Κάθε τι γεννητόν, υποκείμενο στη νομοτέλεια του κόσμου αυτού, πεθαίνει.
Αναφέρεται πως άγγελος Θεού οδηγούσε με γοργό βήμα τον Άγιο Κωνσταντίνο (που μόνο αυτός τον έβλεπε) και τους αρχιτέκτονες στην κτίση της Κωνσταντινουπόλεως, της οποίας τα εγκαίνια, γιορτάζουμε κατ’ έτος στις 11 Μαΐου.
Επίσης κάθε χρόνο, θρηνούμε στις 29 Μαΐου την άλωση της Πόλης και τον (κατά παραχώρηση όρο) ‘’βιολογικό’’ θάνατο της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όσο ζούσε η Πόλις, σαν άνθρακας πυρωμένος από Πνεύμα, στην Ανατολή, φώτιζε τον κόσμο. Την αποφράδα ημέρα, θάνατος επέπεσε επί αυτής, συντελούμενη η αποκοπή αυτού του μέλους από το Σώμα της Ρωμηοσύνης. Άνοιξε η κερκόπορτα και αλώθηκε. Αριθμός όμως του θανάτου, είναι τα 3 6άρια. Ο πολλαπλασιασμός του, (3Χ6) δίνει το 18, όση και η διαφορά των αριθμών μεταξύ των γενεθλίων της Πόλης (11/05) και της άλωσης (29/05).
Όταν από την κερκόπορτα διεισδύει ο θάνατος και σηματοδοτεί την αρχή της
αλώσεως, πάλι δεν είναι σύμπτωση πως η Μονάς εν Τριάδι το επιτρέπει και (Κύριος οίδε) διανοίγεται οδός, για λόγους τελειολογικής οικονομίας.
Δεν είναι σύμπτωση που επιτρέπεται να ανοιχτεί η κερκόπορτα του θανάτου στην ολότητα της φύσης (στα ορατά, τα 4 στοιχεία της) αλλά και στα αόρατα (στην πεμπτουσία της, το 5). Άλλωστε, πως θα μπορούσε να ισχύσει κάτι κατώτερο, αν το ανώτερο δεν του το επέτρεπε; και σε αυτήν την περίπτωση, ανώτερα της παραφύσης είναι και η φύση και φυσικά η υπερφύση, που και από τις δύο επιβάλλεται η παραχώρησις, κι αν δεν το επέτρεπαν, η παραφύση και ο θάνατος, δεν θα ‘’ίσχυε’’.
Για να μην θεωρηθεί αυθαίρετος ο συνειρμός, σας είναι γνωστό οπότε και ομόρροπο, ότι τα γράμματα Ε και Ζ, αφήνουν χώρο στο στ’ το ς = 6 και αυτό, ‘’χώνεται’’, διεισδύει ανάμεσά τους.
(έγινε εκτενέστερη ανάλυση των δύο οπτικών γωνιών των ς,Μ,Σ (6ο,12ο,18ο) στην ολότητα της 24γράμματης ευλογημένης ελληνικής αλφαβήτου, στον ΚΠΚ).
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ξ, το οποίο, διαβάλλει (μέσα στο επιτρέπεται του Κυρίου), όπως φαίνεται στο χξστ’, όπου ο διαβολέας ξ, (που ήταν επάνω και έπεσε, φαίνεται από το σχήμα του γράμματος) παρεμβάλλεται στα Του Χριστού, στο χ(ξ)ς' ορίζοντα τον εσχατολογικά ερχόμενο ''Χριστό'', αλλά ξένο σταυρού.
Αποτυπώνεται λοιπόν αυτό το άνοιγμα της κερκόπορτας, σε εκείνον τον χρόνο, από όπου επιτρέπεται η είσοδος του θανάτου στον κόσμο: Δίνει χώρο η Μονάς (1). Παραχωρείται η είσοδός του μεταξύ της ορατής φύσης (4) και της αόρατης πεμπτουσίας (5). Το επιτρέπει η Τριάδα (3). 1453!!! τον ίδιο 15ο αιώνα, σκιάζεται το ''πρόσωπο'' της γης. Στην Ανατολή με την άλωση και στη Δύση με το σκοταδιστικό μεσαίωνα…
Το γιατί, Τρίτη έγινε η άλωση και όχι άλλη ημέρα της εβδομάδος, έχει αναλυθεί στο βιβλίο κάθετος πνευματικός κύκλος, στο υποκεφάλαιο κλίμακες και ουράνια αρμονία. Για να μην επαναλαμβάνονται και επιμηκύνεται ο λόγος, υπερσκελίζω την εξήγηση, παραπέμποντάς σας (αν έχετε προβληματισμό) εκεί.
Ο Κύριος, δεν ήλθε να καταλύσει το νόμο, αλλά να τον πληρώσει - συμπληρώσει. Αποτυπώνει τα σημάδια της συμπλήρωσης σε χώρο και χρόνο, ώστε αναγνωρίζοντάς τα, να διακρίνουμε και να διαχωρίσουμε το τέλειο υπερφυσικό από τα καλώς λίαν της φύσης. Μιας φύσης, που μπολιάστηκε με το δηλητήριο της παραφύσης από την αδιάκριτη ανοιχτωσιά της κάτω θύρας, που εμφανιζόμενο στον κόσμο μέσω δικών του σχημάτων, κάνει καχύποπτους τους ανθρώπους. Ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση, των υποκινούντων πνευμάτων, (πίσω από τα σχήματα) αν μας διολισθαίνουν στην φυγόκεντρο ή μας βοηθούν με την κεντρομόλο τους δύναμη, άμεσα και έμμεσα.
Ακούμε την κατάργηση του θανάτου, αλλά κανείς δεν ξεφεύγει του βιολογικού θανάτου. Μόνο η ορθή πίστη, που συνοδεύεται με τη συμμετοχή μας στο Αναστημένο Σώμα του Χριστού, (την ορθόδοξη Εκκλησία), μπορεί να νικήσει το θάνατο κατά το, ‘’…πας ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται…’’, (Ιωάν. ια’ 26), σε αντίδραση του θανάτου που, ‘’ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίει’’ (Α’ Πετρ. Ε’ 8).Εμείς εδώ, κάπως δεσμευμένοι στους (οριζόντιους) κύκλους του ενιαυτού που επαναλαμβάνονται τα γεγονότα με τις μνήμες γένεσης (11/5) και θανάτου (29/5) αν με το πέρασμα των χρόνων και ηλικίας, δεν ανερχόμαστε ελικοειδώς προς τα άνω, για να τα ''δούμε'' εκτυπώτερον, και εναργέστερα, έχουμε πρόβλημα. Παρά του ότι η βασιλίς των πόλεων, η θεόσδοτη και θεοφύλακτη Πόλις, έκλεισε τον επίγειό της κύκλο, η ορθή/ορθόδοξη πίστη των σεσωσμένων κατοίκων της, μετετέθησαν στη Ζωή. Το χοϊκό σκέλος μένοντας εδώ, πρέπει να μας θυμίζει ότι υπάρχουν ''πράματα'' που δεν αλώθηκαν. Είναι οι μονές στην ουράνια Βασιλεία. Πέρασαν δια της στενής (σαν λεπτή στρόφιγγα) και δημιουργήθηκε μια άνω Πόλι. Εκεί όλοι οι ουρανοπολίτες, η θριαμβεύουσα Εκκλησία ΖΕΙ.
Εδώ ζει ο θρυλικός, μαρμαρωμένος βασιληάς… αναμένοντας οι Άγιοι Πάντες και η στρατευομένη επί γης, ΕΚΚΛΗΣΙΑ να διεκπεραιώσει νικηφόρα τους πειρασμούς της δικής μας εποχής… να λειτουργεί υπό την σκέπη των αγγέλων, ώστε να πληρωθεί η ρήση των προφητών ότι θα λειτουργηθεί η ρωμιοσύνη στην Αγια Σοφιά… όχι ψωροπερήφανα, αλλά ταπεινά για νάναι ευλογημένα.
* πάντες ὡς ἱμάτιον παλαιωθήσονται, καὶ ὡσεὶ περιβόλαιον
ἑλίξεις αὐτοὺς καὶ ἀλλαγήσονται· (ρα’25)
όπως σημειώνει ο κυρΦώτης Κόντογλου στο
Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία (Φώτης Κόντογλου): ... Ἕνας ἅγιος γράφει: «Αἰσχρόν ἐστι τοὺς φιλοσάρκους περὶ τῶν πνευματικῶν πραγμάτων ἐρευνῆσαι, ὥσπερ καὶ πόρνην περὶ σωφροσύνης λαλῆσαι. Οἱ ἔχοντες τὴν πεποίθησιν αὐτῶν ἐν τοῖς σαρκικοῖς, οἱ τοιοῦτοι ὡς ἐν νυκτομαχίᾳ διάγουσι, καὶ σκότος ψηλαφοῦσιν, ἔξωθεν ὄντες τῆς χώρας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ φωτός. Ἐκείνη γὰρ ἡ χώρα τοῖς ἀγαθοῖς καὶ ταπεινόφροσι, καὶ τοῖς καθαρίσασι τὰς ἑαυτῶν καρδίας κεκλήρωται».
Τὸ Βυζάντιο εἶναι ὅπως «ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ,ἡ ἐντὸς ἡμῶν κεκρυμμένη. Αὐτὴ ἡ χώρα νεφέλη ἐστὶ τῆς δόξης τοῦ θεοῦ, εἰς ἣν μόνον οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ εἰσελεύσονται τοῦ θεάσασθαι τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου καὶ καταυγασθῆναι τοὺς νόας αὐτῶν διὰ τῆς ἀκτῖνος καὶ λαμπηδόνος τοῦ φωτὸς Αὐτοῦ».
πως λειτουργούν επί του πρακτέου οι αγ.Κωνσταντίνος και Ελένη, η σχέση τους με την βασιλίδα των πόλεων και την εν ημίν βασιλεία
ελληνορθόδοξη παιδεία στην ανατέλλουσα βυζαντινή δημοκρατία
---
ΣΗΜΕΊΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΏΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ.
Κατά τις τελευταίες ημέρες της Κωνσταντινούπολης πριν από την Άλωση, κάποια παράξενα σημεία καταγράφηκαν ιστορικώς τα οποία πολλοί από τους αυτόπτες μάρτυρες, τα θεώρησαν σημάδι πως έφτανε το τέλος...
Σύμφωνα με τον Κριτόβουλο στις 25 Μαΐου, στην μεγάλη "πάνδημη λιτανεία" της εικόνας της Παναγίας της Οδηγήτριας, εκείνη γλίστρησε από την θήκη της, πέφτοντας στις λάσπες και μια παράξενη αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να ξανασηκωθεί. Επιπροσθέτως μετά από λίγο ξεκίνησε μια καταιγίδα δυνατή και η ατμόσφαιρα παραδόθηκε στο ανελέητο το σκότος.
Μια παντελώς άκαιρη μερική έκλειψη σελήνης σημειώθηκε το βράδυ της 22 Μαΐου 1453 την οποία αναφέρει και ο Βενετός Μπάρμπαρο που ήταν βέβαια παρών και επιβεβαιώνεται επίσης από τα αστρονομικά στοιχεία της NASA καθώς λέγεται. Ενώ το φεγγάρι ανέβαινε, αντί για χρυσαφένιος κύκλος, εκείνο έδειχνε μόλις ολίγων ημερών, βυθίζοντας στο σκοτάδι την Βασιλεύουσα και προκαλώντας τρόμο, θυμίζοντας στους γηραιότερους μια προφητεία ότι “η Πόλη δεν θα πέσει όσο το φεγγάρι βρίσκεται στον ουρανό”.
Οι Οθωμανοί από την πλευρά τους, αναγνωρίζοντας το ως "μισοφέγγαρο" πανηγύρισαν ιδιαιτέρως το γεγονός αυτό.
Επίσης, μία παράξενη λάμψη έκανε την εμφάνισή της στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς σχεδόν για όλες τις τελευταίες νύχτες. Ο αυτόπτης μάρτυς Νέστωρ Ισκαντέρ το περιγράφει σαν φλόγα που τύλιξε την σκέπη του Ναού για αρκετή ώρα, μέχρι που τελικά ανήλθε στον ουρανό.
Ενώ ο Φραντζής αναφέρει: "Φως αστράπτον, καταβαίνον εξ ουρανού και δι' όλης της νυκτός έσκεπεν αυτής".
Όσο για την μεγάλη ομίχλη της 26ης Μαΐου αναφέρει ο διαπρεπής ιστορικός Στίβεν Ράνσιμαν: «Την επομένη (26/5), σα να μην ήταν αρκετοί τέτοιοι οιωνοί, ολόκληρη η πόλη σκεπάστηκε από πυκνή ομίχλη, ένα φαινόμενο άγνωστο σ' εκείνες τις περιοχές το μήνα Μάιο. Η Θεία Παρουσία καλυπτόταν με σύννεφα για να αποκρύψει την αποχώρησή της από την Πόλη...»
Αναφέρεται πως άγγελος Θεού οδηγούσε με γοργό βήμα τον Άγιο Κωνσταντίνο (που μόνο αυτός τον έβλεπε) και τους αρχιτέκτονες στην κτίση της Κωνσταντινουπόλεως, της οποίας τα εγκαίνια, γιορτάζουμε κατ’ έτος στις 11 Μαΐου.
Επίσης κάθε χρόνο, θρηνούμε στις 29 Μαΐου την άλωση της Πόλης και τον (κατά παραχώρηση όρο) ‘’βιολογικό’’ θάνατο της βυζαντινής αυτοκρατορίας. Όσο ζούσε η Πόλις, σαν άνθρακας πυρωμένος από Πνεύμα, στην Ανατολή, φώτιζε τον κόσμο. Την αποφράδα ημέρα, θάνατος επέπεσε επί αυτής, συντελούμενη η αποκοπή αυτού του μέλους από το Σώμα της Ρωμηοσύνης. Άνοιξε η κερκόπορτα και αλώθηκε. Αριθμός όμως του θανάτου, είναι τα 3 6άρια. Ο πολλαπλασιασμός του, (3Χ6) δίνει το 18, όση και η διαφορά των αριθμών μεταξύ των γενεθλίων της Πόλης (11/05) και της άλωσης (29/05).
Όταν από την κερκόπορτα διεισδύει ο θάνατος και σηματοδοτεί την αρχή της
αλώσεως, πάλι δεν είναι σύμπτωση πως η Μονάς εν Τριάδι το επιτρέπει και (Κύριος οίδε) διανοίγεται οδός, για λόγους τελειολογικής οικονομίας.
Για να μην θεωρηθεί αυθαίρετος ο συνειρμός, σας είναι γνωστό οπότε και ομόρροπο, ότι τα γράμματα Ε και Ζ, αφήνουν χώρο στο στ’ το ς = 6 και αυτό, ‘’χώνεται’’, διεισδύει ανάμεσά τους.
(έγινε εκτενέστερη ανάλυση των δύο οπτικών γωνιών των ς,Μ,Σ (6ο,12ο,18ο) στην ολότητα της 24γράμματης ευλογημένης ελληνικής αλφαβήτου, στον ΚΠΚ).
Κάτι ανάλογο συμβαίνει και με το ξ, το οποίο, διαβάλλει (μέσα στο επιτρέπεται του Κυρίου), όπως φαίνεται στο χξστ’, όπου ο διαβολέας ξ, (που ήταν επάνω και έπεσε, φαίνεται από το σχήμα του γράμματος) παρεμβάλλεται στα Του Χριστού, στο χ(ξ)ς' ορίζοντα τον εσχατολογικά ερχόμενο ''Χριστό'', αλλά ξένο σταυρού.
Το γιατί, Τρίτη έγινε η άλωση και όχι άλλη ημέρα της εβδομάδος, έχει αναλυθεί στο βιβλίο κάθετος πνευματικός κύκλος, στο υποκεφάλαιο κλίμακες και ουράνια αρμονία. Για να μην επαναλαμβάνονται και επιμηκύνεται ο λόγος, υπερσκελίζω την εξήγηση, παραπέμποντάς σας (αν έχετε προβληματισμό) εκεί.
Ο Κύριος, δεν ήλθε να καταλύσει το νόμο, αλλά να τον πληρώσει - συμπληρώσει. Αποτυπώνει τα σημάδια της συμπλήρωσης σε χώρο και χρόνο, ώστε αναγνωρίζοντάς τα, να διακρίνουμε και να διαχωρίσουμε το τέλειο υπερφυσικό από τα καλώς λίαν της φύσης. Μιας φύσης, που μπολιάστηκε με το δηλητήριο της παραφύσης από την αδιάκριτη ανοιχτωσιά της κάτω θύρας, που εμφανιζόμενο στον κόσμο μέσω δικών του σχημάτων, κάνει καχύποπτους τους ανθρώπους. Ο καλός Θεός να μας δίνει διάκριση, των υποκινούντων πνευμάτων, (πίσω από τα σχήματα) αν μας διολισθαίνουν στην φυγόκεντρο ή μας βοηθούν με την κεντρομόλο τους δύναμη, άμεσα και έμμεσα.
Ακούμε την κατάργηση του θανάτου, αλλά κανείς δεν ξεφεύγει του βιολογικού θανάτου. Μόνο η ορθή πίστη, που συνοδεύεται με τη συμμετοχή μας στο Αναστημένο Σώμα του Χριστού, (την ορθόδοξη Εκκλησία), μπορεί να νικήσει το θάνατο κατά το, ‘’…πας ο πιστεύων εις εμέ, κάν αποθάνει, ζήσεται…’’, (Ιωάν. ια’ 26), σε αντίδραση του θανάτου που, ‘’ως λέων ωρυόμενος περιπατεί ζητών τίνα καταπίει’’ (Α’ Πετρ. Ε’ 8).Εμείς εδώ, κάπως δεσμευμένοι στους (οριζόντιους) κύκλους του ενιαυτού που επαναλαμβάνονται τα γεγονότα με τις μνήμες γένεσης (11/5) και θανάτου (29/5) αν με το πέρασμα των χρόνων και ηλικίας, δεν ανερχόμαστε ελικοειδώς προς τα άνω, για να τα ''δούμε'' εκτυπώτερον, και εναργέστερα, έχουμε πρόβλημα. Παρά του ότι η βασιλίς των πόλεων, η θεόσδοτη και θεοφύλακτη Πόλις, έκλεισε τον επίγειό της κύκλο, η ορθή/ορθόδοξη πίστη των σεσωσμένων κατοίκων της, μετετέθησαν στη Ζωή. Το χοϊκό σκέλος μένοντας εδώ, πρέπει να μας θυμίζει ότι υπάρχουν ''πράματα'' που δεν αλώθηκαν. Είναι οι μονές στην ουράνια Βασιλεία. Πέρασαν δια της στενής (σαν λεπτή στρόφιγγα) και δημιουργήθηκε μια άνω Πόλι. Εκεί όλοι οι ουρανοπολίτες, η θριαμβεύουσα Εκκλησία ΖΕΙ.
Μέσα σε αυτήν την Άνω Πόλι (τους, όπου σης και βρώσις δεν μπορούν να αφανίσουν και να κλέψουν τους ουράνιους θησαυρούς αλλά μόνο τους επίγειους), ζούν και ο Μέγας Κωνσταντίνος, οι Ιεράρχες, ο Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος, ο Ιουστινιανός, ο άγιος Ανδρέας ο δια Χριστόν σαλός.... Εκεί βρίσκεται ολοφώτεινη, μετουσιωμένη η Αγιά Σοφιά χωρίς κοσμικούς ρύπους.
Εδώ ζει ο θρυλικός, μαρμαρωμένος βασιληάς… αναμένοντας οι Άγιοι Πάντες και η στρατευομένη επί γης, ΕΚΚΛΗΣΙΑ να διεκπεραιώσει νικηφόρα τους πειρασμούς της δικής μας εποχής… να λειτουργεί υπό την σκέπη των αγγέλων, ώστε να πληρωθεί η ρήση των προφητών ότι θα λειτουργηθεί η ρωμιοσύνη στην Αγια Σοφιά… όχι ψωροπερήφανα, αλλά ταπεινά για νάναι ευλογημένα.
υποκεφάλαιο από άνθρωπο θρησκεία θράκη (υπέρβαση από τα φαινόμενα στο Φως)
περί 13033 σημείου αναφοράς και covid19. Η άλλη όψις
περί 13033 σημείου αναφοράς και covid19. Η άλλη όψις
…έκλεισε ένας επίγειος κύκλος. Ένα ένδυμα παλαιό*
αφαιρέθηκε και κατατέθηκε/κατέληξε στην γη που ανήκει. Στην επόμενη σπείρα και
(αν)έλιξη) της ιστορίας, που ανατέλει η νέα κατά Θεόν ημέρα, όποιος ζήσει πνευματικά θα ξαναβρεί το
αληθινό βυζάντιο που ως αληθές δεν πεθαίνει αλλά ανευρίσκεται εν Φωτί… κι όπως
καταργούνται με την ανατολή οι σκιές, έτσι θα καταργηθεί και το ψευτορωμαΐικο…
σειρά μας να εργαστούμε επ’αυτού… θεολογικά εν ημίν και πολιτικώς ως πλαίσιο
εξωτερικό, υποβοηθητικό στην έλξη της χάριτος και μετοχής στο ΦΩΣ. Αμήν δι
ευχών, ο καλός Θεός να δίνει διάκριση και δύναμη και σοφία στον διττό ρόλο
(πνευματικό ως σωτηρία και εξωτερικό ως αγαθός εργάτης του θείου σχεδίου) που
καλείται ο καθένας να διαδραματίσει.
αμήν κι εμείς απαλλαγμένοι από τον παλαιόν άνθρωπο
και κάθε ψεύτικο, να βαδίσουμε προς συνάντηση Του αιωνίου, από κατέναντι (ς)
και απέναντι (5) εντός (2) Του Λόγου, λόγοι [και από την δικαιοσύνη Του (ρ)
στην Αγάπη και Αλήθεια (α)].
Τὸ ἀληθινὸ Βυζάντιο. Ἡ ἀρχοντικὴ καὶ βασιλικὴ πολιτεία (Φώτης Κόντογλου): ... Ἕνας ἅγιος γράφει: «Αἰσχρόν ἐστι τοὺς φιλοσάρκους περὶ τῶν πνευματικῶν πραγμάτων ἐρευνῆσαι, ὥσπερ καὶ πόρνην περὶ σωφροσύνης λαλῆσαι. Οἱ ἔχοντες τὴν πεποίθησιν αὐτῶν ἐν τοῖς σαρκικοῖς, οἱ τοιοῦτοι ὡς ἐν νυκτομαχίᾳ διάγουσι, καὶ σκότος ψηλαφοῦσιν, ἔξωθεν ὄντες τῆς χώρας τῆς ζωῆς καὶ τοῦ φωτός. Ἐκείνη γὰρ ἡ χώρα τοῖς ἀγαθοῖς καὶ ταπεινόφροσι, καὶ τοῖς καθαρίσασι τὰς ἑαυτῶν καρδίας κεκλήρωται».
Τὸ Βυζάντιο εἶναι ὅπως «ἡ Ἱερουσαλὴμ καὶ ἡ βασιλεία τοῦ θεοῦ,ἡ ἐντὸς ἡμῶν κεκρυμμένη. Αὐτὴ ἡ χώρα νεφέλη ἐστὶ τῆς δόξης τοῦ θεοῦ, εἰς ἣν μόνον οἱ καθαροὶ τῇ καρδίᾳ εἰσελεύσονται τοῦ θεάσασθαι τὸ πρόσωπον τοῦ Δεσπότου καὶ καταυγασθῆναι τοὺς νόας αὐτῶν διὰ τῆς ἀκτῖνος καὶ λαμπηδόνος τοῦ φωτὸς Αὐτοῦ».
---
πως λειτουργούν επί του πρακτέου οι αγ.Κωνσταντίνος και Ελένη, η σχέση τους με την βασιλίδα των πόλεων και την εν ημίν βασιλεία
---
ΣΗΜΕΊΑ ΤΩΝ ΚΑΙΡΏΝ ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΑΛΩΣΗ.
Κατά τις τελευταίες ημέρες της Κωνσταντινούπολης πριν από την Άλωση, κάποια παράξενα σημεία καταγράφηκαν ιστορικώς τα οποία πολλοί από τους αυτόπτες μάρτυρες, τα θεώρησαν σημάδι πως έφτανε το τέλος...
Σύμφωνα με τον Κριτόβουλο στις 25 Μαΐου, στην μεγάλη "πάνδημη λιτανεία" της εικόνας της Παναγίας της Οδηγήτριας, εκείνη γλίστρησε από την θήκη της, πέφτοντας στις λάσπες και μια παράξενη αόρατη δύναμη την εμπόδιζε να ξανασηκωθεί. Επιπροσθέτως μετά από λίγο ξεκίνησε μια καταιγίδα δυνατή και η ατμόσφαιρα παραδόθηκε στο ανελέητο το σκότος.
Μια παντελώς άκαιρη μερική έκλειψη σελήνης σημειώθηκε το βράδυ της 22 Μαΐου 1453 την οποία αναφέρει και ο Βενετός Μπάρμπαρο που ήταν βέβαια παρών και επιβεβαιώνεται επίσης από τα αστρονομικά στοιχεία της NASA καθώς λέγεται. Ενώ το φεγγάρι ανέβαινε, αντί για χρυσαφένιος κύκλος, εκείνο έδειχνε μόλις ολίγων ημερών, βυθίζοντας στο σκοτάδι την Βασιλεύουσα και προκαλώντας τρόμο, θυμίζοντας στους γηραιότερους μια προφητεία ότι “η Πόλη δεν θα πέσει όσο το φεγγάρι βρίσκεται στον ουρανό”.
Οι Οθωμανοί από την πλευρά τους, αναγνωρίζοντας το ως "μισοφέγγαρο" πανηγύρισαν ιδιαιτέρως το γεγονός αυτό.
Επίσης, μία παράξενη λάμψη έκανε την εμφάνισή της στον τρούλο της Αγιάς Σοφιάς σχεδόν για όλες τις τελευταίες νύχτες. Ο αυτόπτης μάρτυς Νέστωρ Ισκαντέρ το περιγράφει σαν φλόγα που τύλιξε την σκέπη του Ναού για αρκετή ώρα, μέχρι που τελικά ανήλθε στον ουρανό.
Ενώ ο Φραντζής αναφέρει: "Φως αστράπτον, καταβαίνον εξ ουρανού και δι' όλης της νυκτός έσκεπεν αυτής".
Όσο για την μεγάλη ομίχλη της 26ης Μαΐου αναφέρει ο διαπρεπής ιστορικός Στίβεν Ράνσιμαν: «Την επομένη (26/5), σα να μην ήταν αρκετοί τέτοιοι οιωνοί, ολόκληρη η πόλη σκεπάστηκε από πυκνή ομίχλη, ένα φαινόμενο άγνωστο σ' εκείνες τις περιοχές το μήνα Μάιο. Η Θεία Παρουσία καλυπτόταν με σύννεφα για να αποκρύψει την αποχώρησή της από την Πόλη...»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου