Η στάση μας την Μεγάλη Εβδομάδα (Μητρ. Αντωνίου (Bloom) του Σουρόζ)

4 April 1993

Εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του Αγίου Πνεύματος.

Σήμερα, την ημέρα των Βαΐων στεκόμαστε με δέος και θαυμασμό μπροστά σ’ αυτό που συνέβη, στο πως οι Ιουδαίοι δεν μπόρεσαν να συναντήσουν τον Χριστό, γιατί τον συνάντησαν με την φαντασία ότι Εκείνος είναι ένας ένδοξος βασιλιάς που θα μπορούσε να αναλάβει την εξουσία τώρα με κάθε ισχύ, να επικρατήσει και να καταρρίψει τους αλλόθρησκους, τους Ρωμαίους που είχαν κατακτήσει την χώρα τους, και που θα μπορούσε να επανιδρύσει ένα Βασίλειο, ένα επί γης βασίλειο του Ισραήλ. Ξέρουμε ότι Εκείνος δεν ήρθε γι’ αυτό, ήρθε για να ιδρύσει ένα Βασίλειο που δεν θα έχει τέλος, ένα βασίλειο αιώνιο, ένα Βασίλειο που δεν θα είναι ανοιχτό σ’ ένα έθνος, αλλά σε όλα τα έθνη, ένα βασίλειο που θα βασιζόταν στη ζωή και τον θάνατο του Υιού του Θεού που έγινε υιός του ανθρώπου.

Η Μ. Εβδομάδα είναι απ’ την αρχή ως το τέλος μία περίοδος τρομερής σύγχυσης. Οι Ιουδαίοι συναντούν τον Χριστό στις πύλες της Ιερουσαλήμ επειδή περιμένουν από Εκείνον έναν θριαμβευτή στρατιωτικό ηγέτη, αλλά Εκείνος θα έρθει για να

ΦΩΣ. Από το εξωτερικό ίχνος έως της εσωτερικής πληρότητος

Στο άρθρο σύμπτωση ή κάτι άλλο; Οι συντεταγμένες των Πυραμίδων της Γκίζας είναι η ταχύτητα του φωτός ο αρθρογράφος, λογικά κινούμενος συμπεραίνει πως … 

Όσο εντυπωσιακοί και αν ήταν οι Αρχαίοι Αιγύπτιοι δεν μετρούσαν την ταχύτητα του φωτός, ούτε πλοηγούνταν χρησιμοποιώντας παγκόσμιες γραμμές γεωγραφικού μήκους και πλάτους. Και αν το είχαν κάνει αυτό, θα υπήρχαν πιθανώς λίγες περισσότερες αποδείξεις από την τοποθέτηση της Μεγάλης Πυραμίδας της Γκίζας σε γεωγραφικό πλάτος που ταυτίζεται με την ταχύτητα του φωτός εκφρασμένη σε μονάδα μέτρησης που ανακαλύφθηκε αιώνες μετά. Πρόκειται απλά για μια σύμπτωση. 

Επιτρέψτε μου να καταθέσω μια συμπληρωματική γνώμη, ‘’ίσως’’ διορθωτική της αδιάφορης σύμπτωσης σε ενδιαφέρουσα, μιας και μιλάμε για το φως…. (και για όσους η έννοια δεν περιορίζεται μόνο στα εξωτερικά ‘’φώτα’’).  

Ο άνθρωπος, ως επιστήμονας, εξάγει το άκρως ''λογικό'' συμπέρασμα, αφού διεργάζεται το πρόβλημα, χρονικά*. 

Το πέραν του χρόνου σύστημα αναφοράς, μοιάζει με αντιεπιστημονικό, μάλλον γιατί αυτό δεν μπορεί να μελετηθεί κάτω από το μικροσκόπιο.  

Οι περισσότεροι, δεν μας περνάει καν από το μυαλό, ότι ο καλός (υπέρχρονος) Θεός (το Φως το αληθινό) εισερχόμενος στον κόσμο, ''έστησε'' ''συμπτωματικά'' τις πυραμίδες εκεί, (με βάση την απίθανη σύμπτωση ότι: …το φως ταξιδεύει με 299,792,458 μέτρα ανά δευτερόλεπτο. Την ίδια στιγμή το γεωγραφικό πλάτος των πυραμίδων είναι 29.9792458 N) για κάποιον λόγο, ώστε από αυτές και από άλλες ''συμπτώσεις'' (για όποιον μελετά, όπως το ύψος της που πολλαπλασιαζόμενο επί 1000 δίνει απόσταση γης-ηλίου, λεξαριθμικά = κλίμ(α)ξ θεού...., ο απόλυτος προσανατολισμός... ο σοθικός κύκλος, η σχέση με Ωρίωνα και Σείριο...) ο αιχμαλωτισμένος

από τον τύπο στην ουσία (αγ Πορφύριος)

Πολλές φορές ούτε ο κόπος, ούτε οι μετάνοιες, ούτε οι σταυροί προσελκύουν τη χάρη.

Υπάρχουν μυστικά.

Το ουσιαστικότερο είναι να φύγεις απ' τον τύπο και να πηγαίνεις στην ουσία.

Ό,τι γίνεται, να γίνεται από αγάπη.

Η θεία χάρις μας διδάσκει το δικό μας χρέος.

Για να την προσελκύσουμε, θέλει αγάπη, λαχτάρα.

Η χάρις του Θεού θέλει θείο έρωτα.

Η αγάπη αρκεί, για να μας φέρει σε κατάλληλη «φόρμα» για προσευχή.

Μόνος Του θα έλθει ο Χριστός και θα εγκύψει στην ψυχή μας, αρκεί να βρει ορισμένα πραγματάκια που να Τον ευχαριστούν.

ΑΓΑΘΉ ΠΡΟΑΊΡΕΣΗ, ΤΑΠΕΊΝΩΣΗ και ΑΓΆΠΗ ..

Χωρίς αυτά δεν μπορούμε να πούμε «Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με»

Ξέρεις πως διάλεξε ο Χριστός τους μαθητές Του; Εγώ το ξέρω, γιατί το "είδα". Ο Χριστός γνώριζε ότι αυτοί έχουν ευαίσθητη ψυχή...

Αυτό είναι το σημαντικότερο απ' όλα, διότι εάν δεν έχει κανείς ευαίσθητη ψυχή, δεν μπορεί να προχωρήσει στα πνευματικά...

Σιγά σιγά θα σας επισκέπτεται η Χάρη. Θα μπαίνετε μες στη χαρά. Θ' αρχίσετε να ζείτε στην ειρήνη, οπότε μετά θα γίνετε πιο δυνατοί με τη Θεία Χάρη.

Δεν θα θυμώνετε, δεν θα εκνευρίζεσθε, δεν θα παρεξηγείτε, δεν θα κατακρίνετε, θα τους δέχεσθε όλους με αγάπη.

Άγιος Πορφύριος

υπερβατικό μήνυμα ....

Πριν λίγο καιρό ο σύζυγός μου επισκέφτηκε το Άγιον Όρος!

Εκεί ένας ηγούμενος του εξιστόρησε το παρακάτω συγκλονιστικό θαύμα:

Πριν περίπου 1 μήνα από τώρα, μια κυρία επισκέφτηκε τα Ιεροσόλυμα, παρόλο που είναι δύσκολη περίοδος τώρα, λόγω του πολέμου.

Ήθελε να πάει να προσκυνήσει και τον τάφο του Αγίου Γεωργίου στη Λήδα.

Ήταν έτοιμη να πάρει ταξί, αλλά την ενημέρωσαν ότι αυτό έχει γίνει πολύ επικίνδυνο διότι υπάρχει σπείρα κακοποιών που προσποιούνται τους οδηγούς ταξί, λοξοδρομούν, σε ναρκώνουν και σου παίρνουν τα όργανα!

Εκείνη είπε ότι θα το ρισκάρει γιατί θέλει πολύ να προσκυνήσει τον Άγιο!

Αφού απέρριψε κάποια ταξί, τελικά επέλεξε το 4ο ταξί, σταυροκοπήθηκε και ξεκίνησε.

Είχε ξαναπάει στον Άγιο Γεώργιο και μετά από περίπου 25 λεπτά δεν είχαν φτάσει ακόμα. Αυτό την έβαλε σε σκέψεις.

Μόλις όμως είδε το ταξί να λοξοδρομεί, της κόπηκαν τα πόδια...

κρίση και κατάκριση (αγ. Εφραίμ φιλοθεΐτη)

«Κρίνατε; Κρίνατε; Τί σᾶς εἶπα ἐγώ στό Εὐαγγέλιο; Μή κρίνετε. Ἐσεῖς εἶσθε οἱ κριτές; Κι ἔτσι θά μᾶς καταδικάσει ὅλους ἐμᾶς μέ τό μέτρο πού μετροῦμε τούς ἄλλους.

*Το ότι κατακρίνουμε τι σημαίνει; Ότι θεωρούμε τον εαυτό μας μη σφάλλοντα σε οποιοδήποτε αμάρτημα. Γι’ αυτό λέει ο Κύριος: «Μη κρίνετε, ίνα μη κριθήτε… Εν ω κρίματι κρίνετε, κριθήσεσθε» (Ματθ. ζ'1).*

Είναι τόσο σοβαρή βέβαια η κατάκριση, παρ’ ότι εμείς την έχουμε για «ψωμοτύρι» και σαν εμπερίστατη αμαρτία. Εμπερίστατη αμαρτία είναι αυτή, που γίνεται σε κάθε περίσταση και κάθε ώρα.

Καίτοι τέτοιοι είμαστε κι εμείς όλοι, λαβωμένοι, καίτοι όλοι είμαστε φορτωμένοι από πληγές κι αμαρτήματα, λέμε για τον άλλον. Όταν πάμε στο νοσοκομείο (1), θα δούμε ότι όλοι είναι άρρωστοι.

Βλέπετε όμως ότι κανένας δεν κατακρίνει τον άλλο άρρωστο· το έχετε παρατηρήσει; Κανείς δεν λέει στον άλλο: «Γιατί εσύ είσαι στο κρεβάτι», αφού είναι κι αυτός άρρωστος στο κρεβάτι.

Ενώ εμείς εδώ όλοι είμαστε άρρωστοι ψυχικά κι όμως ο ένας χτυπάει τον άλλον. Ο ένας είναι άρρωστος στο μάτι και κοιτάζει τον άλλον που είναι άρρωστος στο

αγάπη συνανθρώπου - αγ Ιωάννης κροστάνδης

Ν' αγαπάς κάθε άνθρωπο αδιάκριτα. Μη λογαριάζεις αν είναι αδύναμος κι αμαρτωλός. Μη σκέφτεσαι την αμαρτία, αλλά την προέλευση του ανθρώπου, που είναι η ίδια η εικόνα του Θεού.

Σε ενοχλούν οι αδυναμίες των άλλων ανθρώπων, η κακία τους, η υπερηφάνειά τους, ο φθόνος, η απληστία κι η κοιλιοδουλεία τους. Μα και σένα δε σου λείπουν οι κακίες, ίσως μάλιστα να 'χεις περισσότερες από τους άλλους.

Στο κάτω κάτω σε σχέση με την αμαρτία όλοι οι άνθρωπο είναι ίδιοι. «Πάντες γὰρ ἥμαρτον καὶ ὑστεροῦνται τῆς δόξης τοῦ Θεοῦ» (Προς Ρωμαίους, γ' 23). Όλοι είμαστε ένοχοι ενώπιον του Θεού και όλοι ζητούμε εξίσου το έλεος Του.

Γι' αυτό, εκτός από το να αγαπάμε τους άλλους, πρέπει να τους ανεχόμαστε και να τους συγχωρούμε, για να συγχωρήσει και μας ο ουράνιος Πατέρας μας. Πρέπει με όλη σου την ψυχή να τιμάς και να αγαπάς σε κάθε άνθρωπο την εικόνα Του Θεού, να μη λογαριάζεις τις αμαρτίες του. Μόνο ο Θεός είναι άγιος και αναμάρτητος.

Και πρόσεξε πόσο μας αγαπά, πόσα δημιούργησε κι εξακολουθεί να δημιουργεί για μας! Μας τιμωρεί με αγάπη και μας συγχωρεί πλούσια. Να σέβεσαι τον άνθρωπο έστω κι αν είναι αμαρτωλός, γιατί έχει πάντα ελπίδα να διορθωθεί.

Άγ. Ιωάννης Κροστάνδης, Η εν Χριστώ Ζωή μου.

---

ο πηλός τον πηλόν....

Παναγία Γοργοεπήκοος

Ήταν 26 Ιουνίου 1997. Επέστρεφα από τον Άγιο Νεκτάριο πού είναι στο Λαύριο και έλεγα πάντα μέσα μου: «Όποια και αν είναι η χάρη σου, Παναγία μου, Ελεούσα, Γλυκοφιλούσα, Παμμακάριστος, Φανερωμένη, βοήθησε και μένα στα τόσα μου προβλήματα».

Και ξαφνικά στα δεξιά τού δρόμου (Λεωφόρος Λαυρίου, στο ύψος Καλυβίων προς Μαρκόπουλο) διάβασα μια πινακίδα: «Ιερά Μονή Παναγίας Γοργοεπηκόου – Μάνδρα Ελευσίνας».

Σταμάτησα, το σημείωσα και τη μεθεπομένη, 28 Ιουνίου, ανέβηκα και προσκύνησα την ιερή εικόνα της. Ήμουν απελπισμένη από σοβαρά οικογενειακά μου προβλήματα. Με πλησίασε η Ηγουμένη και με λόγια αγάπης με έκανε να πιστέψω ότι η Παναγία είναι εκεί για όλους μας και αποκλείεται να μη βοηθήσει κι εμένα.

Με ρώτησε πώς βρέθηκα στη Μονή. Και όταν τής είπα ότι είδα την πινακίδα στο σημείο πού προανέφερα, μού είπε ότι δεν υπήρχε ποτέ τέτοια πινακίδα εκεί.

Παραξενεύτηκα και ξαναπέρασα από το σημείο εκείνο, αλλά πράγματι πινακίδα δεν υπήρχε πουθενά. Η Παναγία είχε παρουσιάσει μπροστά μου μια ανύπαρκτη αόρατη πινακίδα και τα μάτια της ψυχής μου τη διάβασαν. Η Παναγία με τον τρόπο της

Καποδίστριας και χαιρετισμοί

Ένας Γέροντας έκοβε βόλτες στο μνημείο του Άγνωστου Στρατιώτη και έψελνε τους Χαιρετισμούς στην Υπεραγία Θεοτόκο.
Ήταν περασμένα μεσάνυχτα και βλέπει έναν φραγκοφορεμένο με σμόκιν παλαιάς κοπής.
Στην αρχή νόμισε ότι ήταν ηθοποιός και τραβούσαν κινηματογραφικά πλάνα .
Γρήγορα κατάλαβε ότι αυτός ο άνθρωπος δεν ήταν ηθοποιός γιατί τον άκουσε και αυτόν να ψελλίζει τους Χαιρετισμούς στην Παναγία μας .
Με θάρρος ο Γέροντας τον ρώτησε :
- πως σε λένε άνθρωπε μου , γιατί ντυθηκες έτσι ; που μένεις ;
Και αυτός του απάντησε :
-με λένε Ιωάννη , έρχομαι από την Κέρκυρα , κυβέρνησα αυτό το μέρος , το νοιάζομαι , το αγαπάω και κάθε βράδι που φεύγουν οι τουρίστες και έχει ησυχία κάνω παρέα στους Εύζωνες μας .
αυτοί δεν με βλέπουν , όμως αν έλεγαν τους Χαιρετισμούς από μέσα τους θα με έβλεπαν , όπως επέτρεψε ο Θεός να με δεις εσύ .
Όπως μας είπε αυτός ο Σεβάσμιος Γέροντας εκείνη την στιγμή λύγισαν τα πόδια του , σαν να του ήρθε από την συγκίνηση μια λιποθυμία . Μέχρι να σταθεί για να μην παραπατήσει από την ζάλη έχασε από μπροστά του τον πρώτο κυβερνήτη της Ελλάδος , τον Ιωάννη τον Καποδίστρια.

( σας τα γράφω έτσι και εγώ χύμα και με συγκίνηση γιατί τώρα τα έμαθα και πρέπει να τα μάθετε και εσείς )

ΣΤΩΜΕΝ καλώς
Δρ.Κωνσταντίνος Βαρδάκας

πηγή

Ο μέγας κανών, μεταξύ ε-αυτού και Αυτού ...

στην διαδρομή της μεγάλης τεσσαρακοστής, μετά την κλίμακα του αγ.Ιωάννη (δ’νηστειών) και πριν την ε’ νηστειών, Κυριακή της αγ.Μαρίας αιγυπτίας, του προτύπου της μετανοίας, ο μέγας κανών είναι το καύσιμο υλικό (1), η απαραίτητη μεθοδολογία για να ανοιχτεί στον άνθρωπο ο εσωτερικός δρόμος και κατανοήσει βιωματικά την κλίμακα του αγ.Ιωάννου σιναΐτου. Κι αν δεν μπει σε αυτόν τον τρόπο ''νόησης'', προσέγγισης και αντίληψης Γραφών και καθημερινότητος, μπορεί με τα διάφορα ''ενδιαφέροντα'' αναγνώσματα να αποκτήσει κατάρτιση και ''γνώση'' των θεολογικών, αλλά υστερεί σε ουσία...  μένοντας στα είδωλα (και εικόνες). Μένοντας στο εν δυνάμει (και κατ'εικόνα, όσο καθαρά κι αν είναι αυτή εκτυπωμένη) αλλά όχι εν ενεργεία, όχι στον δρόμο του καθ'ωμοίωσιν...  

Ο μέγας κανών, βοηθά μυστικά στην κίνηση από το κάτω (και έξω) όριο, τους πρόποδες του όρους Σινά, όπου προσκυνούνται τα είδωλα (όπως στην αίγυπτο, όπου ο νους / ισραήλ, είναι αιχμαλωτισμένος) προς την κορυφή και θεοπτία και Αγίων Τόπων (δια Της Θεοτόκου, φλεγόμενης και μη καιόμενης βάτου). 

Θεοπτία και ‘’εγγραφή’’ όχι τυπικά σε σκληρές πέτρες (και καρδιές) αλλά σε καθαρή καρδία… [ἐγγεγραμμένη οὐ μέλανι, ἀλλὰ Πνεύματι Θεοῦ ζῶντος, οὐκ ἐν πλαξὶ λιθίναις, ἀλλὰ ἐν πλαξὶ καρδίαις σαρκίναις. (Β’Κορ.γ’3)]. … με πρώτη βαθμίδα την αποταγή (φεύγε και πίσω μην κοιτάς) του κοσμικού φρονήματος.. και ύψιστη την αγάπη. Αμήν δι ευχών…  με διακόνους (κλίμαξ και διακονία) τον προφ.Μωυσή (για την πνευματική γνώση των λόγων των Γραφών) και τον προφ.Ηλία (για την πνευματική γνώση των λόγων της φύσης).  

…η κλίμαξ και ο μέγας κανών κείνται μεταξύ του κάθε ανθρώπου ως εικόνος Αυτού (ε-αυτού) και του προτύπου (Αυτού / Χριστού) και υπέχουν την θέση

άγγελος φύλακας και εκκλησία

Υπάρχει μια ενδιαφέρουσα ιστορία στον Βίο του στάρετς Ναζάριου. Ταξίδευε κάποτε ο στάρετς με τον μαθητή του και τη μικρή άμαξα που την έσερνε το άλογό τους και έφτασαν ένα Σάββατο σε κάποιο χωριό, όπου έπρεπε να καταλύσουν γιατί ήταν ήδη αργά. Ζήτησαν να φιλοξενηθούν από τον ιερέα του χωριού.

Ο ιερέας υποδέχτηκε τους ταξιδιώτες με χαρά και αφού συζήτησε με τον π. Ναζάριο τον εκτίμησε πάρα πολύ. Όταν έφτασε η ώρα που αρχίζει η ολονύκτια αγρυπνία της Κυριακής, ο π. Ναζάριος παρατήρησε ότι ο ιερέας δεν προετοιμαζόταν να κάνει την αγρυπνία και τον ρώτησε:

-Παππούλη, την Κυριακή το πρωΐ θα διαβάσεις την ακολουθία της αγρυπνίας;

Ο ιερέας απάντησε ότι λειτουργούσε πολύ σπάνια και ότι δεν είχε σκοπό να λειτουργήσει την άλλη μέρα.

-Κανένας απ’ τους ενορίτες μου δεν έρχεται στην εκκλησία τις γιορτές.

η αγάπη του αγ Ιωάννου θεολόγου

Πολλοί σκανδαλίζονται γι’ αὐτό πού λέγεται, ὅτι ὁ Ἅγιος Ἰωάννης ὁ Θεολόγος ὑπῆρξε ὁ «πολυαγαπημένος» μαθητής τοῦ Χριστοῦ, νομίζοντας, ὅτι καί ὁ Χριστός κάνει διακρίσεις.

Δέν προηγεῖται ὁ Χριστός στήν ἀγάπη, ἀλλά ὁ ἄνθρωπος εἶναι ἐκεῖνος πού ἕλκει τήν ἀγάπη τοῦ Χριστοῦ.

Ἀγάπησε πολύ ὁ Ἅγιος Ἰωάννης τόν Χριστό, γι’ αὐτό καί ἀγαπήθηκε πολύ ἀπό τόν Χριστό.

Δέν μερολήπτησε, δέν ξεχώρισε ὁ Χριστός.

Ἀλλά ξεχώρισε ὁ Ἰωάννης τόν ἑαυτόν του ἀπό τούς ἄλλους.

Στό Ἀπόδειπνο λέμε σέ ἕνα σημεῖο: «Γένοιτο Κύριε τό ἔλεός σου ἐφ’ ἡμᾶς, καθάπερ ἠλπίσαμεν ἐπί σέ».

Εἶναι σάν λέμε στόν Χριστό: «ὅ,τι δοχεῖο ἀγάπης Σοῦ προσφέρουμε Κύριε, τόσο νά μᾶς δώσεις».

Ὅσο λοιπόν ἑτοιμάσαμε, ὅσο ἐνδιαφερθήκαμε, τόσο θά λάβουμε ἀπό τόν Χριστό. Ὁ Χριστός εἶναι δίκαιος.

Ὅ,τι δοχεῖο φτιάχνεις, τόσο θά λάβεις.

Λέων Τολστόι

η φωτογραφία, δεν είναι ενός φτωχού άστεγου ζητιάνου, αλλά του γίγαντα της ρωσικής λογοτεχνίας Λέων Τολστόι "Ο Τολστόι, που ήταν ευγενής, κατείχε τεράστια γη και μεγάλο πλούτο. Θυσίασε όλη του την περιουσία για τους φτωχούς, τους άπορους, τους άστεγους και έζησε τη ζωή των φτωχών"

Και από τα περίφημα αποφθέγματα του:

"Μην μου λες πολλά για τη θρησκεία, αλλά άσε με να δω τη θρησκεία στις πράξεις σου"

---

φιλοθεΐα και φιλανθρωπία 

με… πρώτη θυγατέρα Του Βασιλέως, την ελεημοσύνη (αμήν να την οικειωθούμε για να ωμοιάσουμε Τον Κύριο)

Η παραβολή των τριών φίλων (λόγος του Οσίου Βαρλαάμ στον Ιωάσαφ)

παιδιά έσχατα και παιδεία ...

Είπε Γέρων: - "Μην λυπάστε και μην φοβάστε για τα παιδιά σας επειδή ο κόσμος στον οποίο μεγαλώνουν δεν είναι όπως ήταν.

Ο Θεός τα δημιούργησε και τα κάλεσε στη σωστή και ακριβή στιγμή της εποχής τους.

Η ζωή τους δεν ήταν σύμπτωση ή από σύμπτωση.

Μεγαλώστε τα και εκπαιδεύστε τα να γνωρίζουν τη δύναμη με την οποία περπατούν ως παιδιά του Θεού. Εκπαιδεύστε τα στην εξουσία του Λόγου Του.

Διδάξτε τους να περπατούν με πίστη γνωρίζοντας ότι ο Θεός έχει τον έλεγχο. Δώστε τους τη δυνατότητα να ξέρουν ότι μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο.

Μην τα διδάξετε να φοβούνται και να αποθαρρύνονται από την κατάσταση του κόσμου, αλλά γεμάτα ελπίδα ότι μπορούν να κάνουν κάτι για αυτό.

Κάθε άνθρωπος σε όλη την ιστορία έχει τοποθετηθεί στον χρόνο που οφείλεται στο κυρίαρχο σχέδιο του Θεού.

Μη φοβάστε για τα παιδιά σας, τιμήστε που ο Θεός σας επέλεξε για να μεγαλώσετε και να εκπαιδεύσετε τη γενιά που αντιμετωπίζει τις μεγαλύτερες προκλήσεις της εποχής μας.

Καὶ ἡ πιὸ σοβαρὴ πτώση τῶν παιδιῶν δὲν πρέπει νὰ φέρνη σὲ ἀπόγνωση τοὺς

σταυρός, νηστεία και θέλημα...

Μέ τήν νηστεία ἀπωθοῦμε τήν ἁμαρτωλότητα πού εἶναι μέσα μας. Ἀντικαθιστοῦμε σταδιακά τόν ἑαυτό μας μέ τόν Χριστό, μέχρις ὅτου φθάσουμε στήν τελειότητα πού ἔφθασε ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὁ ὁποῖος λέγει: «Ζῶ δέ οὐκέτι ἐγῶ, ζῆ δέ ἐν ἐμοί Χριστός» (Γαλ. β΄ 20).

Νά τί σημαίνει «ἀπαρνησάσθω ἑαυτόν»: Σημαίνει νά ἀπαλείψουμε ὅλες τίς (κακές) μας ἐπιθυμίες, κάθετι ἀνθρώπινο, ἐφάμαρτο, καί νά τά ἀντικαταστήσουμε μέ τόν Χριστό. Νά ἀλλάξουν, νά γίνουν ὅλα Χριστός! «Ὅς γάρ ἐάν θέλῃ τήν ψυχήν αὐτοῦ σῶσαι ἀπολέσει αὐτήν· ὅς δ᾽ ἄν ἀπολέσει τήν ψυχήν αὐτοῦ ἕνεκεν ἐμοῦ καί τοῦ εὐαγγελίου, σώσει αὐτήν» (Μάρκ. η΄ 35). Ἐάν, βεβαίως, ἀπαρνηθοῦμε κάθε ἁμαρτία μας, κάθε πάθος μας· καί ἄν ξέρουμε, ἄν αἰσθανόμαστε καί ἄν θέλουμε νά γίνῃ ὁ Χριστός ψυχή μέσα στήν ψυχή μας, καρδιά μέσα στήν καρδιά μας, νά ἀντικαταστήσῃ τόν ἑαυτό μας, τό ἐγώ μας μέ τόν Ἑαυτό Του.

Αὐτή εἶναι ἡ μόνη ὁδός γιά νά φυλάξουμε ἐγώ καί ἐσύ καί κάθε ἄνθρωπος τήν ψυχή μας ἀπό τήν κόλαση, ἀπό τήν καταστροφή, ἀπό τόν διάβολο, ἀπό κάθε κακό, ἀπό τά αἰώνια βάσανα, νά βροῦμε μέσα μας ἐκείνη τήν θεοειδῆ ψυχή, ἐκείνη τήν θεϊκή ψυχή, τήν ὁποία ὁ Θεός μᾶς ἔδωσε. Θεοειδής ψυχή! –Ποῦ εἶναι ἄραγε; –Στόν Χριστό. Ὁ Χριστός ἔγινε ἄνθρωπος γιά νά μᾶς εἰπῇ: Νά, ἔτσι πρέπει νά εἶναι ὁ

έσχατα (προέσχατα) και χημικά...

Στα έσχατα θὰ σου βάζουν χημικά μέσα σου για να παραλύει ο νους, η βούληση και τὸ συναίσθημα.- -  Πατήρ Αθανάσιος Μυτιληναίος.

Η ποταμοφόρητος Εκκλησία, ο όφις και η έρημος

τυπική και ουσιαστική σταυροπροσκύνηση ...

Στο μέσον της Τεσσαρακοστής η Εκκλησία υψώνει ενώπιόν μας τον Σταυρό του Χριστού. Δύο ακόμη φορές μέσα στον χρόνο, 14 Σεπτεμβρίου και 1η Αυγούστου, μας προτείνει να θυμηθούμε και να προσκυνήσουμε τον Τίμιο Σταυρό. Στις περιπτώσεις αυτές όμως η προσκύνηση του Σταυρού είναι συνδεδεμένη με ιστορικά γεγονότα, ενώ την τρίτη Κυριακή των Νηστειών η Εκκλησία θέλει να διακηρύξει τον ρόλο του Σταυρού στο ιστορικό της σωτηρίας μας και να μας προετοιμάσει για τη μακρινή ακόμα Μεγάλη Παρασκευή, όταν θα Τον ατενίσουμε υψωμένο στον Γολγοθά.Κυριακή της Σταυροπροσκυνήσεως

Κατά τη διάρκεια του Όρθρου, προς το τέλος της Μεγάλης Δοξολογίας, ο ιερέας τοποθετεί τον Σταυρό σ’ ένα δίσκο στολισμένο με λουλούδια. Μεταφέροντάς τον υψωμένο πάνω από το κεφάλι του, βγαίνει από το ιερό. Προηγούνται οι αναμμένες λαμπάδες και τα θυμιατά. Στο μέσον του ναού αποθέτει τον δίσκο σε ένα τραπέζι, θυμιάζει και ο χορός ψάλλει: «Τὸν Σταυρόν Σου προσκυνοῦμεν, Δέσποτα, καὶ τὴν ἁγίαν Σου Ἀνάστασιν δοξάζομεν». Ο λαός προσέρχεται να προσκυνήσει τον Σταυρό που παραμένει στο μέσον του ναού σε όλη τη διάρκεια της εορτής. Το νόημά της εκφράζει τόσο ζωηρά ο ύμνος του Όρθρου:

«Σταυρὸν Χριστοῦ τὸν τίμιον, σήμερον προτεθέντα ἰδόντες προσκυνήσωμεν, καὶ πιστῶς εὐφρανθῶμεν, κατασπαζόμενοι πόθῳ, τὸν ἐν τούτῳ θελήσει σταυρωθέντα…»

Καθώς σε λίγο θα πλησιάσω τον Σταυρό του Σωτήρος για να αποθέσω τον

η βαθύτερη αιτία που ο θάνατος τρομάζει τον άνθρωπο και η θεραπεία του...

«Η δειλία του θανάτου είναι φυσικό ιδίωμα του ανθρώπου, το οποίο οφείλεται στην παρακοή του Αδάμ. Ο τρόμος όμως του θανάτου αποδεικνύει ότι υπάρχουν αμαρτίες για τις οποίες δεν εδείχθηκε μετάνοια» (λόγ. στ΄, 3).

Ο φόβος που δείχνεις πολύ συχνά μπροστά στον θάνατο πρέπει να σε προβληματίσει.

Μπορεί να είναι φόβος δικαιολογημένος γιατί είσαι άνθρωπος: είναι φυσικό ιδίωμα του ανθρώπου μετά την πτώση του στην αμαρτία.

Κι είναι μία περίτρανη απόδειξη τούτο ότι δεν δημιουργηθήκαμε για να πεθάνουμε.

Η αθανασία ήταν η προοπτική του ανθρώπου, μέσα στα πλαίσια της «κατ’εικόνα και καθ’ ομοίωσιν Θεού» (1) δημιουργίας του.

Αν ο θάνατος ήταν μέσα στο αρχικό θέλημα του Θεού, τότε θα έπρεπε κανονικά να χαιρόμαστε με την ύπαρξή του.

Αλλά ο θάνατος ήταν το τίμημα της ανυπακοής προς την πηγή της ζωής, τον Θεό. «Διά της αμαρτίας ο θάνατος».

Οπότε ο φόβος σου αυτός, η δειλία σου καλύτερα, μπροστά στον θάνατο δεν είναι