Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά…. Μητρ. Αντωνίου (Bloom) του Σουρόζ

 Κυριακή Βαΐων

Η Είσοδος του Κυρίου στη μοναξιά….
Μητρ. Αντωνίου (Bloom) του Σουρόζ
1980, 30 Μαρτίου

Σήμερα ο Χριστός εισέρχεται στο μονοπάτι της οδύνης Του αλλά και της φοβερής εκείνης μοναξιάς που θα τον περιβάλλει καθ’ όλη την εβδομάδα των Παθών.

Η μοναξιά αρχίζει με μια παρεξήγηση: ο λαός περιμένει ότι η είσοδος του Κυρίου στα Ιεροσόλυμα θα είναι η θριαμβευτική διέλευση ενός πολιτικού αρχηγού, ενός ηγέτη που θα ελευθερώσει το λαό του από την καταπίεση και τη δουλεία, από αυτό που εκείνοι θεωρούν ως «α-θεΐα» – καθώς η λατρεία των ειδώλων αποτελεί την άρνηση του ζώντος Θεού.

Η μοναξιά θα γίνει ακόμη βαρύτερη, όταν ούτε οι μαθητές Του θα είναι σε θέση να Τον κατανοήσουν. Όταν κατά το Μυστικό Δείπνο, ο Χριστός θα τους μιλήσει για τελευταία φορά, εκείνοι θα αμφιβάλλουν διαρκώς για το ακριβές νόημα των λόγων του. Και αργότερα, όταν θα μπει στον Κήπο της Γεθσημανή λίγο πριν από το φρικτό θάνατο που πρόκειται να αντιμετωπίσει, οι πιο έμπιστοι μαθητές Του, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης, θλιμμένοι, κουρασμένοι και χωρίς ελπίδα, θα αφεθούν να αποκοιμηθούν.

Το αποκορύφωμα της μοναξιάς θα είναι η κραυγή του Χριστού πάνω στο Σταυρό: « Θεέ μου, Θεέ μου, ινατί με εγκατέλιπες». Εγκαταλειμμένος από τους ανθρώπους, απορριμένος από το λαό του Ισραήλ, είναι τώρα

αγ.Σπυρίδων και πανώλη

Μεταξύ άπειρων θαυμάτων του αγίου Σπυρίδωνα, είναι και αυτό που γιορτάζουμε σήμερα (Κυριακή Βαΐων) .... όπως αναφέρεται στον συναξαριστή: Στην Κέρκυρα, το σκήνωμα του Αγίου Σπυρίδωνος λιτανεύεται την Κυριακή των Βαΐων σε ανάμνηση της απαλλαγής του νησιού από επιδημία πανώλης το 1629 μ.Χ.

Στον δεσμό, το κατά πλάτος ιστορικό του θαύματος κι όχι μόνο.... 

Εκεί γράφει.... ο πιστός και πονεμένος λαός παρά τις συστάσεις των ιατρών να αποφεύγει τον συνωστισμό, τολμά και σπεύδει να κατακλύσει τον ιερό ναό του αγίου και με συντριβή ψυχής και δάκρυα καυτά να εκζητήσει τη μεσιτεία του.

Κι η σωτηρία δεν αργεί. Προσφέρεται γρήγορα και πλούσια. ....«επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεώς σου και εξελούμαί σε και δοξάσεις με» (ψαλμ. μθ', 15)

Τα κρούσματα μέρα με τη μέρα ελαττώθηκαν στο ελάχιστο και τις τελευταίες μέρες του Οκτώβρη σταμάτησαν απότομα. Κι αυτή τη φορά στην κορυφή του καμπαναριού για τρεις νύχτες έβλεπαν οι πιστοί ένα σταθερό φως, και μέσα σ' αυτό το υπερκόσμιο φως, τον θαυματουργό άγιο να αιωρείται και μ' ένα Σταυρό στο χέρι να καταδιώκει ένα κατάμαυρο φάντασμα, την αρρώστια, που προσπαθούσε να αποφύγει τον άγιο και να σωθεί.

…. έβλεπαν τον άγιο να αιωρείται και μ' ένα Σταυρό στο χέρι να καταδιώκει ένα κατάμαυρο φάντασμα, την αρρώστια, που προσπαθούσε να αποφύγει τον άγιο και να σωθεί.

Η σχέση του νοός με τα σχήματα και ουσία … επί πώλου όνου, χερουβείμ, Ανάσταση και Ανάληψη

Αφορμή για το παρόν, στάθηκαν τα αναγινωσκόμενα την Κυριακή των Βαΐων τροπάρια.

Ὁ τοῖς Χερουβὶμ ἐποχούμενος, καὶ ὑμνούμενος ὑπὸ τῶν Σεραφίμ, ἐπέβης ἐπὶ πώλου, Δαυϊτικῶς Ἀγαθέ, καὶ Παῖδές σε ἀνύμνουν θεοπρεπῶς, Ἰουδαῖοι ἐβλασφήμουν παρανόμως, τὸ ἀκάθεκτον τῶν ἐθνῶν, ἡ καθέδρα τοῦ πώλου προετύπου, ἐξ ἀπιστίας εἰς πίστιν μεταποιούμενον. Δόξα σοι Χριστέ, ὁ μόνος ἐλεήμων καὶ φιλάνθρωπος.

…η καθέδρα του πώλου προετύπου την εξ απιστίας εις πίστιν μεταποίηση. Σαν σχήμα, το επί πώλου όνου, το συναντάμε άλλη μια φορά, στην αγιογραφία που αφορά το ἐξ Αἰγύπτου ἐκάλεσα τόν υἱόν μου… κι είναι στην κυριολεξία, Ο Κύριος, ‘’καθήμενος’’ επάνω σε κάθε χριστοφόρο νου.... (XC επί πώλου όνου, σαν Ουσία επί σχήματος - όνος – εκ Νοός – Νους επί νοός) που εξάγει τον ισραήλ (όπου ισραήλ σημαίνει νους ορώμενος τω Θεώ) από την αίγυπτο (και είδωλα) δια του

Λόγος στην Κυριακή των Βαΐων (ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΑΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ)

«Τό γαρ γράμμα άποκτείνει τό δε πνεύμα ζωοποιεϊ» (Β' Κορ. 3,6)

Σήμερα εορτάζουμε ένα από τα πλέον μεγάλα γεγονότα της επίγειας ζωής του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την θριαμβευτική είσοδο Του στα Ιεροσόλυμα. Εκείνες τις ημέρες η πόλη των Ιεροσολύμων ήταν γεμάτη κόσμο που είχε έρθει από παντού για την μεγάλη γιορτή του Πάσχα. Η πόλη βούιζε από την φήμη για τον μεγάλο Προφήτη και θαυματουργό από την Ναζαρέτ, επειδή είχε μόλις κάνει το μεγαλύτερο από τα αμέτρητα θαύματά Του, την ανάσταση του Λαζάρου, ο οποίος βρισκόταν τέσσερις μέρες μέσα στον τάφο, καρτερούσε την έλευση Του και προετοιμαζόταν για την επίσημη συνάντηση.

Ο Χριστός απέφευγε πάντα, με κάθε τρόπο, τις τιμές, μη επιτρέποντας στους δαίμονες τους οποίους εξεδίωκε να διαδώσουν ότι Αυτός είναι ο Υιός του Θεού και απαγόρευε στους θεραπευμένους να διηγηθούν για το θαύμα της θεραπείας. Όμως τώρα ήρθε η ώρα να φανερώσει στους ανθρώπους την αξία Του ως Χριστός και συγκεκριμένα η είσοδος στα Ιεροσόλυμα είχε αυτόν τον σκοπό, δηλαδή να γνωστοποιήσει σε όλους την παρουσία του Μεσσία.

Η είσοδος του Χριστού στα Ιεροσόλυμα (Αγ. Νικόλαος Βελιμίροβιτς)

«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.

«Την άλλη μέρα, το μεγάλο πλήθος που είχε έρθει για τη γιορτή του Πάσχα, όταν άκουσαν ότι έρχεται ο Ιησούς στα Ιεροσόλυμα, πήραν κλαδιά φοινικιάς, και βγήκαν από την πόλη να τον προϋπαντήσουν, και κραύγαζαν: «Δόξα στο Θεό! Ευλογημένος αυτός που έρχεται σταλμένος από τον Κύριο! Ευλογημένος ο βασιλιάς του Ισραήλ»(Ιωάν. ιβ, 12-13). Την επόμενη μέρα του δείπνου της Βηθανίας, ο Κύριος ξεκίνησε για τα Ιεροσόλυμα, την πόλη που θανάτωσε τους προφήτες.

ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΪΩΝ ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΒΕΛΙΜΙΡΟΒΙΤΣ

Τὸ σημερινὸ Εὐαγγέλιο περιγράφει δύο περιστατικά, ποὺ ἀποδείχνουν ἀκριβῶς αὐτὸν τὸν αὐστηρὰ ὁριοθετημένο χωρισμὸ ἀνάμεσα στοὺς ἀνθρώπους, ἀνάλογα μὲ τὴν διάθεσή τους πρὸς τὸν Κύριο.

Στὸ πρῶτο, στὸ δεῖπνο στὴν Βηθανία, ὅσοι παρευρίσκονταν ἐκεῖ χωρίστηκαν ἐπίσης στὰ δύο: ἀπὸ τὴ μιὰ ἦταν οἱ ἀπόστολοι, ὁ Λάζαρος ποὺ εἶχε ἀναστηθεῖ καὶ οἱ ἀδερφές του Μάρθα καὶ Μαρία, ποὺ φιλοξενοῦσαν τὸν Κύριο. Ἀπὸ τὴν ἄλλη ἦταν ὁ προδότης Ἰούδας, ποὺ διαμαρτυρήθηκε ἐπειδὴ ἡ Μαρία ἄλειψε μὲ μύρο τὰ πόδια τοῦ Κυρίου.

  Στὸ δεύτερο περιστατικὸ ἦταν ἀπὸ τὴ μιὰ μεριὰ οἱ ἄνθρωποι ποὺ ὑποδέχτηκαν

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…

Δια του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω…

…ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστίν τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστίν (Κορ.Α’ α’ 18)

Έχοντας αφήσει πίσω μας την γέννηση και βαδίζοντες προς τον βιολογικό θάνατο, ο όλος χρόνος σκιαγραφείται ως ένα οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα. Έχοντας τον μακρόκοσμο επάνω μας (άσχετα αν στεκόμαστε στο βόρειο ή στο νότιο ημισφαίριο, και έχοντας κάτω υπό τους πόδας μας τον μικρο-μικρόκοσμο, ο όλος χώρος σκιαγραφείται, πάλι ως ένα μικρό ευθύγραμμο τμήμα, αυτή την φορά, κάθετο. Έτσι, στο σύνολό του ο βιούμενος τετραδιάστατος χωροχρόνος, δεν είναι άλλο από ένα συνεχές ή ασυνεχές (ανάλογα με την συνειδητοποίηση) βίωμα σταυρού, άσχετα με την οικειότητα που μπορεί να τρέφουμε προς αυτό το ‘’σημείο’’ την αντιπάθεια, την αδιαφορία, τον πόλεμο, ή την χρησιμοποίησή του, ως όπλο ειρήνης και χαράς.

Ο άνθρωπος, ανάλογα με την συνειδητοποιημένη του κατάσταση από πλευράς πνευματικότητας, θάθελε να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται, ώστε να είναι ολοκληρωμένος. Κι η ολοκλήρωση με διαφορετικό όρο, είναι η σωτηρία εκ του σώος.

Κενά στη ζωή, δημιουργούνται διαρκώς, κι εκεί ερχόμενος ο Σταυρός Του Κυρίου, πριν μας

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου!

Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι Κυρίου…

Δια του σταυρού, χαρά εν όλω τω κόσμω…

…ο λόγος γαρ ο του σταυρού τοις μεν απολλυμένοις μωρία εστίν τοις δε σωζομένοις ημίν δύναμις Θεού εστίν (Κορ.Α’ α’ 18)

Έχοντας αφήσει πίσω μας την γέννηση και βαδίζοντες προς τον βιολογικό θάνατο, ο όλος χρόνος σκιαγραφείται ως ένα οριζόντιο ευθύγραμμο τμήμα. Έχοντας τον μακρόκοσμο επάνω μας (άσχετα αν στεκόμαστε στο βόρειο ή στο νότιο ημισφαίριο, και έχοντας κάτω υπό τους πόδας μας τον μικρο-μικρόκοσμο, ο όλος χώρος σκιαγραφείται, πάλι ως ένα μικρό ευθύγραμμο τμήμα, αυτή την φορά, κάθετο. Έτσι, στο σύνολό του ο βιούμενος τετραδιάστατος χωροχρόνος, δεν είναι άλλο από ένα συνεχές ή ασυνεχές (ανάλογα με την συνειδητοποίηση) βίωμα σταυρού, άσχετα με την οικειότητα που μπορεί να τρέφουμε προς αυτό το ‘’σημείο’’ την αντιπάθεια, την αδιαφορία, τον πόλεμο, ή την χρησιμοποίησή του, ως όπλο ειρήνης και χαράς.

Ο άνθρωπος, ανάλογα με την συνειδητοποιημένη του κατάσταση από πλευράς πνευματικότητας, θάθελε να καλύψει τα κενά που δημιουργούνται, ώστε να είναι