για τα 40

Εξερχόμενοι από το Νου του Θεού από την τελεία ολότητά Του, ως γεννητοί, εισερχόμαστε στο χωροχρόνο, λαμβάνοντες χου. Και αφού ως λόγοι, ελάβαμε ύπαρξη από τον Λόγο του Θεού και αφού μετοικήσαμε στο απέναντι και από εκεί στο κατέναντι της Εδέμ (Γεν),

έχουμε (ο καθένας σε αναλογία), έναν γολγοθά να ανεβούμε, αυτόν της επιστροφής, της αναδημιουργίας και ανάπλασης, της ανάστασης και της ζωής από την στάση και τον θάνατο της αποκοπής και της παρακοής.

 

Επειδή κάθε άνθρωπος, αφήνει πίσω του τη γέννηση και οδεύει προς το βιολογικό θάνατο, η διάσταση του χρόνου, βιούται οριζόντια. Η διάσταση του χώρου από την άλλη, ανεξάρτητα αν βρισκόμαστε στο βόρειο ή νότιο πόλο, επάνω μας είναι ο μακρόκοσμος και κάτω από τους πόδες μας, ο μικρο-μικρόκοσμος, ορίζοντας το χώρο, ως κάθετο τμήμα. Ο χωροχρόνος στη σύνθεσή του, είναι ένας σταυρός.

για να μην αναδειχθούμε - κριθούμε ελλειπείς, από τώρα και για τους αιώνες, κάλυψη των κενών, δια μυστικών και μυστηριακών βιωμάτων (λεπτομέρειες στο βιβλίο Μύηση και Ορθοδοξία)

 
Εξερχόμενοι από τον άχρονο και υπεράνω χώρου Θεό και εισερχόμενοι μέσα στον τετραδιάστατο χωροχρόνο, ο κάθε άνθρωπος, κουβαλάει τον σταυρό του, άσχετα με την ιδιαίτερη δοξασία που πιστεύει, πέραν κάθε υποκειμενικότητος, την συμπάθεια ή αντιπάθεια, τον σεβασμό, τον πόλεμο, την αδιαφορία που επιδεικνύει στο σύμβολο, που παρεμβάλλεται μεταξύ γης και ουρανού.

 
Αυτή η κίνηση από το 0 στο 4 (γέννηση) και από το 4 στο 0 (πέραν του βιολογικού θανάτου) είναι ένας δρόμος, στην κυριολεξία, ένας διάδρομος, ένα πέρασμα. Γιαυτό και ορίζονται με πλήρη και αναφαίρετη γνώση και ελπίδα τα μεσοδιαστήματα προς πλήρη ένταξη στη μία και στην άλλη κατάσταση, με τα 40 του νεογέννητου και τα 40 του νεκρού.

 [(0) ------> (4)],  [(4) ------> (0)].

Όταν Ο Χριστός, ως Μεσσίας σταυρώνεται, παρεμβάλλεται μεταξύ γης και ουρανού και ο μεν Σταυρός είναι διαχρονικά το κριτήριο, Κριτής δε, Ο Εσταυρωμένος Λόγος. Επί των δύο εκατέρωθεν σταυρών και στα πρόσωπα των συσταυρούμενων ληστών, απεικονίζονται όλοι οι λόγοι, συμπυκνώνονται όλα τα κρινόμενα πρόσωπα. ΕΜΕΙΣ. Και η τότε κρίση; …του μεν καταγομένου εις άδην τω βάρει της βλασφημίας, του δε κουφιζομένου πταισμάτων, προς γνώσιν θεολογίας…

 

Εδόθη ‘’σημείον’’ μέγα, εμφανές, ευκρινές, διαχρονικό. Ακριβής προτύπωσις των μελλόντων, πρόγνωσις όσων πρόκειται να ζήσουμε σε εκείνο το αναμφίβολο πέρασμα των 40 ημερών (τελωνισμό των ψυχών) όταν κλείσει η μικρή παρένθεση του χωροχρόνου και θα ανοίξει η θύρα στην άχρονη υπερβατή πραγματικότητα του αιωνίου.

Ευσπρόδεκτον απολογίαν παράσχου Κύριε επί του φοβερού βήματός Σου!!!

Κλείνει η παρένθεση της θνητότητος του πρώτου ΑΔΑΜ, που εκτεινόταν από Ανατολάς έως Δυσμάς και από Άρκτου έως Μεσημβρίας (αρχικά του ΑΔΑΜ), του παλαιού ανθρώπου και ανοίγει η άχρονη και αθάνατη αγκαλιά του νέου ΑΔΑΜ - ΧΡΙΣΤΟΥ, του καινού ανθρώπου, του ανακαινισμένου εν τω Σώματι και δια του Σώματός Του, της Μίας Αγίας Αποστολικής και Καθολικής Εκκλησίας, της Ορθόδοξης που εκεί εν τω μέσω, διαχρονικά στον Σταυρό, θυσιαζόμενος, εκτείνει χείρας καλώντας όλα τα έθνη σε ενότητα, δείχνοντας ότι μόνο ο δρόμος του Σταυρού οδηγεί στην Ανάσταση. Γιαυτό και το …δια Σταυρού χαρά εν όλω τω κόσμω…

Πολλές φορές ακούστηκε μία ιδιότητα του Θεού. Προγνωρίζει, αλλά δεν προορίζει. Από την άπειρή Του Ευσπλαγχνία, μας κάνει κοινωνούς στο θέλημά Του, που είναι… θέλει τους πάντας σωθήναι και εις επίγνωσιν Αληθείας ελθείν, ώστε βαδίζοντες ζωή σταυρική (δηλαδή κατά το γενηθήτω Κύριε το θέλημά Σου), να βιώσουμε την κατάληξη της σταύρωσης του Λυτρωτού Χριστού, που είναι η Ανάστασις.

Αν αυτά θεωρηθούν φαντασία, ή από την άλλη, πιστεύουμε μεν, αλλά απλά παραμένουμε σε ευχολόγια… και δεν συνοδεύεται η ζωή μας με θεάρεστα έργα, αποφυγής όσων θα μας κατακρίνουν, αυτή η θεωρία καταντά τροχοπέδη οπότε παραμένουμε ανενεργοί και μας τελματώνει, καταφέρνοντας ο αντίδικος της σωτηρίας μας, να είμαστε δυσκίνητοι και αργοί.

Αναφέρει ο γέροντας Παϊσιος πως όταν εξερχόμαστε από την βιολογική ζωή, ανάλογα από την ορμή προς το θείο που επιδείξαμε κατά την διάρκεια της ζωής (σε θεωρία και πράξη), την βιωματική Θεία Κοινωνία και πυρ που ελάβαμε, μοιάζει να είμαστε πάνω σε τρένο. Αν ο πόθος του Αληθινού Θεού και η βιωτή μας ήταν χαλαρή και χλιαρή, το τρένο πηγαίνει αργά, σέρνεται. Τα σκυλιά που γαβγίζουν έξω και τρέχουν δίπλα στο τρένο, μπορεί και να ανεβούν και να δαγκώσουν και κανέναν, εάν όμως είναι γρήγορη, πυρωμένη από θεία φωτιά, τότε, ούτε τολμούν να ανέβουν για να μας κάνουν κακό και από την άλλη, η αμαξοστοιχία, κόβει και κανένα από αυτά.

Πριν λοιπόν σκεφτούμε (ή κατ’ άλλους φανταστούμε) τι θα γίνει όταν εξέλθουμε από το χωροχρόνο (4) μπορούμε να αναλογιστούμε δύο πράγματα, εντάσσοντάς τα δυναμικά και ρυθμιστικά, στην όλη στάση ζωής μας. Μία η παραίνεσις Του Κυρίου: ο πιστεύων εις εμέ, καν αποθάνη ζήσεται, μία των αγιορειτών …αν πεθάνεις πριν πεθάνεις, δεν θα πεθάνεις όταν θα πεθάνεις… και μία βατή πραγματικότητα, που επιτελέστηκε στη σκιά, στην Παλαιά Διαθήκη, προτυπούσα τον δρόμο της χάριτος, της Καινής. Τον δρόμο από το νου, στο Νου. Από την γη στον Ουρανό. Από τη νοητή Αίγυπτο στην Άνω Βασιλεία.

Όλα, σκιώδη προτυπωμένα, προς σαφή ιχνηλασία, στον δρόμο από τη φυσική Αίγυπτο προς την Ιερουσαλήμ, όπως τον περπάτησε ο ίδιος Ο Κύριος για να εξαγιάσει την Οδό, (ίνα πληρωθεί το ρηθέν, …τον Υιό μου εξ Αιγύπτου εκάλεσα…) αλλά και περιπλανήθηκε για 40 χρόνια το ισραηλιτικό γένος κατά το νομικό Πάσχα.

 
Εκεί στους πρόποδες του όρους Σινά, (με τις 2 κορυφές, μία όπου παραδόθηκε ο Γραπτός Νόμος και η άλλη όπου τηρείται το σκήνωμα της πανσόφου Νύμφης του Χριστού, Αικατερίνας) στο όρος, που όχι συμπτωματικά παρεμβάλλεται μεταξύ Αιγύπτου και Αγίων Τόπων είναι η φλεγόμενη και μη καιόμενη βάτος, προτύπωσις της Θεοτόκου.

Είναι η Αγιοπνευματική πορεία που ευλογεί Ο Κύριος και αφορά την ολοκληρωτική μεταμόρφωσή μας από χοϊκούς σε πνευματικούς, την ισορροπημένη σε βιώματα Γραπτού Νόμου και πνευματικών λόγων της Φύσης, πρ. Μωυσή και πρ. Ηλία, παραστάτες και δορυφόρους της εν τω όρει Θαβώρ Μεταμορφώσεως του Κυρίου.

 

Ο δρόμος που ενώνει την γη με τον ουρανό, το νου με το Νου είναι ο δρόμος της κατά Θεόν Αγάπης, των αρετών, της ασκήσεως και μετανοίας, (αυτής της κλίμακας που ξεκινά με την αποταγή από το κοσμικό φρόνημα και καταλήγει (καλύτερα εισάγεται) στην ατελεύτητη τελειότητα και Αγάπη (Λ' λόγος της κλίμακος). Είναι αυτός που ενώνει την γνώση με την Γνώση, την δύναμη με την Δύναμη, την αγάπη με την Αγάπη, κάθε τι το αποκομμένο με την αφετηρία από την οποία εξήλθε και έλαβε υπόσταση, το αίσιο ποθητό τέλος, το Α και Ω, Λόγο - Χριστό. Είναι η πεπατημένη και θεόσδοτη οδός, της Ορθοδόξου πίστεως, της Μίας Αγίας Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας. Είναι στον τύπο της ζωντανής ουράνιας κλίμακας δι ής κατέβη ο Θεός και συγχρόνως η γέφυρα η μετάγουσα τους εκ γης προς ουρανόν.

Είναι η γλυκυτάτη Θεοτόκος σαν Πρόσωπο και η προστασία Της, όπως προτυπώθηκε στην Π. Διαθήκη, ως νεφέλη φωτίζουσα τη νύχτα και πάλι, νεφέλη σκεπάζουσα από το καύμα του ήλιου, την ημέρα, Την προστατεύουσα τους οδοιπορούντες από την Αίγυπτο στα Ιεροσόλυμα.

Γιαυτό και ο αββάς Δωρόθεος στα ασκητικά του έργα προτείνει να κάνουμε αυτοκριτική, ώστε να διακρίνουμε σε ποιο μίλι βρισκόμαστε... εξήλθαμε στην έρημο; περιπλανιόμαστε μακρυά; κοντεύουμε; είμαστε έξω των Ιεροσολύμων; πραγματικά εργαζόμαστε θεοφιλώς;;; τι μας καθυστερεί;
   

Είθε, να μην εξέλθουμε κενοί από σταυρικά - αναστάσιμα βιώματα, αλειτούργητοι, ασυγχώρητοι και ακοινώνητοι, ώστε να επανεισαχθούμε πλήρεις στην Αγάπη Του Θεού, σωσμένοι – ολοκληρωμένοι (Ο). Εφόσον ο δρόμος για την ανάσταση, είναι σταυρικός, υλοποιείται απόλυτα μέσα στην παρούσα ζωή. Υπέροχα, λιτά, αλλά τόσο ουσιαστικά, μας δόθηκε από τον άγιο Σιλουανό (δια του αρχιμ. Σωφρονίου) αυτό το βίωμα της εγκατάλειψης, στις Πνευματικές δοκιμασίες. Σαν εικόνες Του Λόγου, σε αναλογία όλοι οι λόγοι, μόνο αν περάσουμε με ταπεινότητα και υική υπακοή, εκείνο το ηλί ηλί, λαμά σαβαχθανί της σταύρωσης, και μόνο δι αυτής της οδού, εγγίζουμε βιωματικά από τώρα, την Ανάσταση.

Είθε ο καλός Θεός να μας προσθέτει πίστη, η καλή μας Παναγία να μας νουθετεί (εμάς τους συληθέντας το νου…) και ο Τίμιος Πρόδρομος να μας παράσχει αφορμές μετανοίας… διαρκούς μεταστροφής του νου στο Νου, προσευχητικής προσ-ήλωσης(σταύρωσης) στα άνω που αναλόγως αυτής ακινητοποιείται η δράση του νόμου της φθοράς στα μέλη μας, ώστε να μην ενεργείται δι ημών και κατά ημών, η φαντασία και η αμαρτία…, στενοχωρώντας και σταυρώνοντας (με την άτακτη ζωή μας) Τον Κύριο, που αίρει από μακροθυμία τα αμαρτήματά μας... (όπου αμαρτία, είναι αστοχία). Αστοχία ως προς το σταυρικό βίωμα, την παραμονή μας προσηλωμένοι πάνω σε αυτόν.

 
Ο φόβος και η ελπίδα, σαν κινητήριες δυνάμεις, ανάλογα με την χρησιμοποίησή τους, μας προσεγγίζουν ή μας απομακρύνουν από τον Σταυρό.

Τον φόβο Θεού και την ελπίδα Θεού, τα χρησιμοποιεί και ο αντίδικος της σωτηρίας μας, αλλά με διαφορετικό τρόπο. Οι άγιοι πατέρες μας πληροφορούν, πως προσπαθεί να ενσπείρει την ελπίδα Θεού, την μακροθυμία Του, πριν την τέλεση της αμαρτίας, λέγοντάς μας, πως κι αν κάνεις καμμιά αμαρτιούλα, δεν πειράζει, ο Θεός είναι ευσπλαγχνικός... αλλά αν ο άνθρωπος παρασυρθεί και σαν απρόσεκτος πέσει, τότε, μετά την τέλεση της πράξης του γεμίζει με φόβο, ότι ήταν τόση μεγάλη η αμαρτία, που δεν θα τον συγχωρέσει, ακινητοποιώντας τον, συστέλλοντάς τον να μην πάει να το εξομολογηθεί κλπ απωθητικά από την χάρη Του Κυρίου.

Αντίθετα, σοφά θα έπρεπε να χρησιμοποιούμε τον φόβο και την ελπίδα... στην κυριολεξία, με διαφορετική σειρά. Πρώτα να μας συνέχει ο φόβος - ο σεβασμός Θεού, ώστε να μην αμαρτάνουμε, να μην Τον πικράνουμε... κι ας στενοχωρηθούμε εμείς. Μετά όμως από όλη αυτήν την αντίσταση και συστολή, αν παρόλα αυτά πέσουμε στην αμαρτία, ας μην απελπιζόμαστε, αλλά να τρέχουμε να σηκωθούμε από την πτώση, να προχωρήσουμε στο Μυστήριο της Εξομολογήσεως, σε ορθόδοξο πνευματικό - που έχει αποστολική διαδοχή, ώστε να είναι έγκυρο το Μυστήριο, για να ισχύσει το έλθετε προς με οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι, καγώ αναπαύσω υμάς.

Με αυτά τα δεδομένα, η ορθή και λογική χρησιμοποίηση των δύο αυτών πηγαίων δυνάμεων, που ενεργούν σε κάθε ψυχή, έχουν σαν αποτέλεσμα αφενός την συστολή τελέσεως της ανομίας και αμαρτίας και αφετέρου την άφεση που πηγάζει από το Μυστήριο της Εξομολογήσεως.

Αυτός είναι ο σταυρός και η προσήλωση πάνω σε αυτόν και αυτή είναι η ένδειξη της πραγματικής πίστεως, ελπίδας και αγάπης Θεού, που πρέπει να χαρακτηρίζει κάθε ορθόδοξο χριστιανό. Καταστάσεις που εκδηλώνονται στην διάρκεια της ζωής, προκλήσεις και προσκλήσεις βιωμάτων, που πρέπει να ιδωθούν, από δύο όψεις και να διαλέξουμε την συμφερότερη.

Γιαυτό ο πρωτοκορυφαίος απόστολος Παύλος, αναφέρει, τα πάντα μου επιτρέπονται, αλλά δεν με συμφέρουν τα πάντα και συνεχίζει... να συσταυρωθούμε, να συναποθάνουμε για να συναναστηθούμε και να συζήσουμε με Τον Κύριο και Θεό μας, Τριαδικό, Πανάγαθο Θεό.

Να συσταυρωθούμε για να συναναστηθούμε...

 

Είθε αυτή η συνειδητοποίηση της αληθείας του τελωνισμού των ψυχών, που αναλύθηκε με ενάργεια από τους άγιους πατέρες, να αποβεί αφορμή σταύρωσης του θελήματός μας για χάριν του θελήματος του Θεού, ώστε να πράξουμε και να θεωρήσουμε την Αληθή Αγάπη, συγχωρώντας να συγχωρεθούμε, ελεώντας να ελεηθούμε, ενθυμούμενοι την παραβολή των τριών φίλων. Πλην όμως, ΑΝ θεωρείται πως η παραβολή μπορεί να είναι ένα ''καλοστημένο'' παραμύθι, ας (ξανα)διαβάσουμε την επιστολή του Ευαγρίου).

Προσηλωμένοι εις τα άνω εν ταις καρδίαις και διανοίαις ημών, συσταυρωμένοι από του νυν αιώνος, να αναστηθούμε εις τον μέλλοντα, δι ευχών πάντων των αγίων και εξαιρέτως της Κυρίας Θεοτόκου.

Αμήν γένοιτο. Γένοιτο!

----------

Η δύναμη του σαρανταλείτουργου

Τι συμβαίνει όταν ο Αρχάγγελος έρχεται να πάρει τη ψυχή!