Οδεύοντας προς την Βηθλεέμ.

Η Παλαιά Διαθήκη για κάποιον που την διαβάζει πρώτη φορά, φαντάζει σαν ένα μεγάλο και κουραστικό παραμύθι με πολλές επιμέρους ιστορίες και για τις οποίες ίσως δεν μπορεί να κατανοήσει και τον λόγο για τον οποίο γράφτηκαν.

Τί μας ενδιαφέρει εμάς πόσα παιδιά είχε ο Νώε, γιατί ο Αβραάμ γέρασε χωρίς να κάνει παιδιά και τί παραλογισμός είναι αυτό ότι στα βαθιά γεράματα απέκτησε τον Ισαάκ και μετά πήγε να τον θυσιάσει;

Τί μας ενδιαφέρει εμάς εάν ο Ησαύ γύρισε κουρασμένος από το κυνήγι και πούλησε στον αδελφό του με ένα λόγο του τα πρωτοτόκια (άϋλης αξίας θα τα λέγαμε σήμερα) για ένα πιάτο φακές;

Τί μας ενδιαφέρει εμάς τους Χριστιανούς πόσα παιδιά έκανε ο Ιακώβ, ποιά από αυτά πόρνευσαν, ποιά σκότωσαν, τί απογόνους έκαναν, παιδιά, εγγόνια, νύφες, λεπτομερείς και κουραστικές γενεαλογίες και ιστορίες;

Τί μας ενδιαφέρουν εμάς όλοι αυτοί οι Νόμοι και οι Διατάξεις για την Ζωοθυσία τους και τις Εορτές τους;

Ποιοί βασιλιάδες ήταν καλοί και ποιοί όχι, με ποιούς πολέμησαν και ποιοί και πώς τους αιχμαλώτισαν;

Και γενικά τί μας ενδιαφέρει εμάς όλη η Ιστορία του Ισραήλ * ;

Μου θυμίζουν όλα αυτά τις παλαιές ιστορίες των γιαγιάδων μας για τη ζωή και τα γεγονότα τα δικά τους, των γονιών τους και των προγόνων τους.

Τις θεωρούσα κάποτε κουραστικές και άνευ αξίας να ασχοληθώ με αυτές, μέχρι την στιγμή που συνειδητοποίησα ότι μέσα από πολύ μικρές λεπτομέρειες αυτών των ιστοριών των προγόνων μου, κρίθηκε ο Δικός μου Ερχομός στη Ζωή.

Τότε άνοιξε το Κλειδί να διαβάζω και να ερευνώ διαφορετικά την Παλαιά Διαθήκη και έχοντας υπόψη τα Λόγια του Χριστού στην Επί του Όρους Ομιλία ''ἀμὴν γὰρ λέγω ὑμῖν, ἕως ἂν παρέλθῃ ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ, ἰῶτα ἓν ἢ μία κεραία οὐ μὴ παρέλθῃ ἀπὸ τοῦ νόμου ἕως ἂν πάντα γένηται'' άρχισα να προσέχω και την πιο μικρή λεπτομέρεια από αυτό το Βιβλίο του Νόμου, όπως ονομαζόταν προ Χριστού η Παλαιά Διαθήκη.

Τί μπορεί να ανακαλύψει ένας ειλικρινής ερευνητής μέσα και στην πιο μικρή και ασήμαντη λεπτομέρεια αυτού του Ιερού Βιβλίου; Έναν τεράστιο και αμύθητο θησαυρό όχι Χρυσού, αλλά Χριστού.

Και η πιο μικρή λεπτομέρεια και η πιο φαινομενικά ασήμαντη ιστορία κρύβει ένα σκαλοπάτι του Ερχομού του Χριστού στη Γη. Τίποτα Περιττό, ούτε ένα Σίγμα, ούτε ένα Γιώτα, ούτε μια Οξεία.

Όλα αυτά με μια Βασική Προϋπόθεση. Για να κατανοήσουμε και να εκτιμήσουμε την αξία της Παλαιάς Διαθήκης πρέπει Πρώτα να Γνωρίσουμε Καλά την Καινή Διαθήκη. Ο Απόστολος Παύλος λέει ότι ο Νόμος, δηλαδή η Παλαιά Διαθήκη ήταν η Σκιά της Καινής Διαθήκης.

Ένα μικρό παράδειγμα, οι Εβραίοι σύμφωνα με τον Νόμο που τους έδωσε ο Θεός, έπρεπε το Πάσχα να σφάξουν, να ψήσουν και να φάνε ένα αρνί, αλλά να μην του σπάσουν κανένα κόκκαλο «ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ».

Το τηρούσαν ακριβώς αλλά δεν κατανοούσαν γιατί έπρεπε να γίνεται αυτό. Αυτή ήταν η Σκιά του Νόμου.

Και έρχεται στην Καινή Διαθήκη η Εκπλήρωση και Φανέρωση γιατί έπρεπε να γίνεται αυτό και τί συμβόλιζε.

Πάνω στο Σταυρό του Γολγοθά ανάμεσα σε δυο ληστές κρέμεται Νεκρό το Σώμα του Αμνού του Θεού και πλησιάζουν οι στρατιώτες να τους σπάσουν τα κόκκαλα ''Ἦλθον οὖν οἱ στρατιῶται, καὶ τοῦ μὲν πρώτου κατέαξαν τὰ σκέλη καὶ τοῦ ἄλλου τοῦ συσταυρωθέντος αὐτῷ· ἐπὶ δὲ τὸν Ἰησοῦν ἐλθόντες ὡς εἶδον αὐτὸν ἤδη τεθνηκότα, οὐ κατέαξαν αὐτοῦ τὰ σκέλη...Ἐγένετο γὰρ ταῦτα, ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ, ὀστοῦν οὐ συντριβήσεται αὐτοῦ''.

Καταλαβαίνετε ότι χωρίς την Παλαιά Διαθήκη ΔΕΝ θα Εννοούσαμε και δεν θα Εκτιμούσαμε το Σωτήριο Έργο του Χριστού;

Πώς θα γνωρίζαμε ότι την Ημέρα της Πτώσης των Πρωτοπλάστων από τον Παράδεισο και της αιχμαλωσίας τους από τον Αρχαίο Όφι, ο Θεός απευθυνόμενος στον Διάβολο που κρύφτηκε και ενήργησε μέσω του Φιδιού είπε ''καὶ ἔχθραν θήσω ἀνὰ μέσον σοῦ καὶ ἀνὰ μέσον τῆς γυναικὸς καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματός σου καὶ ἀνὰ μέσον τοῦ σπέρματος αὐτῆς· αὐτός σου τηρήσει κεφαλήν, καὶ σὺ τηρήσεις αὐτοῦ πτέρναν'' Και του σπέρματος ΑΥΤΗΣ, όχι σπέρμα ανδρός, αλλά Γυναικός.

Το οποίο εκπληρώθηκε ακριβώς δια της Παρθένου Μαρίας.

Ούτε και οι ίδιοι γνώριζαν ότι συντελούν σε αυτό το Έργο και ίσως κάποια γεγονότα τα βίωναν ως Κακές Εκβάσεις της ζωής τους.

Διάβαζα σήμερα ένα πολύ μικρό βιβλίο από την Παλαιά Διαθήκη, την Ρούθ. Μια ανθρώπινη οικογενειακή ιστορία για την οποία κάποιος που δεν γνωρίζει θα απορήσει γιατί είναι γραμμένη και σε τί μας αφορά εμάς;

Ένα ζευγάρι με τα δυό παιδάκια τους λόγω πείνας στην περιοχή της Βηθλεέμ μεταναστεύουν σε άλλη χώρα για δουλειά, την Μωάβ.

Εκεί τα παιδιά τους μεγαλώνουν και παντρεύονται γυναίκες Μωαβίτισσες. Και μετά τις παντρειές και τις χαρές παίρνει άλλη στροφή η ζωή τους. Το ένα θανατικό μετά το άλλο, πρώτα ο πατέρας και μετά τα δυό αγόρια.

Μένει η πεθερά η Ναομί σε ξένο τόπο με τις δυό Μωαβίτισσες νύφες της και αποφασίζει πενθώντας να γυρίσει πίσω στον τόπο της, στη Βηθλεέμ.

Την ακολούθησαν κλαίγοντας και οι νύφες της.

Σε κάποιο σημείο του δρόμου σταματά και τις παρακαλά να γυρίσουν στους γονείς τους και στα αδέλφια τους και να ξαναπαντρευτούν. Η μία την υπάκουσε, την φίλησε και γύρισε.

Η άλλη η Ρούθ, δεν ήθελε να την αφήσει μόνη της και να γυρίσει πίσω με τίποτα ''Ο λαός σου λαός μου και ο Θεός σου Θεός μου'' ** της είπε. Αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν μαζί εκεί σε έναν έρημο δρόμο και ξεκίνησαν για την Βηθλεέμ.

Όταν έφτασαν ήταν εποχή θερισμού και η Ρούθ για να ζήσουν πήγαινε στα χωράφια και μάζευε τα στάχυα που έπεφταν από τους θεριστές. Κάποιος κτηματίας συγγενής του πεθερού της, την πρόσεξε ότι είναι φτωχή και μαζεύει τα στάχυα που απομένουν κάτω, έμαθε την ιστορία της και πώς αρνήθηκε την ζωή της για να μην αφήσει μόνη την πεθερά της και την έκανε σύζυγο του.

Το όνομα του ήταν Βοόζ και το πρώτο παιδί τους ήταν αγόρι, το οποίο το μεγάλωσε σαν δικό της η πανευτυχής πλέον πεθερά της, η Ναομί.

Αυτό το παιδί ονομάστηκε Ωβήδ, ήταν ο πατέρας του Ιεσσαί και παππούς του Βασιλιά Δαβίδ από τον οποίον κατάγεται κατά σάρκα ο Χριστός!!!

''Βοὸζ δὲ ἐγέννησε τὸν Ὠβὴδ ἐκ τῆς Ῥούθ, Ὠβὴδ δὲ ἐγέννησε τὸν Ἰεσσαί, Ἰεσσαὶ δὲ ἐγέννησε τὸν Δαυΐδ τὸν βασιλέα'' (Ματθ.α' 5-6)

Ποιός μπορούσε να φανταστεί ΤΙ ΚΟΣΜΟΣΩΤΗΡΙΟ ΕΡΓΟ ΕΞΕΛΙΣΣΟΤΑΝ εκεί σε μια ερημιά του δρόμου, εάν έβλεπε δυό πάμφτωχες χήρες γυναίκες αγκαλιασμένες να κλαίνε;

Μια χαροκαμένη πεθερά που έχασε τον σύζυγο και τα δυο αγόρια της, να παρακαλεί κλαίγοντας την χήρα νύφη της να γυρίσει στη συγγένεια της και αυτή να παίρνει μια Μεγάλη Απόφαση στη ζωή της, μέσω της οποίας ΗΛΘΕ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΣΤΗ ΓΗ;

Μικρές Λεπτομέρειες και Μεγάλες Αποφάσεις μπορούν να φέρουν τον Χριστό και στη Δική μας ζωή.

Άσχημες εκβάσεις και προβλήματα στη ζωή μας, ίσως επιτρέπονται από τον Θεό για να ταπεινωθεί η καρδιά μας και να έλθουν στη ζωή μας Μεγάλες Ευλογίες.

Αρχαία Παράδοση της Εκκλησίας λέει ότι ο Γάμος του Βοόζ και της Ρούθ έγινε στο Σπήλαιο το οποίο γεννήθηκε ο Χριστός και τα γύρω κτήματα ανήκαν στον Βοόζ.

Εκεί που η χήρα και πάμφτωχη Ρούθ μάζευε τα πεσμένα από τους θεριστές στάχυα, εκεί γεννήθηκε ο απόγονος της, ο Θεάνθρωπος και Κύριος μας Ιησούς Χριστός.

Ήταν αδύνατο να φανταστεί τότε ότι με τα όσα συνέβησαν στη ζωή της και κυρίως με την Μεγάλη της Απόφαση, συνεργούσε στο απ΄αιώνων Σχέδιο του Θεού και εκ του καρπού της κοιλίας της θα ερχόταν στη Γη, ο Βασιλεύς του Οποίου η Βασιλεία ουκ έσται Τέλος!!!

῾Ράβδος ἐκ τῆς ῥίζης Ἰεσσαὶ

καὶ ἄνθος ἐξ αὐτῆς, Χριστέ,

ἐκ τῆς Παρθένου ἀνεβλάστησας·

ἐξ ὄρους ὁ αἰνετὸς

κατασκίου δασέος

ἦλθες σαρκωθεὶς ἐξ ἀπειράνδρου

ὁ ἄϋλος καὶ Θεός·

δόξα τῇ δυνάμει σου, Κύριε. (από φβ Χρήστος Κλητσινάρης)

Ράβδος εκ της ρίζης Ιεσσαί

* επειδή ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ, η ''ιστορία'' του ισραήλ μας αφορά, (έτσι απλά μεταφρασμένα) όσο μας αφορά (και αν μας ενδιαφέρει) η πορεία του νου μας, από την αιχμαλωσία στην ελευθερία και αν έχουμε στόχο τον φωτισμό.... με μεθοδολογία την αναγωγή (δλδ το κατά πόσο θα βρούμε τις αναλογίες που είναι γραμμένες θεόπνευστα μέσα στην Αγία Γραφή), θα δούμε τον νου μας, που καλείτε χάριτι και με μικρό φιλότιμο αγώνα, να ανακαινιστεί και ολοκληρωθεί. Κύριε ελέησον!!

** αμήν η επιλογή της Ρουθ νάναι και δική μας… ''Ο λαός σου λαός μου και ο Θεός σου Θεός μου’’ τότε, μη συγκατατιθέμενοι με τα είδωλα περνάμε στον λαό Του με την μοναδική όμως προϋπόθεση, αν ο καθένας μας γίνει ναός Του κατά το πρότυπο Τον ναό του Θεού, Θεοτόκο (τον καθαρότερο οίκο και το λειτουργικότερο όχημα, χερουβείμ και σεραφείμ) … αμήν δι ευχών και ενεργείας Της…  16 τίς δὲ συγκατάθεσις ναῷ Θεοῦ μετὰ εἰδώλων; ὑμεῖς γὰρ ναὸς Θεοῦ ἐστε ζῶντος, καθὼς εἶπεν ὁ Θεὸς ὅτι ἐνοικήσω ἐν αὐτοῖς καὶ ἐμπεριπατήσω, καὶ ἔσομαι αὐτῶν Θεός, καὶ αὐτοὶ ἔσονταί μοι λαός. (Β’Κορ.ς’16)

και… μην φανεί ότι αλλαξοπίστησε με την έννοια των πολλών πίστεων και πολλών εθνών που για την γνώμη του κόσμου, υπάρχουν εκατοντάδες. Στα μάτια του Θεού, υπάρχουν ΜΟΝΟ δύο έθνη, δύο λαοί :…23 καὶ εἶπε Κύριος αὐτῇ· δύο ἔθνη ἐν γαστρί σου εἰσί, καὶ δύο λαοὶ ἐκ τῆς κοιλίας σου διασταλήσονται· καὶ λαὸς λαοῦ ὑπερέξει, καὶ ὁ μείζων δουλεύσει τῷ ἐλάσσονι. (Γεν.κε’). Δύο κύκλοι ένας αληθείας και ένας ασεβείας. Δύο διακονίες μία του εαυτούλη, δούλος σαρκός και παθών (σαν τον πυρράκη ησαύ) που έχει τρωτή πτέρνα και μία διακονία φιλάνθρωπη, όπως ο Ιακώβ, καλύπτοντας την πτέρνα του αδελφού του… οπότε και αντίστοιχα, δύο ''δουλείες'' ... όπου ο ένας θυσιάζει το εγώ του, βάζοντας δεύτερο τον εαυτό του για την ακριβή έννοια του Θεού (|) υπακούων τις εντολές Του, διακρίνοντας αυτές, από τις εντολές του άλλου που το παίζει θεός (δαίμων) συμπλεγμένα με την διακονία του αδελφού, και μόνο για τις ψυχωφελείς (ψυχοσωματικές) ανάγκες του (-) στο σύνολο σταυρός της φιλοθεΐας + φιλανθρωπίας, διακρίνοντάς τες από την εφάμαρτη και βλαβερή διακονία (μη υπηρετών αυτές)... Εσύ Κύριε + εσύ κύριέ μου ως ο μείζων δουλεύσει τῷ ἐλάσσονι κι όχι εμείς οι τάχα μεγάλοι να απαιτούμε να μας υπηρετούν όλοι οι ''μικροί'' ζητώντας θυσίες από τους άλλους, για το εγώ μας... τέτοια απάρνηση εαυτού και θυσία για τους άλλους, όπως Ο αρχηγός και θεμελιωτής της πίστεώς μας... 31 ὁμοίως δὲ καὶ οἱ ἀρχιερεῖς ἐμπαίζοντες πρὸς ἀλλήλους μετὰ τῶν γραμματέων ἔλεγον· ἄλλους ἔσωσεν, ἑαυτὸν οὐ δύναται σῶσαι. 32 ὁ Χριστὸς ὁ βασιλεὺς τοῦ ᾿Ισραὴλ καταβάτω νῦν ἀπὸ τοῦ σταυροῦ, ἵνα ἴδωμεν καὶ πιστεύσωμεν αὐτῷ. καὶ οἱ συνεσταυρωμένοι αὐτῷ ὠνείδιζον αὐτόν.

Αυτό το θυσιαστικό πνεύμα ακολούθησαν κι οι άγιοι και μεγαλούργησαν, παρά την δική τους ''κακή'' τελευτή... άνθρωποι υποτίμησαν τώρα στα έσχατα και τον δούλο του Θεού αγ.Παΐσιο, με την δικαιολογία... πως μπορεί να είναι άγιος, αφού τον εαυτό του δεν έσωσε από τον καρκίνο; διαφεύγοντας από αυτούς η αλήθεια, που τον καρκίνο, τον πήρε επάνω του από αγάπη από άλλον πάσχοντα. Ευθεία μίμηση Του αίροντος τας αμαρτίας του κόσμου και αναπαύων αυτούς [28 Δεῦτε πρός με πάντες οἱ κοπιῶντες καὶ πεφορτισμένοι, κἀγὼ ἀναπαύσω ὑμᾶς (Ματθ.ια')]. 

Δύο χρυσά... ένα που σε πλουτίζει (κοσμικά) και ένα το κίβδηλο που το εμπορεύεται ο πλάνος και που αν σου πουληθεί για αληθές μόνο και μόνο επειδή του μοιάζει, κατά φαντασία σε πλουτίζει. Ισχύει το ίδιο και στα πνευματικά με την Αλήθεια (της Ορθοδοξίας) και την αληθοφάνεια των άλλων παραδόσεων και τάχα ''εκκλησιών'' που ζητούν ισότητα μέσα σε μία σούπα οικουμενισμού και παγκοσμιοποίησης εκ του πονηρού. Δύο οάσεις… μία αληθινή (999) που ξεδιψά, ξεκουράζει, σκιάζει και μία αληθοφανής (666), ο αντικατοπτρισμός της, ως φαντασία, κι ας είναι αυτές χιλιάδες (όσες κι οι ‘’θεοί’’ της πολυθεΐας και ειδώλων…). 

Κι έρχεται η Ρουθ στην ιστορία, να επιβεβαιώσει εκ του αποτελέσματος, την ορθότητα επιλογής της, αφού αποκτά συγγενική σχέση με Την Θεοτόκο και ενσαρκωθέντα Κύριο. Ευχόμενοι κι εμείς, και αμήν εργαζόμενοι για την ανάλογη βιωματική υική σχέση… Οι προ Χριστού καυχώμενοι για την κατά σάρκα συγγένεια ως πρόγονοι (και προπάτορες) κι εμείς αμήν να καταφέρουμε χάριτι την κατά πνεύμα συγγένεια και κατ'επαγγελία απόγονοι, στην γραμμή του ισαάκ... (Γαλ.δ') και στην μέση Ο Χριστός (Χ) που τον πρώην περιούσιο τον επιτρέπει να γίνει σταυρωτής Του και τον πρώην των εθνών, απόστολο και κήρυκα της Αληθείας... τον καυχώμενο για την κατά σάρκα γενεαλογία σε καυχώμενο στον Σταυρό και Κύριο... έτσι, το θέμα είναι όχι το προ ή το μετά Χριστό σε χρονική διάσταση και τόπο, αλλά σαν τρόπο, φιλόϋλο ή πνευματικό γιατί δεν είναι μόνο ο παλαιός ισραήλ που θα ακούσει το ... λαέ μου τι εποίησά σε***... αλλά και ο νέος (όλοι οι κατ'όνομα ορθόδοξοι και βαπτισμένοι και ιδίως η ελλάδα) που σαν λαός δεν καταφέραμε να αποκολληθούμε από τα χοϊκά... και γίνουμε ναός Του... επιλέγοντας τελικά, κατά συνείδησιν, πολιτεία... Κολ.γ' 

(κι αυτό γιατί...) Στο χριστιανισμό η σύγχρονη ειδωλολατρεία παρουσιάζεται ως φιλαυτία, ως φιλοδοξία, ως κοσμικές απολαύσεις και κοιλιοδουλεία, ως φιλαργυρία και μοιχεία. Αυτή είναι που τράβηξε τελείως τα μάτια και την καρδιά μας από τον Θεό και την ουράνια πατρίδα και μας κάρφωσε στη γη. Εκείνη είναι που ξερίζωσε την αδελφική αγάπη και μας ξεσήκωσε τον έναν εναντίον του άλλου. Αλίμονο! Αλίμονό μας! ~ Άγιος Ιωάννης της Κροστάνδης (Από το βιβλίο: Η Εν Χριστώ Ζωή μου τ.Γ' σελ. 71)

*** Τάδε λέγει Κύριος τοῖς Ἰουδαίοις· Λαός μου τί ἐποίησά σοι, ἢ τί σοι παρηνώχλησα; τοὺς τυφλούς σου ἐφώτισα, τοὺς λεπρούς σου ἐκαθάρισα, ἄνδρα ὄντα ἐπὶ κλίνης ἠνωρθωσάμην. Λαός μου, τί ἐποίησά σοι, καὶ τί μοι ἀνταπέδωκας; ἀντὶ τοῦ μάννα χολήν, ἀντὶ τοῦ ὕδατος ὄξος, ἀντὶ τοῦ ἀγαπᾶν με, σταυρῷ με προσηλώσατε· οὐκέτι στέγω λοιπόν, καλέσω μου τὰ ἔθνη, κᾀκεῖνα με δοξάσουσι, σὺν τῷ Πατρὶ καὶ τῷ Πνεύματι, κᾀγὼ αὐτοῖς δωρήσομαι, ζωὴν τὴν αἰώνιον.   

και.. την υπέρ νουν ειρήνη (και πραότητα)