ορατές και αόρατες δυνάμεις στους πολέμους...

«Στα Βυζαντινά χρόνια, καθώς σημειώνει ο μεγάλος χρονογράφος Θεοφάνης, σε πολλούς πολέμους και μάχες, ενώ οι Βυζαντινοί ήσαν λίγοι, αλλά είχαν την Υπέρμαχο Στρατηγό μαζί τους, τι γινόταν; Ερχόντουσαν από τον ουρανό δυνάμεις και ενωνόντουσαν με τις βυζαντινές και τι βλέπαν από απέναντι οι πολέμιοι; Ένα αμέτρητο πλήθος στρατευμάτων και ετρέποντο εις φυγήν. Οι δε Βυζαντινοί, που δεν έβλεπαν τίποτε, παρά μόνο τους εαυτούς τους, απορούσαν....

Είναι η συνέχεια, της εξόδου του ισραήλ από την αιχμαλωσία, με την Θεοτόκο σαν πύρινο στύλο και νεφέλη... του λαού Του, (σαν Π και ΚΔ) που τον επισκιάζει και χειραγωγεί με θαυματουργικό τρόπο...

Λαό Του που θέλει να τον κάνει ναό Του... 

Στην πηγή αναφέρονται για το 1940 πολλά βιώματα, όπου συμπολεμούσαν ορατές και αόρατες δυνάμεις, άγγελοι, άγιοι (Δημήτριος, Μηνάς, Γεώργιος, Χαράλαμπος...) και Θεοτόκος (1), υπέρ της ελευθερίας, υπέρ της ειρήνης, έννοιες πνευματικές και κατά Θεόν και όχι στα  πονηρά μέτρα του κόσμου (αμαλήκ και ψευδεπίγραφες ελευθερίες)... όχι μόνο στο παρελθόν (ισραήλ) όχι μόνο το 1940 ως... Την ημέρα σκέπαζε τους Έλληνες μαχητές ως νεφέλη και τη

το ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ, σήμερα…

Παρά την μοναδικότητα, το ανεπανάληπτο των καταστάσεων, ακόμη και το απρόσμενο του τι θα συμβεί στο δυσοίωνο μέλλον, πίσω από τα φαινόμενα κρύβεται η ουσία του καλού και του κακού, τα οποία εμπνέουν τους επίγειους εργάτες τους… προς υπερίσχυση του ενός επί του άλλου. Κι  ο καθένας, στρατιώτης* (αμήν πρακτικά κι όχι μόνο θεωρητικά και φαντασμένα) του ΚΑ(Λ)ΟΥ κι όχι του ΚΑ(Κ)ΟΥ…  που δείχνει το Κ (αδιέξοδο  | < ) σε σχέση με το ατελεύτητο σε τελειότητα (Λ) και Λόγο. Εξ Αυτού, προς Αυτόν (σκοπός και δρόμος για τον σκοπό και τα δυο άγια), με την σφραγίδα, ότι χωρίς Εμού, ου δύνασθε ποιείν ουδέν... 

Διαχρονικός ο πόλεμος παρά τις χρονικές ενθυμήσεις, όπως συμβαίνει και με την αρχή της μεγάλης τεσσαρακοστής. Όντας αυτή συμπύκνωση του όλου αγώνα ζωής. Το δε 40, σηματοδοτεί την μετάβαση από την γη (4) στον ουρανό (0) και αγκαλιά Του Πατρός. Αναπτυγμένο επί γης σαν σκιά (1), σαν έξοδος από την αίγυπτο προς τους αγίους τόπους και Ιερουσαλήμ, με πύρινο στύλο (οδηγών τους

ο ρους της ζωής μας...

''Ὁ χρόνος συνυφαίνεται μὲ τὴ ζωὴ καὶ τὴν κατευθύνει στὸν θάνατο. Ὅπως οἱ ἐπιβάτες τοῦ πλοίου ὁδηγοῦνται στὸ λιμάνι, ἔστω καὶ ἂν κοιμοῦνται καὶ δὲν ἀντιλαμβάνονται τίποτε, ἔτσι καὶ οἱ ἄνθρωποι μὲ τὸ πέρασμα τοῦ χρόνου ὁδηγοῦνται φυσιολογικὰ στὸ τέλος τῆς ζωῆς τους. «Κοιμᾶσαι καὶ ὁ χρόνος σὲ παρατρέχει. Εἶσαι ξυπνητὸς καὶ ἔχεις φροντίδες, ἀλλὰ ἡ ζωὴ δαπανᾶται, ἔστω καὶ ἂν αὐτὸ δὲν γίνεται ἀντιληπτό. Ὅλοι τρέχουμε κάποιον δρόμο, σπεύδοντας ὁ καθένας πρὸς τὸ τέλος…Ὅλα περνοῦν καὶ μένουν πίσω σου…Τέτοια εἶναι ἡ ζωή. Οὔτε οἱ χαρὲς της εἶναι μόνιμες οὔτε οἱ λύπες της διαρκεῖς. Καὶ ὁ δρόμος δὲν εἶναι δικός σου, οὔτε τὰ παρόντα δικά σου.'' ∽ Άγιος Βασίλειος ο Μέγας Ὁμιλία εἰς Ψαλμὸν 1, 4, PG 29, 220D-21A.

κι όπως παρατηρεί ο αγ.Ιωάννης χρυσόστομος ... ήταν λογικό τα ιορδάνεια ρείθρα να στραφούν προς τα οπίσω... άλλωστε πως ο ποταμός μέσα στον οποίο εμβήκε η Ζωή να καταλήξει στην νεκρά θάλασσα;;;; αμήν να εμβεί και στην δική μας ζωή ο Ων Ζωή, να μην καταλήξει ο ρους της ζωής μας, εις την (αιώνιον) ''νεκράν'' θάλασσα...

Ο Ιορδάνης σχηματίζεται από δύο παραπόταμους. Τον Ιορ και τον Δαν. Γι' αυτό λέγεται Ιορδάνης.

Το ανθρώπινο γένος που είναι και αυτό ένας απέραντος ποταμός πάνω στη γη, σχηματίζεται από δύο παραπόταμους τον Αδάμ και την Εύα.

Όπως ο Ιορδάνης χύνεται στη νεκρή θάλασσα, έτσι και το ανθρώπινο γένος προ Χριστού χυνότανε - κατέληγε στο θάνατο.

Όταν, όμως, ήρθε ο Χριστός και μπήκε στη μέση της ιστορίας την έστρεψε πάλι