ο τελικός σκοπός κάθε ανθρώπινης προσπάθειας αγ Νικολάου Καβάσιλα

Πόσο μεγαλειώδες Μυστήριο! Τί φοβερό αλήθεια να αναμειχθεί ο νους του Χριστού με το νου μας!
Να ενωθεί η θέλησή του με τη θέλησή μας, το Σώμα Του με το σώμα μας, το Αίμα Του με το αίμα μας!
Τί γίνεται ο νους μας όταν κυριαρχήσει ο θείος νους!
Τί η θέλησή μας όταν επικρατήσει η θεία θέληση !
Τί ο πηλός όταν υπερισχύσει εκείνο το πυρ! Και ότι πράγματι έτσι συμβαίνει, το επιβεβαιώνει ο Παύλος, που λέει ότι δεν έχει δικό του νου ούτε θέληση ούτε ζωή, αλλά ο Χριστός έγινε γι' αυτόν όλα αυτά,
«Νουν Χριστού έχομεν λέει, και δοκώ Πνεύμα Θεού έχειν και φιλώ υμάς εν σπλάχνοις Ιησού Χριστού », τα οποία φανερώνουν πως είχε την ίδια θέληση με τον Χριστό.
Και συνοψίζοντας λέει: "Ζω δε ουκέτι εγώ ζη δε εν εμοί Χριστός"
Τόσο τελειότερο είναι το Μυστήριο αυτό από κάθε άλλο Μυστήριο. Οδηγεί σ' αυτή τη κορυφή των αγαθών, εφόσον ΕΔΩ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΤΕΛΙΚΟΣ ΣΚΟΠΟΣ ΚΑΘΕ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗΣ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΑΣ. Γιατί σ' αυτό συναντούμε τον ίδιο τον Θεό, και ο Θεός ενώνεται μαζί μας με την τελειότερη ένωση.
Πράγματι ποιά τελειότερη ένωση θα μπορούσε να υπάρξει από το να γίνουμε ένα πνεύμα με τον Θεό;
Γι αυτό και η θεία Ευχαριστία είναι η μόνη τελετή που παρέχει και στα άλλα Μυστήρια την τελείωση. Από τη μια τα βοηθά στο έργο της μυήσεως αφού χωρίς αυτή δεν μπορούν να μυήσουν. Από την άλλη βοηθά τους πιστούς μετά τη μύηση να ξαναβρούν (να ενεργοποιήσουν την Χάρη του Αγίου Βαπτίσματος) όταν χρειαστεί την ακτίνα που έλαβαν από τα Μυστήρια (του Βαπτίσματος και τού Χρίσματος) και την αμαύρωσαν με το σκοτάδι των αμαρτιών .
Γιατί μόνο η Ιερή Τράπεζα μπορεί να επαναφέρει στη ζωή όσους χάθηκαν και νεκρώθηκαν από την αμαρτία.

---

ερμηνεία της θείας λειτουργίας 

αγ Νικόλαος Καβάσιλας

Σκοπός της ιστορίας της ανθρωπότητος
κατά τον Ιερο Καβάσιλα είναι
η ένωσις του ανθρώπου με το Θεό.

Ο πατήρ διήλλακται,
ο δε Υιός διήλλαξε,
το δε Πνεύμα το άγιον
φίλοις ήδη καταστάσι δώρον εγένετο»

Ο τελευταίος μεγάλος "μυστικός" της Ρωμανίας Πολυγραφότατος, με υπέροχους Θεολογικά Θεομητορικούς πανηγυρικούς λόγους...
με σπουδές Φιλοσοφίας, Ρητορικής
(δικηγορία εποχής), Φυσικών επιστημών και ΘΕΟΛΟΓΙΑΣ

(από την θύραθεν στην εν Θεώ Θεολογία)

Βίος

Ο Νικόλαος Καβάσιλας, γόνος της Θεσσαλονίκης, δευτέρας πόλεως της αυτοκρατορίας κατά τους υστέρους βυζαντινούς χρόνους, συνέδεσε τη δραστηριότητά του τόσο με αυτή όσο και με την πρωτεύουσά της, τη γεμάτη αγωνία κατά τον τελευταίο αιώνα του βίου της αυτοκρατορίας. Η μετριοπάθεια και η μειλιχιότης μπορεί να συνετέλεσαν ώστε κατά τους χρόνους του να επισκιασθή από άλλους δυναμικωτέρους θεολόγους, του έδωσαν όμως αργότερα τέτοιο κύρος, ώστε να εκτιμάται γενικώς ως ένας από

Εις την Πάνδοξον Κοίμησιν της Υπεραγίας Δεσποίνης ημών και Παναχράντου Θεοτόκου (Αγ. Νικόλαος Καβάσιλας)

Kανείς νομίζω δεν αγνοεί ότι σπουδαιότερος αγώνας ρητορικής εγκωμιαστικού λόγου δεν μπορεί να υπάρξη από αυτόν εδώ, εάν βέβαια ήθελε προσπαθήσει κανείς να τηρήση τα καθιερωμένα και πρέποντα. Εγώ προσωπικά δυσκολεύομαι τόσο περισσότερο να επιδιώξω στην προκειμένη περίσταση τον πρέποντα λόγο, όσο νομίζω ότι όλοι μεν οι άνθρωποι οφείλουν ασφαλώς αυτό τον άθλο των εγκωμίων προς την Παρθένο, πλην όμως ούτε είναι καν δυνατόν να ελπίζουν ότι θα ανταποκριθούν με τα εγκώμιά τους στο μεγαλείο της πραγματικότητας. Γι' αυτό ακριβώς δεν είναι δυνατόν να μας κατηγορήσουν για τόλμη. Γιατί πού υπάρχει τόλμη; Το να καταπιάνεται βέβαια κανείς με υψηλά θέματα και να εγκαταλείπη την προσπάθεια εμπρός στο ενδεχόμενο μιας ήττας δεν θα ήταν λογικό. Πράγματι κανείς απολύτως δεν θα μπορούσε να κατηγορήση όσους υστέρησαν στον αγώνα τον οποίο κανείς δεν είναι δυνατόν να κερδίση. Πώς λοιπόν είναι δυνατόν να χαρακτηρισθή υποχώρηση ή ήττα ό,τι είναι έκτος ευθύνης και κατηγορίας; Αφού λοιπόν προσήρμοσα το λόγο με τις δυνάμεις μου, θα πλέξω το εγκώμιο της Παρθένου, προσθέτοντας ότι δεν το επιχειρώ αυτό για να κάμω γνωστές στους ακροατές τις χάριτες της Παρθένου που τυχόν αγνοούν, γιατί δεν υπάρχει κανείς που θα μπορούσε ν' αγνοή το κοινό αγαθό, αλλά για να κάμω, με την ανάμνηση της αιτίας της σωτηρίας μου, καλύτερη την ψυχή, σε όσους βέβαια είναι τούτο δυνατόν, αφού θυμηθώ και τη δική μου σωτηρία. Γιατί γι' αυτόν ακριβώς το λόγο μου φαίνεται ότι όλοι ύμνησαν την Παναγία και δεν υπάρχει κανείς που να μην έκαμε αυτόν τον αγώνα, επιτυγχάνοντας βέβαια άλλος λιγώτερο και άλλος περισσότερο το σκοπό του. Γιατί είναι πολυύμνητη η Παρθένος όχι μόνο αφότου γεννήθηκε, αλλά και πριν ακόμη χαρισθή στους ανθρώπους.

2. Γιατί βέβαια και οι προφήτες και οι οραματισμοί και οι προφητείες τους τη 

εγκωμιαστικοί λόγοι στην κοίμηση της Θεοτόκου (από αγ. Ιωάννη Δαμασκηνό, αγ.Νικόλαο Καβάσιλα, αγ.Σιλουανό, αγ.Λουκά...)

του Αγίου Σιλουανού του Αθωνίτου

Oταν η ψυχή κατέχεται από την αγάπη του Θεού, τότε, ώ, πώς είναι όλα ευχάριστα, αγαπημένα και χαρούμενα. Αυτή η αγάπη όμως συνεπάγεται θλίψη· κι όσο βαθύτερη είναι η αγάπη, τόσο μεγαλύτερη είναι κι η θλίψη.

Η Θεοτόκος δεν αμάρτησε ποτέ, ούτε καν με το λογισμό, και δεν έχασε ποτέ τη Χάρη, αλλά κι Αυτή είχε μεγάλες θλίψεις. Όταν στεκόταν δίπλα στο Σταυρό, τότε ήταν η θλίψη Της απέραντη σαν τον ωκεανό κι οι πόνοι της ψυχής Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτεροι από τον πόνο του Αδάμ μετά την έξωση από τον Παράδεισο, γιατί κι η αγάπη Της ήταν ασύγκριτα μεγαλύτερη από την αγάπη του Αδάμ στον Παράδεισο. Κι αν επέζησε, επέζησε μόνο με τη Θεία δύναμη, με την ενίσχυση του Κυρίου, γιατί ήταν θέλημά Του να δει την Ανάσταση κι ύστερα, μετά την Ανάληψή Του, να παραμείνη παρηγοριά και χαρά των Αποστόλων και του νέου χριστιανικού λαού.