μια ''άλλη'' οπτική για τα ΙΜΙΑ (απλό όνομα βραχονησίδας; απλά γράμματα; ή με βαθύτερο νόημα θεόσδοτο εκ των αγίων Ιεραρχών; )

Γνωρίζουμε, πως οι προστάτες των ελληνικών γραμμάτων, οι Άγιοι τρεις Ιεράρχες εορτάζουν στις 30 Ιαν. ενώ στις 31 Ιαν εορτάζουν οι Άγιοι Κύρος και Ιωάννης Ανάργυροι. Επίσης γνωρίζουμε πως ο Ιανός, που έδωσε το όνομά του στον Ιανουάριο, είναι ένας διπρόσωπος ρωμαίος θεός, από τη μία αυστηρός και από την άλλη ευσπλαγχνικός.

Τα γράμματα της ευλογημένης ελληνικής γλώσσας, δεν είναι απλά σημάδια, αλλά με βαθύτερο νόημα το καθένα*

Το Ι, είναι μια ακτίνα. Το Μ είναι η μετάνοια, Ι και πάλι ακτίνα και Α, φυσικά η Αρχή, η Αγάπη, η Αλήθεια. Έτσι, συντιθέμενα τα δεδομένα, υπό την επίβλεψη του Λόγου, και με βοήθεια την ελληνορθόδοξη παιδεία που ευλογούν οι άγιοι τρεις Ιεράρχες κι είναι προστάτες, δίνουν ένα απλό πνευματικό νόημα ''αφυπνιστικό'', προσθετικό σε αυτό το τελευταίο φιλοϋλικό χαύνωμα, που κατά ομολογία πάντων, κυριαρχεί.

Μερικοί (και καλά κάνουν βέβαια) ''θεολογούν'' γενικώς και αορίστως με την προτροπή ΜΕΤΑΝΟΙΑ... όταν όμως μετάνοια σηματοδοτεί την μεταστροφή του νου, προς τον Τριαδικό Θεό, κάθε αφορμή, είναι ευλογημένη. Κι αυτό επιτυγχάνεται, όχι μόνο από λόγους εκπορευομένους από στόματος ανθρώπων, αλλά ιδίως από λόγων και ρημάτων, εκπορευομένων από Τον Λόγο. Αυτοί οι ''ζωντανοί λόγοι'' μεταφράζονται σε καταστάσεις και συμβάντα στην ζωή του καθενός ή επί συνόλου έθνους, αν πρόκειται για καλό ερέθισμα προς συλλογική σωτηρία. 

Επέτρεψε ο καλός Θεός το γεγονός (των Ιμίων) επιτρέποντας μια ακτίνα (Ι), εωσφόρου παιδευτικού στην πατρίδα μας, ταραχοποιού (Ι=δέκα, δέκατο Τάγμα δαιμόνων – ως φυγόκεντρο, και Ι σχηματικά αυτό που κατεβαίνει), ώστε να
μετανοιώσουμε (Μ). Η πρόσθεση της μετανοίας, έχει έναν και μόνο σκοπό. Για να βαδίσουμε την ακτίνα (Ι) επιστροφής, Φωτός του υπάκουου Υιού, (που φέρνει το Αληθινό Φως και μας καλεί με ελευθερία να Τον ακολουθήσουμε για να συναναστηθούμε και  φτάσουμε ασφαλώς στην Αγάπη (Α).

Φυσικά, η πρόταση απευθύνεται σε όσους από τους Έλληνες θέλουν να περάσουν και όσους πραγματικά αγαπάνε τα ελληνικά γράμματα (Άγιοι Τρεις Ιεράρχες), με ανάργυρο τρόπο (30/31 Ιαν.) στην Αγάπη του Θεού που μας περιμένει και στην προετοιμασμένη απ’ αιώνων Βασιλεία.

Έτσι εξελίχθηκε και προσπεράστηκε αδιάφορα (περισσότερο λόγω αδυναμίας αντίληψης- αποκωδικοποίσης) του σημαδιού των Ιμίων (καλυμμένο, πίσω από την απλότητα των γραμμάτων και των εορταζόντων αγίων της Ορθόδοξης Εκκλησίας), που σήμερα αποκαλύπτεται, ως ‘’άλλο’’ μνημόσυνο.

Για όσους φυσικά θέλουν να δουν το ευσπλαχνικό Πρόσωπο Του Ενός Τριαδικού και Μοναδικού και όχι το αυστηρό Του, (Ιανουάριος), θα λάβουν υπόψην τους το παραπάνω όχι μοναδικό σε πρόσκληση μετανοίας ‘’σημείο’’. Αυτή η αποκάλυψη δεν απευθύνεται στο διανοητικό μέρος όπου στοχεύουν οι ‘’άλλες’’ αποκαλύψεις, ακόμη και αληθινές, αλλά χωρίς Χριστό, ή ακόμη και οι συνωμοσιολογίες που ερεθίζουν την φαντασία των ανθρώπων και εξάπτουν φοβίες για τα μελλούμενα, αντίθετα της επιβαλλόμενης ελπίδας στην Πρόνοια του Αγαθού Θεού.

Επειδή όμως ο τέλειος νους είναι αφάνταστος, δια της μετανοίας/ μεταστροφής του νου μας στον Υπέρτατο Νου/ με λόγους και με πράξεις αλλά ιδιαίτερα με καθαρή καρδιά και ελπίδα Θεού, δεν ψάχνουμε σ+τοιχεία να προσθέσουμε ως επίδειξη γνώσεων του τι σχεδιάζει ο κόσμος, αλλά καθαρίζοντας τα τοιχεία του νου και της καρδιάς, αφήνουμε να αντανακλαστεί το Φως στη ζωή μας και το σωτήριο σχέδιο του Θεού.        

Το μήνυμα είναι καλυμμένο, καθώς αν ήταν ολοφάνερο και διαφημιζόμενο στα ΜΜΕ, θα φαινόταν η επιβολή του θελήματος Του Θεού, ενώ με αυτόν τον μυστικό τρόπο, συνεχίζει να ισχύει το χάρισμα της ελευθερίας με το: ΕΑΝ τις θέλει οπίσω μου ελθείν...

Μετά από όλα αυτά, ήταν σύμπτωση το συμβάν στα ΙΜΙΑ την 30/31 Ιαν; Μπορεί ναι, μπορεί όχι. Πάντα χωρίς να εκπίπτουμε να ονομάζουμε τις βραχονησίδες, ΚΑΡΝΤΑΚ, το ΦΩΣ και το ΟΦΙΣ και τη ΣΟΦΙΑ, light, snake, wisdom ή σε άλλες μύριες γλώσσες του κόσμου τούτου κλπ… για την αποφυγή των θεόσδοτων δια των σημείων, νοημάτων.

Φυσικά, η παραπάνω προσέγγιση, δεν είναι τελειολογική, αλλά μία ακόμη υπόμνηση με τον τρόπο που γνωρίζει ο καλός Θεός, να μας νουθετεί στην απαραίτητη σωτήρια μετάνοια. Κι Ο Κύριος, δεν παύει να μας διανοίγει σχετικούς διόδους, που σαν παραπόταμοι ενώνονται στην Οδό.   

Ο Άγιος Ιωάννης Θεολόγος μας αναφέρει για να μην μπερδευόμαστε και πλανιώμαστε περί των σημείων της Αποκαλύψεως, καθώς πολλά σημάδια θα εμφανιστούν, μας προτείνει: ΚΡΑΤΑΙΟΥΣΘΕ, ΓΡΗΓΟΡΕΥΕΤΕ, ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ...

Η καλή μας Παναγία, η υπερμάχος Στρατηγός να μας δίνει δύναμη να κάνουμε αρχή σε όλα τα παραπάνω εφόδια. Παράσχου Κύριε, αφορμάς μετανοίας. Αφ-ορμάς. Δλδ από κάπου να ξεκινήσουμε και κάπου να πάμε. Αυτό που οπωσδήποτε είναι ωφέλιμο, είναι από τα κάτω, τα ίχνη, τα επί γης πρόσκαιρα συμβάντα, να τα εκμεταλλευόμαστε ώστε να ξεκινάμε και να ορμούμε/ευστοχούμε στα άνω και αιώνια.

Μετάνοια και πάλι μετάνοια γιατί χωρίς αυτήν ΔΕΝ ήγγικεν η Βασιλεία. Μετάνοια με ή χωρίς σημεία, εξηγώντας τα συμβάντα ή όχι. Σκοπός είναι να έχουμε σταθερό προσανατολισμό του νου στο Νου, μέσα στην μετεώρισή μας και τις πλείστες όσες αφορμές (σαν σύγχρονες σειρήνες) απόσπασης της προσ-ήλωσής μας, από τον έναν και μοναδικό σκοπό του ανθρώπου.  

Εφόσον όλα τα αυτοκίνητα δεν χρησιμοποιούν το ίδιο καύσιμο υλικό, εκτιμώ πως με ορθόδοξη προοπτική και διάκριση, είναι ευγενής η συγχώρεση και του ‘’άλλου’’ καύσιμου υλικού που δύναται να κινήσει κάποιο άλλο όχημα. Τα πάντα δοκιμάζετε, το καλόν κατέχετε του Απ. Παύλου, ή όπως ομόρροπα εύστοχα αναφέρει και ο άγιος Βαρσανούφιος, πως, δεν έχει σχέση τι κλαδάκια ή κούτσουρα χρησιμοποιεί κάποιος στο τζάκι του, έλατο, πεύκο ή μικρότερα και φθηνότερα… σκοπός είναι να ζεσταίνεται το σπίτι. Οίκος και όχημα….   

------------

* (ολόκληρο το βιβλίο περί οδοδεικτών που εμπεριέχει και στοιχεία της ομόρροπης με την Ορθοδοξία, ελληνικής αλφαβήτου... )

τα εντύπως κυκλοφορούντα εδώ 

---

με σχήμα πρωθύστερο, για όσους θα ήθελαν να αναλύσουν λίγο περισσότερο το σκεπτικό της παραπάνω συγγραφής... 

(εισαγωγή…)

Για την μεταμόρφωσή μας, απαραίτητη είναι η χάρις Του Κυρίου. Στην Μεταμόρφωση Του Κυρίου στο όρος Θαβώρ, Ο Υιός και Λόγος του Θεού Ιησούς Χριστός, δορυφορείται από δύο παραστάτες που, κατά τον άγιο Μάξιμο Ομολογητή, είναι ισότιμοι και ισάξιοι διδάσκαλοι. Τον προφήτη Ηλία, ως τη γνώση των πνευματικών λόγων της φύσης και τον προφήτη Μωυσή, ως τη πνευματική γνώση των Γραφών.

Ο υπερφυσικός Θεός, ο Υιός του Θεού, έλαβε δούλου μορφή, έλαβε οικείον φυσικό σχήμα, πληρώντας και μη καταργώντας το Νόμο. Ο ασύλληπτος, συλλαμβάνεται. Ο ανεπαίσθητος νοερώς, ψηλαφείται αισθητώς και μετέχουν όλα τα αισθητήρια, που δια των μυστικών και μυστηριακών βιωμάτων ανεβαίνουν στην θεία δόξα.

Είναι τόλμη, κάθετι που δεν εξηγείται από τα φυσικά φαινόμενα, αλλά και όλα τα γενόμενα/συμβάντα, να θεωρούνται άτακτα και έξω από την εποπτεία Του (παντεπόπτου) Κυρίου. Μέσα στην εμπιστοσύνη που συνήθως συνοδεύεται από άγνοια, λόγω των ορίων που ετέθησαν, δεν είναι διόλου άστοχο να πιστεύουμε πως κάθετι (αντικειμενικά) καλό είναι ευλογία από τον καλό Θεό και κάθετι κακό (πάλι υπό την αντικειμενική του οπτική) επιτρέπεται από τον Θεό, για τους δικούς Του λόγους.

Αν ούτε τρίχα δεν πέφτει, αν δεν το επιτρέψει Ο Κύριος, αν Ο Τριαδικός Θεός Δημιουργός, έφερε/φέρνει (διαχρονικά) την τάξη από το χάος, σε μας εναπόκειται να ιχνηλατίσουμε τα ‘’σημεία’’ ως σκιά, για να αναπτυχθεί στην ανάλογη, νοηματική διάσταση, όπως η Καινή Διαθήκη και το Σώμα Χριστού (Ορθόδοξη Εκκλησία) προ-τυπώθηκε στην Παλαιά, ως σκιά (εξόδου από την δουλεία της Αιγύπτου).

Όπως όταν ένας μαγνήτης διέλθει πάνω από άτακτα ρινίσματα σιδήρου, τα διευθετεί, αναλογικά ισχύει μετά του Θεού και της φύσης. Ο άνθρωπος κινείται προς ανακάλυψη του Θεού κι ο Θεός του αποκαλύπτεται. Όλοι όμως δεν έχουν την ίδια αφετηρία. Άλλος ξεκινά από την πίστη και αντιλαμβάνεται την τάξη και τις κάτω διευθετήσεις, ενώ άλλος, ψηλαφώντας την κάτω τάξη, ανακαλύπτει την άνωθεν επιστασία, οπότε και του προσθέτουν πίστη.    

Άλλοι από τον τύπο ανάγονται στην Ουσία κι άλλοι την Ουσία την εκδηλώνουν εύτακτα σε τύπο (με ουσία). Αναφέρεται πως οι ουρανοί διηγούνται δόξα Θεού. Σε μας εναπόκειται η διάκρισις και ο συντονισμός σε αυτόν τον ιδιότυπο ύμνο, σε αυτήν την ιδιαίτερη φωνή, που δεν ακούγεται από τα εξωτερικά ώτα, αλλά μέσα στην καρδιά…

Με τον προφήτη Ηλία, γνώστη των λόγων της φύσης, και αφού όλοι οι λόγοι (αιτίες) είναι τεθησαυρισμένες στα σπλάγχνα του Λόγου, ευχόμαστε δι ευχών του προφ. Ηλία και πάντων των αγίων, ΑΝ θέλει να μας τους γνωστοποιεί, σε αυτήν την ροή Φωτός, που συνοδοιπορεί μαζί μας έως της Συντελείας.

Με θάρρος ως προς το δια ταύτα που θα εξαχθεί, τολμώ αφού τα ελληνικά γράμματα, δεν είναι τυχαία, Ο Κύριος να μας προσθέτει μετάνοια και πίστη.

Πριν παρατεθεί το επίκαιρο σχόλιο (για τα ΙΜΙΑ 30/31 Ιαν 1996) θα μπορούσαν κάποια ενδεικτικά ‘’σημεία’’ να δοθούν για την αντίληψη ή τουλάχιστον ως ένδειξη των μη τυχαίων ‘’κάποιων’’ συμβάντων.

Για το ΦΩΣ – ΟΦΙΣ και συνειρμικά ΣΟΦΙΑ κλπ που απεικονίζει την δημιουργία, τους πόλους ‘’φωτισμού’’ και το θείο σχέδιο

Για τα τοιχεία του νου και της καρδιάς και τα σ+τοιχεία και πόση σημασία έχει η ποιότητα του ‘’σ’’ /φωτιάς που προηγείται, νομίζω πως το έχουμε ξαναπεί, εκεί με τους κινέζους και τους έλληνες…. με προτεινόμενη την κάθαρση από παντός ρύπους, παρά την πλήθυνση της πληροφόρησης/ενημέρωσης και στείρας θεοπλοκίας.  

Για την άλωση της Κωνσταντινουπόλεως (το γιατί Τρίτη 29 Μαϊου1453, κι όχι κάποτε άλλοτε)

Για το οριστικό σχίσμα των εκκλησιών που ‘’έτυχε’’ στις ‘’20 Ιουλίου 1054’’: 

Για την 11η Σεπ 2001 και 11η Σεπ 2004 

Μην θεωρηθεί υπερβολή χρησιμοποιήσεως από μέρους μου ‘’χαμετυπικών’’ στοιχείων, γιατί να αυτά που προσεγγίζονται ως μη τυχαία, είναι ένα το 1054, το άλλο μισό αιώνα αργότερα, το 1453 και τελευταία (αυτό που θα ακολουθήσει), 30/31 Ιαν 1996. Τρία ή τέσσερα ‘’σημεία’’ σε μια χιλιετία, δεν είναι πολλά. Οι έχοντες διάκριση, ζουν καθημερινά θαύματα και όπως αναφέρει η Αγία Γραφή, ακολουθούσαν τους λόγους των αγίων Αποστόλων, σημεία και τέρατα! Όλα προς θεία οικοδομή και της μυστικής παρουσίας του αποστόλου Παύλου μεθ’ ημών, έως ου μορφωθεί ο Χριστός εν ημίν. Από ά-σχημο δια του σχήματος στο εύσχημο. Από άμορφο διά της μορφής στο όμορφο και εύμορφο. Και δεν είναι πάλι τυχαίο πως η διαφορά του άμορφου και του όμορφου, είναι η αφαίρεση του συνημμένου ι (τάγματος) που παρασιτικά ζει στο (α = ο+ι ) ώστε καθαροί από αμορφία, δια της μορφής να βιώσουμε το αντικειμενικά και ουσιαστικά όμορφο, επαναποκτώντας το απωλεσθέν αρχαίο κάλλος.

Τέλος εισαγωγικών (όχι απόλυτα απαραίτητων) σκέψεων, αλλά πιθανόν βοηθητικών.