η καθ’ημέραν εμπράγματος κλίμαξ, των δύο όψεων και δύο κατευθύνσεων…

στο … από την ελάττωση του κακού στην απάθεια και θεοπτία ο άγιος μας δίνει μια λογική αλληλουχία και ‘’σειρά’’ χωρίς κενό, ώστε αυτή η κλίμαξ, να είναι βατή από την γη στον ουρανό. Κι αυτές οι αρετές, είναι τα δομικά ‘’υλικά’’ της θείας οικοδομής που ξεκινάει από την βάση και καταλήγει στην κορυφή… Θεού η χάρις… [Ἐάν μὴ Κύριος οἰκοδομήσῃ οἶκον, εἰς μάτην ἐκοπίασαν οἱ οἰκοδομοῦντες· (ψαλμ 126^ος ρκς’)]. 

Κι όσο αυτά τα σκαλοπάτια με τα χαρακτηριστικά τους, σαν αρετές μας ανεβάζουν, τόσο η απουσία τους (και δεν είναι τόλμη να τα αναφέρουμε ως πάθη), μας κρατάνε στην βάση κι ακόμη χειρότερα, μας κατεβάζουν και κάτω της φύσεως, στο δυσώδες υπόγειο (και παραφύση)… 

Μπορεί τα φυσικά μας μάτια να μην βλέπουν άμεσα όσα και όπως τα είδε ο άγιος, αλλά έτσι είναι. Η ‘’γυμνή’’ αλήθεια, που τώρα είναι ντυμένη με τους δερμάτινους χιτώνες, απλώνεται από την γη στον ουρανό. Όπως και στα φυσικά οικοδομήματα κάθε όροφος ενώνεται με τον προηγούμενο και επόμενο και όλους μαζί με το κλιμακοστάσιο. Συμβατικά θα μπορούσαμε να νοήσουμε το όλον, ότι η κάθετος (ή ελικοειδής) κλίμαξ ενόσω ζούμε, από κάθε σκαλοπατάκι απλώνεται (-) ένα οροφοδιαμέρισμα. 

Αν υπάρχει πόθος ανόδου, και βίωσης της αλήθειας που εκ της γης ανατέλλει, οι δερμάτινοι χιτώνες που μας περιβάλλουν, χρήζουν διαφάνειας για να μην διαστρεβλώνεται Αυτή. Το ότι πίσω από τα φαινόμενα ‘’κρύβονται’’ τα αληθή καλό και κακό (ως άγγελοι και ως δαίμονες) που ενεργούν και εφ’ημών (από έξω προς τα μέσα σαν είσοδοι) και δι ημών στον κόσμο (από έσω προς τα έξω σαν έξοδοι), αυτό είναι σίγουρο. Από εκεί και πέρα, η ελεύθερη επιλογή μας στο σε ποιους θα γίνουμε αγωγοί και σε ποιους μονωτές, θα είναι υπεύθυνη (η θέληση) αφενός σε ποια από τις δύο όψεις, σαν συμ-περι-φορά θα ‘’επενδύσουμε και οίκο θα δομήσουμε’’ (φωτεινή ή σκοτεινή) και που νομοτελειακά (και δίκαια), θα καταλήξουμε… 

περί αγωγιμότητος και μόνωσης 

…είναι εμπράγματα η ἐλάττωσις τοῦ κακοῦ με την ἀποχὴ του, μέσω μόνωσης αυτού εκδήλωσής του στην ζωή μας και κόσμο, σε σχέση με την αδιαφορία και

τα γενικά και τα ειδικά δώρα του Θεού

(ακόμη μία προσέγγιση)

«Τα γενικά δώρα συνίστανται στα τέσσερα στοιχεία της φύσεως (1) και άλλα όσα απορρέουν από αυτά, όλα τα θαυμαστά και φοβερά έργα του Θεού, που περιγράφονται στην Αγία Γραφή.

Τα ειδικά δώρα είναι αυτά πού χαρίζει ό Θεός σε κάθε άνθρωπο ξεχωριστά – είτε πλούτη προς χάριν της ελεημοσύνης, είτε φτώχια προς χάριν της υπομονής και της ταπεινώσεως είτε εξουσία προς χάριν της δικαιοσύνης και ενισχύσεως των αρετών, είτε υποδούλωση και σκλαβιά προς χάριν της ταχείας σωτηρίας της ψυχής είτε υγεία προς χάριν τις βοήθειας των αδυνάτων, είτε ασθένεια προς χάριν τού στεφάνου της υπομονής είτε γνώσεις και επιδεξιότητες στην προς κτήση πλούτου προς χάριν της αρετής, είτε αδυναμία και έλλειψη δεξιοτήτων προς χάριν της ταπεινώσεως.

Τα παραπάνω, μολονότι φαίνονται αντίθετα μεταξύ τους, είναι όμως όλα καλά λίαν ανάλογα με τον σκοπό τους».

Ό άγιος Πέτρος ό Δαμασκηνός λέει, καταλήγοντας, ότι οφείλουμε να αποδίδουμε ευχαριστία στον Θεό για όλα τα δώρα Του και να υπομένουμε με υπομονή και ελπίδα κάθε δοκιμασία και αντιξοότητα.

Διότι όλα όσα ο Θεός δίνει, ή όσες θλίψεις επιτρέπει να μάς βρουν, ωφελούν τη σωτηρία μας - άγιος Πέτρος ό Δαμασκηνός  

Στο παλαιότερο άρθρο τα γενικά και τα ειδικά δώρα του Θεού, αναλύθηκαν κάπως

απολογητική και πίστις (π.Επιφάνιος Θεοδωρόπουλος)

Ἡ Ἐκκλησία μὲ τὴν ἀπολογητικὴν δὲν κάνει κανένα νὰ πιστεύσῃ. Οἱ ἄνθρωποι πιστεύουν μὲ τὴν χάριν τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι μὲ τὴν ἀπολογητικήν. Ἡ πίστις εἶνε δῶρον Θεοῦ. «Οὐδεὶς δύναται ἐλθεῖν πρός Με, ἐὰν μὴ ὁ Πατὴρ ὁ πέμψας Με ἑλκύσῃ αὐτόν» (Ἰω Ϛ΄ 44)*. Μπορεῖ, βεβαίως, κάποιος νὰ λάβῃ ἀφορμὴν καὶ ἀπὸ κάποιαν ἀπολογητικὴν συζήτησιν· ἄλλο αὐτό. Ὁ Θεὸς κτυπᾶ ὅλας τὰς θύρας καὶ οἱ καλοπροαίρετοι Τοῦ ἀνοίγουν, οἱ κακοπροαίρετοι βάζουν καὶ περισσοτέρας ἀμπάρας ἀπὸ μέσα, μὴ τυχὸν καὶ τὴν παραβιάσῃ ὁ Θεὸς καὶ εἰσέλθῃ μέσα εἰς τὴν ψυχήν τους.

Ἡ ἀπολογητικὴ χρειάζεται μόνον κατὰ τοῦτο, νὰ σφραγίζῃ τὰ στόματα μερικῶν ἀπίστων καὶ νὰ τοὺς λέγῃ, ὄχι κύριε, δὲν εἶνε ἔτσι· εἶνε ἔτσι. Ἀφαιρεῖ, δηλαδή, ἐπιχειρήματα ἀπὸ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ λέγουν ὅτι τοὺς ἐμποδίζει ἡ λογική τους νὰ πιστεύσουν. Βεβαίως, δὲν θὰ πεισθοῦν αὐτοί, ἀλλὰ τοὐλάχιστον θὰ κλείσουν τὸ στοματάκι τους. Καὶ κάτι ἄλλο: βοηθεῖ μερικοὺς ἀσθενεῖς εἰς τὴν πίστιν, νὰ μὴ ἐπηρεάζωνται ἀπὸ ἐπιχειρήματα τὰ ὁποῖα ἀκοῦν ἀπὸ δῆθεν μορφωμένους καὶ σοφούς, ὅτι τὸ α ἢ τὸ β ἢ τὸ γ ἐπιστημονικὸν δεδομένον, τοὺς ἐμποδίζει νὰ πιστεύσουν. Αὐτὴ εἶνε ἡ ἀξία τῆς ἀπολογητικῆς. Εἶνε λάθος νὰ

φωτισμός....

Όσοι απομακρύνονται από τον Χριστό, στερούνται τον θείο φωτισμό, γιατί αφήνουν το προσήλιο σαν τους ανόητους και πηγαίνουν στο ανήλιο (1). Έτσι είναι επόμενο να είναι κρυολογημένοι και αρρωστημένοι πνευματικά. Αν δεν εξαγνισθή ο άνθρωπος, αν δεν έρθη ο θείος φωτισμός, όσο σωστή και αν είναι η άλλη γνώση –αυτό βλέπω – είναι ένας ορθολογισμός και τίποτε παραπάνω. Και αν λείψη ο θείος φωτισμός, και αυτά που θα πούν και θα γράψουν, δεν θα βοηθήσουν. Βλέπετε το Ψαλτήρι που είναι γραμμένο με θείο φωτισμό, τι βαθιά νοήματα έχει! Μάζεψε, αν θέλης, όλους τους θεολόγους, όλους τους φιλολόγους, και θα δης ότι έναν ψαλμό με τέτοιο βάθος δεν μπορούν να φτιάξουν! Ενώ ο Δαβίδ ήταν αγράμματος, αλλά βλέπεις καθαρά πως τον οδηγούσε το πνεύμα του Θεού. 

Και η Εκκλησία σήμερα ταλαιπωρείται*, γιατί λείπει ο θείος φωτισμός και καθένας πιάνει τα πράγματα όπως θέλει. Μπαίνει και το ανθρώπινο στοιχείο και δημιουρ­γούνται πάθη και αλωνίζει μετά ο διάβολος. Γι’ αυτό δεν θα πρέπη να ζητούν 

πάσαν την ζωήν ημών.... (Αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς)

Στο τέλος κάποιων σύντομων προσευχών ο ιερέας καλεί τον λαό, για να παραδοθεί εντελώς στον Κύριο Χριστό λέγοντας: «εαυτούς και αλλήλους και πάσαν την ζωήν ημών Χριστώ τω Θεώ παραθώμεθα». Σ’ αυτό ο λαός άπαντα: «Σοί Κύριε».

Τούτα τα λόγια είναι πολύ σημαντικά, και μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε πολλές καταστάσεις στην ανθρώπινη ζωή.

Όταν έχεις υγεία και προκοπή στη δουλειά, ύψωσε την καρδιά σου και πες: «ευγνωμονώ Σοι Κύριε»!

Όταν οι άνθρωποι σου αποδίδουν τιμές και σε επαινούν, πες μέσα σου: «τούτο εγώ δεν το αξίζω, τούτο δεν ανήκει σε μένα αλλά Σοι Κύριε»!

Όταν συνοδεύεις τα παιδιά σου σε μαγαζί ή στο σχολείο ή στον στρατό, ευλόγησε τα από το κατώφλι του σπιτιού σου και πες: «τα παραδίδω για μέριμνα Σοι Κύριε»!

Όταν σου επιτίθεται ο ανθρώπινος φθόνος και η απιστία των φίλων, μην χάνεις το θάρρος με το πνεύμα σου και μην κρατάς την πικρία στην καρδιά σου, αλλά πες: «όλα αυτά τα παραδίνω στην κρίση και τη δικαιοσύνη Σοι Κύριε»!

Όταν ξεκινήσεις πίσω από το φέρετρο του πιο αγαπημένου σου ανθρώπου, βάδισε θαρραλέα όπως όταν φέρνεις δώρο στον καλύτερο φίλο σου, και πες: «αυτή την αγαπημένη ψυχή προσφέρω για δώρο Σοι Κύριε»!

Όταν μαζευτούν θολά σύννεφα των δαιμονικών πειρασμών, και μαρτύρια και αρρώστιες, μην απελπίζεσαι αλλά πες: «για τη βοήθεια και το έλεος απευθύνομαι Σοι Κύριε»!

Όταν ο άγγελος του θανάτου σταθεί δίπλα στην κλίνη σου, μην φοβηθείς -είναι

η υπομονή, η πίστη, ο σταυρός και η βασιλεία…

Επιμένουν οι άγιοι πατέρες μας, ότι μνήμη και τιμή αγίου, είναι η μίμησις του αγίου. 

ΑΝ συντασσόμαστε με Τον Χριστό, τότε η καθημερινότητά μας, ενέχει σε σπόρο και σε μικρογραφία ‘’μαρτύρια’’ συνειδήσεως, πνευματικά, ενίοτε και φυσικά. Τότε οι θλίψεις έχουν νόημα και αποκτούν με την υπομονή, πίστη, σταυροφορία, μια άλλην προοπτική. 

Εκ των μακαρισμών…. 5 μακάριοι οἱ πραεῖς, ὅτι αὐτοὶ κληρονομήσουσι τὴν γῆν.

Υπομονή και ελπίδα που απεργάζονται κατά Θεόν πραότητα, απαραίτητη για την κληρονομία της γης. Κι οι σταυρωτές θέλουν να κληρονομήσουν την κάτω γη, οι δε σταυρούμενοι την άνω. […38 οἱ δὲ γεωργοὶ ἰδόντες τὸν υἱὸν εἶπον ἐν ἑαυτοῖς· οὗτός ἐστιν ὁ κληρονόμος· δεῦτε ἀποκτείνωμεν αὐτὸν καὶ κατάσχωμεν τὴν κληρονομίαν αὐτοῦ. 39 καὶ λαβόντες αὐτὸν ἐξέβαλον ἔξω τοῦ ἀμπελῶνος, καὶ ἀπέκτειναν. (Ματθ.κα’)]. 

Κι επειδή η σταύρωση (Ανθρώπου και ανθρώπων) τελεσιουργείται στο βάθος της καρδίας, είναι ανάλογο των έξω άπαξ ιστορικά συμβάντων: … …15 οἱ δὲ ἐκραύγασαν· ἆρον ἆρον, σταύρωσον αὐτόν. λέγει αὐτοῖς ὁ Πιλᾶτος· τὸν βασιλέα ὑμῶν σταυρώσω; ἀπεκρίθησαν οἱ ἀρχιερεῖς· οὐκ ἔχομεν βασιλέα εἰ μὴ Καίσαρα. 16 τότε οὖν παρέδωκεν αὐτὸν αὐτοῖς ἵνα σταυρωθῇ. (Ιωαν.ιθ’). … ευθέως (ι) ψυχικά (ακολουθών κεντρομόλο (Ι, Ιησού) ή φυγόκεντρο Ι ι’ τάγμα δαιμόνων) και σωματικώς ελικοειδώς (θ) ως αρετές (9) ή αμαρτίες (6) και πάθη. 

Μακάρι με το Σταυρωτές, σταυρούμενοι και κληρονόμοι να διασαφηνιστεί και προσδώσει καθαρότητα στις έννοιες φιλοθεΐα και φιλανθρωπία και … μη πάντες απόστολοι; μη πάντες σταυροφόροι; με παράλληλη διόρθωση λογισμών και ζωής… προς αγιασμό ψυχών και αγνότητα σωμάτων. 

8 μακάριοι οἱ καθαροί τῇ καρδίᾳ, ὅτι αὐτοὶ τὸν Θεὸν ὄψονται. 

Αμήν, καρδίαν καθαράν και πνεύμα ευθές….

περί πίστεως

 π.Γρηγόριος (περί πίστεως, σιωπής και ελευθερίας) ηγούμενος μιας μονής στην Λακωνία 

Χριστόφιλος ἢ Χριστομάχος Τοῦ Ὁσίου Ἰουστίνου Πόποβιτς

Σαρκοποίηση του πνεύματος ή πνευματικοποίηση της σάρκας

σιωπή αγ.Νεκταρίου

αλεύρι εκ πέτρας

Μια πιστή χριστιανή, πριν από μερικά χρόνια, δοκιμάστηκε σκληρά από τα χτυπήματα της ανθρώπινης αδικίας και της εγκαταλείψεως. 

Εξαιτίας μιας φρικτής συκοφαντίας ο σύζυγός της πήρε τα τέσσερα παιδιά τους και εξαφανίσθηκε. 

Έπεσε η κοπέλα σε φοβερή κατάσταση. 

Για μέρες δεν είχε ούτε να φάει. 

Κανένας δεν το γνώριζε, κανένας δεν χτύπησε τη πόρτα της κι όλοι της γύριζαν την πλάτη. Όλοι πίστεψαν σ’ αυτά, που είχε τοιχοκολλήσει για εκδίκηση σ΄ όλο το δρόμο ο άνδρας της. Είχε γράψει με μεγάλα γράμματα: «Η γυναίκα μου είναι πόρνη»! 

Και μερικοί, που θέλησαν να βοηθήσουν, βέβαια, ζήτησαν κι αυτοί ηθικά ανταλλάγματα. 

Την πίστη της όμως στον Θεό, τη προσευχή της με χειμάρρους δακρύων δεν τα εγκατέλειψε ποτέ. Είκοσι μέρες χωρίς τίποτα, μόνο με νερό. Είκοσι μέρες πείνας

βάρη ζωής και εμπιστοσύνη

"Ἀφήνω στὸ Θεὸ τὶς στενοχώριες μου, καὶ Αὐτὸς θὰ μὲ διαθρέψη"

(Ἅγιος Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

και με φυσικά σχήματα που ενδεικνύουν ευθέως τα πνευματικά ... Ἕνας γέροντας μιλοῦ­σε σὲ κάτι νεαρὰ παιδιά…Κάποια στιγμὴ σήκωσε ἕνα ποτήρι νερό, καὶ ὅλοι ὑπέθεσαν ὅτι θὰ τοὺς ἀπευθύνη τὴν κλασικὴ ἐρώτηση «εἶναι μισοάδειο ἢ μισογεμάτο».Ἀντὶ αὐτοῦ, μὲ ἕνα χαμόγελο στὸ πρόσωπο, ρώτησε: «Πόσο βαρὺ εἶναι αὐτὸ τὸ ποτήρι νερό;» Οἱ ἀπαντήσεις ποὺ ἀκούστηκαν κυμαίνονταν ἀπὸ 250 σὲ 600 γραμμάρια. Ἐκεῖνος ὅμως ἀπάντησε: «Τὸ ἀπόλυτο βάρος δὲν ἔχει σημασία… Ἐξαρτᾶται ἀπὸ τὸ πόσο διάστημα τὸ κρατάω. Ἐὰν τὸ κρατήσω γιὰ ἕνα λεπτό, δὲν εἶναι ἕνα πρόβλημα. Ἐὰν τὸ κρατήσω γιὰ μία ὥρα, θὰ ἔχω ἕνα πόνο στὸν βραχίονά μου. Ἂν τὸ κρατήσω γιὰ μία μέρα, τὸ χέρι μου θὰ μουδιάση καὶ θὰ ἀρχίση νὰ παραλύη. Σὲ κάθε περίπτωση, τὸ βάρος τοῦ γυαλιοῦ δὲν ἀλλάζει, ἀλλὰ ὅσο πιὸ πολὺ τὸ κρατάω, τόσο πιὸ βαρὺ γίνεται». Ὁ γέροντας συνέχισε λέγοντας, «Τὰ ἄγχη καὶ οἱ ἀνησυχίες

σώζουσα πίστις και πίστις δευτερεύουσα...

Και ενώ ο άνθρωπος όλα τα πιστεύει με καταπληκτική αφέλεια...
Πιστεύει για παράδειγμα, ότι το νερό που πίνει στη βρύση δεν είναι δηλητηριασμένο, ώστε το πίνει χωρίς να το εξετάσει μικροβιολογικά...
Πιστεύει και πίνει...
Πιστεύει και τρώει...
Πιστεύει και παίρνει το φάρμακο...
Πιστεύει στον ιατρό και χειρουργείται...
Πιστεύει στο αεροπλάνο και επιβιβάζεται...
Πιστεύει, ότι αυτό που θα σπείρει, σε λίγο καιρό θα το θερίσει...
Πιστεύει στο δάσκαλο ότι β και α κάνουν βα...
Πιστεύει στα πάντα και προχωρεί!...
... Όταν όμως φτάσει στο θέμα της πίστεως στο Χριστό, εκεί λέει:
- Α, αυτό άστο δεν Τον πιστεύω, αυτά είναι παραμύθια... αυτά είναι για τους αφελείς ανθρώπους!
Διάβασε άπιστε άνθρωπε τον σοφό Σολομώντα, που σε ρωτάει:
Πες μου άνθρωπε, πώς διαμορφώνονται τα οστά του εμβρύου, στη κοιλιά της

(ορθή) πίστη και στεναχώριες (αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

Όσο λιγότερη πίστη έχουμε, τόσο περισσότερη είναι η στεναχώρια μας.

Μία από τις σπουδαιότερες ωφέλειες της πίστης είναι η απελευθέρωση του ανθρώπου από τις πολλές στεναχώριες.

Όσο το παιδί γνωρίζει πως υπάρχει ο πατέρας, που φροντίζει για το σπίτι και για όλες τις δουλειές του σπιτιού, κάθε στεναχώρια του τελειώνει γρήγορα με τραγούδι.

Μόλις όμως χαθεί αυτή η αίσθηση, σωπαίνει το τραγούδι! Τότε το παιδί αισθάνεται ορφανό και μόνο, περιτριγυρισμένο από στεναχώριες, αισθάνεται περιτριγυρισμένο από ένα σμήνος σφίγγες.
Όσο περισσότερο ο άνθρωπος προσπαθεί μόνος του, με τις δικές του δυνάμεις να «ξεφορτώσει» τις στεναχώριες του, τόσο περισσότερο μπερδεύεται στα δίχτυα τους.

Η χαρά σβήνει, τα μαλλιά ασπρίζουν, το σώμα «εξατμίζεται», ο θυμός μαζεύεται, μέχρι που ο άνθρωπος καταλήγει σαν μία τσάντα ξηρού δέρματος γεμάτη θυμό, σκυμμένη πάνω από τον τάφο.

Για ποιο λόγο έχετε τόσες στεναχώριες;

Αυτό είναι το ερώτημα που θέτει ο Σωτήρας στην ανθρωπότητα που είναι

ορθή πίστη, αληθινή αγάπη (Άγιος Παΐσιος o Αγιορείτης)

Όποιος έχει ορθή πίστη, έχει αληθινή αγάπη:

- Γέροντα, μας έχετε πει ότι πρώτα είναι η πίστη, και μετά έρχεται η αγάπη προς τον Θεό.
- Κοίταξε, για να αγαπήσης τον Θεό, πρέπει να Τον πιστέψεις. Ανάλογη με την πίστη μας είναι και η αγάπη μας προς τον Θεό...
- Μπορεί, Γέροντα, κάποιος να έχει αγάπη χωρίς να έχει ορθή πίστη;
- Μπορεί να νομίζει ότι έχει αγάπη και στην πραγματικότητα να μην έχει. Μέσα στο δόγμα το ορθό, το Ορθόδοξο, βρίσκει κανείς την αληθινή αγάπη. Ήρθαν μια φορά στο Καλύβι δύο Καθολικοί. Ο ένας ήταν δημοσιογράφος και ο άλλος γραμματέας στο Βατικανό.
- «Πρώτα να πούμε το "Πάτερ ημών"», μου είπαν.
- «Για να πούμε το "Πάτερ ημών", τους λέω, πρέπει να συμφωνούμε και στο δόγμα, αλλά μεταξύ ημών και υμών χάσμα μέγα εστί».

Πίστις – συνειδητότητα – απιστία και θεομαχία

‘’σήμερα’’ στο ευαγγέλιο* (της 23ης Ιουλ) και προφ.Ιεζεκιήλ ακούμε και βλέπουμε… την διαφορά στάσεως Του Κυρίου απέναντι σε τύπους ανθρώπων αλλά και μερίδος ανθρώπων έναντι XC.

1. Σε αυτούς που έχουν συνείδηση και είναι στα ‘’λογικά’’ τους, τους ρωτά: …πιστεύετε ότι δύναμαι τούτο ποιήσαι;

2. Στους κωφούς και δαιμονισμένους, Ο Κύριος, ΔΕΝ τους ρωτά για να τους θεραπεύσει, αφού δεν είναι στα συγκαλά τους.

3. … οἱ δὲ Φαρισαῖοι ἔλεγον· ἐν τῷ ἄρχοντι τῶν δαιμονίων ἐκβάλλει τὰ δαιμόνια.

Λαμβάνοντας θετική απάντηση, …τότε ἥψατο τῶν ὀφθαλμῶν αὐτῶν λέγων· κατὰ τὴν πίστιν ὑμῶν γενηθήτω ὑμῖν. καὶ ἀνεῴχθησαν αὐτῶν οἱ ὀφθαλμοί.    

πίστη vs νόηση (ιεράρχηση από αγ.Λουκά)

Μην σκανδαλίζεστε όταν ακούτε αυτά που λένε κατά της πίστεως. Αφού αυτοί που τα λένε δεν καταλαβαίνουν την ουσία της…

Ε­σείς να θυμάστε πάντα την βασική αρχή που γνώριζαν πολύ καλά οι πρώτοι χριστιανοί. 

Αυτοί θεωρούσαν δυστυχισμένο τον άνθρωπο που γνωρίζει όλες τις επιστήμες, δεν γνωρίζει όμως τον Θεό.

Και αντίθετα θεωρούσαν μακάριο αυτόν που γνωρίζει τον Θεό, έστω και να μην γνώ­ριζε απολύτως τίποτα από τα ανθρώπινα.

Να κρατάμε την πίστη μας που είναι αλήθεια αιώνια και αναμφισβήτητη. Αμήν.

Διδαχές Αγίου Λουκά Κριμαίας Εκδόσεις “Ορθόδοξος Κυψέλη”

---

πίστη + νόηση 

γνώσεις και Γνώση

ΤΟ ΜΕΓΑΛΟ ΣΤΟΙΧΗΜΑ ΜΕΤΑΞΥ ΠΙΣΤΩΝ ΚΑΙ ΑΠΙΣΤΩΝ (ΕΝΑ ΕΞΑΙΡΕΤΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΦΩΤΗ ΚΟΝΤΟΓΛΟΥ)

Τὴ Λαμπροδευτέρα τὸ βράδυ, περασμένα μεσάνυχτα, πρὶν νὰ πλαγιάσω γιὰ νὰ κοιμηθῶ, βγῆκα στὸ μικρὸ περιβολάκι ποὺ ἔχουμε πίσω ἀπὸ τὸ σπίτι μας, καὶ στάθηκα γιὰ λίγο, κοιτάζοντας τὸ σκοτεινὸ οὐρανὸ μὲ τ᾿ ἄστρα.

Σὰν νὰ τὸν ἔβλεπα πρώτη φορά. Μοῦ φάνηκε πολὺ βαθύς, καὶ σὰν νὰ ἐρχότανε ἀπὸ πάνω μία μακρινὴ ψαλμωδία. Τὸ στόμα μου εἶπε σιγανά: «Ὑψοῦτε Κύριον τὸν Θεὸν ἡμῶν, καὶ προσκυνεῖτε τῷ ὑποποδίῳ τῶν ποδῶν αὐτοῦ».
Ἕνας ἁγιασμένος γέροντας μοῦ εἶχε πεῖ μία φορὰ πὼς κατὰ τοῦτες τὶς ὧρες ἀνοίγουνε τὰ οὐράνια. Ὁ ἀγέρας μοσκοβολοῦσε ἀπὸ τὰ λουλούδια κι ἀπὸ τὰ
ἁγιοχόρταρα, ποὺ ἔχουμε φυτέψει. «Πλήρης δ᾿ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ τῆς δόξης τοῦ Κυρίου».

Θὰ στεκόμουνα ἔχει πέρα μοναχὸς ὡς τὸ ξημέρωμα. Σὰν νὰ μὴν εἶχα σῶμα, μήτε κανένα δεσμὸ μὲ τὴ γῆ. Ἀλλὰ συλλογίστηκα μήπως ξυπνήσει κανένας μέσα στὸ σπίτι καὶ ἀνησυχήσουνε ποὺ ἔλειπα, καὶ γι᾿ αὐτὸ μπῆκα μέσα καὶ ξάπλωσα.

Δὲ μὲ εἶχε θολώσει καλὰ-καλὰ ὁ ὕπνος, δὲν ξέρω ἂν ἤμουνα ξυπνητὸς ἢ
κοιμισμένος, καὶ βλέπω μπροστά μου ἕναν ἄνθρωπο μὲ ἀλλόκοτη ὄψη. Ἤτανε
κατακίτρινος, σὰν πεθαμένος, μὰ τὰ μάτια του ἤτανε σὰν ἀνοιχτὰ καὶ μ᾿

Στο μάτι του κυκλώνα η Ελλάδα, και το μάτι του κύκλωπα....

Μια άλλη όψη των 3 Π

Παπανδρέου

Παπακωνσταντίνου

Προβόπουλος.

σε σχέση με το Π+ατμος…. 


(κι όποιος ζητά να ανακαλύψει, του αποκαλύπτεται...)

Για να τα πάρουμε όμως τα πράματα από την αρχή…

---------------

Ο καλός Θεός, μας έδωσε δύο μάτια, ώστε με την εφαρμογή της "φυσικής" όρασης να αντιλαμβανόμαστε το βάθος πεδίου, που ενώ πάλι αποτυπώνεται δισδιάστατα ως εικόνα, αφήνει ένα νοητό ίχνος και της τρίτης διαστάσεως.

Στην διάκρισή μας επαφίεται η εκμετάλλευση κάθε τέτοιου εμφανιζόμενου στο οπτικό μας πεδίο, μικροστοιχείο που οδηγεί νου και καρδιά, στο βάθος των πραγμάτων, στις αιτίες πίσω από τα δισδιάστατα φαινόμενα, αυτά, που αλώνοντας το νου, τον παγιδεύουν στην πειθώ των εξωτερικών αισθητηρίων, λες και δεν υπάρχει και κάτι άλλο.

Κι όμως, όσο εντονότερο είναι το φως από τη μία πλευρά του παραπετάσματος, τόσο πιο έντονες είναι και οι σκιές από την άλλη. Πως αλήθεια θα μπορούσε να μας φαίνεται ότι τα πράματα γίνονται ολοέν και πιο σκοτεινά, αν από την άλλη δεν πλήθαινε ισόποσα το Φως;

Όταν Θεός και κουρέας ΔΕΝ ''ΥΠΑΡΧΟΥΝ''....

(γνωστό, αλλά ...)


Μιὰ φορὰ πῆγε κάποιος στὸ κουρεῖο γιὰ τὸ καθιερωμένο κούρεμα καὶ ξύρισμα. Καθὼς ὁ κουρέας ἄρχισε νὰ δουλεύει, ἄρχισε μιὰ καλὴ συζήτηση.

Μίλησαν γιὰ τόσα πολλὰ πράγματα καὶ πάρα πολλὰ θέματα…
Ὅταν τελικὰ ἄγγιξαν τὸ θέμα τῆς θρησκείας καὶ τοῦ Θεοῦ, ὁ κουρέας ἀναφώνησε:

«Δὲν πιστεύω ὅτι ὁ Θεὸς ὑπάρχει.»

«Γιατί τὸ λὲς αὐτό;» ρώτησε ὁ πελάτης.

Καὶ ὁ κουρέας εἶπε: «Λοιπόν, ἁπλὰ βγὲς ἔξω στὸ δρόμο γιὰ νὰ καταλάβεις γιατί ὁ Θεὸς δὲν ὑπάρχει. Πές μου γιατί ἂν ὁ Θεὸς ὑπάρχει, ὑπάρχουν τόσοι διεστραμμένοι; Γιατί τόσα ἐγκαταλελειμμένα παιδιά; Ἂν ὁ Θεὸς ὑπῆρχε, δὲ θὰ ὑπῆρχε οὔτε

«Μπεστ Σέλλερ» το Ευαγγέλιο στην Τουρκία

Με κομμένη κυριολεκτικά ανάσα 
παρακολούθησε το κοινό τη 
διάλεξη του γνωστού Δημοσιογράφου 
Νίκου Χειλαδάκη , που έγινε στο 
Δήμο Θέρμης και μεταδόθηκε από τον 
Τηλεοπτικό Σταθμό 4ε της Ιεράς 
Μητροπόλεως Θεσσαλονίκης, σχετικά με 
την Ορθοδοξία στη σημερινή Τουρκία.

Ο Δημοσιογράφος, με πολυετή έρευνα, με απολύτως 
τεκμηριωμένα στοιχεία, πολλά εκ των οποίων δημοσιεύματα 
του ίδιου του Τουρκικού Τύπου, ακόμα και με βίντεο από 
εκπομπές της τουρκικής τηλεόρασης, αποκάλυψε μια άλλη, 
εντελώς άγνωστη και θαμμένη πλευρά της πραγματικότητας 

Ἡ πίστη εἶναι ὑπόθεση τῆς καρδιᾶς Χατζηνικολάου Νικόλαος (Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς)

Πρὶν ἀπὸ ἀρκετὰ χρόνια μὲ πλησίασε κάποιος νεαρὸς φοιτητής. Μὲ πολλὴ διστακτικότητα, ἀλλὰ καὶ μὲ τὴν ἔνταση τοῦ ἀπαιτητικοῦ ἀναζητητῆ, μοῦ δήλωσε ὅτι εἶναι ἄθεος, ποὺ ὅμως θὰ ἤθελε πολὺ νὰ πιστέψει, ἀλλὰ δὲν μποροῦσε. Χρόνια προσπαθοῦσε καὶ ἀναζητοῦσε, χωρὶς ὅμως ἀποτέλεσμα.

Συνομίλησε μὲ καθηγητὲς καὶ μορφωμένους, ἀλλὰ δὲν ἱκανοποιήθηκε ἡ δίψα του γιὰ κάτι σοβαρό. Ἄκουσε γιὰ μένα καὶ ἀποφάσισε νὰ μοιρασθεῖ μαζὶ μου τὴν ὑπαρξιακὴ ἀνάγκη του. Μοῦ ζήτησε μιὰ ἐπιστημονικὴ ἀπόδειξη περὶ ὑπάρξεως Θεοῦ.

"Ξέρεις ὁλοκληρώματα ἤ διαφορικὲς ἐξισώσεις;" τὸν ρώτησα.

"Δυστυχῶς ὄχι", μοῦ ἀπαντᾷ, "εἶμαι τῆς Φιλοσοφικῆς".

"Κρῖμα, διότι ἤξερα μία τέτοια ἀπόδειξη" εἶπα ἐμφανῶς ἀστειευόμενος.

Ἔνιωσε ἀμήχανα καὶ κάπως σιώπησε γιὰ λίγο.

"Κοίταξε", τοῦ λέω, "συγνώμη ποὺ σὲ πείραξα λιγάκι. Ἀλλὰ ὁ Θεὸς δὲν εἶναι ἐξίσωση οὔτε μαθηματικὴ ἀπόδειξη. Ἂν ἦταν κάτι τέτοιο, τότε ὅλοι