σαν τις φρόνιμες παρθένες; Εκείνοι από μας που βρίσκουν τις φρόνιμες παρθένες εγωίστριες, είναι άραγε λιγότερο εγωιστές απ’ αυτές; Μπορούμε να ξυπνήσουμε από τα όνειρά μας ευδιάθετοι και καλοπροαίρετοι, έτοιμοι να θυσιάσουμε τη λίγη πραγματικότητα που μας απόμεινε (μια τελευταία λάμψη στα λυχνάρια μας που τρεμοσβήνουν) για χάρη των άλλων; Μπορούμε να το κάνουμε όταν κι αυτοί έχουν ξυπνήσει από μια ονειροπόλησή τους δεν του έχει απομείνει ούτε ίχνος; Ύπνος, όνειρα, απατηλές ελπίδες, μόνο αυτά υπάρχουν μέσα μας; Δεν θα ‘ρθεί άραγε η μέρα της Κρίσης και για μας, σαν τον κλέφτη, για να μας τα πάρει όλα, όλα, τα πάντα; Δεν θα είναι η ώρα αυτή σκότος και τρόμος και θρήνος για μας; Αν ναι, πού θα βρούμε τόπο για ελπίδα; Εντελώς παράδοξα και απροσδόκητα, θα βρούμε αυτό που ζητάμε στην π α ρ α β ο λ ή τ ω ν π ρ ο β ά τ ω ν κ α ι τ ω ν ε ρ ι φ ί ω ν (Ματθ. 25.31-46).
επισκόπου Anthony Bloom, Πορεία και Συνάντηση, Εκδ. Ακρίτας
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου